Wiktor Suworow - Wybór

Mazur uniósł rękę.

– Kto się wstrzymał? Chołowanow.

– A zatem, towarzysze, zdania są podzielone. Jeden za, jeden przeciw, jeden się wstrzymał. Co w takiej sytuacji zrobić? Proponuję następujące rozstrzygnięcie: każdy głos, to 33,33% ogólnej wartości. Nas trzech stanowi zatem 99,99% Gdzie w takim razie podziało się owe 0,01%? Wszyscy w komisji jesteśmy równi, ale to stoi w sprzeczności z matematyką. Dlatego proponuję uznać, że głos każdego członka komisji stanowi 33,33%, natomiast głos przewodniczącego ma 33,34%. Wtedy po dodaniu uzyskamy pożądaną wartość 100%. Czy ktoś chciałby polemizować z prawami matematyki?

Nikt nie chciał.

– Dlatego, towarzysze – ciągnął Stalin – zapiszemy w sposób następujący: „za” – 33,34% głosów, „przeciw” – 33,33%, przy 33,33% wstrzymujących się. W takim razie, propozycję należy uznać za przyjętą…

– Towarzyszu Stalin – Mazur przemówił bardzo pryncypialnie. – Towarzyszu Stalin, ona nie może być królową!

– A to dlaczego?

– Nie pasuje. Choćby budową ciała. – Mazur zademonstrował Stalinowi, jakie, według niego, kształty cechują królowe.

I Stalin się zgodził. Dla niego uosobieniem prawdziwej królowej była Niemka na rosyjskim tronie: Katarzyna Wielka. Stalin wyobrażał ją sobie jako kobietę o potężnym biuście i rozłożystych biodrach. Widział oczami wyobraźni, jak z trudem końcami palców dosięga sutek swych monstrualnych piersi.

Nie da się ukryć, pretendtentka do hiszpańskiego tronu nie odpowiada tym standardom.

Komendant specpociągu Kabaława śpieszy na kontakt agenturalny. System informacji nie pozostawia miejsca na interpretację: jeżeli sygnał jest na miejscu, to o godzinie dwudziestej drugiej ma się stawić w umówionym miejscu. Umówione miejscem, to pusty wagon pocztowy na bocznicy, zagubiony wśród tysięcy takich samych wagonów. Tam czeka na niego anonimowy osobnik podobny do Piłsudskiego. Płaci dwadzieścia pięć tysięcy rubli za każde spotkanie i żąda wszelkich informacji na temat towarzysza Berii. Dosłownie wszelkich: z kim się spotykał, o czym rozmawiali, jak długo rozmawiali.

Prócz tego wąsacz domaga się materiałów na cały personel pociągu: kto ma jakie słabości, kto czego potrzebuje…

– Dwa dni temu towarzysz Beria po pracy przybył do pociągu. Razem z nim w samochodzie był towarzysz Zawieniagin. Weszli do przedziału i rozmawiali przez trzydzieści minut.

– Pan się myli. Spotkanie trwało trzydzieści dwie minuty.

– Możliwe. Wczoraj wieczorem do towarzysza Berii przyjechał towarzysz Seriebriański.

– Po co?

– Nie wiem.

– Miał coś przy sobie?

– Teczkę.

– A co w teczce?

– Skąd mogę wiedzieć?

– Nie otwierał przy panu?

– Nie.

– Przecież pan kłamie. Pan Seriebriański otworzył teczkę w przejściu wagonu. Tak?

– Tak.

– Ot co, panie Kabaława. Jak będzie pan kłamać, to przekażę pana panu Berii. Oto teczuszka na pana. Taki krętacz jak pan nie jest mi potrzebny.

Kabaława zamarł: on rzeczywiście gotowy jest przekazać.

Nie odpowiada standardom – podsumował strapiony Stalin. – Na królową nie pasuje, niestety. – I raptem doznał olśnienia: – A na księżniczkę?

Zmieszał się Mazur. Księżniczkę widział jako drobną, kruchą, eteryczną osóbkę. Musiał przyznać, że konstytucja fizyczna czyniła z niej wprost wymarzoną kandydatkę.

– No, to doskonale! – Stalin był wyraźnie zadowolony. – Na początek mianujemy ją księżniczką. Nie pasuje na królową? To nic. Królowe nie biorą się z powietrza. Bądźmy optymistami, miejmy nadzieję, że z czasem rozwinie się w królową. Towarzyszu Chołowanow, piszcie.

Sygnał wezwania na kontakt agenturalny jest prosty i jasny. Za płotem dworca, gdzie stoi specpociąg pana Berii, mieszka klasa robotnicza. Regularnie pierze i suszy. A zatem, jeżeli pod tamtym oknem będą wywieszone białe kalesony, to znaczy…

Dzisiaj wiszą. Łopoczą na wietrze, jak flaga sygnalizacyjna.

Chołowanow pochyla się nad wielkim Underwoodem, formularz wkręcony w maszynę: PROLETARIUSZE WSZYSTKICH KRAJÓW – ŁĄCZCIE SIĘ. WSZECHZWIĄZKOWA KOMUNISTYCZNA PARTIA (BOLSZEWIKÓW). KOMITET CENTRALNY. W prawym górnym rogu szybko stuka rutynową formułkę: ŚCIŚLE TAJNE. TECZKA SPECJALNA. Wystukał i czeka. Spojrzenie na Stalina: gotów.

Stalin przechadza się po pokoju, nagle odwraca się i staje w miejscu.

– Postanowienie KC – dyktuje schrypniętym głosem. – Komitet Centralny postanawia… dwukropek… mianować hiszpańską księżniczką… otworzyć nawias… infantką… zamknąć nawias… przecinek… pretendentką do hiszpańskiego tronu… Anastazję Andriejewnę Strzelecką… przecinek… kryptonim… myślnik… Feniks… kropka…

Witajcie, towarzyszko Strzelecka.

– Dzień dobry, towarzyszu Stalin.

– Zapoznałem się ze wszystkimi materiałami na wasz temat, łącznie z filmem z egzekucji. W naszej robocie najważniejsza jest kontrola. Urządziłem wam kontrolę. Wszystkie próby wypadły pozytywnie. Dobrze się zachowałyście… A Chołowanow dobrze rozstrzeliwał. Najważniejsze, żeby strzelać blisko głowy, ale nie uszkodzić nerwów słuchowych. W waszym wieku utrata przytomności podczas rozstrzelania kontrolnego jest zjawiskiem normalnym. – Uśmiechnął się. – Mam nadzieję, że nie macie mi za złe, iż kontroluję moich ludzi w sposób, powiedzmy, niekonwencjonalny?…

Ona też się uśmiechnęła:

– Też bym kontrolowała swoich ludzi. Niekonwencjonalnie.

Ta odpowiedź wyraźnie przypadła Stalinowi do gustu. Nie ukrywa tego. Miał w życiu chwile, kiedy iskierka człowieczeństwa brała górę nad wszystkimi innymi cechami. W takich chwilach nie grał żadnej roli i nie oszukiwał rozmówcy. I rozmówca to wiedział. W tych rzadkich chwilach dobroci Stalin mógł oczarować każdego. Lepiej niż jakikolwiek czarodziej. Gdyby Nastia w takim momencie dostała rozkaz, że ma oddać za niego życie, nie zastanawiałaby się ani chwili. Już dawno ją oczarował. Teraz patrzy w wesołe figlarne ogniki jego oczu, widzi je i nie widzi, upaja się szczęściem bycia razem z nim.

– Towarzyszko Strzelecka, kontrolę macie za sobą. Wezwałem was, aby zadać wam jedno, nieoczekiwane pytanie. Nie macie chwili do namysłu. Oczekuję odpowiedzi natychmiast, bez zastanowienia…

Anastazja Andriejewna Strzelecka, kryptonim agenturalny Feniks, kurier specjalny Komitetu Centralnego WKP(b) opuściła gabinet jako hiszpańska infantka. Na pytanie Stalina odpowiedziała prosto, szybko i zdecydowanie: tak, jest gotowa zostać hiszpańską królową. Zresztą Stalin z góry znał jej odpowiedź. Tego się po niej spodziewał, takiego tonu oczekiwał. Przyrzekł jej w zamian, że zostanie królową. Co do tego nie ma dwóch zdań. Jeśli chce to osiągnąć, musi jednak nad sobą popracować. A tymczasem zostaje mianowana hiszpańską księżniczką, następczynią tronu. Odczytał odpowiednie ściśle tajne postanowienie Komitetu Centralnego i życzył powodzenia na nowej drodze życia.

W stalinowskiej poczekalni nikt nie zwrócił uwagi na pretendentkę do hiszpańskiej korony. Następcy tronu nie mają wypisanych na czole tytułów, nie noszą insygniów władzy, nie biegną przed nimi heroldzi i fanfara nie zapowiada pojawienia się królewskiej osoby. Na razie. A zamiast królewskich strojów następczyni tronu ma na sobie bluzę ze szkarłatnymi wyłogami i szeroki oficerski pas. Krótko mówiąc: nie ma na co patrzeć. Prócz orderów.