Jacek Dąbała - Największa Przyjemność Świata

– Co się stało? – odezwał się nieznajomy zza kierownicy.

– Zasłabł pan – skłamałem.

– Naprawdę? – zapytał i widać było, że zna odpowiedź. Cwany żulik, nie ma co.

– Panie Rudy, dlaczego mnie pan śledził? – zagrałem w otwarte karty.

– Ja? – odpowiedział detektyw, rozmasowując sobie twarz i sięgając po papierosa. Szczery aż do bólu. Czy ja wyglądałem na idiotę?

– Od kogo?

– Panowie, dziękuję za pomoc, ale chyba mnie z kimś mylicie – kontynuował swoje ecie-pecie. Palił takie śmierdziele, że musiałem odsunąć się od samochodu. Sięgnął po kluczyki, włączył silnik i próbował szybko ruszyć. Rozległ się jednak syk opony i inny stosunkowo nieprzyjemny dźwięk. Nóż Borga spisał się doskonale. Rudy ujechał dziesięć metrów i zatrzymał samochód. Wyskoczył ze środka i rzucił się w moją stronę. Kurdupel był z niego, ale odważny. Jeszcze chwila i wypruje mi flaki, pomyślałem.

– Co pan sobie wyobraża? – wrzasnął na mnie detektyw Rudy. – Dzwonię po policję…

– Pogadajmy – spróbowałem go naprostować. – Dlaczego mnie pan śledził?

Rudy nie słuchał. Wystukiwał numer do policji. Wtedy ponownie wkroczył do akcji Borg. Nie wiadomo kiedy znalazł się tuż przy nas i po raz drugi potraktował detektywa paralizatorem. Jak tak dalej pójdzie, to pacjent się uzależni. Borg podtrzymał upadające ciało i spojrzał na mnie pytająco.

– Do jego samochodu – poleciłem.

Pięć minut później detektyw otworzył oczy i przeżył déjà vu. Przy tym, cholernie nieprzyzwoicie się spocił.

– Gdzie ja jestem? – zapytał, ale na szczęście nie byliśmy w telewizji. Siedziałem obok niego na przednim siedzeniu, a z tyłu asystował mi Borg. W okolicach szyi detektywa czaił się gotowy na wszystko paralizator. Poza tym dochodziła trzynasta i zaczynałem odczuwać głód.

– Albo powiesz mi, dlaczego mnie śledziłeś, albo mój przyjaciel będzie cię paraliżował, aż nam się znudzi – pogroziłem pociuchowi z ponurą miną. Niech wie, że są jeszcze na świecie prawdomówni ludzie.

– Wynajął mnie klient – odpowiedział grzecznie Rudy. I pomyśleć, co może zdziałać odpowiednio zastosowana perswazja.

– Kto?

– Stefan Radwan – odparł Rudy.

– Po co?

– Miałem mu zdawać relację z pana poszukiwań. Ten facet nie lubi płacić w ciemno…

– Co chciał wiedzieć? – nalegałem, a on coraz bardziej się przede mną otwierał.

– Wszystko. Gdzie mieszkasz? Jak długo śpisz? Gdzie chodzisz? Z kim rozmawiasz?

– Podsłuchujesz mnie? – zapytałem z udawanym obrzydzeniem. Jeszcze chwila i z mojej wykrzywionej gęby zacznie kapać piana. Z wściekłości, oczywiście.

– No… – zająknął się. – Od trzech dni dopiero.

– A wcześniej nie było łaska? – zdenerwowałem się, zupełnie jak człowiek poprawny politycznie.

– Nie mogłem się do was dostać – wyjaśnił.

Kiedy wydawało się, że dochodzimy do porozumienia i Rudy zacznie mieć poważne wyrzuty sumienia, zahamował koło nas radiowóz policyjny i wyskoczyło z niego sześciu ubranych na czarno antyterrorystów. Wszyscy w maskach, a jakże. Zanim zdążyliśmy cokolwiek powiedzieć, chłopaki przystawili nam do głów giwery, a jeden z nich, chyba ich wujek, zagadnął:

– Ręce na widoku! Wychodzić! Powoli!

Proszę bardzo, możemy wyjść. W końcu Polacy to „jedna rodzina”, jak śpiewał kiedyś pewien bard. Borg schował paralizator i pierwszy opuścił samochód, ale rąk nie podniósł. Ja również zbierałem się do wyjścia, gdy usłyszałem szept:

– Poznałem cię, Jasiu. Przeszkadzasz nam w akcji…

Antyterrorysta nazwany Jasiem pochylił się do ucha Borga i odpowiedział:

– Rudy dał nam sygnał.

– To nasz?

– Glina. Pracował w Krakowie…

– Znacie się? – Rudy najwyraźniej miał dobry słuch. Włączył się do rozmowy, jakbyśmy stali w kolejce po bilety.

– Dogadajcie się – zdecydował nagle poirytowany policjant i dał sygnał do odwrotu. Zanim zdołaliśmy im podziękować, odjechali. Co za ludzie, nawet nie przeczytali nam naszych praw.

Staliśmy koło samochodu na chodniku i musiałem przyznać, że było to bardzo budujące. Równie dobrze mogliśmy leżeć z przestrzelonymi kolanami i obserwować chmury na niebie.

– Co robimy? – Pytanie Rudego przypomniało mi wakacje w szkole podstawowej.

– A więc masz chodzić za mną i opowiadać o tym Radwanowi – stwierdziłem, drapiąc się w czoło. – Rób to dalej, bracie – dodałem, poklepując go po plecach.

– Powiesz mu, że mnie namierzyliście? – zaniepokoił się.

– A zależy ci na tym? – odpowiedziałem tak samo głupio.

– Jak się dowie, to stracę dużo forsy – wyjaśnił. Gość parł do dobrobytu niczym mąż pod kołdrę.

– Rób swoje – uspokoiłem go. – Nic mu nie powiem. Może się na coś przydasz.

Odjechałem stamtąd z poczuciem niedosytu. Zostawiłem Borga i Rudego na ulicy, zastanawiając się, co jeszcze można zrobić, żeby odnaleźć Nanę. Ani policja, ani jej znajomi nie potrafili nam dać jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Panienka rozpłynęła się po prostu w powietrzu. Szukano jej tyloma sposobami, że można było o tym nakręcić serial. Różnica polegała na tym, że w serialu co chwila ci dobrzy wygrywali, a ci źli trafiali do więzienia lub ginęli. Scenarzyści najpierw doprowadzali widzów do obłędu, straszyli ich, wywoływali wściekłość i chęć zemsty, a potem nagle robili fikumiku i ofiara uchodziła z życiem. Właściwie za każdym razem chodziło o to, żeby widz miał pełno w gaciach, a potem szedł lulu, wierząc w sprawiedliwość. W serialach nawet zakompleksiony kurdupel mógł pozować na macho, strzelać z dokładnością do milimetra i kochać się co godzinę z najładniejszymi panienkami. Miliony frajerów przed telewizorami wierzyło w te bajki i gotowi byli całować serialowych detektywów w sygnet, byle tylko poczuć się lepiej. W realnym życiu takie numery zdarzały się rzadko albo co najwyżej po północy, kiedy ten sprawiedliwy wracał do żony i dzieci, aby postraszyć ich swoim widokiem.

Na obiad poszedłem do indyjskiej restauracji na Żurawiej. W środku było cicho, przy stolikach zauważyłem tylko kilka osób, a obsługa powitała mnie dyskretnym uśmiechem. Przyzwyczaili się, że zamawiałem ich najostrzejsze dania i na swój sposób okazywali mi szacunek. Przeciętny Europejczyk nie miał szans w starciu z przyprawami, które tu serwowano. Zająłem stolik w kącie sali i pokazałem kelnerowi, że zamawiam to, co zwykle. Dziewczyna przy sąsiednim stoliku obrzuciła mnie spojrzeniem, w którym kryła się ciekawość, a zarazem znudzenie. Widocznie jej partner, wysoki blondyn w biurowym garniturze, nie powiedział jeszcze niczego wesołego. Wiadomo, praca, praca, praca i jeszcze raz praca. Mogły to znieść kobiety o wyglądzie foki albo młode matki w parku. Ta dziewczyna nie była żadną z nich. Mówiąc krótko – nadawała się.

Moja komórka zadzwoniła dokładnie w chwili, gdy pojawiło się jedzenie. Za taki numer ludzie powinni być karani brakiem dostępu do telewizora. Spojrzałem ze złością na nieznany mi numer i odezwałem się uprzejmie:

– Halo, słucham?

– Mówi Magda Ryś. Jestem kelnerką w klubie i chciałam się z panem spotkać. – Ładny głos, konkretna i do tego stęskniona za rozmową dziewczyna. Cuda się zdarzały.

– Artur Brandt – przedstawiłem się. – W jakiej sprawie pani dzwoni?

– Pamiętam człowieka, o którego pan pytał. No, tego z tatuażem…

– Gdzie możemy się zobaczyć? – Nie muszę chyba mówić, że nagle poczułem się udziałowcem w firmach Stefana Radwana.