Boris Akunin - Skrzynia na złoto

Tutaj zaś pytanie goni pytanie.

Dlaczego Cornelius napisał list? Czemu przeciął go na pół? Jak to się stało, że jedna połowa została w Kromiesznikach razem ze złotym medalionem i kryształowym budzikiem (czyli przedmiotami, które – wszystko na to wskazuje – były kapitanowi szczególnie drogie), a druga znalazła się w szkatułce, pośród rodzinnych relikwii Fandorinów? Jakie były losy kapitana, począwszy od maja 1682 roku? Dlaczego nie dotarł do swojego skarbu sam? I co to był za skarb? Rzecz jasna, nie biblioteka Iwana Groźnego, ale jednak „liberia”, a więc jakieś książki.

Nicholas czuł, że od dalekiego przodka dzieli go zaledwie jeden mały krok. Gdyby tylko Cornelius podpowiedział mu choć słówkiem, co dalej robić! Ale kapitan milczał. Był blisko, Nicholas widział szarzejącą w mroku, nieruchomą sylwetkę – w skórzanym kolecie i okrągłym hełmie, ze szpadą u boku. Może von Dorn i chciałby wyjść naprzeciw swemu potomkowi, uczynić ten właśnie mały krok – ale zmarli tego nie potrafią. Nicholas musiał pokonać dzielącą ich odległość sam. Tylko jak to zrobić?

Przeczytał pismo jeszcze kilka razy. Co to za „kości ludzkie”, których mógł się przestraszyć Nikita? I dlaczego miał się nie bać ich, tylko jakiegoś Zamoleusa, przykrytego rogożą? O co tu chodzi?

Niestety, intuicja podpowiadała magistrowi, że tajemnica Corneliusa należy do tych, których czas strzeże szczególnie zazdrośnie i niełatwo je zdradza.

Oczywiście, byłoby interesujące zająć się poszukiwaniami Corneliusowej skrytki. Dom o trzynastu oknach się nie zachował, to pewne, wątpliwe też, czy udałoby się odszukać miejsce, gdzie stał, a więc szanse na znalezienie skarbu są znikome. Jednak prace poszukiwawcze mogłyby rzucić pewne światło na sprawę. Niewykluczone, że udałoby się wyjaśnić, jaki księgozbiór w czasach Corneliusa nazywano „Liberią Iwana”. Przecież w siedemnastowiecznej Rosji takie biblioteki można by policzyć na palcach, więc musiał pozostać jakiś ślad. A jeśli von Dorn miał na myśli księgozbiór samego Matfiejewa, znanego bibliofila? Uważa się, że po upadku wszechmocnego ministra księgi zostały rozkradzione. Ale może bojar zdążył ukryć zbiory, pozostający zaś w jego służbie cudzoziemiec, von Dorn, o tym wiedział? To dopiero byłaby sensacja!

Sensacje naukowe musiały jednak teraz zejść na drugi plan. Grunt to samemu ujść stąd z życiem.

Fandorin niechętnie powrócił do bezlitosnej rzeczywistości. Możliwe, że rosyjscy mafiosi, poszukujący Liberii, przeczytali pełny tekst dokumentu, uznali, że zawarte w nim wskazówki nie wystarczą do odszukania skarbu, i postanowili zostawić angielskiego historyka w spokoju.

Możliwe, ale pewności nie ma. Trzeba poczekać, niewykluczone, że Ałtyn Mamajewej, znającej wszelkie możliwe dojścia, uda się coś wyjaśnić. Tak czy owak, powinien jak najszybciej wsiąść w samolot do Londynu. Niech wszyscy diabli wezmą historyczną ojczyznę Fandorinów razem z jej kryminalnymi aferami i nierozwiązywalnymi zagadkami!

Słuszność tej decyzji nie pozostawiała cienia wątpliwości, tak więc Nicholas postanowił dać dłuższą chwilę wytchnienia swojej przeciążonej mózgownicy. Jak by tu zabić czas?

Na początek byłoby nieźle doprowadzić trochę do porządku ubranie.

Udało mu się jako tako oczyścić poplamione spodnie i blezer, zaprał i wysuszył nad gazem kołnierzyk i mankiety koszuli, następnie przyszył naderwany rękaw i zacerował dziurę na kolanie. Cóż, nie uzyskał efektu haute couture, ale przynajmniej milicja nie weźmie go na ulicy za bezdomnego.

Tak. Czym by się teraz zająć?

Fandorin ogarnął spojrzeniem panujący w mieszkaniu bałagan i przyszedł mu do głowy doskonały pomysł: wypada się jakoś odwdzięczyć Ałtyn za gościnność. Magister rozebrał się do majtek, znalazł ścierkę i pogwizdując, zabrał się do porządków. Umył podłogę, wyszorował umywalkę i zlewozmywak, starł kurze. Z mycia okien zrezygnował, pomny na ostrzeżenia gospodyni. Mało prawdopodobne, by na dachu naprzeciwko przyczaił się snajper, ale – jak to się mówi – strzeżonego Pan Bóg strzeże.

Bieliznę pościelową i różową piżamę Ałtyn Nicholas ułożył w schludny stosik. Figi w niebieskie kwiatki, które odkrył pod łóżkiem, dyskretnie zostawił na miejscu. Zebrał porzucone książki i ustawił je na półce. Nieproszonemu sprzątaczowi rzuciły się w oczy dwa tytuły: Jak zwiększyć swój wzrost o pięć centymetrów i 101 porad dla kobiety, która pragnie być kochana. Speszonego Fandorina ogarnęła spóźniona skrucha – po co narzucał się ze swoją wdzięcznością i idiotycznym zamiłowaniem do porządku? Wątpliwe, czy gospodyni będzie zadowolona z takiej ingerencji w jej prywatność… A zatem porozrzucać wszystko z powrotem? Ale co z kurzem i brudem, ich przecież nie da się odtworzyć!

W trakcie tych ponurych rozważań zadzwonił telefon.

– Nika, słuchaj mnie uważnie – rozległ się w słuchawce pełen napięcia głos Ałtyn. – Masz pojęcie, czego się dowiedziałam… Stop, Mamajewa, po kolei – przywołała się do porządku. – Jesteś w czepku urodzony, bez dwóch zdań. Wiesz, kto wczoraj na ciebie polował? Nie jakiś tam wsiowy burak, tylko killer superklasy! Od razu go rozpoznali na zdjęciu. Ma ksywkę Szurik, a jak się naprawdę nazywa, nikt nie wie.

– Co za dziwny pseudonim – Szurik! – odezwał się Fandorin, żeby Ałtyn nie pomyślała, że się przestraszył. Dłoń, w której trzymał słuchawkę, nagle stała się obrzydliwie zimna i lepka.

– Killer najnowszej generacji, ma własny, indywidualny styl. To miłośnik lat sześćdziesiątych: dżinsy, trampki i tak dalej. Słowem, Kaukaska branka [44] .

– Co takiego? – nie zrozumiał magister. – Co ma do tego jakaś branka?

– Nieważne. Ma niezły wykaz przebiegu służby. Załatwił Atlasa, Kulfona i Lewonczika, którzy działali na własną rękę w okolicach Moskwy. Mój informator utrzymuje, że bracia Otariszwili to prawdopodobnie także robota Szurika. Jak również prezes Swiatogorbanku i Stowarzyszenia Inwalidów. Ach, zresztą po co ja ci to opowiadam – prawdziwy z ciebie jeżyk we mgle, nic z naszej historii najnowszej nie kumasz! Krótko mówiąc, Szurik to niekoronowany król killerów Najwyższej klasy profesjonalista. Mniej niż sto tysięcy zielonych za zlecenie nie bierze. Tak wytrawny zabójca zwykle ma nad sobą jakiegoś szefa, ale dla kogo pracuje Szurik, nie wiadomo. Co jeszcze? Aha, facet ma własny styl – nie lubi zabijać z daleka. Nie lubi się też posługiwać materiałami wybuchowymi ani bronią z celownikiem optycznym, woli pistolet, nóż, kastet, a niekiedy w ogóle ogranicza się do rękodzieła – ma piąty dan w karate. Wiesz, należy do tych morderców, którzy lubią znajdować się z ofiarą twarzą w twarz.

– W…wiem – wykrztusił z trudem Nicholas, przypomniawszy sobie uśmiechniętego wesoło okularnika.

– Szkoda nerwów – uspokoiła go Ałtyn. – Szurik to już zimny trup. Chłopcy Soso go dopadli.

– Tak, oczywiście – rzekł cicho Fandorin.

– Siedź w domu i czekaj na mnie. Podjadę jeszcze tylko do centrum informacyjnego, dziewczyny mi obiecały ściągnąć książki na temat biblioteki Iwana Groźnego i wycinki prasowe dotyczące jej poszukiwań. Bardzo zgłodniałeś?

– Nie, nie bardzo…

– To dobrze. Wytrzymaj jeszcze trochę.

Magister odłożył słuchawkę i zaczął się miotać po pokoju.

Szurik, ten koszmar z ulicy Wiązów, jest zdrów i cały! Karteczkę napisał on, nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości. Milles pardons! Również on podrzucił neseser, któż by inny? Wczoraj na bulwarze stał sobie najspokojniej w świecie i machał mu ręką. Zapamiętał numery samochodu, więc o adres dowiedział się bez trudu. Brr, wszedł tutaj w nocy, patrzył na niego i na Ałtyn bezbronnych, śpiących. Z jakiegoś powodu ich nie zabił. Rozmyślił się? Otrzymał nowe instrukcje? Na pewno.