Boris Akunin: Powieść szpiegowska

– Pojmuję. Jeszcze o tym pomyślę – rzekł Dorin powoli.

– Tak, tak, pomyśl. – Starszy major westchnął. Ty tu snujesz filozoficzne rozważania, mnie natomiast dręczy coś innego. Taka drobna wątpliwość. A co, jeśli jednak nie wyciągnąłem z Wassera najważniejszego?

– Jak to? Przecież odpowiedział: będzie wojna, zacznie się dwudziestego drugiego.

– Wiem, wiem… – Październicyn ze złością poruszył brwiami. – Nie umiem tego wyjaśnić. Mówię przecież: nie wątpliwość, ale drobna wątpliwość. Takie dziwne uczucie, że mnie okpił, owinął wokół palca.

– Nie szkodzi, wypytacie go na następnym seansie. Nie może skłamać.

Szef roześmiał się.

– Prawda przemawia ustami dziecięcia. Tak właśnie zrobię. Masz rację, Jegorku. Najważniejsze już wiemy, reszta potem… Ale godzina minęła. Zadzwonię do gabinetu…

Przez telefon powiedziano szefowi coś takiego, co sprawiło, że poczerwieniał ze złości i zakrzyczał:

– Mówiliście, że to sprawa nadzwyczajnej wagi?!

Potem spuścił z tonu:

– Ach tak? Rozumiem. Tak zrobię.

Trzasnął słuchawką, a potem zaczął kląć długo i wymyślnie.

– Już dzwonił! Nie chciał ze mną rozmawiać. Nie ma czasu. Kazał złożyć raport pisemny i zostawić mu na biurku. Jak przyleci w nocy, to przeczyta. Szkoda mu było pięciu minut! Tak jakby kiedyś Październicyn zawracał mu głowę głupstwami…

– Szefie, przecież Narkom pojechał osobiście rozmawiać z dowódcami okręgów. Żeby ich uprzedzić o ataku – zaczął pocieszać Jegor naczelnika. – Może nie wie jeszcze o dwudziestym drugim, ale to nic. Jutro rano się dowie. I skoryguje dyspozycje.

Starszy major zaśmiał się.

– Jesteś dzisiaj dla mnie jak dobra wróżka. Nie martw się, Wania, ranek mądrzejszy od wieczora. A wiesz, co w takim razie zrobię? Nie chce mnie słuchać, to niech posłucha Wassera.

Po czym zamaszyście napisał na kartce papieru.

Towarzyszu Narkomie, proszę pilnie wysłuchać magnetofonowego zapisu przesłuchania Wassera.

St. mjr Październicyn

– Ot, i cały raport – powiedział z satysfakcją, wsuwając do pakietu szpulę z taśmą. – Myślę, że ten dobitny ton podziała Chyba że…

Przysunął kartkę i szybko dopisał jeszcze kilka linijek, ale tego Jegorowi już nie pokazał.

Potem wstał, słodko się przeciągnął, aż zachrzęściły stawy w ciągle jeszcze krzepkim ciele.

– Chociaż nas dowództwo nie ceni, Jegorku, odnieśliśmy dzisiaj wielkie zwycięstwo. Mówimy o tym bez fałszywej skromności. Nie wiem, jak ciebie, ale mnie po takim zwycięstwie przepełnia radość życia. Która potrzebuje ujścia. – Mrugnął niebieskim okiem do Dorina. – Wiesz, o czym mówię? Zaraz zaniosę pakiet do gabinetu Narkoma i znikam. Chodźmy, odprowadzisz mnie do windy.

Wyszli z gabinetu. Październicyn kroczył długim korytarzem, śpiewając o miłości, która ma skrzydła jak ptak. Dodaje sobie otuchy, pomyślał Jegor. A naprawdę jest mu przykro.

– Nawiasem mówiąc, jadę do znanej ci osoby. – Szef uśmiechnął się. – Przekazać pozdrowienia? Widziałeś ją. W restauracji hotelu „Moskwa”.

– Poderwaliście ją? – krzyknął Jegor. – Sprzątnęliście frantom sprzed nosa samą Lubow Sierową?

– Okazała się zresztą wspaniałą kobietą. – Październicyn, nie zwalniając kroku, włożył czapkę i sprawdził, czy prosto siedzi na głowie. – Czuła, namiętna. Może nie za mądra, ale przecież nie będę z nią grywał w szachy. A ty dokąd? Wyglądasz jak z krzyża zdjęty. Pędzisz do swojej Dulcynei? Nie najesz się, nie odeśpisz?

Lejtnant sposępniał.

– Nie mam już żadnej Dulcynei.

– No to dokąd? Pokój w hotelu oddali innemu pracownikowi. Aha, twoja legitymacja leży u mnie w szufladzie biurka. Weź ją, bo ani cię nie wpuszczą, ani nie wypuszczą… Słuchaj, Jegor, to oczywiście świństwo z mojej strony. Po wszystkim, co przeżyłeś… – Starszy major zatrzymał się, niezbyt gorliwie udając, że ma wyrzuty sumienia. – Ale może byś tak podyżurował w moim gabinecie, co? Na wypadek gdyby sam szef wrócił i zaczął mnie szukać. No bo co? I tak nie masz gdzie się podziać.

Pośpisz sobie przynajmniej po ludzku, na kanapie. Jest miękka, skórzana. Do wieczora połazisz sobie, gdzie zechcesz. Idź do stołówki, wpadnij do Lachowa i Grigoriana. Niech się ucieszą, że żyjesz i że wzięliśmy Wassera. O przesłuchaniu sam rozumiesz – ani słówka. Możesz nawet z nimi trochę wypić. Ale przed dziesiątą zero zero bądź na miejscu. – Szef gładko przeszedł z tonu koleżeńskiego na służbowy. – Możesz przysnąć, ale nie śmiej się oddalać. Jeśli Narkom będzie chciał ze mną mówić, zapamiętaj telefon: D-65421. Przyjaciółka Lubki wyjechała na zdjęcia, a nam zostawiła klucze od mieszkania. Niedaleko, w zaułku Bezbożnym. Jakby co, przylecę za dziesięć minut. No, a jeśli się Narkomowi nie przydam, to niech to wszystko… – Machnął ręką ze złością. – Ogłaszam strajk leżący, aż do dwudziestego drugiego.

Starszy major znowu zaśpiewał, teraz już nie o miłości, ale o czerwonej kawalerii, i dał susa do windy. Dorin zaś powędrował z powrotem.

Było dopiero wpół do ósmej. Nieźle oczywiście byłoby wstąpić do Waśki Lachowa, ale cierń, który poruszył się w sercu Jegora, gdy szef wspomniał o Dulcynei, doskwierał mu coraz bardziej.

Numer telefonu szpitala imienia Medsantrudu pamiętał jeszcze od czasu, kiedy dzwonił tam z Kuźnieckiego.

Spacerował przez jakiś czas po gabinecie.

Wreszcie zdjął słuchawkę, wykręcił dwie pierwsze cyfry.

Rozmyślił się.

(Zrobił jeszcze kilka rund po pokoju. Potem (raz kozie śmierć!) szybko wykręcił: Ż-22325.

– Halo. Tu szpital imienia Medsantrudu – odezwał się surowy męski głos.

Pewnie ten sam, który w kwietniu obiecał przekazać Nadi wieść o „delegacji” Jegora i nie dotrzymał słowa.

– Nadieżda Sorin, salowa z chirurgii, jest w pracy? – spytał lejtnant z zamierającym sercem.

Postanowił: jeśli Nadia ma wieczorną zmianę, to będzie znak losu. Do Pluszczewa i z powrotem nie zdążyłby przed dziesiątą, ale na Radiszczewa – bez trudu.

Dyżurny potraktował go ordynarnie.

– Informacji o personelu, zwłaszcza niższym, nie udzielamy Patrzcie, czego to mu się zachciało! Salowa!

Zanim tamten odłożył słuchawkę, Jegor zdążył powiedzieć:

– Przedstawcie się! Tu narkomat bezpieczeństwa państwowego.

Na drugim końcu linii ktoś głośno zasapał.

– Ja zaraz o tobie, smarkaczu, zamelduję, gdzie trzeba. Numer ustalą raz dwa i będziesz miał taki narkomat, że popamiętasz.

– Mówi lejtnant bezpieczeństwa Dorin – rzekł Jegor oficjalnym tonem. – A numeru ustalać nie musicie. Możecie zadzwonić sami, oto on: K4-09-60, to jest centrala, wewnętrzny…

– Nie trzeba wewnętrznego, towarzyszu lejtnancie! – zagdakała słuchawka z przerażeniem. – Wierzę! O tym smarkaczu to tylko dla porządku, przepraszam. Bo to wiecie, zdarzają się różne cwaniaki. Dzwoni taki do baby, siostry czy salowej i zadaje szyku. Przy telefonie Pietiurnikow. Pie-tiur-ni-kow, starszy portier nocnej zmiany. W oddziale dzielnicowym NKWD mnie znają. Z dobrej strony.

– No więc jest Sorina w pracy czy jej nie ma? – przerwał mu Dorin.

– Zaraz sprawdzę, towarzyszu lejtnancie… Tak, ma zastępstwo od szóstej wieczór do szóstej rano.

Znak losu.

– Wiecie co, Pietiurnikow, zaraz tam przyjadę. O moim telefonie ani słowa.

– Obrażacie mnie, towarzyszu lejtnancie. Co to ja, nie wiem? Możecie sprawdzić w oddziale rejonowym, u sierżanta Zozuli, on wam po…