Boris Akunin: Powieść szpiegowska

– Miałem rację! – wymamrotał starszy major. – Ledwie dziesięć dni. Nie rozumiem Narkoma…

– Co? – spytał Dorin.

– Pstro. Nie twoja sprawa.

Wasser parsknął śmiechem.

– Zabawne! On panu: „Co”? A pan mu: „Pstro”! Oj, nie mogę…

Zaśmiewał się do łez.

– Dosyć! – Szef wymierzył mu policzek. – Patrzeć na mnie! Kiedy was podrzucili? Jednego nie zrozumiem. Matwieja Kogana zna wielu starych pracowników. Niemal od dziecka! Leżawa mówił, że pana, to znaczy Kogana, sam Mienżyński przyjął do Organów! Jak zdołał pan zostać Matwiejem Koganem? Niech pan odpowie!

– Oj, to bardzo ciekawa historia. – Wasser ochoczo podjął temat. – Tylko trzeba ją długo opowiadać. Pierwszy, od tatusia. Wie pan, kim jest mój ojciec? Nie? Jakże to? Generał Josef von Teoffels, zastępca szefa Abwehry, najlepszy specjalista od spraw Rosji. Dla przyjaciół po prostu – Sepp.

Starszy major wzdrygnął się, a to spowodowało u komandora podporucznika nowy przypływ wesołości.

– Pan zna mojego tatusia! I on pana zna. Jesteście starymi przyjaciółmi!

Starszy major opanował się i przerwał szpiegowi:

– O tatusiu pogadamy innym razem. Niech pan mówi o penetracji.

– Dobrze, ale bez starego Seppa nic z tego nie będzie. Tatuś całe życie zajmował się Rosją. I mnie do tego szykował, od dziecka. Nianię miałem Rosjankę, Arinę Siemionownę, prawie tak samo jak Puszkin. Cha, cha, cha! Nauczyciele domowi też Rosjanie. Oj, żwawy był ze mnie smarkacz. I śmiały. Miałem dwa marzenia. Chciałem zostać marynarzem, żeby pływać po wszystkich morzach. I wywiadowcą, żeby walczyć z rosyjskimi bolszewikami. Dzieci są przecież głupie. Uważałem was za okropnych zbrodniarzy. Dopiero potem zrozumiałem, że wszyscy są dobrzy, i nasi, i wasi. Ale nasi mimo wszystko lepsi. Dlatego że mają zwyczaj co dzień rano myć przed jedzeniem zęby i ręce. No i mniej kradną, to bardzo ważne…

Pac! Na policzku Wassera rozkwitła plama po nowym ciosie.

– O penetracji!

– Tak, tak, proszę wybaczyć! Byłem na pewno najmłodszym szpiegiem w historii wywiadu. Mając lat czternaście, trafiłem do „dzieci Dzierżyńskiego”, zostałem bezdomnym. Kochany tatuś nie pożałował swojego dziecięcia. Wprost z Niemiec, z czyściutkiej willi, przewieziono mnie najpierw do Rygi, potem do Leningradu, i ciśnięto jak szczeniaka na głęboką wodę: płyń albo się utop. Teoffelsowie, wie pan, to rodzina nader specyficzna, z dziwnymi tradycjami pedagogicznymi. O moim przodku, Heinzu von Teoffelsie, który żył w czasach Fryderyka Wielkiego, opowiadają, że…

Policzek.

– O penetracji!

– Przepraszam. Tyle mam do powiedzenia. Nie utonąłem. Wypłynąłem. To była prawdziwa przygoda, spodobała mi się. Trafiłem najpierw do izby dziecka, potem do komuny „Młody Leninowiec”. Przeżyłem tak trzy miesiące, a potem uciekłem. Bezdomni często się urywali, to zwykła sprawa. Ale zazwyczaj dawali nogę do Taszkentu, żeby pogrzać się na słońcu i nawpychać melonów czy suszonych moreli. A ja zwiałem do skrzynki kontaktowej w Leningradzie, skąd przerzucono mnie z powrotem do taty. Zadanie wykonałem, haczyk zarzuciłem.

– Jakie zadanie? Jaki haczyk?

– Naszej komunie patronował sam najlepszy przyjaciel dzieci, towarzysz Dzierżyński. Kiedy zaś jego żelazne serce przestało bić, sztafetę przejął wierny druh i współbojownik Pierwszego Czekisty, towarzysz Mienżyński. Był u nas w „Młodym Leninowcu” na koncercie. A ja, taki miły piegowaty chłopaczyna, popisywałem się przed honorowym gościem. Recytowałem wiersz Majakowskiego, stepowałem, gwizdałem artystycznie. Starałem się, żeby przewodniczący Czeka-OGPU mnie zapamiętał. Pół roku później napisałem do niego wzruszający list. List od wyrostka. Siedzieli nad nim najlepsi specjaliści naszego wydziału rosyjskiego. „Wujaszku Mienrzyński pisze do was ja Mocia Kogan ten sam ktury pamientacie wystempował pszed wami i wyście mi podali renke poklepali po ramiu i dali w prezęcie wietszne piuro a potem powiedzieli rzebym sie dobże uczył…”.

Wasser mrugnął okiem.

Jegor słuchał i zdumiewał się. Jakże chytrzy są wrogowie ZSRR! Jacy pomysłowi, jak przewidujący! Ileż to trzeba wiedzy, doświadczenia, przenikliwości, żeby socjalistyczną ojczyznę ustrzec przed czarnymi krukami!

– I co pan myśli? – ciągnął opowiadanie zadowolony komandor podporucznik. – Wiaczesław Rudolfowicz odpowiedział sierocie. Ludzie tego pokroju często bywają sentymentalni. Od czasu do czasu pisałem do niego znowu, a nasza rezydentura przesyłała listy. Towarzyszu Mienżyński, zostałem chłopcem okrętowym na prawdziwym statku. Potem marynarzem, pływam po morzach. Nawiasem mówiąc, pisałem prawdę – rzeczywiście ukończyłem szkołę morską i odbyłem niejeden rejs. A w trzydziestym trzecim ojciec mówi: już czas. Przerzucono mnie ponownie do Związku Radzieckiego. Zostałem mechanikiem we flotylli wielorybniczej „Komuna Paryska”, pływałem przez pół roku. Piszę do kochanego Wiaczesława Rudolfowicza: jest tak a tak, mani takie marzenie, żeby ochraniać radziecką ojczyznę przed podłymi wrogami, proszę mnie wziąć na służbę do naszych sławnych Organów. I wzięli! Jedna notatka od Mienżyńskiego wystarczyła, żeby pomyślnie zaczęła się moja kariera czekisty. Trafiłem do wydziału zagranicznego…

– Dosyć o tym! – Szef ocknął się i spojrzał na zegarek. Widać przypomniał sobie, że seans jest ograniczony w czasie.

A szkoda, Jegor chętnie słuchałby dalej. Nieźle jednak pracuje ten niemiecki wywiad, nie można powiedzieć. To dopiero legendę mu opracowali!

– Dosyć historii. Na czym polega pańskie obecne zadanie? Związane jest z planem „Barbarossa”?

I znowu Wasser próbował przygryźć zębami nieposłuszne wargi.

Nie udało się.

– Tak. Całkiem bezpośrednio. Co więcej, wyznaczono mi kluczową rolę w programie dezinformacji radzieckiego przywództwa.

– Więcej szczegółów! – rozkazał szef.

– Moje zadanie to przekonać wasz rząd, że w tym roku atak nie nastąpi. Że cios zostanie zadany angielskim liniom komunikacyjnym, przez Azję Mniejszą i Bliski Wschód. To operacja wielostopniowa, albo jak u nas mówią, kaskadowa, opracowana przez mojego ojca. Stary Sepp to prawdziwy geniusz wywiadu. W szesnastym roku z rozkazu Ludendorffa…

– Z chęcią o tym posłucham, ale nie teraz. Nie rozumiem, na co liczyliście. Rozwiązaliśmy przecież wasze rebusy, chociaż z opóźnieniem. Już złożyłem raport. Narkom pilnie wyleciał do nadgranicznych okręgów. Do dwudziestego drugiego czerwca cała nasza obrona osiągnie gotowość bojową. Nie powiedział pan wszystkiego!

– Nieźle wypadło z tym Hessem, co? – przerwał mu Wasser, któremu milczenie zdawało się sprawiać fizyczny ból, tak go rozpierała gadatliwość. – To pomysł tatusia. Dwie pieczenie przy jednym ogniu!

– Jakie pieczenie? – zainteresował się starszy major. – Jaki sens miała ta akcja, lot Hessa do Anglii?

– Hess obrzydł wszystkim. Przechwalał się swoimi bliskimi stosunkami z Führerem. Ubrdał sobie, że jest genialnym strategiem, niemalże współrządcą Rzeszy. Heydrich proponował, żeby zlikwidować go w katastrofie lotniczej, i Führer już wyraził na to zgodę. Ale znalazł się lepszy pomysł. Hess to anglofil; marzy, żeby podzielić świat między Wielką Brytanię i Niemcy. No to niech leci do swoich Anglików. Po pierwsze, narobił im w kurniku niezłego zamieszania. A po drugie, umocnił moją pozycję przed finałowym ciosem. Przecież „Lord” zawczasu uprzedzał o demarche Hessa. Nikt nie uwierzył mojemu źródłu, a tu doniesienie okazuje się prawdziwe. Jego akcje po czymś takim wzleciały pod niebiosa. Zapytajcie mnie o „Lorda” – zaśmiał się Niemiec – o tę krynicę bezcennej wiedzy.