Priscilla Masters: Nietypowa sprawa

Mike przytaknął ruchem głowy.

– No i jest jeszcze nasz uroczy pan Wilde – dodała Joanna.

– Dlaczego on? – zdziwił się nagle Mike.

– Może miał nadzieję, że po śmierci partnera wydział przestępstw gospodarczych umorzy dochodzenie przeciwko ich firmie – wyjaśniła.

– Daj spokój, to słaby argument – zaprotestował.

– Tak, wiem – westchnęła i spuściła wzrok. – Ale mamy jeszcze jego córeczkę o urodzie lalki Barbie – dodała po chwili, podnosząc wzrok.

– A co ona takiego zrobiła? – Mike uniósł brwi.

– Pomyśl tylko, Mike. To ona mogła wszystko zaplanować. Najpierw zwodziła staruszka, żeby wyciągnąć od niego forsę, a potem ściągnęła Galliniego i zleciła mu morderstwo. Całkiem możliwe, że ten ostatni anonim to też jej sprawka, a Yolande też raczej wpuściłaby ją do swego mieszkania. No i jak ci się podoba moja teoria?

– Rzeczywiście, to ma sens. Załóżmy, że panna Wilde była kochanką Selkirka. O rany, i tego właśnie najbardziej nie znoszę – jęknął. – Ta praca zaczyna pozbawiać mnie wiary w ludzi, a zwłaszcza w kobiety.

Jego słowa wyraźnie ją ubawiły.

– Wiesz, ja to chyba nawet bym chciała, żeby moja teoria z panną Wilde się sprawdziła!

– Ale z ciebie sadystka.

– A w ogóle jak ona ma na imię?

– Nie pamiętasz? – zaśmiał się Mike. – Samantha.

– No tak. A jak to wszystko razem widzisz?

– Nieźle – odparł. – Jak na kobietę z ręką w gipsie, naprawdę nieźle kombinujesz.

– W takim razie jutro musimy jechać do paru miejsc – postanowiła.

Mike podszedł do drzwi.

– Odwieźć cię do domu? – spytał.

Pokręciła głową.

– Jeszcze trochę tu posiedzę i pomyślę.

– O pannie Wilde?

– Nie, o Selkirku.

Cicho zamknął za sobą drzwi.

Przez chwilę siedziała bez ruchu. Selkirk musiał być naprawdę podłym typem, podsumowała w myślach. Niszczył wszystko na swojej drodze. Zrujnował życie dwóm rodzinom i uniknął kary, bo myślał, że jest sprytny. Tamtego dnia, gdy na pasach przed szkołą przejechał małą Rowenę Carter, nie miał najmniejszych wyrzutów sumienia. Nie obchodziło go zabite dziecko ani jego rodzina – bał się tylko o własną skórę. Z Yolande Prince łączyło go bardzo niewiele. Yolande była wzorową pielęgniarką, ukochaną córką i przyzwoitą dziewczyną, ale samobójstwo Michaela Frosta pozostawiło głęboki uraz w jej psychice i zaburzyło jej sposób myślenia do tego stopnia, że dała się złapać w pułapkę. To Selkirk był sprawcą całego zła, a Yolande zapłaciła swoim życiem za to, że ktoś zagrał na jej emocjach i zrobił z niej kozła ofiarnego.

Ale kto mógł posunąć się do czegoś takiego?

Tego popołudnia na komendzie panowała nietypowa cisza. Joanna siedziała sama pośród uporządkowanych biurek i pustych ekranów monitorów. Otaczały ją tylko sterty dokumentów i zapisanych tablic – pozostałości po karkołomnym śledztwie. Świadomość, że Matthew na cały dzień pojechał do Eloise, potęgowała w niej poczucie odosobnienia. Przechadzając się między rzędami biurek, Joanna walczyła z narastającą w niej samotnością, aż wreszcie zadzwoniła po taksówkę i pojechała do domu.

Nie był to jednak najlepszy pomysł. W domu przez cały wieczór towarzyszyły jej niepokój i rozdrażnienie. Sprawną ręką zdołała jedynie zaparzyć wodę na kawę, bo przygotowanie kolacji przekraczało jej możliwości.

Zastanawiała się, co będzie, gdy zdejmą jej gips. Tak bardzo się do niego przyzwyczaiła, że od pewnego czasu przestał jej ciążyć i zawadzać, a obraz kół rozpędzonej ciężarówki powoli zacierał się w jej pamięci. W ferworze pracy przy śledztwie jej powypadkowy uraz zszedł na dalszy plan i bała się, że kiedy znów wsiądzie na rower, przykre wspomnienia powrócą.

Włączyła telewizor i trafiła akurat na jakąś komedię, która oderwała ją od ponurych myśli. Wypiła dwa kieliszki czerwonego wina i po półtorej godziny zmógł ją sen, ale w łóżku wierciła się i kręciła, a po głowie tłukły jej się różne myśli: to o wypadku, to o zabójstwie Selkirka, to o zamordowanej pielęgniarce. Około drugiej w nocy usiadła w końcu na łóżku, długo nie mogąc zasnąć.

Rano o wpół do dziewiątej zjawił się niezawodnie Mike i natychmiast wyczuł, że coś ją gnębi.

– No, mów, o co chodzi – nalegał, gdy już wsiedli do wozu.

– O tę wesołą wdówkę Sheilę – odparła poważnym tonem. – Wciąż nie daje mi spokoju. Nie rozumiem, dlaczego została z Jonathanem, zamiast zwyczajnie się z nim rozwieść. To wykształcona kobieta i wcale nie była na niego skazana, a dla syna nie musiała tego robić.

– To jak myślisz, dlaczego?

– Jedyny sensowny powód to pieniądze i przyzwyczajenie do luksusu – odparła. – Nie mam wprawdzie na to żadnych dowodów, ale za to mogę podać całą masę przekonujących argumentów przeciwko niej. Wpadłam na to dziś o drugiej w nocy.

Zaśmiał się.

– No i co? Doznałaś olśnienia i rozwiązałaś naszą zagadkę?

Ale Joanna pokręciła smutno głową.

– Raczej wyciągnęłam nowe wnioski. Zdaje się, że Sheila jakoś z nim wytrzymywała, dopóki Jonathan nie znalazł sobie jakiejś kochanki. Musiał ją nieźle zaskoczyć, bo tego się po nim nie spodziewała. No i zaczęła się bać, że po tych wszystkich latach może wszystko stracić.

– Sam nie wiem – przyznał niepewnie Mike. – Mam wrażenie, że Sheila Selkirk jest zbyt inteligentna na to, by posłużyć się płatnym zabójcą. Taka kobieta jak ona użyłaby trucizny, uszkodziłaby mu samochód czy coś w tym rodzaju – dorzucił bez przekonania.

Joanna spojrzała na niego, wyraźnie rozbawiona.

– Zaczekaj, psychologia to przecież moja działka.

– Tak jest – zgodził się z przekąsem. – To pani inspektor wie wszystko, a ja jestem tylko skromnym sierżantem.

Przechyliła głowę na bok, nie wiedząc do końca, ile prawdy mieści się w jego na pozór niewinnych żartach, ale jego skupiona twarz nie zdradzała żadnych emocji.

– Mamy kilka ważnych tropów, które trzeba jeszcze dokładnie zbadać – oznajmiła spokojnym tonem.

– Na przykład co?

– Ten ostatni list. Po co go napisano? Czy mogła go wysłać Sheila Selkirk? A w ogóle to gdzie, do diabła, jest ten raport?

– Spokojnie, znajdę go. – Położył jej dłoń na ramieniu. – Tylko nie wyciągaj pochopnych wniosków.

– No wiesz, skoro po trzech latach Selkirk tak się przejął, że dostał zawału…

– Może to tylko zbieg okoliczności.

– Och, daj spokój, Mike – rzuciła, zrezygnowana. Nie miała ochoty się z nim wykłócać. – A Yolande? Czy dała się w to wrobić tylko dlatego, że była niewinna i naiwna? – Joanna skrzywiła się. – Jakoś nie chce mi się wierzyć, że była na tyle głupia, by zgodzić się na udział w porwaniu pacjenta. A więc dlaczego?

Mike wzruszył tylko ramionami.

– Na pewno nie można zwalać na nią całej winy. Niby skąd miała wiedzieć, że szykuje się morderstwo? – Spojrzała na Mike’a. – Ta Sheila mogła wszystko zaplanować, ale Yolande nie byłaby taka głupia, żeby dać się w to wrobić. – Joanna przywołała w pamięci szczery, poczciwy wyraz twarzy dziewczyny.

Mike nic nie odpowiedział, tylko cudem ominął jakieś zaparkowane auto, którego pasażer nagle otworzył drzwi.

– A poza tym jest jeszcze parę innych rzeczy, których nie rozumiem – ciągnęła Joanna.

Mike spojrzał na nią ukradkiem.

– Na przykład co?

– Na przykład to, skąd Andy Carter wiedział, że zabójca kazał Selkirkowi klękać.