Priscilla Masters: Nietypowa sprawa

Molly nie spuszczała z niej wzroku.

– Selkirk został zastrzelony, prawda?

– Tak, przez płatnego zabójcę – wtrącił niedelikatnie Mike.

– I myślicie, że to ja go wynajęłam?

Żadne z nich nic nie odpowiedziało. Molly oparła się na wózku.

– Rozumiem – rzekła powoli.

– Czy po samobójstwie męża kontaktowała się pani z Yolande Prince?

Zamiast udawać, że nie wie, o kim mowa, Molly Frost przytaknęła.

– Biedaczka, chciała dla nas jak najlepiej – powiedziała, zerkając na Mike’a. – Rozmawiałam z nią po śmierci Michaela. Była zdruzgotana. Twierdziła, że to jej wina – dodała po chwili zawahania.

– Bo nie podała mu leków?

Molly skinęła głową.

– Próbowałam jej tłumaczyć, że to nie przez nią Michael się zabił. Mówiła, że zrobi wszystko, żeby nam pomóc. No i dotrzymała słowa – dodała smutno.

– Co pani ma na myśli? – spytała łagodnie Joanna.

Molly poruszyła się nerwowo na wózku.

– Podobno była zamieszana w zabójstwo Selkirka.

– Skąd pani wie?

– Carterowie mi mówili, że znaleziono ją martwą w jej mieszkaniu, a wcześniej czytałam, że w nocy, kiedy zginął Selkirk, miała dyżur w szpitalu, no i wyciągnęłam wnioski. Carterowie to dobrzy ludzie – dodała obronnym tonem. – Zaprzyjaźniłam się z nimi. Często tu do mnie wpadają, a kiedy nie mogą przyjść, to zawsze dzwonią. – Wskazała na telefon na szafce. – Tyle razem przeżyliśmy. Byłam przy ich córce, kiedy… – Głos jej się urwał i nie dokończyła.

Joanna spojrzała na Mike’a: siedział przygarbiony. Postanowiła zadać jeszcze jedno pytanie.

– A co pani mąż napisał w pożegnalnym liście?

– To już nie pani interes – rzuciła Molly, zirytowana. – To są sprawy osobiste między mną a Michaelem i nikt nie ma prawa się do tego wtrącać. Zapewniam panią tylko, że nie mam nic wspólnego z zabójstwem Selkirka – dodała.

Siedzieli potem oboje w biurze Joanny, popijali kawę i omawiali każdego z podejrzanych.

– Czy wiadomo już coś o ich kontach bankowych? ‘- Joanna zwróciła się do Mike’a z nadzieją w głosie.

– Nikt ostatnio nie przelał żadnej większej kwoty.

– Tak myślałam. To byłoby zbyt naiwne – zauważyła.

Pochyliła się do przodu i dłonią podparła podbródek.

– No i co sądzisz o tej Molly?

Mike utkwił w niej swoje ciemne oczy.

– Myślisz, że mogła wynająć zabójcę?

Pokiwał głową.

– Całkiem możliwe – odparł powściągliwie.

– Właściwie to nawet nie miałaby wyboru – kontynuowała Joanna. – Bo przecież sama nie mogła go zabić.

– Tylko po co tak długo z tym zwlekała? – dziwił się. – Od jej wypadku i samobójstwa męża minęło już tyle czasu. Dlaczego zdecydowała się dopiero teraz?

– Może czekała na przypływ gotówki – zasugerowała Joanna. – Niedawno dostała odszkodowanie.

– Ale to nie ona zabiła Yolande.

Joanna przyznała mu rację.

– I to mnie właśnie gryzie. Można by ją podejrzewać, ale wiem, że to nie ona. Nie miała powodu. Cała jej nienawiść skierowana była przeciw Selkirkowi, ale odniosłam wrażenie, że z natury to dobra kobieta.

– Yolande nie brałaby w tym udziału, gdyby Selkirk nie wylądował w szpitalu z zawałem serca. A poza tym Pugh wspominała coś o tym, że Gallini nigdy nie zmienia terminu zlecenia, a w razie jakichkolwiek zmian rezygnuje.

– Jakoś nie wyobrażam sobie, że Molly Frost i Yolande wspólnie uknuły plan, by wystraszyć i ukarać Selkirka. Czuję, że chodzi tu o jakąś wyszukaną zemstę, a Molly Frost jakoś mi do tego nie pasuje.

Przez chwilę oboje milczeli.

– Za to Yolande tak – dodała Joanna po chwili.

Siedzieli, nie mogąc zapomnieć widoku niskiej, tęgiej kobiety na wózku inwalidzkim, okaleczonej w wypadku i w duchu oboje pragnęli wykluczyć ją z kręgu podejrzanych.

– Myślałam jeszcze o tych Carterach – zaczęła Joanna. – Ale Andy chyba jest czysty. Pamiętasz, jak powiedział, że sam chętnie zabiłby Selkirka, zamiast zlecić to komuś innemu? Myślę, że facet mówił prawdę. Zrobiłby to pięć lat temu, zaraz po śmierci córki, nie zważając na konsekwencje, zamiast przygotowywać misterny plan i angażować w to jakąś obcą pielęgniarkę. Po co tak długo czekać, skoro czas leczy rany?

– A jego żona?

Joanna dopiła kawę i odstawiła filiżankę na biurko.

– Jasne, to mogła być ona, tylko jakim cudem zdobyła te osiem tysięcy?

Mike wstał z miejsca, zrobił kilka kroków i zatrzymał się przy biurku. Zawsze czuła się skrępowana, gdy jego krzepka sylwetka górowała nad nią.

– Na litość boską, może jednak byś usiadł! – rzuciła, zirytowana. – Wkurzasz mnie, kiedy tak łazisz tam i z powrotem jak tygrys w klatce.

Opadł posłusznie na fotel.

– A ja nie rozumiem, jak można myśleć na siedząco – odparł obronnym tonem. – Spójrz na siebie: nic nie robisz, tylko siedzisz i bawisz się ołówkiem.

Postukała się w czoło.

– Bo ja pracuję głową – zaśmiała się. – Może tego nie widać, ale to bardzo intensywna praca.

Uśmiechnął się tylko szeroko.

– Słuchaj, Mike, weźmy to na logikę – zaczęła. – Ten, kto zaplanował to całe zabójstwo, musi być bezwzględnym draniem. Yolande była dla niego tylko środkiem do celu i gdy już wykonała swoje zadanie, postanowił się jej pozbyć. To musi być ktoś wyjątkowo podły, o silnym charakterze.

– Taki jak Pritchard?

Skrzywiła się.

– Dziadek Tony? Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby to on wynajął mordercę – przyznała. – Wygląda mi na kogoś, kto nie lubi brudzić sobie rąk. Zastanawiam się tylko, jak mu się udało namówić Yolande Prince do pomocy przy wyprowadzeniu Selkirka ze szpitala. Poza tym, czy Yolande tak po prostu wpuściłaby go do mieszkania?

– Raczej nie.

– Właśnie. Nawet się nie znali. No i co Pritchard by z tego miał?

– Wdowę po Jonathanie i jej forsę.

Jego słowa przekonały Joannę.

I do tego jeszcze wiedział, że Selkirk trafił do szpitala.

– A więc to nasz główny podejrzany?

– A jak myślisz?

– Sam już nie wiem – nachmurzył się Mike. – Jakoś nie chce mi się wierzyć, że to on tak sprytnie wszystko zaplanował.

– Mnie też nie. No więc kogo jeszcze mamy?

– Całą rodzinę Selkirków – odparł powoli. – Żonę, syna i synową.

– Tyle że żonie Selkirka niczego nie brakowało. Skoro miała pieniądze i mogła robić, co jej się żywnie podoba, to po co miałaby planować zabójstwo męża?

– Może z czystej nienawiści – zaśmiał się Mike.

– Rzeczywiście, dobry powód – przyznała, posyłając mu szeroki uśmiech. – I zdaje się, że korzenie tej nienawiści sięgały bardzo głęboko.

– Co masz na myśli? – popatrzył na nią pytająco.

– Sama jeszcze nie wiem – odparła szczerze. – Po prostu mam jakieś niejasne przeczucie.

– Ale Sheila Selkirk sama przyznała, że nie ma zamiaru opłakiwać męża.

– Niby tak, ale czasami ludzie skłonni są manipulować półprawdami, byleby tylko ukryć swoją winę.

– Nie rozumiem.

– Sheila dała nam tylko do zrozumienia, że za nim nie przepadała, ale ani słowem nie wspomniała o nienawiści.

– No, racja.

– I jego syn też nie – ciągnęła. – Mówił tylko, że ojciec budził w nim strach, za to jego ciężarnej żonie Selkirk był całkiem obojętny, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie.

– Co innego Sheila. Oboje ją wychwalali…

– Bo liczą na jej pomoc.