Albert Baantjer - De Cock en de dode harlekijn

Hij zag dat ze schrok en een vloed van medelijden golfde door hem heen. Ze kende Brassel; ze had ongetwijfeld die naam horen noemen en De Cock wist wat dat betekende. 'Is die Brassel hier geweest, of heeft hij geschreven?' Ze keek hem verwilderd aan.

'Wat is er gebeurd?' riep ze angstig uit. 'Wat wilt u… wat wilt u van mijn man? U zegt het zelf, hij heeft niets gedaan.' De Cock beet op zijn onderlip.

'Mevrouw Kamperman,' zei hij kalmerend, 'vertel mij nu eens rustig, waar moest uw man vanavond om acht uur zijn?' Ze antwoordde niet en klemde demonstratief haar lippen op elkaar.

De Cock zuchtte, maar de uitdrukking op zijn gezicht bleef vriendelijk en vol begrip.

'Beste mevrouw Kamperman,' zei hij dwingend, 'geloof me, in uw eigen belang, zeg me waar ik uw man kan vinden.' Ze schudde haar hoofd.

'Nee,' zei ze ferm, 'dat vertel ik u niet. Ik heb beloofd er met niemand over te spreken.' De Cock slikte iets weg.

'Mevrouw Kamperman,' sprak hij met een dramatische ondertoon, 'hierboven,' hij strekte zijn arm naar het plafond, 'hierboven liggen twee kinderen, üw kinderen te slapen. Ik hoop dat de schapen hun vader mogen behouden, maar ik ben bang dat het al te laat is.'

Het was alsof plotseling het begrip bezit van haar nam, of ze

ineens de diepere betekenis van De Cocks woorden bevatte. Ze sperde haar ogen wijdopen. Haar boezem ging heftig op en neer.

'Wat is er,' schreeuwde ze, 'wat is er met Reinier?'

De Cock streek met zijn hand langs zijn ogen.

'Ik weet het niet,' zuchtte hij vermoeid, 'echt, ik weet het niet. Ik heb alleen het vermoeden dat er iets heel ernstigs is gebeurd.'

Hij stond op en legde zijn hand op haar schouder.

'Werk ons niet tegen, vrouwtje, vertel ons eerlijk waar uw man vanavond naar toe is gegaan. Misschien zijn we nog niet te laat.'

Ze boog het hoofd.

'Hij is naar Amsterdam.'

'Waar?'

'Hotel Het Wapen van Groenland.'

'Het Wapen van Groenland?'

'Ja, daar zou iemand op hem wachten.'

Reinier Kamperman lag er potsierlijk bij. Hij lag op zijn rug met wijd uitgestrekte armen en benen. Het was alsof hij met zijn lichaam een zo groot mogelijk gedeelte van de kamer had willen bedekken. Zo lag hij daar, vreemd, met enigszins opgeheven, schuinweggetrokken knieën. Hij leek zo nog het meest op een levensgrote houten harlekijn, waarvan alle touwtjes waren strakgetrokken. Het zou De Cock niets hebben verbaasd wanneer plotseling de armen en de benen weer zouden zijn gaan bewegen, ritmisch, omdat iemand aan de touwtjes trok, zo indringend was het beeld van de harlekijn. Het wasbleke, haast witte gezicht van Reinier Kamperman lag verstard in een grijnzende, halfverbaasde uitdrukking, alsof hij het niet begreep, alsof zijn eigen plotselinge dood een kostelijke grap was, waarvan hij zelf de pointe nog niet snapte. Het gehele beeld was dwaas, grotesk, maar niet luguber of angstaanjagend. De dood presenteerde zich mild, zonder afschuw. Bij een oppervlakkige beschouwing waren aan het lichaam zelfs geen uiterlijke tekenen van geweld te zien. Alleen uit het linkeroor liep een dun straaltje bloed naar een reeds geronnen plasje op de vloer. Dat was alles. 'Verdomme,' riep de portier van Het Wapen van Groenland geschokt,' 'verdomme nog aan toe. Het is… het is alleen een andere vent.' De Cock knikte.

'Alleen een andere vent,' herhaalde hij peinzend, 'alleen een andere vent.'

Hij keek naar Vledder, die ijverig aantekeningen maakte en opmetingen deed. Het leek hem alsof de tijd een paar dagen had stilgestaan, of de wereld niet had gedraaid, de zon niet weer opnieuw was ondergegaan.

Met een nors gezicht, de handen in de zakken, scharrelde hij rond en zocht naar afwijkingen. Ze waren er niet. Het was alles precies zoals de vorige keer.

Hij liep de kamer uit de lange gang in en telde het aantal passen naar de lift. Het waren er tweeëndertig; heen en terug. Toen hij weer voor de kamer stond, realiseerde hij zich dat er toch een afwijking had moeten zijn. Hij keek omhoog. Op de deur stond 21. Hij greep de portier wat wild bij de arm. 'Waarom,' riep hij woest, 'waarom werd deze kamer weer verhuurd? Wie heeft de brutaliteit gehad de verzegeling te verbreken?'

De portier keek hem lichtelijk verbaasd aan. 'Dat mocht toch?' 'Van wie?'

De portier slikte.

'Van… van uw eigen commissaris.'

'Wat?'

'Ja, van uw eigen commissaris. Onze directeur heeft een paar maal gebeld en op het laatst mocht de verzegeling er af.' De Cock staarde hem aan.

'Uw directeur,' vroeg hij achterdochtig, 'heeft persoonlijk gebeld?'

De portier knikte heftig.

'Ja, ja, ik was er zelf bij, een paar maal, steeds met de commissaris van het bureau Warmoesstraat. De eerste keer was al kort nadat u de verzegeling had aangebracht. Zijn verzoek werd toen geweigerd. Hij vloekte tenminste.'

'En?'

'De daaropvolgende dagen heeft hij regelmatig gebeld. Gistermiddag is hem blijkbaar toestemming verleend de verzegeling te verbreken. Hij gaf mij na het gesprek namelijk de opdracht het touw en de lakzegels te verwijderen en de kamer weer in orde te laten maken.'

Hij maakte een verontschuldigend gebaartje. 'Dat heb ik uiteraard gedaan.' De Cock knikte.

'Uiteraard, dat begrijp ik.' Hij streek met zijn pink over de rug van zijn platte neus. 'Ik heb,' zei hij bedachtzaam, 'uw directeur bij de vorige gelegenheid niet ontmoet, is het wel?' De portier schudde het hoofd.

'Nee, meneer de directeur kwam pas naar beneden, nadat u en uw collega al waren vertrokken. De directeur bewoont namelijk een suite op de bovenste etage. Sinds zijn ziekte bemoeit hij zich weinig meer met de gang van zaken in het hotel. Maar iemand scheen hem te hebben gewaarschuwd.'

'Wie?'

'Ik niet.'

'Wie dan wel?'

De portier haalde zijn schouders op.

'Dat weet ik niet. Misschien een van de chasseurs of een kamermeisje.'

De Cock zuchtte.

'Hoe was zijn reactie, ik bedoel, vond hij het niet vervelend dat de naam van zijn hotel door een moord in opspraak kwam?'

De portier schudde langzaam het hoofd.

'Daar heeft hij zich niet over uitgelaten. Hij vroeg alleen wat er was gebeurd. Ik heb hem toen zoveel mogelijk ingelicht, ook over de verzegeling van de kamer.'

De Cock knikte peinzend.

'Op de lijst die ik destijds van u gekregen heb, ik bedoel op die lijst met namen van het personeel komt de naam van de directeur niet voor?' De portier grijnsde.

'Nee,' zei hij verontwaardigd, 'de directeur, natuurlijk niet.' De Cock sloeg beide handen voor zijn gezicht en kreunde.

Rechercheur De Cock keek speurend om zich heen. Kamer 21 van Het Wapen van Groenland bood weer een normale aanblik. Het nerveuze gedraaf van de politiemensen was opgehouden en het zo dominerende lijk van Reinier Kamperman was weggehaald. Alleen een plasje geronnen bloed getuigde nog van de moord.

'Ben je hier klaar met je onderzoek?' Vledder nam de kamer nog eens in ogenschouw en knikte. 'Ik dacht van wel,' zei hij aarzelend. 'Ik geloof niet dat ik wat ben vergeten.' Hij pakte zijn boekje met aantekeningen en las ze door. 'Nee, volgens mij heb ik alles gedaan wat er gedaan moest worden.'

De Cock knikte goedkeurend.

'Mooi, dan kun je nu wel gaan.'

Vledder wees op de deur.

'Moeten we de kamer niet verzegelen?'

De Cock haalde wat vermoeid zijn schouders op.

'Och nee,' zei hij loom, 'laat maar. Dat heeft nu weinig zin meer. We weten alles. Bovendien, meer moorden hoeven we niet te verwachten. Dit was de laatste wraak van de harlekijn.'

Vledder staarde hem wat verbaasd aan.

'Je schijnt nogal overtuigd.'

De Cock knikte gelaten.

'Dat ben ik ook,' zei hij met een zucht. 'Overtuigd en verdrietig.' Hij schonk zijn leerling een wat matte glimlach. 'Kom Dick,' drong hij aan, 'anders wordt het zo laat.' Hij keek op zijn horloge. 'Met de wagen ben je in een halfuur in Velsen. Doe het wel voorzichtig, ik bedoel, vertel mevrouw Kamperman, als het kan zonder haar te schokken, dat haar kinderen geen vader meer hebben.'