Albert Baantjer - De Cock en de dode harlekijn

Zijn vrouw schoof iets dichter naar hem toe en legde vertrouwelijk haar hand op zijn knie. Haar boosheid over het gedrag van De Cock leek verdwenen.

'Misschien,' zei ze liefjes, 'misschien weet je toch nog niet genoeg. Het kan best zijn dat Brassel nog een aantal verrassingen voor je in petto heeft.' De Cock zuchtte.

'Misschien,' zei hij, 'maar ik weet nu het waarom van de moord op Jan Brets. En al weet ik de naam niet uit mijn hoofd ik weet wie er vanavond is vermoord.' Zijn vrouw keek hem met verschrikte ogen aan.

'Maar… ' stamelde ze, 'als je dat vooruit wist, waarom liet je hem dan vermoorden?'

De Cock kneep zijn lippen op elkaar.

'Ik liet niemand vermoorden,' riep hij veel feller dan zijn bedoeling was. 'Ik wist het ook niet vooruit. Pas vanavond ben ik er iets van gaan begrijpen. Eerder niet. Noem het domheid, gebrek aan inzicht.' Hij haalde zijn schouders op.

'Het kan mij ook niet schelen hoe je het noemt, maar pas vanavond heb ik de oplossing gevonden. Het is in feite beschamend dat een zesjarig kind mij op het idee moest brengen.'

'Idee?'

De Cock knikte grijnzend. 'Hampelmann.'

De Cock zat breeduit achter zijn bureau in de recherchekamer van het aloude, haast beruchte politiebureau aan de Warmoesstraat in Amsterdam. Voor hem lagen de stukken van Jan Brets. De Cock had de oude rapporten, processen-verbaal, beschikkingen en vonnissen van huis gehaald en naar zijn bureau gesleept. Daar had hij ze opnieuw doorgenomen, snel ditmaal, want hij wist nu waarnaar hij zoeken moest. Daarna was hij naar het huis van Vledders verloofde Celine gereden, had gebeld en luide verkondigd dat Dick stante pede moest komen opdraven.

De knappe Celine had heftig geprotesteerd, het woord slaven-baan gemompeld en de grijze De Cock vernietigende blikken toegeworpen, toen Dick nog wat onwillig bij hem in de wagen stapte.

'Ik was er nog geen uurtje,' bromde Vledder. 'Ik had het lieve kind de hele week nog niet gezien. Wat is er? Je had me vanavond toch wel met rust kunnen laten. Verdomme nog aan toe. Ik heb toch ook nog… '

De Cock wachtte geduldig tot de woordenstroom opdroogde. Hij begreep zijn jonge collega best. Maar hij had hem nodig. 'Hoe vinden we Reinier Kamperman?'

'Wat?'

'Hoe vinden we Reinier Kamperman,' herhaalde De Cock.

Vledder keek hem van terzijde wat verwonderd aan. 'Wie is Reinier Kamperman?'

De Cock antwoordde niet. Hij stuurde het wagentje naar de Warmoesstraat en stopte voor het bureau. 'Laten we samen eens overleggen,' zei hij ernstig. Ze stapten voorbij de balie en gingen de trap op naar de recherchekamer. De stukken van Brets lagen nog verspreid over De Cocks bureau.

Vledder schoof een stoel bij.

'Vertel mij nu eens,' zei hij, 'wie is Reinier Kamperman en wat heeft de goede man gedaan om zich zo plotseling in jouw belangstelling te verheugen?' De Cock wreef met zijn hand over zijn gezicht. 'Hij stierf,' zei hij simpel.

'Stierf?'

'Ja, Reinier Kamperman is de naam van een man die vanavond werd vermoord. Vraag mij niet hoe ik dit weet, want het zou mij te ver voeren om dat allemaal uit te leggen.' Vledder beet op zijn onderlip. 'Weet je wel door wie?' 'Wat bedoel je?'

'Wie vermoordde Reinier Kamperman?' De Cock grijnsde.

'Dezelfde man die Jan Brets vermoordde.'

'Wat?'

De Cock knikte. 'Dezelfde moordenaar.' 'En wie is dat?'

De Cock haalde wat nukkig zijn schouders op. 'Dat weet ik niet. Ik bedoel, ik weet het nóg niet. Ik heb echter een bepaald vermoeden en ik dacht wel dat ik nu over voldoende aanwijzingen beschik om achter zijn identiteit te komen.' Vledder knikte traag.

'Weet je waar Kamperman werd vermoord?'

De Cock schudde vertwijfeld het hoofd.

'Je stelt dezelfde vraag als mijn vrouw een uur geleden. Het is een domme vraag. Natuurlijk weet ik niet waar hij is vermoord.

Als ik het wist, had ik je niet bij Celine weggeplukt om hem te gaan zoeken. Kijk Dick, ik neem aan dat die Kamperman is vermoord, omdat ik achter het motief voor de moord op Jan Brets ben gekomen en Pierre Brassel weer een nieuw alibi nodig had. Ik weet,' zei hij kribbig, 'dat het allemaal wat vreemd klinkt, verward misschien. Maar het is zo.' Vledder zuchtte.

'Als ik je goed begrijp, dan kan Kamperman dus overal zijn vermoord. Hoe wil je daar achterkomen?' De Cock krabde zich achter in de nek.

'Het enige wat we kunnen doen is zoeken, zoeken naar Reinier Kamperman. We komen zijn lijk dan vanzelf wel tegen. Ik zie eerlijk gezegd geen andere mogelijkheid. Ik heb het nagetrokken. Het laatste adres, dat wij van hem kennen, dateert van acht jaar geleden.'

Vledder trok zijn gezicht in een grimas. 'Acht jaar, op dat adres woont hij natuurlijk allang niet meer.' De Cock pakte de oude stukken van Jan Brets op en smeet ze wat wild in een la van zijn bureau.

'We moesten,' zei hij verbeten, 'toch maar bij dat oude adres beginnen.'

'Wat wenst u?'

Een jong vrouwtje, bedeesd, de hand aan de deur, keek wat verwonderd naar de beide grote mannen op de stoep van haar nieuwbouwwoninkje.

De Cock speelde, zichtbaar verlegen, met zijn hoedje. 'Reinier Kamperman?'

Ze keek hem argwanend aan. 'Dat is mijn man, ja.'

De Cock wreef met de rug van zijn hand langs zijn droge lippen en zuchtte.

'Wij wilden even met u spreken. Mijn naam is De Cock, De Cock met ceeooceekaa, en dat is mijn collega Vledder. Wij zijn rechercheurs, rechercheurs van politie uit Amsterdam.' Het vrouwtje greep in een reflex naar haar hals. 'Is er wat gebeurd?' vroeg ze angstig. De Cock liet zijn hoofd iets zakken.

'Nee,' antwoordde hij zacht, aarzelend, 'dat is te zeggen… we weten het nog niet. Niet precies, bedoel ik. Het ligt allemaal wat moeilijk.'

Hij keek langs haar heen de gang in.

'Misschien kunnen we beter binnen… het is buiten nogal winderig.'

Ze knikte wat wezenloos. 'Komt u binnen.'

Ze maakte de deur verder open. Alles zag er keurig uit, fris en proper. Modern, zonder franje. Een kinderdriewielertje in de gang duidde op een kleuter en een metalen rekje met drogende luiers vertelde van een baby.

'Het heeft ons nogal moeite gekost u te vinden,' zei De Cock uiterst vriendelijk. 'Gelukkig herinnerde zich een oude buurvrouw uit de straat, waar uw man vroeger woonde, dat hij een betrekking had gekregen bij een groot bedrijf in Velsen. Meer wist ze niet, maar het was voor ons voldoende.' Ze bood de rechercheurs een plaatsje op een bank aan. 'Ik weet niet waar mijn man vroeger woonde.' Het klonk wat geprikkeld.

'Ik wil het ook niet weten. Ik ben nu bijna vier jaar met hem getrouwd en hij is goed voor de kinderen.'

Ze keek De Cock bijna vijandig aan.

'Dat is belangrijk, ziet u, belangrijk… voor mij.'

Ze wilde kennelijk het verleden van haar man uitschakelen. Een verleden dat ze te nadrukkelijk ontkende, maar waarvan ze, zo begreep De Cock, volkomen op de hoogte was.

'Waar is uw man?' Ze antwoordde niet.

'Waar is uw man?' herhaalde De Cock wat dwingender. Ze keek hem onderzoekend aan.

'Weet u dat niet?'

In haar stem klonk achterdocht. De Cock schudde zijn hoofd.

'Nee, mevrouw Kamperman,' sprak hij vriendelijk, 'ik weet niet waar uw man is. Beslist niet. Ik kom hier ook niet met slechte bedoelingen, begrijpt u, meer als vriend. Voor zover mij bekend, heeft uw man ook niets gedaan, niets strafbaars, bedoel ik.' Hij pauzeerde even en zuchtte diep.

'Mevrouw Kamperman,' de klank van zijn stem was veranderd, had een droeve ondertoon, 'ik heb het vermoeden dat uw man naar een bepaalde plaats is gelokt.'

Er gleed een zenuwtrek over haar wangen en terwijl ze hem onafgebroken aanstaarde, zakte ze langzaam in een van haar fauteuiltjes. Met de handen in haar schoot bleef ze zitten. 'Gelokt?' vroeg ze hees. De Cock knikte traag.

'Ja,' zei hij zacht, 'gelokt. Ik weet niet op welke manier dat is gebeurd. Mogelijk heeft hij een brief gekregen of is hij benaderd door een man.' Hij boog zich iets naar voren, zodat hij elke reactie op haar gezicht kon waarnemen. 'Zegt de naam Brassel u iets?'