Albert Baantjer - Een Rus in de Jordaan

Zwarte Neel trok een bedenkelijk gezicht. ‘Die Kanjer was dus zo’n type man dat graag laat zien dat hij gewapend is?’

‘Daar lijkt het op.’

Zwarte Neel trok een vies gezicht. ‘Ik heb een pesthekel aan die types. Ik moet die mannetjes niet. En het lijkt alsof ze tegenwoordig steeds vaker voorkomen. Vroeger hielden ze die blaffer altijd uit het zicht. Tegenwoordig leuren ze ermee in alle openheid. Lekker stoer doen. En weet je… het zijn in feite allemaal lafbekken. Als het erop aankomt schijten ze in hun broek. Daarom zijn ze zo gevaarlijk, bloedlink. In hun angst grijpen ze direct naar die blaffer tussen hun broekriem.’

Peter van Opperdoes keek haar bewonderend aan. ‘Je hebt mannen altijd goed kunnen typeren.’

Zwarte Neel knikte. ‘Het is mijn redding. Als hoer moet je over de man die jou bezoekt heersen… op tijd zijn opborrelende agressie temperen… anders knijpt hij… als hij de kans krijgt… je keel dicht.’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Ik zoek ene Kanjer.’

Zwarte Neel keek hem onderzoekend aan. ‘Jij bedoelt… het is mijn vak niet… ik heb geen lessen in de prostitutie nodig.’

‘Precies.’

Zwarte Neel zweeg lange seconden. ‘Hoeveel tijd heb ik om die Kanjer voor jou op te sporen?’

Peter van Opperdoes boog zich iets naar haar toe. ‘Zie jij daar kans toe?’

Zwarte Neel antwoordde niet direct. ‘Sinds enige tijd,’ sprak ze na een korte pauze, ‘opereert hier op de Wallen een jonge meid van zo rond de vijfentwintig jaar, die geheel aan jouw beschrijving voldoet. Mooi lichaam, lichtblond haar tot op haar schouders en helgroene ogen.’

‘Toeval? Zijn het er veel die er zo uitzien?’

Zwarte Neel schudde haar hoofd. ‘Ze vormen een uitzondering. Dergelijke mooie meiden blijven niet zo lang. Ze vluchten meestal snel in een huwelijk met een van hun klanten.’

Peter van Opperdoes knikte begrijpend. ‘Maar van zo’n overeenkomstig… zo’n gelijkend typetje ken jij er op de Wallen maar een?’

‘Ja.’

‘En?’

Zwarte Neel spreidde haar handen. ‘Wij vrouwen uit het leven praten onderling niet graag over onze klanten. Dat is een soort erecode… een stilzwijgende afspraak. Ik heb even de tijd nodig om vertrouwelijk met haar te worden. Misschien kent zij de Kanjer die jij zoekt.’

Ze nam opnieuw een kleine pauze. ‘Die… eh, die revolver van toen, heeft hij die nog?’

‘Dat weet ik niet.’

Ze keek hem verwijtend aan. ‘Eigenlijk weet je niets.’

‘Dat klopt.’

Zwarte Neel stond van haar peesbed op. ‘Ik vrees dat ik jouw enige kans ben om de man die jij zoekt in te rekenen.’

Peter van Opperdoes kwam uit zijn stoel omhoog. Hij legde zijn beide handen op haar schouders en lachte. ‘Ik zal,’ sprak hij vriendelijk, ‘onze hoofdcommissaris een suggestie doen: selecteer in de toekomst vrouwelijk personeel voor onze zedenpolitie uit het bestand van de Wallen.’

Zwarte Neel lachte. ‘Wat verwacht je daarvan?’

‘Succes verzekerd.’

Ze leidde hem naar de deur. ‘Ouwe Opperdoezer… lekkere vent… je hoort van me.’

Het brommen van een defecte tl-buis stoorde. Verder was het stil in de recherchekamer van het bureau Raampoort. Jacob werkte intensief aan het op schrift stellen van de in concept opgenomen verklaringen. Hij keek op toen Peter van Opperdoes binnenkwam en volgde hem met zijn blik tot hij tegenover hem zat.

‘Ben je wat wijzer geworden?’ vroeg hij gespannen.

De oude rechercheur krabde even achter in zijn nek. ‘De naam Kanjer, zo heb ik begrepen, biedt geen enkel houvast. Het schijnt dat hoerenlopers die anoniem willen blijven zich vaak Kanjer noemen. Die naam duidt dan op uitzonderlijke vaardigheden op seksueel gebied… let wel… vaardigheden die zij zichzelf toedichten.’

‘O.’

De oude rechercheur lachte. ‘Ben jij een Kanjer?’

Jacob grinnikte. ‘Ik heb nog nooit anoniem een hoer bezocht en van mijn vrouw heb ik nooit klachten vernomen.’

‘Houden zo.’

Jacob negeerde de opmerking. ‘Je bent dus niet veel verder gekomen,’ concludeerde hij.

Peter van Opperdoes kauwde even op zijn onderlip. ‘Zwarte Neel zou voor mij aan het werk gaan.’

‘Wie is Zwarte Neel?’

‘Een belegen hoer. Dat klinkt misschien wat onaardig, maar zo bedoel ik het niet. Ik ken haar al lang. Ik heb haar eens uit de ellende geholpen. Een handreiking. Sindsdien meent ze dat ze mij iets verplicht is.’

‘Wat kan ze doen?’

Peter van Opperdoes leunde iets achterover. ‘Zwarte Neel is ervan overtuigd dat vele mannen een bepaalde voorkeur hebben… een voorkeur voor het type vrouw met wie zij seksueel contact verlangen.’

‘En?’

‘Zij kent op de Wallen een jonge meid die opvallend veel gelijkenis vertoont met Loesje de Vries… de vrouw met wie hij tot haar dood seksuele contacten onderhield.’

Jacob knikte plechtig. ‘Ze verwacht dat onze Kanjer na de dood van Loesje de Vries op die jonge vrouw afkomt.’

‘Precies.’

Jacob trok denkrimpels in zijn voorhoofd. ‘Hoe… eh… identificeert zij hem?’

Peter van Opperdoes stak in wanhoop zijn beide armen omhoog. ‘Geen idee… geen idee. Ik heb ervaring met Zwarte Neel. Het is niet de eerste keer dat ik haar te hulp roep. Ik laat haar altijd maar haar eigen weg volgen… vraag nooit wat haar plannen zijn. Zwarte Neel onderkent in luttele seconden de psyche van een man beter… en meer trefzeker… dan wij ooit de psyche van een vrouw zullen kunnen doorgronden.’

‘Ik wist niet dat jij zo’n innig contact onderhield met die… hoeren.’

Ondanks dat haar stem bijzonder verwijtend klonk, moest Peter van Opperdoes lachen. ‘Hoeren?’

‘Je weet precies wie ik bedoel, Peter van Opperdoes!’

Nu moest hij nog harder lachen. Als zijn vrouw oprecht boos was, sprak ze hem altijd met zijn volledige naam aan.

‘Je bent jaloers,’ constateerde hij vrolijk.

‘Mag ik? Het is niet iedere dag dat je ziet dat je man het aanbod krijgt om even langs te komen bij een dame van lichte zeden.’

Peter van Opperdoes scharrelde heen en weer in de keuken van zijn woning. Hij had water opgezet voor een kop thee en opende de kleine koelkast. Misnoegd keek hij rond en opende de groentelades. ‘Er is niet veel meer in huis…’

‘Je moet eens wat vaker boodschappen doen in plaats van steeds op die Wallen rond te struinen. Waarom was trouwens je collega niet mee?’

‘Omdat ze vrijer praten als je alleen bent… dat snap jij toch ook wel?’

Zijn vrouw zweeg even.

‘Gaat het lukken, met Kanjer?’

‘Ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik in deze zaak wel een beetje geluk kan gebruiken. Of toeval, misschien.’

‘Geluk moet je afdwingen, dat weet je.’

Peter van Opperdoes pakte twee eieren uit de koelkast en een papieren zakje met ham. Hij ontstak het vuur onder een pan, smolt roomboter en legde in de pan vier plakjes ham, die hij bedekte met de eieren.

‘Eet toch gezond… dit is zo slecht.’

‘Maar wel lekker. Ik neem toch vitaminepillen?’ antwoordde hij.

‘Ach ja… misschien moet ik ook niet zo zeuren. Ik heb alleen het idee dat ik nog een beetje op je moet passen.’

Peter van Opperdoes keek naar het plafond. ‘Ik vind het niet erg. Blijf maar lekker op me passen.’

Hij liet de uitsmijter uit de pan glijden op twee verse witte boterhammen en nam het bord mee naar de woonkamer.

‘Zeg… over die twee moorden…’

‘Wat is daarmee?’ antwoordde hij met volle mond.

‘Wordt het niet eens tijd dat je gaat nadenken?’

‘Nadenken? Wat bedoel je?’

‘Precies wat ik zeg. Nadenken. Een moord wordt zelden zonder een goede reden gepleegd. Althans… een goede reden voor de dader, bedoel ik dan.’