Albert Baantjer - Een Rus in de Jordaan

‘Dat zie je wel… als ze naar buiten komen. Zorgen jullie nou maar dat je in de buurt bent en mijn voordeur in de gaten kan houden.’

Ze draaide zich om en liep bevallig weg.

Jacob keek haar na en schudde zijn hoofd. ‘Zonde hoor…’

Peter van Opperdoes glimlachte. ‘Zeg dat wel.’

Het was al vroeg donker en inmiddels was het opgehouden met sneeuwen, zodat de gemeentereiniging druk bezig was alle straten weer begaanbaar te maken. Peter van Opperdoes stond in de hal van het oude bureau te wachten, terwijl Jacob in een hoekje zijn vrouw stond te bellen.

De wachtcommandant wees glimlachend naar Jacob. ‘Moet hij overwerken?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Maar hij heeft een lieve vrouw. Die snapt dat wel.’

De wachtcommandant trok een wenkbrauw omhoog. ‘Ken je haar dan?’

‘Nee, maar ik ken hem. Zo’n jongen kan geen slechte vrouw hebben. Kijk hoe hij nog steeds verliefd glimlacht als hij haar aan de telefoon heeft.’

Jacob klapte zijn telefoon dicht en kwam naar de balie. ‘We kunnen.’

Even later liepen de twee rechercheurs achter elkaar in de richting van de Sint Annenstraat. Zwarte Neel had een kamer geregeld, schuin tegenover het appartement van Roos, vanwaar de mannen zonder op te vallen haar voordeur konden observeren. Om de hoek op de Oudezijds Voorburgwal stonden collega’s in burgerkleding te wachten. Met een tussenpose van tien minuten betraden Jacob en zijn oude collega het pand.

Het was een grauw en klein leegstaand pand, waar Zwarte Neel twee stoeltjes en een tafeltje had laten neerzetten. Op de tafel stond een gebaksdoosje met daarop geplakt een geel post-itpapiertje. ‘Veel succes’ stond erop. Peter van Opperdoes opende de doos, waarin twee vrolijk roze gekleurde tompoezen zaten.

‘Gek mens…’

Jacob installeerde zich zo dat hij door de lamellen heen precies de voordeur van Roos’ kamer in de gaten kon houden. Peter van Opperdoes pakte een tompoes en hapte er iets te gretig in, zodat de room tussen de twee geglazuurde koekjes wegdroop. Hij gromde binnensmonds en veegde de room van zijn broek af.

‘Moet je maar niet zo gulzig zijn,’ glimlachte Jacob zonder om te kijken.

‘Ik zie anders regelmatig wat saus op jouw overhemd zitten, als je weer eens een van jouw fameuze patatjes oorlog hebt gegeten.’

Jacob keek met een ruk op. ‘Nou je het zegt… we hebben nog niet eens gegeten. En dit kan wel eens heel erg lang gaan duren. Dus moeten we wel wat eten.’

Peter van Opperdoes hield zijn tompoes omhoog. ‘Hier is je diner.’

‘Ik moet er niet aan denken. Zeker niet nu jij het codewoord hebt genoemd.’

‘Codewoord?’

‘Patatje oorlog. Nu heb ik er trek in.’ Hij gluurde weer door de lamellen. Een man van ongeveer vijftig jaar met een brilletje en een beige regenjas schuifelde door de straat. Hij keek een paar keer om zich heen, als een verschrikte vogel, en belde toen aan bij Roos.

‘Kijk, daar gaat de eerste van vanavond. Type ouderwetse schoolmeester. Zou dat onze Kanjer zijn?’

Peter van Opperdoes liep naar het tweede raam en hield de lamellen iets uit elkaar. Hij zag de man staan en haalde zijn schouders op. ‘Je mag en je kan nooit op uiterlijk afgaan, dat weet jij ook. De meest verschrikkelijke geesten kunnen onder een onschuldig gezicht schuilgaan. Zelfs als ze eruitzien als een fatsoenlijke leraar of een saaie ambtenaar.’

De man verdween schielijk naar binnen. Jacob leunde ontspannen achterover. ‘Zo, minstens tien minuten rust.’

Peter van Opperdoes bleef door de lamellen kijken en schoof de stoel naar zich toe. Hij maakte het zich makkelijk. ‘Houd die deur toch maar in de gaten. Stel je voor dat ze hem er voortijdig uit schopt.’

Jacob leek oprecht verbaasd. ‘Waarom zou ze dat doen? Die man doet geen vlieg kwaad.’

‘Hoe weet je dat nou? Wat heb ik je net verteld over uiterlijk?’

‘Ja, ja… dat weet ik ook wel,’ sputterde Jacob tegen, maar hij keek toch maar weer naar de voordeur van Roos.

Na precies een kwartier ging de deur weer open en verdween de man schichtig om zich heen kijkend tussen de hoerenlopers en dronken voetbalfans.

‘Zag jij iets aparts?’ vroeg Jacob.

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. Roos had beloofd iets opvallends mee te geven, maar hij had bij de schoolmeester niets kunnen ontdekken.

Nog twee mannen gingen de deur in, waardoor ze even later weer naar buiten kwamen. Hoe ze ook keken, Jacob en de oude rechercheur konden niets opvallends ontdekken.

Verschillende mannen liepen langs, maar belden niet aan. Het leek erop of Roos even rust had.

‘Lunchpauze,’ opperde Jacob, maar terwijl hij dat zei ging een man bij Roos naar binnen.

‘Heb jij die man aan zien komen?’ vroeg Jacob verbaasd.

Peter van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Hij liep waarschijnlijk mee tussen een groepje toeristen. Heel onopvallend.’

Jacob veerde op. ‘Alsof hij niet gezien wilde worden? Dat is dan zeker verdacht…’

‘Ach, er zijn maar weinig mensen die hier gezien willen worden. Zeker als ze dan ook nog ergens naar binnen gaan.’

Beide rechercheurs gluurden gespannen naar de voordeur van Roos.

Het duurde een dik kwartier voordat de deur weer openging en de man naar buiten kwam. Peter van Opperdoes kneep zijn ogen samen. Hij zag iets bij de man wat hem bij het snelle binnengaan niet was opgevallen.

In zijn hand hield de man een rode roos.

‘Dat is het!’ riep Jacob uit.

Peter van Opperdoes knikte en zag dat de man haastig wegliep in de richting van de Oudezijds Voorburgwal. Jacob greep de portofoon en gaf snel een melding aan de collega’s die daar verdekt opgesteld stonden.

‘Jongens, er komt een man jullie kant op, zwarte jas, zwarte broek, met een roos in zijn hand.’

De portofoon kraakte en een verbaasde stem klonk. ‘Met een… wat?’

‘Een roos. Niet over nadenken, pak hem nou maar op.’

De man verdween uit hun gezichtsveld, maar enkele seconden later klonk het verlossende bericht uit de speaker. ‘Hij is aangehouden.’

Peter van Opperdoes pakte de portofoon en riep de collega’s op. ‘Heeft hij een wapen bij zich?’

Het duurde de twee veel te lang voor er antwoord kwam. Uiteindelijk knarste de portofoon. ‘Negatief. Hij heeft helemaal niks bij zich.’

Jacob vloekte binnensmonds, maar Peter van Opperdoes klopte hem bemoedigend op de schouder. ‘Geduld. Er moeten er nog twee komen.’

Jacob pakte de portofoon. ‘Voer hem maar af naar de Raampoort. We wachten op de volgende twee.’

Resoluut zette hij de portofoon in de vensterbank en posteerde zich achter de lamellen.

Peter van Opperdoes glimlachte. Hij kon het enthousiasme en de grimmigheid waarmee Jacob zich in een zaak vastbeet wel waarderen.

In de donkere Sint Annenstraat leek het alleen maar drukker te worden, waardoor ze goed op moesten letten. Verleidelijke vrouwen, dronken toeristen, slimme zakkenrollers en verlegen hoerenlopers verdrongen zich om beurten door de straat, waardoor de voordeur van Roos af en toe aan het zicht onttrokken werd.

Jacob liep heen en weer voor de lamellen, om maar goed te kunnen zien wie er naar binnen ging.

Peter van Opperdoes zat gespannen voor het andere raam en hield de voordeur in de gaten, maar ook wie er vanaf de Warmoesstraat de Sint Annenstraat in kwam lopen.

Plotseling ging de voordeur open en stapte een man naar buiten die even daarvoor naar binnen was gegaan. Ook deze man schoot snel weg.

Jacob veerde op. ‘Die is nog geen tien minuten binnen geweest.’

‘Snelle jongen,’ bromde Peter van Opperdoes. ‘Wat heeft hij daar in zijn hand?’

Jacob kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Een roos. Hij heeft de roos. Het is een Kanjer!’

Hij greep de portofoon en riep naar de collega’s dat er weer een man met een rode roos aan kwam lopen.