Albert Baantjer - Een Rus in de Jordaan

Een minuut later kwam de bevestiging dat ook deze man was aangehouden.

‘Wapen bij zich?’ vroeg Jacob.

‘Ze zijn aan het fouilleren…’ klonk het, even later gevolgd door: ‘Nee, niks.’

Nu vloekte Jacob voluit. ‘Weer niet.’

‘Nog één te gaan, Jacob. Houd moed. En vloek niet zo.’

De portofoon piepte. ‘Wij brengen de arrestant zelf even over naar de Warmoesstraat. Er is momenteel geen auto voor vervoer beschikbaar. We zijn zo terug.’

Jacob stond op en liep kwaad door de kamer. ‘Ook dat nog! Zie je wel? Alles gaat mis. Nu hebben we niemand om hem op te pakken als de derde Kanjer komt.’

‘Wat nu dus ook gebeurt…’ sprak de oude rechercheur langzaam. Hij tuurde door de lamellen bij zijn raam en had iemand snel en onopvallend naar binnen zien gaan.

‘Is dat Kanjer? Shit, ik heb hem gemist…’

‘Blijf kijken.’ Het klonk meer als een gebod dan als een verzoek. Peter van Opperdoes wilde dat Jacob minder emotioneel zou reageren en sterk geconcentreerd zou blijven.

Jacob ging zitten en keek strak naar de deur.

Er gingen tien minuten voorbij, en er was nog geen beweging te zien.

‘Zijn jullie alweer op je plek?’ informeerde Peter van Opperdoes via de portofoon.

‘Nog niet. Geef ons nog even,’ was het antwoord.

Een ongemakkelijk gevoel maakte zich van Peter van Opperdoes meester.

Wat als hij het fout had en Kanjer het wel op jonge vrouwen met een bepaald uiterlijk had voorzien? Wat als er nu verschrikkelijke dingen in het kamertje van Roos plaatsvonden?

‘Misschien…’ begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af.

Jacob keek niet op, omdat hij het zicht op de deur niet wilde verliezen. ‘Wat is er?’

‘Ik weet niet…’

Nu trok Jacob even snel zijn hoofd terug en hij zag het bezorgde gezicht van de oude rechercheur. ‘Wat is er aan de hand? Heeft je… heeft je vrouw je iets gezegd?’

‘Hè?’ Peter van Opperdoes was een moment in verwarring door de directe vraag van Jacob. Hij schudde snel zijn hoofd. ‘Nee. Nee, dat geloof ik niet,’ antwoordde hij, hoewel hij helemaal niet zeker wist waarom hij zich zo ongemakkelijk voelde. ‘Ik weet niet wat er is… maar stel je voor dat ik het mis had. Dat Kanjer wel kwaad in de zin heeft tegen Roos.’

Langzaam trok Jacob zijn hoofd weer terug. ‘Moeten we naar binnen gaan? Denk je dat ze in gevaar is? Misschien is dit Kanjer helemaal niet, die nu binnen is…’

Peter van Opperdoes weifelde.

Toen stond Jacob op en pakte de portofoon. ‘Zijn jullie al in positie?’

‘Nog niet… we zijn onderweg,’ klonk het antwoord.

Jacob schudde zijn hoofd en keek naar z’n oude collega, die met een bedrukt gezicht door de lamellen keek.

Jacob nam een beslissing en liep naar de deur. ‘We staan er alleen voor. Als jij iets voelt… wat dan ook… dan vertrouw ik daarop. Dan moeten we wat doen.’

‘Maar ik weet niet wat ik voel, Jacob.’

Jacob liep naar beneden en betrad de Sint Annenstraat. Op het moment dat hij in de richting van de deur van Roos liep, ging die langzaam open.

Jacob keek even achterom en zag dat Peter van Opperdoes hem volgde. De man die zojuist naar binnen was gegaan, liep de deur uit. Niet, zoals de andere klanten, schuchter en timide, maar snel en zelfverzekerd. Hij draaide meteen de straat in en liep in de richting van de Oudezijds Voorburgwal.

Peter van Opperdoes stond vlak achter Jacob. ‘Geen roos…’ fluisterde hij. ‘Het is Kanjer niet…’

Jacob deed toch nog een paar stappen achter de man aan, die zijn pas versnelde. Hij liet iets vallen, onopvallend, snel, achteloos bijna. Iets wat hij in zijn hand verborgen had gehouden.

Peter van Opperdoes zag iets roods oplichten op de donkere, natte tegels. ‘De roos!’

De man kon het niet gehoord hebben, maar het leek alsof dat wel zo was. Hij draaide zijn hoofd vliegensvlug om en in een fractie van een seconde had hij zowel Jacob als Peter van Opperdoes strak in de ogen gekeken. Een fractie van een seconde, maar het was genoeg om de twee ervan te overtuigen dat ze hier met een levensgevaarlijke man te maken hadden.

En voor de man was die fractie kennelijk ook genoeg, want hij rende plotseling weg alsof de duvel hem op de hielen zat. Jacob zette een spurt in en probeerde hem bij te houden. ‘Blijf staan! Politie!’

Bij de Oudezijds Voorburgwal sloeg hij links af, en kwam bij de brug aan. Jacob hijgde. Hij wilde deze man niet laten lopen. Waarschijnlijk zouden ze hem nooit meer vinden. Op de brug moest hij een paar toeristen ontwijken, waar de man soepel omheen was gerend. Hij heeft een wapen, schoot door Jacobs hoofd. Straks draait hij zich om en richt hij de Nagant op mij…

De man rende langs de Febo, waar een paar hongerige junks op zoek waren naar wat verloren patatjes.

Een patatje oorlog… dacht Jacob, terwijl hij doorrende. Als ik hem te pakken krijg, dan heb ik er echt een verdiend. Na de Febo leek de man even te aarzelen. Zou hij rechtsaf de Zeedijk op rennen of rechtdoor naar de Geldersekade?

Jacob zette alles op alles. Hij perste zijn laatste adem uit en versnelde een paar meter. Het was net genoeg. Hij zag de rechterhand van de man naar zijn broeksband gaan, maar Jacob dook van achter op zijn nek. De man moest zijn armen gebruiken om zijn val te breken, waardoor hij geen kans had een eventueel wapen te trekken. Jacob viel boven op hem, en trok in één vloeiende beweging de rechterarm van de man op zijn rug. Met zijn andere hand had hij zijn handboeien gepakt. Hij stond er zelf versteld van hoe soepel dit ging. Kanjer verzette zich niet.

‘Ik ga mee… ik ga mee.’

De man lag voorover op de straat, terwijl Jacob naast hem zat. Hij hield de handen van de man aan de handboeien omhoog, zodat hij niet bij zijn broeksband kon komen.

Hij voelde met zijn vrije hand onder de jas van de man. Daar zat inderdaad een wapen.

Peter van Opperdoes kwam de Zeedijk op lopen, in een sukkeldrafje. Achter hem kwamen wat agenten in uniform aangerend, die op de achtervolging af waren gekomen.

‘Heel goed… heel goed…’ hijgde de oude rechercheur.

‘Hij heeft een wapen.’

Peter van Opperdoes kon geen woord meer uitbrengen. Hij gebaarde dat Jacob het tevoorschijn moest halen.

Voorzichtig pakte Jacob de kolf van het wapen en legde het op straat, buiten bereik van de gearresteerde man.

Peter van Opperdoes schudde bedroefd zijn hoofd.

‘Dat is geen Nagant.’

Peter van Opperdoes leunde rustig achterover en plukte aan zijn neus. Hoe lang de stilte in de verhoorkamer ook duurde, de man tegenover hem verbrak hem niet.

Het was een oude recherchetruc, zo’n stilte laten vallen. Het was bijna zoiets als een spelletje van twee kinderen die elkaar lang en strak in de ogen kijken — wie het eerste zijn ogen neersloeg of wegkeek, had verloren.

Zo was het nu ook. Wie het eerst zijn mond open zou doen, had verloren. Maar Peter van Opperdoes was niet van plan om iets te zeggen. Hij nam alle tijd. Rustig observeerde hij de man. Niets wees erop dat deze verdachte als eerste zou gaan praten. Zijn blik bleef kalm, bijna uitdagend op de oude rechercheur rusten.

De man was begin veertig. Zijn haar was keurig verzorgd, hij was netjes geschoren en droeg kleding die klasse en het bezit van geld verraadden. En toch had Peter van Opperdoes vanaf de eerste seconde geweten dat de man niet deugde. Een gevoel dat alleen maar versterkt werd door de waslijst aan antecedenten die zich in zijn dossier bevonden, van zware mishandeling tot handel in drugs en wapens.

Uiteindelijk verbrak de man de stilte, maar niet op een manier die de oude rechercheur verwachtte.

‘Ik heb hier geen zin in. Als u spelletjes wilt spelen, breng me dan maar terug naar mijn cel. Daar kan ik tenminste een blaadje lezen.’