Albert Baantjer - Een Rus in de Jordaan

‘Dan blijf ik hier wachten tot hij klaar is. Dat zal niet al te lang duren, denk ik, want mijn cliënt zegt toch niets. Je kunt proberen wat je wilt, hij zal geen verklaring afleggen.’

‘Dat wil ik dan graag van jouw cliënt zelf horen. In ieder geval zal je moeten wachten tot we klaar zijn met verhoren. En dat kan nog wel even duren. Ik laat je wel bellen als we klaar zijn.’

Dodewaard deed twee stappen in de richting van de deur en draaide zich toen op zijn hakken om. ‘Ik hoor dat jij je behoorlijk hebt vastgebeten in deze zaak. Ben je daar niet een beetje te oud voor?’

‘Niets bevredigender dan deze lafhartige moordenaar van een vriendelijke jonge vrouw op te pakken en op te bergen. Liefst zo lang mogelijk. Daar heeft mijn leeftijd weinig mee te maken. Hoogstens werkt mijn ervaring nu in mijn voordeel.’

Dodewaard snoof hooghartig. ‘Dan wens ik je succes. Dat zal je nodig hebben.’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘We zullen zien.’

Hij draaide zich zonder verder iets te zeggen om en liep het trapportaal in.

Cas Dodewaard keek hem vuil na.

De wachtcommandant, die het gesprek belangstellend had gevolgd en blij was met de afloop van het gesprek, richtte zich tot de advocaat.

‘Aangezien u hier niets meer te zoeken heeft, verzoek ik u vriendelijk ons bureau te verlaten. En wel heel snel. U heeft uw zaken gedaan, u bent verder niet welkom.’

Dodewaard zag de vastberaden grijns op het gezicht van de wachtcommandant. Hij wist dat zeuren, klagen of kwaad worden geen enkele zin had. Toch bleef hij even staan, met een woedende trek op zijn gezicht.

De deur van het bureau Raampoort werd opengegooid en Jacob viel door zijn enthousiasme half naar binnen. Hij schoof Cas Dodewaard aan de kant.

‘Ik moet erdoor. Sorry.’

In zijn hand hield hij een goed verpakte ondoorzichtige zak vast. Cas Dodewaard keek naar hem, en naar wat Jacob in zijn hand hield. Hij kon niet goed zien wat het was, maar een bezorgde trek gleed over zijn grimmige gezicht toen hij het bureau verliet.

Rutger Blonke zat defensief achterover met zijn armen over elkaar. Zijn staalblauwe ogen boorden zich in die van Peter van Opperdoes.

‘Dat je nog terugkomt in deze verhoorkamer. Was ik niet duidelijk geweest?’

‘Heel duidelijk. En ik denk dat u… en ik heb dat al eerder gezegd… ik denk dat u liegt.’

‘Heel diplomatiek. Heel netjes ook. Laat ik een diplomatiek antwoord teruggeven, zonder mijn geduld te verliezen, al is het moeilijk. Dit is mijn antwoord: bewijs het maar.’

Peter van Opperdoes sloeg het dossier dicht en schoof het demonstratief naar de zijkant van het bureau.

‘Ik heb de tijd. Voorlopig zit u vast voor verboden wapenbezit. Het wapen wordt onderzocht en dus hebben wij alle tijd.’

Rutger Blonkes gezicht vertrok zich tot een grimas. ‘Zie je wel? Je hebt niks tegen me.’

Peter van Opperdoes sloeg met zijn vlakke hand op de tafel.

‘Jij bent degene geweest die bij Loesje de Vries is geweest, met een pistool bij je. En zij heeft dat gezien en is vlak daarna doodgeschoten met datzelfde pistool.’

Rutger bleef grijnzen. ‘Ik ken geen Loesje de Vries.’

Op dat moment ging de deur van de verhoorkamer open en kwam Jacob binnen. Hij keek even naar Rutger, die hem vuil aanstaarde, en fluisterde toen Peter van Opperdoes iets in het oor. Die klaarde zienderogen op.

‘Werkelijk?’ vroeg de oude rechercheur.

‘Geen twijfel mogelijk. Ik heb het direct laten onderzoeken bij de technische recherche. Er is geen twijfel mogelijk.’

Peter van Opperdoes draaide zich weer naar Rutger Blonke, een triomfantelijke grijns op zijn gezicht.

‘Bij ieder misdrijf haalt de dader altijd wel één stommiteit uit. Eén fout, hoe klein ook. Het is de taak van de recherche die te vinden. Soms lukt dat, soms niet.’

Rutger had er genoeg van. ‘Aan je kop te zien denk je dat je iets hebt.’

‘Wat was er, Rutger? Was je eraan gehecht? Vond je het zonde om weg te gooien?’

Nu verloor Rutger zijn geduld. Hij schoof zijn stoel hard achteruit. ‘Wat man, wat? Waar heb je het over?’

‘Over de Nagant 7.62.’

‘Wat is dat?’

‘Dat is het wapen waarmee Loesje de Vries en Maurits Lepelaar zijn doodgeschoten. Het moordwapen, zogezegd. En dat moordwapen is zojuist bij een officiële huiszoeking in jouw woning aangetroffen.’

Rutger sprong op. Onwillekeurig deinsden Jacob en Peter van Opperdoes achteruit. Wild keek hij de twee rechercheurs aan.

‘Verdomme, je lult! Wat een smerige truc, wat een vuile, smerige truc! Dat wapen lag niet in mijn woning! Dat kan niet!’

Jacob ging naast Rutger staan. ‘Ja, dat kan wel. Het zat verstopt in je bank, omdat je niet wilde dat het werd gevonden. Maar het was een officiële huiszoeking, en wij hebben het gevonden. Kortom… je hangt.’

Rutger leek waanzinnig geworden. ‘Het is niet waar!’ gilde hij. ‘Ik heb dat wapen niet!’

Peter van Opperdoes bleef verbazingwekkend rustig en kalmeerde de overspannen verdachte. ‘Rutger, ga zitten. Het is allemaal heel simpel. Jij gebruikt de naam Kanjer. Jij bent met het wapen bij Loesje geweest. Loesje is met dat wapen vermoord, evenals Maurits Lepelaar. Er is weinig twijfel dat jij Kanjer bent, en nu is het wapen in jouw woning gevonden. Zoals ik zei: het is heel simpel. Met dit overweldigende bewijs ga jij veroordeeld worden voor moord.’

Rutger schudde verwoed zijn hoofd. Hij zag bleek. ‘Ik was het niet. Ik was het niet…’

‘Beken nou maar, Rutger… je kan hier niet onderuit. Zelfs met een advocaat als Cas Dodewaard niet.’

Rutger keek op. ‘Was Cas Dodewaard hier?’

Peter van Opperdoes knikte. ‘Hij presenteerde zich als jouw advocaat.’ De oude rechercheur kneep zijn ogen samen. Nu vielen een paar puzzelstukjes op hun plek. ‘Is Cas Dodewaard jouw advocaat niet?’

Rutger perste zijn lippen op elkaar. ‘Ik zeg niks meer.’

Peter van Opperdoes keek Jacob even aan. ‘Rutger, denk heel goed na over wat ik je heb gezegd. Je hangt voor moord. Het moordwapen is bij jou gevonden.’

Rutger zweeg en sloeg zijn ogen ten hemel. Hij zuchtte diep.

‘Dan hebben jullie het bij me neergelegd.’

Jacob keek hem strak aan. ‘Hoe hadden wij aan dat wapen moeten komen?’

Rutger schudde zijn hoofd. ‘Je moet me geloven. Iemand heeft het wapen in mijn huis verstopt. Ik had het wapen niet meer. Ik zweer het. Iemand heeft het wapen bij mij neergelegd om de schuld in mijn schoenen te schuiven.’

Peter van Opperdoes boog voorover. ‘Wie, Rutger? Wie heeft het wapen in jouw huis gelegd?’

Rutger wiegde heen en weer in zijn stoel, ten prooi gevallen aan een innerlijke strijd. Hij keek om zich heen, maar niet naar de twee rechercheurs. Het leek uren te duren voor hij weer begon te praten. Hij keek Peter van Opperdoes recht in de ogen.

‘Ik heb de moorden niet gepleegd, dat zweer ik.’ Hij zuchtte een paar keer diep. ‘Ik zal jullie vertellen wat ik weet.’

Peter van Opperdoes liep peinzend vanuit de cellengang de statige trap op. Rutger zat weer achter de dikke stalen deur, nadat hij zijn hele verhaal verteld had. Waarschijnlijk zou hij daar nog wel even blijven, totdat zou blijken dat hij de waarheid had verteld. Bovendien was hij in het bezit geweest van een wapen, waarover ze bij justitie tegenwoordig niet licht dachten.

Peter van Opperdoes passeerde het oude metalen hek dat er kennelijk al tientallen jaren, zo niet eeuwen geleden, was geplaatst. Hij vroeg zich af waarom het daar eigenlijk hing. Een vreemde plek om een stalen hek te plaatsen, zo midden op een monumentale trap. Wellicht om een menigte woedende Jordanezen tijdens het Jordaanoproer tegen te houden, zodat de aanwezige agenten zich konden terugtrekken op de eerste en tweede verdieping? Of was het daar gehangen toen de Raampoort nog in gebruik was bij de Vreemdelingenpolitie, om hordes gelukszoekers in goede banen te kunnen leiden?