Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

Ze liepen de woonkamer binnen. Mevrouw De Cock kwam naar ze toe en schudde Vledder en Adelheid ter begroeting de hand. Met een gebaar van verrukking nam ze de rozen in ontvangst. Daarna wuifde ze uitnodigend naar twee diepe lederen fauteuils.

“Ga zitten,” riep ze hartelijk.

“Ik hoef jullie niet aan de anderen voor te stellen.”

Vledder lachte.

“Dat geboefte ken ik al jaren.”

De Cock vatte de fles fijne cognac Napoleon, die hij speciaal voor dergelijke gelegenheden in voorraad hield, en vulde ruim de bodem van diepbolle, voorverwarmde glazen. Hij reikte die zijn vrienden aan. Daarna hield hij zijn glas omhoog.

“Op onze botte werkgever,” toostte hij lachend. Appie Keizer keek hem aan.

“Wie is dat?”

“De misdaad. Daar danken wij alles aan. Zonder de misdaad hadden wij geen emplooi.”

Nadat ze allen een slok hadden genomen, keek Fred Prins de oude rechercheur onderzoekend aan.

“Als die vent Appie niet omver had gekegeld, had ik niet geweten wie ik had moeten pakken.”

De Cock maakte een verontschuldigend gebaar.

“Het was beslist beter geweest om eerst een foto van die André van Giesbeek te bemachtigen, maar ik wilde met mijn actie niet langer wachten.”

Fred Prins gniffelde.

“Ik heb wel de juiste man gepakt?”

De Cock stelde hem gerust.

“Ik heb hem vanmorgen verhoord. Het was niet moeilijk. Het feit dat hij bereid was om met Samuel Plasmans een overeenkomst aan te gaan, was voor mij en blijkbaar ook voor hem voldoende. André van Giesbeek heeft de drie moorden bekend.”

Fred Prins reageerde verrast.

“Drie?”

De Cock knikte.

“Twee mannen en een jonge vrouw.”

“Waarom?”

De Cock ademde diep.

“Een goede vraag, een vraag die mij al een paar dagen kwelt: wat is het motief?”

Vledder boog zich iets naar voren.

“Hoe ben je op het motief gekomen?”

De Cock ploegde een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Feitelijk door de woede van Maurice Grotebroek, toen die erachter kwam dat Casper van de Broek zijn testament had veranderd ten gunste van Samuel Plasmans.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Dat snap ik niet.”

De Cock glimlachte.

“Laten we voor de mensen die ons onderzoek niet hebben gevolgd, de situatie schetsen bij het begin van dit drama…de uitgangspositie.”

“Anders begrijpen we er niets van,” zei Adelheid. De Cock schoof zijn glas iets van zich af.

“Een handige zakenman,” begon hij, “bij name Charles de Rusconie, stort zich in de branche van artikelen voor vrijetijdsbesteding…tenten, caravans, campers en alles wat daar zo bij hoort. Dat is, zo heb ik inmiddels ervaren, een machtige handel. Met de hulp van zijn juridisch adviseur, Casper van de Broek, neemt Charles de Rusconie, vaak op louche wijze, kleinere ondernemingen over en wordt groot en rijk. Charles de Rusconie is nooit getrouwd. Hij gunde zich daar de tijd niet voor. Hij had geen nakomelingen. Hij was wel een man die zijn personeel goed behandelde. Als hij zich zo rond zijn zestigste uit de zaken terugtrekt, maakt hij een testament ten gunste van zijn zaakwaarnemer André van Giesbeek, een man die al jaren bij hem in dienst is en die hij volkomen vertrouwt.”

De Cock pauzeerde even en nam een slok van zijn cognac.

“Dan verschijnt de dartele weduwe.”

Fred Prins lachte.

“Wie is dat?”

De ogen van De Cock lichtten op.

“Een bijzonder aantrekkelijke vrouw, Charlotte van Hoogendoorn, beslist een schoonheid. Ze had al eens een veel oudere, maar rijke man getrouwd. De oude man was gestorven en de weduwe ging dartel op zoek naar opnieuw een veel oudere, maar beslist rijke man. Dat werd de rijke, ongehuwde Charles de Rusconie.”

Appie Keizer grijnsde.

“De start van het drama?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“De prelude. Charles de Rusconie werd stapelverliefd op de knappe weduwe. Hij vertelde haar dat hij bij testament had laten bepalen dat zijn vermogen bij zijn dood bij de nieuwe leider van zijn bedrijf terecht zou komen. Maar, zo zei hij, als Charlotte van Hoogendoorn bereid was om met hem te trouwen, dan zou hij zijn testament ten gunste van haar laten veranderen. De dartele weduwe hapte onmiddellijk en Charles de Rusconie gaf zijn juridisch adviseur de opdracht de tekst van zijn testament te veranderen.”

Appie Keizer interrumpeerde het betoog van De Cock..

“Dat was de start?”

De Cock knikte.

“Wat Casper van de Broek vermoedelijk niet wist, was dat zijn secretaresse Margje van Medemblik al jaren heimelijk een lat-relatie onderhield met André van Giesbeek. Toen die van haar hoorde wat er stond te gebeuren, besloot hij razendsnel te handelen. Hij had al geruime tijd, mede door toedoen van zijn Margje, de sleutel van de huizen van beide mannen en kon zonder enige belemmering bij hen binnenkomen. Op één wilde avond vermoordde hij Charles de Rusconie én Casper van de Broek.”

De Cock nam opnieuw een kleine pauze. Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

“Waarom vermoordde hij dan Margje van Medemblik?”

De Cock liet zijn hoofd iets zakken. Toen hij weer opkeek, gleed een glimlach om zijn lippen.

“De dartele weduwe. Charles de Rusconie was dood. Of hij inderdaad ten gunste van haar een testament had gemaakt, wist zij niet. Ze begreep deksels goed waar het geld naartoe zou gaan als dat testament ten gunste van haar er niet was.”

Vledder knikte.

“André van Giesbeek.”

“Dus?”

“Probeerde zij hem in te palmen.”

De Cock zuchtte.

“Hoe Margje achter die affaire kwam, weet ik niet. Ik vermoed dat iemand van de BV Vrijgevochten haar heeft getipt. Ze gaf André van Giesbeek te verstaan dat zij in het bezit was van de laatste wilsbeschikking van Charles de Rusconie en dat zij die openbaar zou maken wanneer André van Giesbeek zijn relatie met de dartele weduwe niet verbrak.”

Vledder schudde triest zijn hoofd.

“Het was haar doodvonnis,” sprak hij somber. De Cock trok droeve rimpels in zijn gezicht.

“Hij ging naar haar toe, veinsde dat alles tussen hem en haar weer goed was en kort voor het geplande liefdesspel vermoordde hij haar.”

“De schoft.”

“Inderdaad…een schoft.”

Vledder gebaarde in zijn richting.

“Hoe kreeg je hem zover dat hij naar het pand aan de Kromme Waal kwam?”

De Cock glimlachte.

“Ik liet Samuel Plasmans contact met hem opnemen. Op mijn verzoek vertelde Plasmans hem, een leugen natuurlijk, dat hij tussen de bescheiden van zijn vermoorde vriend Casper een getekende wilsbeschikking van Charles de Rusconie had gevonden en dat hij bereid was die wilsbeschikking aan hem te verkopen voor zo rond de driehonderdduizend euro.”

Vledder keek zijn leermeester aan.

“Soms ben jij ook een schoft.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Een vermoeide oude rechercheur.”

De grijze speurder stond op. Hij strekte even zijn rug, ging weer zitten en schonk nog eens in. Het gesprek werd algemener. Mevrouw De Cock kwam uit de keuken met schalen vol lekkernijen en liep presenterend rond.

Het was al vrij laat toen de laatste gasten vertrokken. De Cock liet zich onderuitzakken in zijn fauteuil en nam nog een laatste glas. Zijn vrouw schoof een poef bij en ging pal voor hem zitten.

“Vind jij die dartele weduwe in deze zaak niet net zo schuldig als André van Giesbeek?”

De Cock glimlachte.

“In het Wetboek van Strafrecht staan geen artikelen die liefdesspelletjes verbieden.”

“En dat moet zo blijven?”

De Cock knikte.

“Absoluut. Dat tintelende relatiespel tussen mannen en vrouwen is toch de basis van ons bestaan. Dat verbieden zou onmenselijk zijn.”

De grijze speurder keek zijn vrouw schuins aan.

“Had jij het willen missen?”