Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

De Cock kwam tussenbeide. De oude rechercheur wees naar de stoel naast zijn bureau.

“Ga zitten,” sprak hij streng.

“Wij hebben gisteravond naar u gezocht omdat wij met u willen praten…rustig, heel ontspannen. Hebt u vanmorgen al wat gebruikt?”

Maurice plofte op de stoel neer en schudde zijn hoofd.

“Ik heb geen geld. Ik moet eerst scoren.”

“Waar hebt u vannacht geslapen?”

Maurice grinnikte.

“In de open laadbak van een vrachtwagen. Ik hoorde via de tamtam in de buurt dat rechercheurs van politie naar mij op zoek waren. Ik ben toen maar niet naar het Leger des Heils gestapt…bang dat ze me zouden oppakken.”

“Waarvoor?”

Maurice Grotebroek stak zijn handen in de lucht.

“Weet ik veel? Als ze bij de politie de pik op je hebben, dan verzinnen ze wel wat.”

Hij wees naar Vledder.

“Die foto hebben ze ook zomaar van mij genomen.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“De politie doet niet zomaar wat. Dat is onzin. We gaan niet voor niets naar u op zoek. Wij willen met u praten over de dood van uw vriend, Casper van de Broek.”

“Die klootzak heeft zich laten vermoorden,” sprak Maurice meewarig grijnzend.

“Hoe weet u dat?”

vroeg De Cock quasi-verrast. Maurice wuifde.

“Van de buren. Ik stond op een morgen bij hem voor de deur. Ik wilde wel weer eens een paar dagen rust…geen rotzooi gebruiken. Ik belde. Hij deed niet open. Ik heb een sleutel en toen ben ik naar binnen gegaan. Casper was er niet. Zijn bed in de slaapkamer was ongebruikt. Ik ben toen bij de buren gaan vragen of zij wisten waar Casper was.”

“En?”

“Ze zeiden dat een dag tevoren mensen van de recherche in huis waren geweest en dat Casper met een ambulancewagen was afgevoerd.”

“Vermoord?”

Maurice Grotebroek knikte.

“Dat zeiden ze. Ze hadden met een vroegere vriend van Casper gesproken en die vertelde dat Casper in zijn woning dood was aangetroffen…vermoord.”

“Hoe was uw reactie?”

Maurice reageerde niet. De Cock boog zich iets naar hem toe.

“Hoe was uw reactie?”

vroeg hij dwingender. Maurice zuchtte diep.

“Ik ben in het huis naar geld gaan zoeken,” sprak hij zacht.

“Geld voor coke. Ik dacht; als ik weer wat heb gesnoven, kan ik misschien helder denken wat mij na de dood van Casper te doen staat.”

“Was er geld?”

Maurice schudde zijn hoofd.

“Ik ben alles nagegaan. Geen stuiver gevonden. Wel vond ik in zijn secretaire een brief van een notaris, waarin iets stond over een testament ten name van een vriend, met wie Casper jaren heeft samengewoond.”

“Stond de naam van die vriend in die brief?”

“Samuel Plasmans.”

“Kent u die man?”

Maurice maakte een hulpeloos gebaar.

“Ik dacht dat Casper hem wel eens aan mij had voorgesteld…langgeleden. Maar daar herinner ik mij niets meer van.”

“Wat hebt u met die brief gedaan?”

Maurice haalde zijn neus op.

“Tot een prop in elkaar geknepen en weggegooid. Ik was des duivels. Casper had mij uitdrukkelijk beloofd dat hij al zijn bezittingen aan mij zou vermaken. Ik raakte in de war. Ik kon mij op dat moment echt niet meer bedwingen. Ik was woest, ik voelde mij door Casper bedrogen. Ik heb al zijn papieren, zijn correspondentie uit zijn secretaire getrokken en door de kamer geslingerd. Daarna ben ik naar de keuken gegaan en heb het porseleinen servies waarop Casper zo gesteld was uit woede uit de kast gehaald en ik was net bezig om het aan stukken te gooien toen die gorilla binnenkwam.”

De Cock trok zijn gezicht in diepe plooien.

“Gorilla?”

Maurice knikte.

“Een gorilla…een boom van een vent. Hij kwam op mij toe en een moment dacht ik dat hij mij ging vermoorden. In paniek ben ik het huis uit gerend.”

“En nadien niet meer teruggekomen?”

Maurice schudde zijn hoofd.

“Op de Kromme Waal ben ik niet meer geweest. Ik was bang om die gorilla daar nog eens aan te treffen.”

“Waar wel?”

“Wat bedoelt u?”

“Waar bent u wel geweest?”

Maurice Grotebroek zweeg en keek stuurs om zich heen. De Cock toonde geduld. Eerst na een enkele minuten ging hij verder.

“Was u in de Hartenstraat?”

“Dat was een stomme actie,” het klonk deemoedig.

“Gewoon klote. Het kwam in mij op dat ik misschien het bedrijfje van Casper zou kunnen overnemen.”

“En?”

Om de mond en de stoppelige kaken van Maurice Grotebroek gleed een grijns.

“Die griet,” sprak hij hoofdschuddend, “begon direct te dreigen dat ze rechercheur De Cock zou bellen.”

Hij keek even op, monsterde het gezicht van de oude rechercheur.

“En die vent,” sprak hij schamper, “heb ik niet graag achter mij aan.”

De Cock lachte.

“Hoelang wilt u nog verslaafd blijven?”

Maurice trok zijn schouders op.

“Ik wil ervan af. Ik wil wel weer een baan, zoals bij Charles de Rusconie.”

“Procuratiehouder?”

Maurice knikte.

“Zoiets, ja.”

“Charles de Rusconie is ook vermoord.”

“Hij ook al?”

De Cock knikte. Maurice schudde zijn hoofd.

“Dat verbaast mij niets. Het moest er eens van komen. Hij en Casper van de Broek vormden geen best koppel. Ze hebben samen vele kleine fabrikanten om zeep geholpen.”

Hij glimlachte that en opeens leek Maurice Grotebroek weer een knappe jongeman.

“Sommige moorden,” sprak hij somber, “dragen sporen van gerechtigheid.”

Vledder keek De Cock hoofdknikkend aan.

“Het was een knap verhoor,” sprak hij bewonderend.

“Van een redeloze junk transformeerde je die Maurice Grotebroek tot een goed formulerende man, die soms zelfs blijk gaf van enige intelligentie. Ik ben het met je eens, dat je hem liet gaan. Zijn verhaal klonk geloofwaardig en heel aannemelijk. Ik hoop echt dat hij van zijn verslaving afkomt.”

De Cock zuchtte.

“Maar we zijn er geen steek verder mee gekomen.”

Vledder lachte.

“Jij laat toch de moed niet zakken?”

De Cock reageerde niet. De telefoon op zijn bureau rinkelde.

Vledder greep de hoorn van het toestel.

De oude rechercheur zag hoe het gezicht van zijn jonge collega verbleekte. Na luttele seconden legde Vledder de hoorn op het toestel terug.

De Cock keek hem onderzoekend aan.

“Wie was het?”

Vledder ademde diep.

“Samuel Plasmans. Hij staat in de Hartenstraat naast het lijk van Margje van Medemblik.”

De Cock kneep zijn ogen even stijf dicht.

“Allemachtig.”

Op de houten steiger achter het politiebureau stapten de rechercheurs in hun oude Golf en reden via de Oudebrugsteeg naar het Damrak.

De Cock staarde met een bedrukt gezicht voor zich uit. De oude rechercheur had moeite om de dood van Margje van Medemblik te verwerken.

“Wat heeft het nu voor zin,” sprak hij triest, “om zo’n knappe jonge vrouw van het leven te beroven? Welke idioot doet zoiets?”

Vledder blikte opzij.

“Misschien wel de vent die wij zojuist na zijn verhoor hebben heengezonden.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Dat is doemdenken,” reageerde hij geprikkeld.

“Daar doe ik niet aan mee.”

Vledder gebaarde voor zich uit.

“Maurice Grotebroek was al eens bij haar om haar’ te ontslaan en de administratie op te eisen.”

De Cock knikte.

“Daarover hebben we hem al verhoord en ook jij vond zijn uitleg acceptabel.”

De oude rechercheur nam een kleine pauze.

“Ik wil eerst zien,” ging hij verder, “op welke wijze Margje van Medemblik om zeep is geholpen…welk geweld de dader heeft gebruikt.”

Vledder sloeg met zijn vuist op de rand van zijn stuur.

“En wat doet die Samuel Plasmans,” riep hij grimmig, “nu bij haar lijk? Wat heeft hij in de Hartenstraat te zoeken?”