Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

Vledder glimlachte.

“Jouw keel dorst naar het fluweel van een cognackie.”

Caféhouder Lowietje, wegens zijn geringe borstomvang in de rosse buurt meestal Smalle Lowietje genoemd, kwam even vanachter de bar vandaan, streek zijn handen langs zijn morsige vest en stak De Cock hartelijk de hand toe.

“Ik heb jullie een paar dagen niet gezien,” kirde hij opgewekt. De grijze speurder hees zich op een kruk.

“Mijn oude moeder leerde het mij al vroeg: de dienst gaat voor het meisje. Vandaar.”

De caféhouder keek hem olijk aan.

“Ook voor de cognac?”

Hij dook aalglad onder de tapkast, pakte de fles fijne cognac Napoleon, die hij speciaal voor De Cock hield gereserveerd en stak hem omhoog.

“Hetzelfde recept?”

Zonder op antwoord te wachten, bedekte hij de bodem van drie diepbolle glazen, want Lowietje dronk er altijd eentje mee. Ze namen hun glas op, warmden de cognac in het kommetje van hun handen, snoven en proefden met kleine teugjes. Het was een ceremonie die zij bijna dagelijks opvoerden, ingetogen, ernstig, devoot, als gold het een religieuze gebeurtenis. Hoewel Smalle Lowietje in zijn bewogen leven bijna alles had gedaan wat God en het Wetboek van Strafrecht hadden verboden, beschouwde de grijze speurder hem als een vriend. En dat was wederkerig. Het feit dat De Cock uitdrukkelijk het recht vertegenwoordigde, deed daar geen afbreuk aan. Smalle Lowietje zette zijn glas neer.

“Is het zo druk aan de Kit, dat je een paar dagen niet kon komen?”

De Cock nam nog een slok van zijn cognac.

“Twee moorden op één dag is zelfs voor een oude rot in het vak een hele opgave.”

Smalle Lowietje schudde meewarig zijn hoofd.

“Geen tijd voor mijn etablissement?”

De Cock lachte.

“Je weet, Lowie,” sprak hij grijnzend, “als ik de tijd heb en mijn droge keel mij waarschuwt, ontvlucht ik de Kit. En jouw etablissement vind ik zelfs met mijn ogen dicht. Ik ga gewoon op de lucht af.”

Smalle Lowietje prikte met zijn wijsvinger naar De Cock.

“Ik hou je aan je woord.”

De oude rechercheur wreef even met zijn vlakke hand over zijn gezicht.

“Zegt jou de naam Maurice Grotebroek iets?”

Smalle Lowietje grinnikte.

“Die stomme junk? Gewoon knettergek. Ik heb hem al een paar maal uit mijn etablissement moeten jagen. Hij komt hier soms zomaar ‘s-avonds binnen en vraagt aan mijn gasten om geld voor drugs.”

“Agressief?”

“Niet tegen mij.”

“Tegen anderen?”

Smalle Lowietje lichtte zijn smalle schouders.

“Je weet van junks nooit precies hoe zij op situaties reageren. Als hun bloed om die rotzooi schreeuwt zijn ze tot alles in staat.”

“Weet je verder nog iets van die vent?”

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd.

“Ik heb niet zoveel interesse in junks. Voor mij niet interessant.”

Hij zweeg even.

“Heb jij hem nodig…is hij ergens bij betrokken?”

De Cock glimlachte.

“Daar ben ik nog mee bezig,” sprak hij ontwijkend. De tengere caféhouder keek hem nadenkend aan.

“Je zei, dat je twee moorden op één dag had?”

De Cock knikte.

“Dat zei ik.”

“Was daar ook de moord op die juridische adviseur bij?”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Welke juridische adviseur?”

“Uit de Hartenstraat.”

De grijze speurder keek Lowie verwonderd aan.

“Hoe weet jij dat die man is vermoord? Het heeft nog in geen enkele krant gestaan.”

Smalle Lowietje antwoordde niet direct. Hij likte aan zijn lippen en blikte wat schichtig om zich heen. Hij stond in de buurt niet graag als verklikker te boek.

“In kringen van de penoze,” sprak hij fluisterend, “is die moord het gesprek van de dag.”

De Cock keek de tengere caféhouder verwonderd aan. De opmerking verraste hem.

“Waarom?”

Smalle Lowietje boog zich nog verder naar hem toe.

“Sommige jongens van de penoze kwamen bijna dagelijks bij hem over de vloer. Dat simpele mannetje uit de Hartenstraat was een hele grote.”

“In welk opzicht?”

Smalle Lowietje gebaarde.

“In juridische adviezen. Dat mannetje had voor bijna elke zaak een passende oplossing. Hij kende ook alle advocaten en wist precies welke strafpleiter voor jou, in jouw situatie, de beste man was.”

De Cock glimlachte.

“Ben jij ook wel eens bij hem geweest?”

vroeg hij; het was grappig bedoeld.

Lowietje knikte bedaard.

“Ik heb er veel baat bij gehad.”

Hij schoof het lege glas van De Cock naar zich toe en schonk nog eens in.

“Maar ik hang jou niet aan je neus voor welke zaak dat was.”

De Cock pakte zijn glas op.

“Dat wil ik ook niet weten.”

Hij zweeg even. Nadenkend.

“Hield dat juridische mannetje uit de Hartenstraat een administratie bij?”

“Vast wel.”

“Linke soep.”

De tengere caféhouder keek de oude speurder onderzoekend aan.

“Je bedoelt dat het juridische mannetje uit de Hartenstraat veel wist…veel wat voor sommige jongens uit de penoze best gevaarlijk kon zijn?”

De Cock maakte een grimas.

“Je geeft zelf het antwoord. Misschien is er wel een of andere getapte jongen uit de penoze die vond dat het gevaar te dichtbij kwam.”

Smalle Lowietje knikte begrijpend.

“En het mannetje voor eeuwig deed zwijgen?”

De Cock negeerde de vraag. Hij nam nog een slok van zijn cognac en leunde vertrouwelijk over de tapkast naar Smalle Lowietje.

“Er wordt ook gefluisterd,” sprak hij zacht, “dat het mannetje uit de Hartenstraat vieze klusjes opknapte voor die vent van de Nassaukade, die groot is geworden met de handel in artikelen voor de vrijetijdsbesteding.”

Smalle Lowietje grijnsde.

“Charles de Rusconie.”

“Ken je die?”

vroeg De Cock verrast. De tengere caféhouder knikte.

“Al jaren. De Rusconie kwam ook wel eens hier in mijn etablissement.”

“Watweet je van hem?”

Lowietje schoof met zijn duim over zijn gekromde wijsvinger.

“De man zit flink in de slappe was en hij is zo glad als een aal.”

De Cock keek Lowie schuins aan.

“Hij deugt niet?”

Smalle Lowietje grijnsde.

“Noem mij eens een brave en onkreukbare zakenman.”

“Watweet je verder?”

“Charles de Rusconie is niet getrouwd, naar mijn weten ook nooit geweest. Hij komt al jaren zo om de week op bezoek bij Blonde Annie, een klein lief hoertje in de Dollebegijnensteeg.”

“Hij komt niet meer,” sprak De Cock. Smalle Lowietje fronste zijn wenkbrauwen.

“Hij komt niet meer,” herhaalde hij niet-begrijpend.

“Waarom komt hij niet meer?”

“Hij werd vermoord.”

De mond van Smalle Lowietje zakte open.

“Vermoord?”

vroeg hij verbijsterd. De Cock keek hem schattend aan.

“Dat wist je niet?”

“Absoluut niet. Het is beslist nog niet tot de penoze doorgedrongen. Anders had ik het wel gehoord.”

De tengere caféhouder schudde zijn hoofd.

“We mogen,” sprak hij somber, “Blonde Annie wel waarschuwen dat ze haar vette klantje kwijt is.”

Toen de rechercheurs met de warme gloed van twee cognackies in hun aderen het etablissement van Smalle Lowietje verlieten, was het al druk op de Wallen. Een gemêleerd leger van behoeftigen trok in trage tred langs etalages met lonkende hoertjes in een barmhartige roze belichting.

De Cock schoof de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge.

“Het is net halftien.”

In zijn stem trilde verbazing.

“En de parade is al in volle gang.”

Vledder glimlachte.

“Het komt door het zwoele weer van de laatste dagen. Dat maakt de mannen hongerig.”

“Je bedoelt hitsig.”

Vledder lachte.