Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

“Boris van der Putten ontkent die bedreiging niet. Die geeft hij volmondig toe. Hij ontkent echter de moord te hebben gepleegd. Hij ontkent de uitvoering van de bedreiging die hij had geuit.”

De oude rechercheur maakte een grimas.

“En dat alles,” sprak hij op licht spottende toon, “hebben wij samen als brave ambtenaren in een keurig proces-verbaal vastgelegd en zoals dat hoort aan de officier van justitie toegezonden.”

Vledder schudde opnieuw zijn hoofd.

“Toen wisten wij nog niet,” reageerde hij nadrukkelijk, “dat Boris twee tentharingen bij Veldhuizen had opgehaald.”

De Cock maakte een berustend gebaar.

“Oké,” sprak hij toegevend.

“Wij sturen de officier van justitie een aanvullend proces-verbaal, waarin wij vermelden, dat ons is gebleken dat Boris van der Putten voordat de moorden waren gepleegd, in het bezit was van twee nieuwe tentharingen.”

Vledder brieste.

“Je spot met me!”

riep hij nijdig.

“Waarom wil je in die Boris van der Putten geen redelijke verdachte zien?”

De blik van De Cock verhelderde. Hij stak de wijsvinger van zijn rechterhand op.

“Dat is een redelijke vraag,” antwoordde hij opgelucht.

“En het antwoord is heel simpel. De moorden op Charles de Rusconie en Casper van de Broek zijn door één en dezelfde man of vrouw gepleegd. Toegegeven…voor de moord op De Rusconie had Boris van der Putten een min of meer redelijk motief. Maar welk motief had hij voor de moord op Casper van de Broek? Hij zal van het bestaan van die man niet eens op de hoogte zijn geweest.”

Vledder staarde even voor zich uit en slaakte een overdreven zucht.

“Dat…eh, dat weet ik niet. Er is waarschijnlijk geen enkel motief.”

De Cock stak zijn handen vooruit.

“Wanneer ik Boris van der Putten niet onder verhoor had gekregen op het moment dat we nog onkundig waren van de moord op Casper van de Broek en de omstandigheden waaronder die moord werd gepleegd, dan had ik hem beslist heel wat strakker aangepakt, Dan had ik hem zeker niet zonder overleg met de officier van justitie heengezonden.”

Vledder streek met zijn vlakke hand over zijn gezicht.

“Ik was in mijn enthousiasme weer eens een onnozele heethoofd.”

De Cock lachte.

“Zo zie ik je graag.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Feitelijk zijn we in ons onderzoek naar die twee moorden nog geen steek verder gekomen.”

De Cock tuitte zijn lippen.

“Ik begin wat meer belangstelling voor die Maurice Grotebroek te krijgen. Vooral door de verhalen van Smalle Lowietje en Marinus Veldhuizen.”

“Hoezo?”

“Het blijkt, dat Casper van de Broek zijn hand stevig op de knip hield en Maurice Grotebroek niet onvoorwaardelijk aan zijn verslaving liet toegeven.”

“Waaruit leid je dat af?”

“Je hebt het gehoord. In het etablissement van Smalle Lowietje kwam Maurice Grotebroek soms bedelend binnen. En dat zal hij ook wel in andere gelegenheden hebben gedaan. Ook bleef hij soms dagen zonder enige opgaaf van reden weg. De vernielingen die hij in de woning van Casper van de Broek aanrichtte en waarvan Samuel Plasmans getuige was, duiden toch op een ultieme woede-uitbarsting, een opgekropt onbehagen. Ze wijzen duidelijk op grote spanningen tussen hem en Casper van de Broek.”

Vledder knikte begrijpend.

“Spanningen,” verzuchtte hij, “die makkelijk tot moord hebben kunnen leiden.”

“Absoluut.”

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

“Hoe…eh, hoe vinden we die Maurice Grotebroek nu hij door Samuel Plasmans uit de woning aan de Kromme Waal is verjaagd?”

De Cock grijnsde.

“De gebruikelijke weg. Op het hoofdbureau bij de Herkenningsdienst zullen ze wel een foto van hem hebben. Junks lopen nog wel eens tegen de lamp. Met die foto gaan we naar Hulp voor Onbehuisden, naar het Goodwill Centrum van het Leger des Heils. Er zijn tal van plekken waar junks zich ophouden.”

“Hebben we genoeg bewijzen tegen Grotebroek om hem vast te houden?”

vroeg Vledder. De Cock glimlachte.

“Ik verstuur beslist nog geen verzoek tot opsporing. Laten we eerst eens horen wat hij te zeggen heeft.”

Vledder keek op zijn horloge.

“Zullen we nu nog even op pad gaan?”

vroeg hij vriendelijk.

“Het loopt tegen de tijd dat onbehuisden ergens een plekje voor de nacht zoeken.”

De Cock knikte.

“Ik deel jouw enthousiasme.”

Het klonk niet erg gemotiveerd.

Na een verkwikkende nachtrust kwam De Cock de volgende morgen in een uitstekend humeur de grote recherchekamer binnen. Zoals gebruikelijk zat Vledder achter het scherm van zijn computer en liet zijn vingers over het toetsenbord dansen. Toen De Cock tegenover hem ging zitten, liet hij zijn vingers even rusten en keek op naar de klok boven de deur.

“Je bent redelijk op tijd,” stelde hij vast. De Cock lachte.

“Mijn vrouw had een afspraak met de tandarts. Vrij vroeg. We zijn samen van huis weggegaan en op de tram gestapt. Best gezellig.”

Vledder schoof het toetsenbord van de computer iets van zich af.

“Jammer dat onze zoektocht naar Maurice Grotebroek gisteravond niets opleverde.”

“Dat is jammer, ja.”

De Cock knikte instemmend.

“Misschien is hij de stad uit. In het Goodwill Centrum van het Leger des Heils kende men hem wel. Hij had daar vaker een nachtje doorgebracht.”

“Wat nu? We kunnen toch moeilijk elke avond op pad gaan om hem te zoeken.”

De Cock schoof zijn onderlip iets naar voren.

“Voor een OAV hebben we te weinig bewijskracht. Een officieel verzoek tot opsporing, aanhouding en voorgeleiding durf ik niet aan. Je zit dan algauw op de grens van een wederrechtelijke vrijheidsbeneming. We kunnen wel via de telex de opsporing van de verblijfplaats van hem verzoeken.”

Vledder glimlachte.

“Telex! De Cock, in welke tijd leef jij? Maar denk je dat zo’n verzoek om signalering wat oplevert?”

De Cock maakte een schouderbeweging.

“Soms. Ik heb wel eens het geluk gehad dat de man die ik zocht ergens een winkeldiefstal had gepleegd. De rechercheur die de diefstal behandelde, had mijn telex gelezen en belde mij op.”

“Een witte raaf.”

“Inderdaad.”

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. Vledder boog zich ver naar voren, nam de hoorn op en luisterde. Na luttele seconden hield hij zijn hand voor het spreekgedeelte.

“Dit is de wachtcommandant. Beneden voor de balie staat een man die jou wil spreken. Hij vraagt naar rechercheur De Cock. Jan Rozenbrand heeft hem naar zijn naam gevraagd, maar hij vertikt die op te geven.”

De Cock wuifde met zijn hand naar zich toe.

“Laat maar boven komen.”

Vledder gaf het door en legde de hoorn op het toestel terug. Na enkele minuten werd er op de deur van de grote recherchekamer geklopt en Vledder riep: “Binnen.”

De deur ging open en in de deuropening verscheen een slonzig geklede man. De Cock schatte hem op achter in de twintig. Hij was ongeschoren en zijn donkere haar was warrig en ongekamd. Licht slingerend liep hij verder de recherchekamer in. Bij het bureau van de grijze speurder bleef hij staan.

“Er zijn gisteravond,” sprak hij wat bedremmeld, “in de binnenstad twee rechercheurs op pad geweest en die hebben overal naar mij gevraagd. Ik wil dat niet. Ze moeten mij met rust laten.”

Vledder trok een lade van zijn bureau open en nam daaruit de foto die hij en De Cock de avond tevoren bij de Herkenningsdienst aan het hoofdbureau hadden opgehaald. De jonge rechercheur hield de foto omhoog.

“U bent Maurice Grotebroek,” riep hij vrolijk. De man knikte.

“Goed geraden.”

Hij liep op Vledder toe en probeerde de foto uit zijn hand te rukken.

“Ik wil niet,” schreeuwde hij, “dat jij mijn portret aan iedereen laat zien!”