Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

De Cock gromde.

“Dat zullen we hem moeten vragen.”

Via de Nieuwezijds Voorburgwal en de Raadhuisstraat reden ze links de Herengracht op. Vledder vond nog een krap plekje voor de Golf aan de walkant tussen de bomen. Ze stapten uit en sjokten naar de Hartenstraat. Voorbij de winkelruit met Casper van de Broek. Voor al uw juridische perikelen bleven ze even staan en inspecteerden de toegangsdeur. Die was gaaf. Er waren geen sporen van braak of verbreking te bekennen. De Cock voelde even aan de deurknop. De deur was niet op slot. De oude rechercheur stapte naar binnen. Vledder volgde in zijn kielzog.

Binnen bleef De Cock verrast staan. Er was geen slachtoffer te zien. Aan het bureau achter de balie, op de stoel van Margje van Medemblik, zat met een bleek gezicht Samuel Plasmans. De oude rechercheur liep op hem toe.

“Waar is ze?”

vroeg hij verwonderd.

Samuel stond traag van de bureaustoel op. Hij wees naar een deur achter in de winkel.

“De…eh, de secretaresse van Casper,” begon hij hakkelend, “woonde achter het kantoor. Ik wist dat nog van vroeger. Daar heb ik haar gevonden en onmiddellijk heb ik u gebeld. Omdat ik het gezelschap van de dode vrouw niet zo prettig vond, ben ik hier gaan zitten wachten.”

De Cock slenterde in de richting van de deur. Halverwege bleef hij staan, draaide zich om en wees naar Samuel.

“Ik wil dat u hier blijft tot we ons onderzoek hier ter plekke hebben afgerond.”

Plasmans knikte.

“Ik blijf,” reageerde hij gedwee.

De grijze speurder liep verder naar de deur. Die was niet geheel gesloten. Met zijn knie drukte hij de deur verder open en stapte de ruimte erachter binnen. Een enkele schemerlamp verlichtte het rechthoekige vertrek, dat als een soort zitslaapkamer was ingericht. Aan het einde van het vertrek was door een openstaande deur nog een kleine keuken zichtbaar. Links tegen de muur stond een eenpersoonsbed. Ongeveer in het midden van het bed, met haar knieën op de vloer en haar bovenlichaam gebogen over het laken, lag Margje van Medemblik. Poedelnaakt. De Cock herkende haar alleen aan het kapsel van haar zwarte haren. Haar gezicht was niet te zien. Haar neus, voorhoofd en wangen waren diep in het matras gedrukt.

Vledder kwam naast zijn leermeester staan.

“Is zij het?”

“Dat is wel zeker,” sprak De Cock bedaard.

“Als straks de fotograaf is geweest en zijn plaatjes heeft geschoten, tillen we haar hoofd even op. Dan kunnen we het zien. Dokter Den Koninghe zal haar toch ook in haar gezicht willen kijken.”

Vledder wees achter zich.

“Daar in die gebloemde fauteuil liggen haar kleren. Alles keurig netjes gedrapeerd. Het lijkt erop dat zij zichzelf in alle rust heeft uitgekleed. Haar beha en slipje liggen bovenop.”

De Cock knikte.

“Ik kijk zo wel even.”

De oude rechercheur bukte zich over de dode vrouw heen en inspecteerde de plek waar de tentharing de rug van het slachtoffer was binnengedrongen. Het was, zo constateerde hij, exact dezelfde plek als bij Charles de Rusconie en Casper van de Broek. Hij stootte Vledder aan.

“Dezelfde dader als bij de vorige twee moorden. Dezelfde modus operandi.”

De jonge rechercheur zuchtte.

“Het motief? Daar begrijp ik niets van.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik ook niet.”

Hij draaide zich halfom.

“Waar liggen haar kleren?”

De jonge rechercheur ging zijn collega voor naar de gebloemde fauteuil.

De Cock bekeek de keurig op elkaar gestapelde kledingstukken. Vanaf de plek waar hij stond wees hij naar het slachtoffer.

“Hoe taxeer je deze situatie?”

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

“Wat bedoel je?”

De Cock wees naar de vrouwelijke kledingstukken in de fauteuil en naar het naakte slachtoffer bij het bed met de priemende tentharing in haar rug.

“Wat maak je uit deze situatie op?”

Vledder maakte een schouderbeweging.

“Zeg het maar,” sprak hij ontwijkend. De Cock zuchtte.

“Margje van Medemblik heeft zich in het bijzijn van de dader ontkleed.”

Vledder keek hem peinzend aan.

“Weet je dat zeker?”

“Vrijwel.”

“Dat duidt op een relatie,” reageerde de jonge rechercheur geschokt.

“Zeker,” antwoordde De Cock kort. Vledder spreidde zijn handen.

“Kan de dader niet zijn binnengekomen op het moment dat zij naakt in bed wilde stappen?”

De Cock schudde traag zijn hoofd.

“In dat geval zou Margje van Medemblik toch hebben gereageerd. Ze zou zich hebben verzet en naar iets hebben gegrepen om haar naaktheid te verbergen. Daarvan blijkt niets. Er zijn ook geen sporen van een worsteling te vinden.”

Vledder liep terug naar het slachtoffer. De Cock volgde hem. De jonge rechercheur wees naar de knielhouding van de dode vrouw.

“In die houding zat ik vroeger op mijn knieën voor mijn bed tijdens mijn avondgebedje. Dat had mijn lieve moeder mij geleerd.”

De Cock glimlachte.

“Was jij vroeger zo gelovig?”

Vledder knikte.

“Dat ben ik nog,” antwoordde hij overtuigend.

“Ik ga tijdens mijn gebed alleen niet meer door mijn knieën.”

De jonge rechercheur wees opnieuw naar het slachtoffer.

“Misschien was ze zo intens in gebed, dat ze het binnenkomen van de dader niet heeft gemerkt.”

“Kan dat?”

“Bidden is een zaak van overgave en verdieping,” zei Vledder. De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

“Dan zullen we moeten zien uit te vissen hoe gelovig Margje van Medemblik was en of het haar gewoonte was om elke dag voor het slapengaan te bidden…op haar knieën.”

Vledder grijnsde.

“En of het de gewoonte van Margje van Medemblik was om naakt te slapen.”

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

“Dat vermoed ik wel. Ik heb nergens een pyjama of nachthemd gezien.”

De oude rechercheur wreef zich in zijn nek.

“Het meest aannemelijke scenario is dat Margje zich heeft ontkleed in het bijzijn van de man of vrouw die haar vermoordde. Op weg naar haar bed is zij door de dader gevolgd en op het moment dat zij in bed wilde stappen duwde hij of zij de tentharing in haar rug.”

Vledder schudde meewarig zijn hoofd.

“Die jonge vrouw,” sprak hij bewogen, “moet de dader volkomen hebben vertrouwd en ze meende dat ze niets te duchten had van hem of haar.”

Hij zweeg enige tijd en overwoog de mogelijkheden in de momenten voor de moord.

“Misschien verkeerde ze wel in de blijde hoop dat de dader haar naar bed zou volgen?”

De Cock knikte traag.

“Daar heeft het veel van weg.”

Vledder gromde.

“Als de dader een man is…en daar geloof ik in…dan is het wel een hufter.”

De Cock zuchtte.

“We moeten hem zo snel mogelijk zien te ontmaskeren. Ik vind drie moorden wel genoeg.”

Vledder wees naar het slachtoffer.

“Vooral de moord op deze vrouw maakt iets in mij wakker. Een gevoel van wraak en wroeging.”

“Wroeging?”

Vledder knikte.

“Omdat we hem nog steeds niet hebben ontmaskerd. Het is zo duister als koffiedik.”

De Cock liep bij hem weg. Bij de deur van de zitslaapkamer draaide hij zich om.

“Ontvang jij straks de meute?”

Vledder keek hem vragend aan.

“Wat ga jij dan doen?”

De Cock duimde over zijn schouder.

“Ik heb nog wel een paar vragen. Ik neem Samuel Plasmans mee naar de Kit.”

“Waarom?”

“Om hem in alle rust te verhoren. Bovendien is dit opnieuw een unieke gelegenheid voor jou om te leren hoe je met de meute moet omspringen.”

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

“Ga je met de Golf?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Lopend. Die oude rammelkast mag jij besturen.”

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Vledder de oude rechercheur na.