Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

“Bedankt,” sprak hij knikkend, “dat je mij gisteren naar huis stuurde op de verjaardag van Adelheid. Anders had ik haar verjaardag zeker vergeten. Ik heb nu kans gezien om een mooie halsketting voor haar te kopen. Ze was er erg blij mee. Adelheid heeft gisteravond thuis fantastisch gekookt. Een koningsmaal. We hebben heerlijk gegeten en verder de avond heel prettig haar verjaardag gevierd.”

De jonge rechercheur grinnikte.

“En dan nog iets…we gaan trouwen.”

De Cock lachte.

“Eindelijk. Wanneer?”

“Nog dit jaar. We hebben besloten dat in ons huwelijk alleen de liefde voor elkaar ons gedrag zal bepalen.”

De Cock knikte instemmend.

“Dat lijkt mij een zeer goede basis. Een heel wijs besluit.”

De oude rechercheur veranderde van toon.

“De liefde,” declameerde hij, “is lankmoedig, zij is niet afgunstig, zij handelt niet lichtvaardig. De liefde zoekt zichzelve niet, zij wordt niet verbitterd en zij denkt geen kwaad.”

Vledder keek zijn oude mentor verrast aan.

“Nog een paar kreten van je oude moeder?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Mijn oude moeder gebruikte ze wel. Veelvuldig. Daarom heb ik ze ook zo goed onthouden. Later heeft zich bij mij de boze gedachte ontwikkeld, dat ze daarmee bij ons kinderen alleen de moederliefde wat wilde opvijzelen.”

“Waar komen die kreten vandaan?”

De Cock gebaarde.

“Zo worden in de bijbel de kernpunten van de liefde omschreven. Er staat ook: geloof, hoop en liefde, doch de meeste van deze is de liefde. Als bindmiddel tussen mensen straalt de liefde dus boven het geloof. En dat is toch opmerkelijk voor een bijbelwoord.”

Vledder veranderde van onderwerp.

“Hoe ben je gisteren bij onze dartele weduwe gevaren? Heeft het nog iets opgeleverd?”

“Het was een goed gesprek,” antwoordde De Cock ontwijkend. Vledder boog zich iets naar voren.

“Ik vroeg of het iets heeft opgeleverd. Zijn er nieuwe gezichtspunten naar voren gekomen?”

De Cock glimlachte.

“Niet bij onze dartele weduwe. Boris van der Putten had gelijk. Charlotte van Hoogendoorn is alleen op jacht naar het grote geld. Een andere interesse kent ze niet.”

Vledder keek hem schattend aan.

“Bij wie zijn dan wel nieuwe gezichtspunten naar voren gekomen?”

“Bij mij.”

“Bij jou?”

De Cock knikte.

“Ik wil je nog niets ontvouwen. Ik weet nog niet helemaal zeker of ik het bij het rechte eind heb. Bovendien wil ik een blamage voorkomen.”

De oude rechercheur nam een kleine pauze.

“Ik heb gisteravond ook nog een bezoek gebracht aan Samuel Plasmans. Hij was gelukkig bereid om zijn medewerking te verlenen.”

“Waarmee?”

“Ik heb uitgebreid gesproken met een paar leden van onze technische dienst. Verder heb ik nog contact gehad met onze collega’s Appie Keizer en Fred Prins.”

Vledders ogen begonnen te glinsteren.

“We gaan een actie ondernemen,” jubelde hij. De Cock blikte naar de grote klok boven de toegangsdeur van de grote recherchekamer en gaf antwoord.

“Over een uurtje gaan we naar de Kromme Waal nummer 1120.”

“Het pand van wijlen Casper van de Broek.”

“Precies,” zei De Cock.

“Wat gaan we daar doen?”

De Cock zette even zijn tanden op zijn onderlip.

“Wachten op de komst van de man die Charles de Rusconie, Casper van de Broek en onze lieve Margje van Medemblik vermoordde.”

Vledder keek de kamer rond. Hij herinnerde zich het vertrek nog uit zijn onderzoek inzake de moord op Casper van de Broek. In een van de fauteuils zat Samuel Plasmans…stijf rechtop en keurig gekleed in een donkerblauw kostuum met een rode stropdas. Zijn gezicht zag bleek. De Cock liep op hem toe.

“Hoe voelt u zich?”

Plasmans wees naar zijn nek.

“Die stalen plaat op mijn rug belemmert mijn bewegingsvrijheid.”

De Cock knikte begrijpend.

“Dat is voor de zekerheid. U behoeft niet op te staan. Als er iemand binnenkomt, blijft u gewoon zitten. Wij zijn dicht in de buurt.”

Plasmans duimde over zijn schouder.

“Ze hebben die kast vanmorgen gebracht.”

Vledder reageerde onmiddellijk.

“Wat is dat voor een kast?”

De Cock gebaarde.

“Daar gaan wij straks met ons tweeën in zitten. Er zijn kijkgaatjes en de deuren hebben een bijzondere constructie. Wanneer wij er aan de binnenkant tegen drukken, vallen de deuren naar voren open. Ze komen bijna plat op de vloer te liggen, zodat wij onmiddellijk kunnen toeslaan.”

Het was aardedonker in de observatiekast. Door de kleine kijkgaten was de omgeving van de plek waar Samuel Plasmans zat, goed te zien.

De Cock scheen met zijn zaklantaarn even op zijn polshorloge. Er restten nog vijf minuten voor het moment van de afspraak. De oude rechercheur voelde hoe de spanning bezit van hem nam en de druk in zijn aderen opzwiepte. Hij hoopte vurig dat alles zou verlopen zoals hij zich dat had voorgesteld. Maar hij was er niet geheel gerust op.

Hij keek nog eens op zijn horloge. De seconden vergleden traag. De melodie van zijn mobieltje klonk. Het was Appie Keizer die zich meldde.

“Er stopt hier aan de walkant een rode stationwagon…een Peugeot. Ik zal het kenteken noteren. Er stapt een betrekkelijk jonge man uit. Jammer dat we geen foto hebben. Hij gaat bij jullie naar binnen. Hij heeft een fles in zijn hand.”

Appie Keizer zweeg.

De Cock ademde diep. Het pulseren van zijn hart tintelde tot in de toppen van zijn vingers.

“We moeten hem al snel in het zicht krijgen.”

“Wanneer grijpen we hem?”

vroeg Vledder.

“Laat hem rustig binnenkomen. Hij zal niet onmiddellijk toeslaan, maar zijn tijd en de gelegenheid afwachten.”

Er kwam een jongeman in hun gezichtsveld. Zijn gelaatstrekken waren moeilijk te onderscheiden. Hij liep op Samuel Plasmans af en zette een fles naast hem op de ronde tafel.

“Ik heb maar een fles champagne meegenomen,” sprak hij vriendelijk, “in de overtuiging dat wij samen snel tot een overeenkomst zullen…”

De Cock stootte Vledder aan.

“Nu…dit is genoeg.”

De deuren van de observatiekast klapten naar beneden. De man reageerde bliksemsnel. Hij draaide zich om en rende het vertrek uit. Vledder volgde hem op enkele meters. Buiten liep de man Appie Keizer omver, maar werd onmiddellijk daarna op weg naar zijn wagen door Fred Prins getackeld. De potige jonge rechercheur dook boven op de man en hield hem in bedwang. Vledder hurkte bij de man neer en trok zijn gezicht naar zich toe. Verbaasd staarde hij omhoog naar De Cock, die inmiddels naderbij was gekomen.

“Het is André van Giesbeek.”

In zijn stem trilde verbazing. De Cock knikte.

“De nieuwe leider van de BV Vrijgevochten.”

Na het bellen deed De Cock de deur van zijn woning open. Op de stoep stonden Vledder en Adelheid. De jonge rechercheur lachte wat verlegen.

“Ik heb Adelheid meegenomen. Wij hebben samen besloten om jou iets te vragen.”

De Cock lachte.

“Vragen staat vrij.”

Met een bos rode rozen op haar arm, nam Adelheid het woord.

“Dick heeft het jou al verteld,” sprak ze zangerig, “wij zijn van plan om binnenkort te trouwen. Wilt u getuige zijn van ons huwelijk?”

De Cock spreidde zijn handen.

“Dat is geen vraag maar een compliment!”

riep hij enthousiast.

“Ik beschouw het als een eer om jullie getuige te mogen zijn.”

Hij deed een stap opzij.

“Kom erin.”

“Zijn de anderen er al?”

vroeg Vledder. De Cock knikte.

“Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en hebben het hoogste woord.”

De oude rechercheur grinnikte.

“Zet twee politiemensen bij elkaar en je hebt voldoende stof voor een roman.”