Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

“Lopend,” mompelde hij.

Vanaf de Hartenstraat liepen De Cock en Samuel Plasmans naast elkaar via de Gasthuismolensteeg en de Paleisstraat naar de Dam. Het was er gezellig druk. Toeristen vergaapten zich aan het Paleis op de Dam en op de stoepen van het nationaal monument zaten jongeren koesterend in de zon. Via het Damrak en de Oudebrugsteeg bereikten zij de Warmoesstraat. De Cock begeleidde Samuel Plasmans naar de grote recherchekamer op de tweede etage en liet hem daar op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen. Hij wierp zijn oude hoedje missend naar de kapstok, raapte zijn hoofddeksel op en trok zijn regenjas uit. Daarna slenterde hij op zijn gemak naar zijn bureau.

“Vermoeid van de wandeling?”

vroeg hij, terwijl hij zelf nog op adem moest komen. Samuel Plasmans schudde zijn hoofd.

“In de binnenstad van Amsterdam doe ik alles lopend af. Een auto is geen optie. Je kunt hem toch nergens kwijt.”

De Cock grinnikte.

“Dat is waar. U bent ook wandelend naar de Hartenstraat gegaan?”

“Tweemaal.”

De Cock keek Plasmans niet-begrijpend aan.

“Waarom tweemaal?”

“De eerste keer vond ik de deur van het kantoor op slot en op mijn bellen aan de deur kwam geen reactie. Ik ben toen teruggegaan naar de Kromme Waal. In de secretaire van Casper had ik nog een sleutel van zijn kantoor in de Hartenstraat gevonden.”

“En daar bent u mee teruggegaan?”

Samuel gebaarde.

“Ik heb eerst nog even de telefoon gepakt om te proberen haar te bereiken.”

“Dat lukte niet?”

Samuel schudde zijn hoofd.

“Er werd niet opgenomen,” sprak hij somber.

“Ik moet u bekennen dat ik toen al een angstig voorgevoel kreeg…dat er iets met haar was gebeurd. Die tweede keer naar de Hartenstraat liep ik ook veel sneller.”

“En toen deed u uw gruwelijke vondst.”

“Ik was er kapot van. En dat ben ik nog. Margje van Medemblik was een betrouwbare meid. Ze heeft Casper altijd voortreffelijk ondersteund.”

De Cock keek Samuel scherp aan.

“Wat wilde u van haar?”

Samuel Plasmans zuchtte.

“Diezelfde betrouwbaarheid en ondersteuning.”

De Cock glimlachte.

“Dat vergt wel enige uitleg.”

Samuel bracht zijn gezicht in een ernstige plooi.

“Casper heeft zijn bezittingen aan mij overgedragen. Hij heeft alles aan mij vermaakt.”

De Cock keek hem onderzoekend aan.

“Hoe bent u daar achter gekomen?”

Samuel zwaaide.

“Bij zijn laatste bezoek aan het pand aan de Kromme Waal had Maurice Grotebroek er een enorme puinhoop van gemaakt. Alle bescheiden uit de secretaire van Casper had hij door de kamer geslingerd. Ik heb die bij elkaar gezocht. Ik vond ook een verfrommelde brief van een notaris, waarin mijn naam werd genoemd.”

“En?”

“Ik ben naar die notaris gegaan, Van Houweningen, aan de Keizersgracht. Die bevestigde mij dat Casper van de Broek zijn oude testament had veranderd ten gunste van mij. Dat had hij geregeld ruim tien dagen voordat u zijn ontzielde lichaam in zijn woning ontdekte.”

“Wie was de vorige begunstigde?”

Samuel Plasmans grijnsde.

“Maurice Grotebroek.”

De Cock glimlachte.

“Weet u wie die brief van de notaris tot een prop heeft verfrommeld?”

Plasmans monsterde het gezicht van De Cock.

“Maurice Grotebroek?”

vroeg hij aarzelend.

“Precies,” antwoordde De Cock. Samuel Plasmans toonde een droeve grijns.

“Nu begrijp ik waarom Maurice Grotebroek zo tekeerging en in de keuken en zelfs het porseleinen servies van Caspers ouders vernietigde.”

De Cock leunde iets naar hem toe.

“Betrouwbaarheid en ondersteuning…dat zou Margje van Medemblik u hebben moeten schenken?”

De man knikte.

“Ik heb hier in Amsterdam rechten gestudeerd. Met die studie heb ik nooit iets gedaan. In Parijs handelde ik in antiek. Nu Casper mij zijn bezittingen heeft nagelaten, vond ik het passend om ook zijn kantoor in de Hartenstraat voort te zetten.”

De Cock glimlachte.

“Zijn ‘juridische perikelen’?”

“Ja.”

“Samen met Margje van Medemblik?”

Samuel Plasmans knikte.

“Inderdaad. Niet als ondergeschikte, niet in loondienst, maar als compagnon. Margje kent het klappen van de zweep. Ik dacht dat ik in deze branche meer van haar kon leren dan zij van mij.”

“Vandaar dat compagnonschap?”

“Precies.”

De Cock trok een dwarse denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Hebt u deze plannen met Margje van Medemblik al met iemand besproken?”

Samuel Plasmans keek hem verwonderd aan.

“Ja.”

“Met wie?”

“Een vroegere cliënt van Casper bij de BV Vrijgevochten aan de Nassaukade in Amsterdam.”

De Cock keek toe hoe zijn jonge collega met een rechte rug en een verende tred de grote recherchekamer binnenstapte en op de stoel achter zijn bureau plaatsnam.

Het gedrag van de jonge rechercheur was anders. Het leek alsof een zelfbewuste Vledder niet gewoon ging zitten, maar bezit nam van zijn zetel. Om zijn lippen zweefde een hautain lachje.

De grijze speurder monsterde zijn gezicht.

“Hoe…eh, hoe was het?”

vroeg hij aarzelend. Vledder schudde zijn hoofd. Het hautaine lachje bleef.

“Geen problemen,” antwoordde hij vrolijk.

“Geen gezeur. Alles vast in de hand. Bram van Wielingen, de fotograaf, had geen op- of aanmerkingen over het tijdstip waarop hij moest komen opdraven.”

De Cock lachte.

“Daar had Bram ook geen enkele reden toe. Het was midden op de dag. Van Wielingen wordt alleen narrig als je hem ‘s nachts uit bed belt.”

Vledder rechtte zijn rug.

“Hij heeft op mijn verzoek ook het gezicht van Margje van Medemblik een paar maal gefotografeerd toen ik haar hoofd even van het matras tilde. Ik vond dat nodig, omdat de twee mannen die haar hadden kunnen identificeren, waren verdwenen.”

De Cock keek hem verward aan.

“Welke twee mannen?”

Over het gezicht van de jonge rechercheur gleed een grijns.

“Jij en Samuel Plasmans.”

De Cock sloeg zijn rechterhand voor zijn mond.

“Je hebt gelijk,” reageerde hij beschaamd.

“Het was stom. Ik had niet met Plasmans weg mogen gaan voor we haar gezicht hadden gezien.”

Vledder genoot in stilte van zijn succes.

“Ik heb Bram,” ging hij rustig verder, “ook haar kleren in de fauteuil laten fotografen. Daarna heb ik plaatjes laten maken van elk kledingstuk apart…compleet met slipje en beha.”

“Vond je nog bijzonderheden?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Alle kledingstukken waren puntgaaf. Geen scheuren, geen vlekken. Margje heeft zich rustig ontkleed en haar kledingstukken netjes weggelegd. Tot een andere conclusie kan je niet komen.”

“Wat zei dokter Den Koninghe?”

Vledder glimlachte.

“Hij vroeg onmiddellijk naar jou. Hij heeft met mij geloof ik niet zoveel op.”

De Cock lachte.

“We kennen elkaar al zoveel jaren. We hebben samen al over zoveel lijken gebogen gestaan. Dat schept een band. Had hij nog dezelfde rituelen?”

Vledder knikte.

“Hij heeft het lijk van Margje bekeken en bevoeld. Hij wilde ook zien hoe diep de tapijtindrukken waren in de huid van haar knieën. Dat zorgde met die tentharing in haar rug voor nogal wat problemen. Met behulp van de potige broeders van de Geneeskundige Dienst hebben we het lichaam van Margje van Medemblik helemaal omhoog moeten tillen voor dat de lijkschouwer haar knieën kon bekijken.”

De Cock knikte begrijpend.

“Tijdstip van overlijden?”

Vledder trok een bedenkelijk gezicht.

“Dokter Den Koninghe heeft daar, naar mijn gevoel, veel meer aandacht aan geschonken dan normaal. Hij heeft zijn ziekenhuisbrilletje zelfs tweemaal met zijn pochet schoongemaakt voor hij daar wat over zei.”