Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

De Cock keek hem vriendelijk aan..

“Niet iedereen loopt met zijn problemen te koop. Daar zijn tal van redenen voor te bedenken. Misschien wilde hij niet dat u ongerust werd.”

Samuel zwaaide met een machtige arm.

“Ik ben uit nieuwsgierigheid naar de Hartenstraat gegaan. Ik wist dat hij daar kantoor hield.”

De Cock knikte en declameerde:

“Op de winkelruit, in sierlijke letters: Casper van de Broek. Voor al uw juridische perikelen .”

Samuel zuchtte.

“Ik heb kennisgemaakt met zijn secretaresse.”

“Margje van Medemblik.”

Samuel knikte.

“Een bijzonder knappe jonge vrouw, met grote glanzende bruine ogen. Toen ik mij aan haar had voorgesteld, was ze zichtbaar blij met mijn komst. Ze vroeg bijna smekend of ik haar wilde beschermen.”

De Cock keek Plasmans verrast aan.

“Beschermen?”

Samuel Plasmans knikte opnieuw.

“Er was vanmorgen nog voor mijn komst in de Hartenstraat een slonzig geklede jongeman bij haar binnengekomen, die op autoritaire toon de totale administratie van Casper van de Broek opeiste.”

“Zomaar?”

Samuel snoof. Zijn gezicht kleurde rood.

“Die vent zei tegen Margje van Medemblik dat ze was ontslagen, dat ze onmiddellijk kon ophoepelen en dat hij in het vervolg het beheer van het bedrijf van Casper van de Broek zou overnemen.”

“En toen?”

“Margje van Medemblik was dapper, vond ik. Ze greep meteen de telefoon en zei dat ze u zou bellen…rechercheur De Cock van bureau Warmoesstraat.”

“Ze heeft niet gebeld?”

Samuel schudde zijn hoofd.

“Die vent is na een korte aarzeling afgedropen.”

De Cock keek hem gespannen aan.

“Zonder iets?”

“Zonder iets. Hij zei wel dat ze nog niet van hem af was en dat hij terug zou komen.”

De Cock trok zijn neus iets op.

“Was het Maurice Grotebroek?”

Samuel maakte een hulpeloos gebaar.

“Dat vermoedde ik. Casper heeft mij jaren geleden een keer aan die Maurice Grotebroek voorgesteld, maar ik had er geen idee van hoe hij er nu uit zou zien. In de uitgebreide beschrijving die Margje van Medemblik van hem gaf, herkende ik hem niet.”

Samuel lachte smalend.

“Maar het was Maurice Grotebroek.”

“Dat weet u?”

“Ja.”

“Hoe?”

Samuel ademde diep.

“Ik heb die knappe secretaresse op het hart gedrukt dat ze de winkeldeur na mijn vertrek op slot moest doen en niemand mocht toelaten. Wanneer die vent onverhoopt zou terugkomen, zou Margje u zeker meteen bellen.”

De Cock knikte begrijpend.

“Ik heb nog geen antwoord op mijn vraag. Hoe weet u zo zeker dat het Maurice Grotebroek was die de administratie van Casper van de Broek opeiste?”

Samuel Plasmans zuchtte opnieuw.

“Omdat ik hem heb gezien.”

“Waar?”

Samuel Plasmans nam een kleine pauze en ging wat verzitten.

“Na mijn bezoek aan de Hartenstraat ben ik naar het huis van Casper van de Broek aan de Kromme Waal gegaan. U weet, ik heb een sleutel van het pand.”

De Cock kneep zijn ogen halfdicht.

“Daar trof u hem?”

“Het was een bende in huis. Alles was overhoopgehaald…kleding uit de kasten getrokken…laden omgekieperd…gordijnen van de ramen gesleurd. Ongelofelijk. Vertrouwelijke papieren uit de secretaire van Casper lagen door de kamer verspreid.”

De Cock boog zich iets naar hem toe.

“Maurice Grotebroek?”

vroeg hij gespannen. Samuel liet zijn hoofd iets zakken.

“Ik hoorde glasgerinkel in de keuken,” sprak hij somber.

“Toen ik daar kwam, was die gek bezig om het porseleinen servies van Casper te vernielen.”

Samuel keek weer op. Zijn gezicht stond ernstig.

“Ik kon mij niet bedwingen,” sprak hij gejaagd.

“Ik wist hoe Casper van de Broek aan dat servies was gehecht; een erfstuk van zijn ouders. Ik herinner mij dat in de tijd dat wij samenwoonden, Casper en ik één keer van dat servies hebben gegeten, toen wij de huwelijksdag van zijn vader en moeder herdachten.”

De Cock likte aan zijn droog geworden lippen.

“Wat hebt u met hem gedaan?”

Samuel Plasmans zweeg. Voor zich uit starend zakte zijn mond halfopen. Het leek alsof hij worstelde met een pijnlijke herinnering.

De Cock kreeg het benauwd. Hij stond van zijn stoel op, greep de man bij zijn schouders en schudde hem heen en weer.

“Wat hebt u met hem gedaan?”

vroeg hij opnieuw, luid schreeuwend.

“Wat hebt u met hem gedaan?”

Samuel keek hem aan en slikte.

“Ik…eh, ik pakte hem vast,” reageerde hij schor.

“Mijn handen gleden naar zijn strot.”

De Cock keek hem verschrikt aan.

“En toen?”

“Op dat moment drong plotseling met een schok het besef tot mij door dat ik mij in een uiterst gevaarlijke situatie bevond, levensbedreigend, en dat ik op het punt stond om iemand van het leven te beroven…te doden. Verlamd van schrik liet ik mijn handen zakken. Die vent vluchtte voor mij weg alsof de duivel op zijn hielen zat.”

Samuel Plasmans staarde even voor zich uit.

“En dat was ook zo. Een moment lang was de duivel in mij dwingend aanwezig. Ik weet nog wat ik hem vanuit de keuken nariep.”

De Cock liet zich op zijn stoel zakken.

“En dat was?”

vroeg hij weer ontspannen. Over het gezicht van Samuel Plasmans gleed een glimlach.

“Kom hier nooit meer terug!”

riep ik wanhopig.

“Nooit meer, want dan vermoord ik je!”

Toen Samuel Plasmans was vertrokken, leunde De Cock in zijn bureaustoel achterover. Het gezicht van de oude rechercheur zag grauw.

“Ik stond werkelijk doodsangsten uit,” sprak hij vermoeid.

“Ik was echt bang dat Plasmans die stomme Maurice Grotebroek om het leven had gebracht.”

Vledder had hetzelfde gevoeld.

“Ik kon mij ook volledig in de gemoedstoestand van Samuel Plasmans verplaatsen. Hij stond echt op het punt om die vent te wurgen. Ik was net als jij als een kind zo blij dat hij op tijd tot bezinning was gekomen.”

De Cock leunde voorover.

“We weten nu zo goed als zeker dat het Maurice Grotebroek was die bij mooie Margje in de Hartenstraat de administratie van Casper van de Broek opeiste.”

Vledder knikte.

“Plasmans herkende hem niet zozeer van de beschrijving die Margje van de man had gegeven, maar hij herinnerde zich de gelaatstrekken van Maurice Grotebroek, de man die zijn vroegere vriend Casper van de Broek aan hem had voorgesteld.”

De Cock zuchtte.

“We zullen die Grotebroek toch een keer aan de tand moeten voelen inzake de dood van Casper van de Broek en de moord op Charles de Rusconie, de man die hem op staande voet bij de BV Vrijgevochten ontsloeg. De vraag is, waar duikt die vent weer op. Ik verwacht niet dat hij het waagt om naar dat pand aan de Kromme Waal terug te gaan.”

Vledder lachte.

“Samuel Plasmans heeft hem beslist de schrik van zijn leven bezorgd.”

“Absoluut.”

De jonge rechercheur keek De Cock vragend aan.

“Wat doen wij aan die vernielingen in het pand aan de Kromme Waal?”

De oude rechercheur trok zijn schouders op.

“Daar valt voorlopig weinig aan te doen,” sprak hij spijtig.

“Samuel Plasmans gaat niet direct terug naar Parijs. Hij zal proberen om het juridisch adviesbedrijf van zijn vroegere vriend voort te zetten. Hij zal ook nagaan of Van de Broek een testament heeft nagelaten. Wanneer die alles aan Maurice Grotebroek heeft vermaakt, dan is er geen sprake van een strafrechtelijk vernieling. Binnen redelijke grenzen mag eenieder met zijn eigendommen doen wat hij wil.”

De Cock stond van zijn bureaustoel op en slenterde naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

“Waar ga je heen?”

De Cock draaide zich halfom en grijnsde.

“Naar Smalle Lowietje.”