Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

“Eruit.”

De Cock ging.

Toen de oude rechercheur zich in zijn stoel liet zakken, keek Vledder hem onderzoekend aan.

“Was Buitendam kwaad?”

“Waarover?”

“Dat je zo laat was?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Daarover niet.”

“Wat dan?”

De Cock zuchtte.

“Wij moeten de moord op Charles de Rusconie zo spoedig mogelijk oplossen.”

“Waarom?”

“Een broer van hem is officier van justitie.”

“Het is niet waar?”

zei Vledder ongelovig grinnikend.

De Cock trok zijn schouders iets op.

“Het schijnt zo. Ene Patrick de Rusconie heeft gisteravond laat nog de commissaris gebeld met het verzoek het onderzoek naar de moord op zijn broer voorrang te verlenen. Desnoods moesten we daarvoor extra personeel inzetten. En je weet…als Buitendam een officier van justitie aan de telefoon heeft, krijgt hij subiet knikkende knieën.”

“Dat heb je hem verweten?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik heb alleen gezegd dat het gevoel van rechtvaardigheid bij Charles de Rusconie niet sterk was ontwikkeld.”

“Dat een broer van Charles een rechtvaardige officier van justitie was, trok jij in twijfel?”

“Min of meer.”

Vledder schoot in de lach.

“En toen joeg hij jou zijn kamer uit?”

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

“Voor Buitendam geldt: abundat dulcibus vitiis.”

“Latijn?”

De Cock knikte.

“Abundat dulcibus vitiis: hij is rijk aan sympathieke tekortkomingen.”

De Cock sjokte vanaf de Nieuwezijds Voorburgwal via het Klimopstraatje naar het Hekelveld en vandaar via het Kattengat en de Stromarkt naar de Haarlemmerstraat. In zijn typische slentergang kuierde de oude rechercheur graag door de oude binnenstad van Amsterdam, waar hij vrijwel elke steen, elke stoep en elke deur kende. Bijna elk pandje was voor hem geschiedenis. Vaak kwamen bij het zien van een gebladderde voordeur herinneringen boven aan oude zaken die hij in zijn lange loopbaan bij de recherche aan het bureau Warmoesstraat had behandeld. Tegenwoordig bleef hij vaak even staan om zo’n oud huis beter te bekijken en om op adem te komen. De Cock had een bijna fotografisch geheugen voor het interieur van die oude panden. Ook de geur die daar hing bleef in zijn herinnering kleven.

Vanaf de Haarlemmerdijk slofte hij op het Haarlemmerplein langs de monumentale Haarlemmerpoort naar het Nassauplein en verder de Nassaukade op.

Het magazijn en de kantoren van de BV Vrijgevochten bleken gevestigd in drie aaneengesloten panden. Het was een indrukwekkend geheel. Voor het eerst besefte de oude rechercheur dat de handel in vrijetijdsartikelen zo omvangrijk en lucratief was. Het verbaasde hem. Aan zijn eigen vrije tijd had hij nooit veel geld besteed. In een ruime, zeer luxueus ingerichte hal zat achter de balie een aantrekkelijke hoogblonde vrouw, die zo intensief bezig was haar roodgelakte nagels te inspecteren dat zij het binnenkomen van De Cock niet opmerkte. Eerst toen hij pal voor haar stond keek ze verstoord op.

“Meneer wenst?”

vroeg ze verveeld. De Cock glimlachte.

“Wat meneer wenst is liefde, aandacht en begrip,” sprak hij beminnelijk, “maar ik vrees dat u deze drie belangrijke componenten voor mij niet onmiddellijk ter beschikking heeft.”

De houding van de vrouw veranderde onmiddellijk.

“Waarmee kan ik u van dienst zijn?”

vroeg ze vriendelijk en attent.

De Cock plooide zijn lippen in een tuitje.

“Stukken beter,” sprak hij bewonderend.

“Aandacht en begrip is er al. Ik had graag een onderhoud met de heer André van Giesbeek.”

“Wie kan ik zeggen dat er is?”

De oude rechercheur grijnsde.

“De Cock. De heer Van Giesbeek weet inmiddels precies hoe die naam gespeld moet worden. Ik ben als rechercheur verbonden aan het politiebureau ia de Warmoesstraat.”

De hoogblonde vrouw meldde via de telefoon zijn komst. Slechts enkele seconden later kwam André van Giesbeek de ruimte binnen. Hij begroette de oude rechercheur allerhartelijkst, zelfs een tikkeltje uitbundig, schudde hem krachtig de hand en leidde hem naar zijn privé-kantoor. Ook hier domineerde de luxe. De BV Vrijgevochten scheen, zo interpreteerde De Cock, uiterst florerend en kapitaalkrachtig.

Van Giesbeek bood de oude rechercheur een comfortabele fauteuil en ging tegenover hem zitten.

“Al enige vorderingen gemaakt inzake de moord op de heer Charles de Rusconie?”

vroeg hij vriendelijk. De Cock schudde zijn hoold.

“Integendeel. Wij zijn gisteravond geconfronteerd met een nieuwe moord. In zijn woning aan de Kromme Waal troffen wij de heer Casper van de Broek vermoord aan. Hij was op exact dezelfde wijze om het leven gebracht als de heer De Rusconie.”

Van Giesbeek keek geschrokken.

“Casper van de Broek?”

riep hij verbijsterd.

“Dat is verschrikkelijk. De heer Van de Broek was juridisch adviseur van De Rusconie.”

“U hebt hem goed gekend?”

Van Giesbeek knikte.

“Zeker. Casper van de Broek kwam dikwijls hier op ons kantoor.”

“Hij deed ook zaken met u?”

Van Giesbeek schudde zijn hoofd.

“Alleen met De Rusconie. Wanneer de heren in conclaaf gingen, dan werd ik geweerd.”

“Waarom?”

Van Giesbeek maakte een grimas.

“Vertrouwelijk overleg. Ik denk dat die twee geen ‘Dritte im Bunde’ konden gebruiken.”

De Cock liet het onderwerp rusten.

“Ik meen opgevangen te hebben dat de relatie tussen Casper van de Broek en de heer De Rusconie de laatste tijd niet meer zo harmonisch genoemd kon worden.”

Van Giesbeek trok zijn schouders iets op.

“Daarvan hebben mij nooit duidelijke signalen bereikt. Het is mij wel opgevallen dat de bezoeken van de heer Van de Broek aan ons kantoor de laatste tijd niet meer zo frequent voorkwamen.”

De Cock keek hem schuins aan.

“Kende u de geaardheid van de heer Casper van de Broek?”

“Hoe bedoelt u?”

“Onderhield hij homoseksuele relaties?”

Van Giesbeek lachte.

“Ik weet niet hoeveel relaties de heer Van de Broek onderhield. Wel weet ik dat hij nogal gecharmeerd was van onze procuratiehouder van die tijd.”

“Maurice Grotebroek.”

Van Giesbeek keek De Cock bewonderend aan.

“U bent goed geïnformeerd.”

De Cock wuifde de bewondering weg.

“Waarom heeft die Maurice Grotebroek ontslag bij de BV Vrijgevochten genomen?”

André van Giesbeek schaterde.

“Genomen zegt u? Genomen? Charles de Rusconie heeft hem er persoonlijk uitgetrapt. Die vent was niet meer te handhaven. Hij deed zijn werk niet goed en kwam soms dagen achtereen niet opdagen. De Rusconie en ik vermoedden dat Grotebroek verslaafd was geraakt aan drugs en daarom op den duur alle verantwoordelijkheid uit de weg ging.”

“Over relaties gesproken…is het nog wat geworden tussen Maurice Grotebroek en de gecharmeerde juridisch adviseur van de heer De Rusconie?”

Van Giesbeek haalde zijn schouders op.

“Ik heb horen fluisteren dat ze na enige tijd zijn gaan samenwonen.”

“Aan de Kromme Waal?”

“Ik ken geen adres.”

De Cock boog zich wat naar voren.

“Dat ontslag van Maurice Grotebroek, heeft dat nog tot strubbelingen geleid?”

“Hoe bedoelt u?”

“U vertelde dat de heer De Rusconie hem er persoonlijk had uitgetrapt. Ik neem aan dat er bij die gelegenheid wel een paar krachttermen zijn gebruikt.”

André van Giesbeek knikte.

“Charles de Rusconie,” sprak hij grinnikend, “had daarvan een uitgebreid repertoire.”

De Cock kauwde even op zijn onderlip.

“Is Maurice Grotebroek een man van wie wel enige rancune is te verwachten?”

“Waar duidt u op?”

De Cock zuchtte.