Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

Plasmans zweeg. Hij draaide zich om en keek naar de dode man in de fauteuil.

“Arme Casper,” sprak hij somber.

“Zo’n verschrikkelijke dood heeft hij niet verdiend.”

De Cock wenkte Vledder naderbij.

“Waarschuw de meute…ontvang ze en doe de gebruikelijke huiszoeking. Probeer morgenochtend dokter Rusteloos zover te krijgen dat hij morgen een gerechtelijke sectie op beide slachtoffers verricht; Charles de Rusconie en deze Casper van de Broek. Dat scheelt in tijd.”

De jonge rechercheur keek hem verwonderd aan.

“En jij?”

De Cock antwoordde niet. Hij legde zijn hand vertrouwelijk op de schouder van Samuel.

“Kent u in dit pand een ruimte waar wij ons gesprek nog even kunnen voortzetten? Ik bedoel…zonder de aanblik van de dode Casper?”

Plasmans knikte.

“Mijn kamer. Casper van de Broek heeft die voor mij gereserveerd gehouden. Hij wilde er geen andere bestemming aan geven.”

Ze verlieten de kamer van de moord. Samuel Plasmans leidde De Cock naar een ruime kamer aan de andere kant van de gang. Het zag er gezellig uit, met een groot tweepersoons bed en een vriendelijk zitje van ruime fauteuils om een ronde tafel. Samuel deed zijn natte regenjas uit en veegde met zijn zakdoek het water uit zijn gezicht.

Ze namen tegenover elkaar plaats. De Cock boog zich iets naar de grote man toe.

“Wanneer bent u uit Parijs vertrokken?”

“Vanmiddag.”

“Waarom?”

“Omdat ik bang was dat er iets met Casper was gebeurd.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Dat verwachtte u?”

“Min of meer.”

“De moord op uw vriend verraste u niet?”

Samuel wreef met zijn vlakke hand over zijn brede gezicht.

“Casper was bang. Echt. Ik ken hem te goed om dat niet te onderkennen. Zijn nieuwe vriend bleek verslaafd aan cocaïne. Hij had zijn baan als procuratiehouder opgezegd en zijn houding ten opzichte van Casper werd steeds dreigender. Casper vroeg mij of hij een paar dagen bij mij in Parijs mocht logeren…om even aan de druk van zijn nieuwe vriend te ontkomen.”

“En?”

“Dat heb ik hem uiteraard toegezegd.”

“Hij kwam niet?”

Samuel Plasmans schudde zijn hoofd.

“Hoewel wij geen vaste datum hadden geprikt, werd ik toch ongerust…ook omdat Casper niet reageerde op mijn telefoneren. Ik belde zijn secretaresse en die zei mij dat Casper een paar dagen vakantie had genomen, maar tegen zijn gewoonte in, niets van zich had laten horen.”

Dat was duidelijk voor De Cock.

“Voor u reden om naar Amsterdam te reizen?”

vroeg hij.

“Ja.”

“Hoe heet die nieuwe vriend van Casper?”

“Maurice Grotebroek.”

“Waar was hij procuratiehouder?”

“Bij bij de BV Vrijgevochten, hier in Amsterdam.”

De Cock keek hem met grote ogen aan.

“Het bedrijf van Charles de Rusconie.”

Samuel Plasmans knikte.

“Daar had Casper hem leren kennen.”

Toen De Cock de volgende morgen om vijf over half tien — volgens de oude rechercheur toch nog vrij vroeg — de grote recherchekamer binnenstapte, zat Vledder achter zijn computer. De snelle vingers van de jonge rechercheur dartelden speels over het toetsenbord. Eerst toen De Cock tegenover hem achter zijn bureau plaatsnam, liet hij zijn vingers even rusten en keek op.

“Ik heb je gisteravond niet meer teruggezien,” sprak hij met een licht verwijt. De Cock glimlachte.

“Ik heb Samuel Plasmans te voet naar hotel Krasnapolsky gebracht. Hij heeft nog steeds een eigen kamer in het grachtenhuis van Casper van de Broek. Maar daar wilde hij na de dood van zijn vriend niet blijven slapen.”

“Vandaar Krasnapolsky,” reageerde Vledder begrijpend.

“Heb je dat stuk echt gelopen?”

vroeg hij daarna met een trek van medelijden op zijn gezicht. De Cock ging daar niet op in.

“Plasmans is van plan om in Amsterdam te blijven tot aan de begrafenis van Casper van de Broek,” ging hij onverstoorbaar verder.

“Daarna gaat hij terug naar Parijs.”

“Heb je zijn adres daar?”

De Cock knikte.

“Vanaf Krasnapolsky ben ik naar de Warmoesstraat gewandeld. Jan Rozenbrand, de wachtcommandant, heeft ervoor gezorgd dat ik met een surveillancewagen thuis werd gebracht.”

Vledder grinnikte en boog zich toen iets naar voren.

“Ik had stiekem gehoopt dat jij gisteravond nog even naar mij zou komen kijken.”

De Cock zijn jonge collega schuins aan.

“Waren er problemen?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Bram van Wielingen, de fotograaf, hij was een beetje vervelend. Hij zeurde dat het al zo laat was…hij lag al in bed…ook zijn vrouw werd wakker. Enfin, je weet hoe hij is. Jij kent zijn jeremiades. [4] Jammerklachten, naar de klaagliederen van de bijbelse profeet Jeremia.

Verder vroeg iedereen naar jou. Vooral dokter Den Koninghe, de lijkschouwer; hij vond het merkbaar vervelend dat jij er niet was.”

De Cock glimlachte.

“We kennen elkaar al zo lang. Heeft dokter Den Koninghe nog iets gezegd over de stank…de staat van ontbinding van het lijk?”

Vledder knikte.

“Hij schatte dat Casper van de Broek ongeveer een week geleden werd vermoord. Hij merkte nog op dat Charles de Rusconie en Casper van de Broek vermoedelijk op dezelfde dag werden omgebracht…en wel door dezelfde dader.”

De jonge rechercheur lachte.

“Garanties voor deze fabelachtige stelling kon hij niet geven.”

De Cock gniffelde.

“Dokter Den Koninghe is altijd erg voorzichtig in zijn uitlatingen. Heb je vanmorgen al contact gehad met dokter Rusteloos?”

Vledder knikte opnieuw.

“De patholoog-anatoom had er geen bezwaar tegen dat hij vanmiddag twee gerechtelijke secties achter elkaar moet doen. Ik mocht zelfs kiezen welk lijk het eerst aan de beurt kwam. Ik heb voor Charles de Rusconie gekozen.”

De jonge rechercheur opende een lade van zijn bureau, nam daaruit twee metalen tentharingen en schoof die De Cock toe.

“Ik heb op jouw verzoek huiszoeking in dat pand aan de Kromme Waal gedaan. Deze jongens vond ik in het bureau van Casper van de Broek.”

De Cock bekeek de haringen.

“Vrijwel zeker de twee tentharingen die Marinus Veldhuizen hem heeft meegegeven.”

Vledder grijnsde.

“Casper van de Broek had ze dus niet nodig om er een moord mee te plegen.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik heb er ook nooit in geloofd dat hij ze daarvoor zou gebruiken. De moordenaar van Casper van de Broek nam zijn eigen tentharing mee.”

Vledder pakte de twee metalen haringen van het bureau van De Cock en schoof ze terug in een lade van zijn bureau.

“Ik zal de herkomst van deze twee tentharingen in mijn procesverbaal verantwoorden,” verduidelijkte hij.

“Heel goed.”

De jonge rechercheur keek op.

“Heeft het verdere verhoor van Samuel Plasmans nog iets opgeleverd?”

“Zeker,” sprak De Cock nadrukkelijk.

“De nieuwe vriend van Casper van de Broek bleek achteraf ernstig verslaafd aan cocaine. Hij had voor die verslaving steeds meer geld nodig, ook al omdat hij zijn baan als procuratiehouder had opgezegd.”

Vledder grijnsde.

“Casper van de Broek had beter bij zijn oude vriend kunnen blijven.”

De Cock knikte.

“Maar in de liefde,” verzuchtte hij, “tellen verstandelijke overwegingen vaak niet.”

“Jammer.”

De Cock lachte.

“Praat over dat onderwerp eens met jouw vriendin Adelheid van Buuren.”

Vledder grijnsde.

“Ik kijk wel uit. Je weet hoe scherp mijn Adelheid kan reageren.”

De Cock trok zijn gezicht weer in een ernstige plooi.

“Casper van de Broek ervoer de houding van zijn nieuwe vriend op den duur als beangstigend en bedreigend, maar hij durfde hem de toegang tot zijn huis niet te weigeren. Hij belde Samuel Plasmans en vroeg of hij een paar dagen bij hem in Parijs mocht komen logeren, om even aan de verslaving en de psychische druk van die nieuwe vriend te ontkomen.”