Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

“De genegenheid die de juridisch adviseur van de heer De Rusconie voor die Maurice Grotebroek had gekoesterd, liep al snel kleine haarscheurtjes op. Voortvloeiend uit zijn verslaving verlangde Maurice Grotebroek steeds meer geld van zijn vriend Casper. Wij achten de mogelijkheid niet uitgesloten dat de strubbelingen die daaruit voortkwamen, uiteindelijk tot moord hebben geleid.”

Van Giesbeek keek De Cock onderzoekend aan.

“U vermoedt dat Maurice Grotebroek de man was die Casper van de Broek heeft vermoord?”

De Cock weifelde even.

“Wij…eh, wij houden de mogelijkheid open,” formuleerde hij voorzichtig. Van Giesbeek kneep zijn ogen tot spleetjes.

“U vertelde,” sprak hij traag, “dat Casper van de Broek op exact dezelfde wijze om het leven is gebracht als de heer Charles de Rusconie.”

De Cock knikte.

“Dat is juist. Het moordwapen was eenzelfde tentharing en werd op dezelfde wijze toegepast.”

De donkerbruine ogen van André van Giesbeek fonkelden.

“Nu begrijp ik uw vraag over rancune. U acht de mogelijkheid niet uitgesloten dat Maurice Grotebroek ook verantwoordelijk is voor de moord op Charles de Rusconie.”

De Cock glimlachte.

“U kunt als rechercheur direct bij ons in dienst komen,” grapte hij.

De grijze speurder kwam uit zijn fauteuil overeind.

“U vertelde dat de heer De Rusconie kort voor zijn dood nog een relatie had met een mooie jonge vrouw. Heeft zij nog iets van zich laten horen?”

Van Giesbeek schudde zijn hoofd en stond ook op.

“Ik heb geen naam en geen adres. De heer De Rusconie heeft haar nooit aan mij voorgesteld.”

Hij wees voor zich uit.

“Ik zal u even uitgeleide doen,” sprak hij hoffelijk. De Cock liep bij het verlaten van het vertrek langs het immense bureau van André van Giesbeek. Tot zijn verwondering zag hij naast een fraai gevormde bureauklok een portretlijstje met de beeltenis van een knappe jonge vrouw met zwart glad haar in een pony. De oude rechercheur herkende…Margje van Medemblik. Hij wees naar het portret.

“Uw echtgenote?”

André van Giesbeek schudde zijn hoofd.

“Ik ben niet gehuwd. Ik ben alleen getrouwd met de BV Vrijgevochten. Hij staarde even naar het portretje.

“Zij is een dierbare vriendin.”

ToenVledder met hangende schouders en een grauw gezicht de grote recherchekamer binnenkwam, schonk De Cock hem een blik vol medeleven.

“Hoe was de sectie?”

vroeg hij belangstellend.

Vledder plofte achter zijn bureau op zijn stoel.

“Twee achter elkaar…eindeloos.”

De Cock knikte begrijpend.

“Had dokter Rusteloos nog opmerkingen?”

Vledder gebaarde wat vermoeid voor zich uit.

“De slachtoffers stierven aan een inwendige verbloeding. Bij beiden was het hart door de punt van de tentharing geperforeerd. Volgens dokter Rusteloos had de dader alle geluk van de wereld, of hij of zij weet iets van anatomie. Om langs de schouderbladen en tussen de ribben door het hart te raken, is een moeilijke opgave.”

“Verder nog bijzonderheden?”

“Nee.”

De Cock blikte op zijn polshorloge.

“Je hebt het nog aardig gered,” sprak hij opgewekt.

“Het is net zeven uur.”

Vledder verschoof iets op zijn stoel.

“Het verkeer in de stad tijdens de spits,” verzuchtte hij, “is een verschrikking.”

Hij zweeg even en keek op.

“We hebben in Amsterdam,” ging hij verder, “toch nog eens een hoofdcommissaris van politie gehad die alle grachten wilde dempen om er wegen van te maken?”

De Cock knikte.

“Die man heette Kaasjager.”

“En?”

“Hij werd om zijn ideeën verketterd.”

“Jammer.”

De Cock keek Vledder vernietigend aan.

“Die grachten vormen de schoonheid van de stad. Zonder grachten heeft Amsterdam al haar luister verloren.”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Die grachten hebben geen enkel bestaansrecht meer. Al hun aanvankelijke functies zijn in de loop van de tijd verloren gegaan.”

De Cock trok zijn gezicht in een brede grijns.

“Ze zijn mooi,” sprak hij stemmig.

“Er bestaan plannen om bijvoorbeeld in de Jordaan weer een paar gedempte grachten in de oorspronkelijke staat terug te brengen. Die plannen juich ik toe. Amsterdam is gebouwd voor een rijtuig, een handkar, een sleperswagen en…een door de grachten statig geboomde dekschuit.”

Vledder snoof.

“Amsterdam is ook een stad waarin wij nu, in deze eeuw, in deze moderne tijd, moeten kunnen leven, wonen en werken. En dat kan bijna niet meer.”

“Terug naar Kaasjager?”

“Ja.”

“Nooit!”

Er werd op de deur van de grote recherchekamer geklopt en Vledder riep: “Binnen!”

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen een goedgebouwde, niet onknappe man. Voor het effect bleef hij in de deuropening even uitdagend staan. De Cock nam het tafereeltje geamuseerd waar. De oude rechercheur schatte de man op achter in de dertig. Hij droeg een nauwsluitend kostuum van een pastelkleurig groen dat pijn deed aan zijn ogen. Met slepende tred liep de man op de rechercheurs toe, bleef wijdbeens voor hun bureaus staan en riep luid: “Ik kom voor het onderwerp,” spotte hij, “dat mij zal worden medegedeeld.”

De Cock gebaarde naar de stoel naast zijn bureau.

“Neemt u plaats. U bent Boris van der Putten, en u hebt de tekst van onze ontbieding goed gelezen.”

Boris van der Putten ging zitten.

“Het onderwerp,” sprak hij dwingend. De Cock pakte het proces-verbaal van aangifte.

“Ik heb,” las hij gedragen voor, “enige tijd een verhouding gehad met ene Boris van der Putten. Toen ik hem leerde kennen droeg hij dure maatkostuums, reed in een glanzende Ferrari en deed zich voor als een man die wel iets te verteren had. Het was allemaal show…show van een ijdeltuit, een dandy, een snob…met een bankrekening die niets voorstelt?”

Boris van der Putten lachte hartelijk.

“Die tekst is van Charlotte van Hoogendoorn.”

De Cock trok een zuinig mondje.

“U kent haar taalgebruik?”

Boris grinnikte.

“Niet alleen haar taalgebruik.”

De Cock pakte het proces-verbaal weer op en las verder.

“Die Boris bleek ook als man een onuitstaanbare kwast. Toen ik de verhouding met hem verbrak, accepteerde hij dat niet. Het idee dat ik hem zonder meer terzijde schoof, was voor hem onverteerbaar.”

De oude rechercheur keek even op.

“Juist?”

Boris knikte.

“Ik wil haar niet kwijt,” zei hij.

“Charlotte van Hoogendoorn is een bijzondere vrouw…met verrukkelijke vormen. Lief, knap, sensueel. Wanneer men als een echte man naar haar kijkt, transformeert men haar onmiddellijk tot een erotische versnapering.”

De Cock glimlachte.

“Een vrouw transformeren tot een erotische versnapering…knap gevonden. Overigens, in het bijbelboek Mattheüs staat: ieder, die een vrouw aanziet om haar te begeren, heeft in zijn hart reeds echtbreuk met haar gepleegd.”

“Een strenge bijbel,” gniffelde Boris.

“Ik neem aan dat de praktijk vele bijbelse echtbreuken kent.”

De Cock reageerde niet. Hij legde het proces-verbaal van aangifte voor zich op zijn bureau.

“Het komt erop neer,” sprak hij strak, “dat Charlotte van Hoogendoorn bij ons aangifte tegen u heeft gedaan terzake stalking.”

“Ze heeft mij gezegd,” sprak Boris somber, “dat ze dat zou doen. Ik heb haar nadien ook vrijwel niet meer lastiggevallen. Het valt mij zwaar. Nadat ik een nacht met haar in mijn tentje heb doorgebracht, ben ik betoverd. Van die momenten kan ik moeilijk afscheid nemen.”

“U hebt dat tentje nog?”

“Zeker. Als ik Charlotte nooit meer terugkrijg, bewaar ik dat tentje als verrukkelijk relikwie…tot mijn dood aan toe.”