Albert Baantjer - De Cock en de dartele weduwe

De Cock pakte het proces-verbaal weer op.

“Boris van der Putten,” las hij hardop, “is erachter gekomen dat Charles de Rusconie en ik belangstelling voor elkaar hebben. Hoe hij daar achter is gekomen, weet ik niet. Ik denk dat hij op een avond Charles en mij is gevolgd. Een dag na mijn rendezvous met Charles belde Boris mij op. Hij raadde mij met klem aan om mijn verhouding met Charles de Rusconie onmiddellijk te beëindigden…zo niet…zei hij…dan vermoord ik hem.”

De oude rechercheur keek Boris strak aan.

“Hebt u die bedreiging uitgesproken?”

Boris van der Putten liet zijn hoofd zakken. Van de bravoure waarmee hij de grote récherchekamer binnenkwam, was weinig meer over.

“Dat…eh,” lispelde hij, “dat heb ik gezegd. Uit woede, uit machteloosheid. Ik wist dat ik haar kwijt was. Charlotte kent geen liefde. Ze kent alleen geld.”

De Cock legde het proces-verbaal weer voor zich neer.

“Charles de Rusconie is vermoord. In zijn rug stak een tentharing, vermoedelijk van het type, dat bij uw kleine kwaliteitstent behoort.”

Boris keek op en schudde zijn hoofd.

“Ik heb die Charles de Rusconie niet vermoord. Absoluut niet. Maatschappelijk gezien ben ik geen brave broeder. Ik maak schulden, die ik nooit zal betalen. Ik licht mensen op die zo dom zijn om zich door mij te laten oplichten, maar ik haat geweld.”

De Cock zuchtte.

“Charlotte heeft verklaard dat zij u wel degelijk tot een moord in staat acht.”

Boris maakte een hulpeloos gebaar.

“Charlotte,” sprak hij geroerd, “de mooie, dartele Charlotte, steeds op zoek naar het grote geld. Ik heb haar laatst nog een keer gevolgd. Heel onopvallend en op grote afstand. Ze zal mij niet hebben opgemerkt. Op de Nassaukade zag ik haar de kantoren en magazijnen van de BV Vrijgevochten binnengaan. Ik vraag mij af wie zij nu weer binnen de tentakels van haar charmes heeft gebracht.”

Toen de ontluisterde Boris van der Putten wat timide, zacht sloffend en met gebogen hoofd de grote recherchekamer had verlaten, keek Vledder de oude rechercheur verwonderd aan.

“Je laat hem zomaar gaan.”

In zijn stem trilde een licht verwijt. De Cock knikte.

“Ik zie geen reden om hem vast te houden. Jij hebt zijn verklaring opgenomen. Die heeft hij netjes ondertekend. We sturen zoals gebruikelijk het proces-verbaal naar de officier van justitie.”

“En dan?”

De Cock schoof zijn onderlip naar voren.

“Ik ben er vrijwel zeker van dat de zaak tegen Boris van der Putten wordt geseponeerd.”

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Je bedoelt dat die in een ambtelijke prullenbak verdwijnt?”

De Cock haalde zijn schouders op.

“Zoiets ja. Vooral ook omdat Van der Putten na de aangifte van Charlotte van Hoogendoorn het stalken praktisch heeft gestaakt. In dat opzicht is hij aan de beterende hand.”

De oude rechercheur lachte schamper.

“In zo’n ambtelijke prullenbak verdwijnt overigens vijftig procent van onze werkstukken.”

“Vijftig procent?”

vroeg Vledder ongelovig.

“Ja.”

“Dus zo ongeveer de helft van ons recherchewerk doen wij gewoon voor tjoema?”

De Cock knikte.

“Inderdaad, voor niets. Er komt geen strafrechtelijke vervolging; te hoge werkdruk, andere prioriteiten, tekort aan cellen. Er is altijd wel een reden te bedenken om een zaak te seponeren. [5] Het seponeringsbeleid van het Openbaar Ministerie vindt in politiekringen vaak heftige kritiek. ”

Vledder grinnikte vreugdeloos.

“Onze Boris geeft toch ook onomwonden toe dat hij heeft gedreigd Charles de Rusconie te vermoorden. Hij bedreigde daarmee Charlotte van Hoogendoorn wanneer zij haar verhouding met die man niet verbrak.”

De Cock trok zijn schouders iets op.

“In het kader,” sprak hij achteloos, “waarin Van der Putten die uitspraak deed…uit woede en machteloosheid, hecht ik niet zoveel waarde aan die emotionele kreet. Die bedreiging had geen werkelijke lading. En zo zal de officier van justitie er ook wel over denken.”

“Sepo?”

“Precies.”

“Alles voor tjoema?”

De Cock lachte.

“Ook dat. Voor tjoema. Met het feit dat men als politieman veel werk voor tjoema doet, heb ik mij allang verzoend.”

De oude rechercheur knipperde een paar keer met zijn ogen.

“Ik ben waarachtig blij dat die Boris van der Putten eindelijk uit mijn gezichtsveld is verdwenen. Verschrikkelijk. Wat een kostuum droeg die man. Dat schelle groen verduisterde het licht in mijn ogen.”

Vledder maakte een grimas.

“Ik heb ook zo’n felgekleurd kostuum thuis. Ik mag het van Adelheid niet dragen.”

De Cock wuifde het onderwerp weg. Hij fronste zijn wenkbrauwen.

“Er was toch iets,” sprak hij nadenkend, “in de verklaring van Boris van der Putten dat mij trof.”

“En dat was?”

“Hij zei dat hij Charlotte van Hoogendoorn nog eens vanaf grote afstand had gevolgd en dat hij haar de kantoren en magazijnen van de BV Vrijgevochten aan de Nassaukade had zien binnengaan.”

“En?”

De Cock gebaarde.

“Terwijl jij bij dokter Rusteloos de secties volgde, heb ik een bezoek gebracht aan André van Giesbeek, die daar aan de Nassaukade nu de scepter zwaait. Ik heb met hem gesproken over Maurice Grotebroek, hun vroegere procuratiehouder, en over de moord op hun juridisch adviseur Casper van de Broek. Ik vroeg hem ook of die mooie jonge vrouw met wie Charles de Rusconie kort voor zijn dood een relatie had, nog iets van zich had laten horen. Hij ontkende dat. Hij zei: ‘Ik heb ook geen naam en adres. De heer De Rusconie heeft haar nooit aan mij voorgesteld’.”

Vledder keek De Cock verrast aan.

“Wat deed onze dartele weduwe dan daar?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Geen idee.”

De oude rechercheur plukte even aan zijn neus.

“Misschien wilde ze wel een nieuwe tentharing kopen?”

“Wie weet?”

De Cock gniffelde.

“Na de gruwelijke moord op De Rusconie zijn in dat bedrijf geen rijke oudere mannen meer.”

De grijze speurder stak plotseling zijn wijsvingers priemend naar voren.

“En dan nog iets,” ging hij op ernstige toon verder.

“Iets wat ik je beslist niet mag onthouden.”

“En dat is?”

“In het kantoor van André van Giesbeek, op zijn prachtige bureau, stond een portretlijstje met de foto van…Margje van Medemblik.”

“Zijn vrouw?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Een dierbare vriendin.”

Er werd op de deur van de grote recherchekamer geklopt. Vledder, in gedachten nog bezig alle nieuwe ontwikkelingen te verwerken, reageerde niet. De Cock keek naar zijn jonge collega, beoordeelde zijn wazige blik en riep hard en duidelijk: “Binnen!”

De deur ging open en in de deuropening verscheen een man. De Cock herkende de bonkige gestalte van Samuel Plasmans. Met lome tred liep hij naar De Cock en wees op de stoel naast zijn bureau.

“Mag ik daar gaan zitten?”

“Zeker,” was het korte antwoord van De Cock. Plasmans nam plaats, legde zijn machtige armen op de rand van het bureau en boog zich iets naar voren.

“Ik ben geen rechercheur,” sprak hij hoofdschuddend.

“Gelukkig niet. Ik ben te impulsief, te spontaan. Ik ben niet geschikt voor dat schaakachtige gedoe.”

De Cock lachte.

“Ik beloof dat ik u niet in dienst zal nemen.”

Het gezicht van Samuel Plasmans versomberde.

“De dood van mijn oude vriend Casper heeft mij toch diep aangegrepen. Veel meer dan ik had verwacht. Ik had na onze scheiding nog regelmatig contact met hem. Maar nu, na zijn dood, heb ik het idee gekregen dat hij al die jaren nooit helemaal openhartig is geweest en dat hij dingen voor mij heeft verzwegen.”