Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

Vledder gaf zijn arrestant aan Fred Prins over. Dreigend liep hij op De Cock af.

’Je liet het toe,’ gilde hij. ’Jij liet het toe.’ Hij wees naar het lichaam van Theodorus Termunten met de Ponjaard van het Kruis in zijn rug. ’Jij… jij… jij liet die oude man sterven.’ De Cock glimlachte. De woede van de jonge rechercheur amuseerde hem. Hij keek omhoog naar het plafond.

’Alfredo,’ riep hij luid, ’laat hem opstaan.’

Tot verbijstering van Vera de Koning en de rechercheurs kwam de laatste tempelier omhoog, rustte even op zijn knieën en stond daarna rechtop.

De Cock liep op hem toe en trok de ponjaard uit zijn rug. Daarna tilde hij een grijze, bijna zilverwitte pruik van zijn hoofd. Vledder keek met grote ogen toe. Zijn mond zakte open. ’Het is een pop.’

De ding-dong in de gang dreunde nog een beetje na. De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Vledder.

De jonge rechercheur glimlachte wat verlegen. In zijn linkerhand bungelde een fraai boeket herfstbloemen in een overdaad aan melancholieke kleuren.

’Voor je vrouw,’ legde hij uit. ’Schenk bloemen van het jaargetijde. Dat heb ik nog van Edmay geleerd.’

De Cock deed een stap opzij.

’Kom binnen.’

Vledder liep de gang in.

’Zijn de anderen er al?’

De Cock knikte.

’Appie Keizer en Fred Prins zitten bij mijn vrouw en voeren het hoogste woord.’

Ze stapten de woonkamer in. Mevrouw De Cock kwam onmiddellijk overeind en schudde Vledder ter begroeting de hand. Met een gebaar van verrukking nam ze het fraaie boeket bloemen in ontvangst.

’Wat mooi. Prachtige herfsttinten.’

Ze wuifde uitnodigend naar een diepe fauteuil.

’Ga zitten,’ riep ze vrolijk. ’Mijn man was benieuwd of je wel zou komen.’

Vledder grinnikte.

’Is hij schuldbewust?’

’Hoezo?’

’Hij heeft mij de schrik van mijn leven bezorgd.’

Ze keek hem verbaasd aan.

’Schrik?’

Vledder knikte.

’Hij liet onder mijn ogen een man vermoorden.’

De Cock maakte een afwerend gebaar.

’Ik dacht,’ sprak hij verontschuldigend, ’dat je mij na al die jaren beter kende. Ik zou nooit vrijwillig toestaan dat iemand in mijn aanwezigheid werd omgebracht.’

Vledder zuchtte diep.

’Het leek beslist of het gebeurde,’ sprak hij hoofdknikkend. ’Als je mij vooraf had verteld dat de tempelier in de meditatiekamer niet echt was maar een pop, dan had je mij een doodschrik bespaard.’

De Cock gniffelde.

’Ik wilde je verrassen. Het was, vond ik, een heerlijk gezicht om Theodorus Termunten uit de dood te zien opstaan. Ik heb van dat moment oprecht genoten.’

Fred Prins boog zich naar voren.

’Hoe kwam je op het idee. En waarom dat alles? Je hebt Appie Keizer en mij ook niets van die pop verteld.’

Appie Keizer knikte.

’En we wisten niet dat de dader een vrouw was.’

De Cock lachte. De verwarring onder zijn collega’s maakte hem vrolijk. Hij pakte de fles cognac Napoleon, die hij speciaal voor dergelijke gelegenheden in voorraad hield, en vulde ruim de bodem van diepbolle, voorverwarmde glazen. Hij reikte die zijn vrienden aan. Daarna hield hij zijn glas omhoog. ’Een toost, een toost op de ongewisheid van dit aardse leven, en van dat van één rechercheur in het bijzonder.’

Fred Prins schonk hem een blik vol onbegrip.

’Wat was er zo ongewis aan deze zaak?’

De Cock nam een slok van zijn cognac.

’Onmiddellijk na de moord op Antonie de Lavaterne kwam het verlangen in mij op om zijn secretaresse te verhoren. Maar of de duivel ermee speelde, er kwam steeds iets tussen. Als ik ondanks alles gehoor had gegeven aan mijn impuls, dan had ik wellicht mensenlevens kunnen sparen.’

’Was haar verklaring zo belangrijk?’

De Cock knikte.

’Ze vertelde ons dat Antonie de Lavaterne op de avond van zijn dood met achtentwintig rode rozen de IJsselsteinse Bank had verlaten.’

Appie Keizer gebaarde.

’Een bloemetje voor zijn vrouw.’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Het huwelijk van Antonie de Lavaterne was ronduit slecht. Ze vertrouwden elkaar niet. Hij nam nooit bloemen voor haar mee.’

De grijze speurder glimlachte fijntjes.

’Waarom ging hij nu wel met een bloemetje op pad? Omdat hij een afspraak had met een vrouw, een vrouw die hij achtentwintig rozen wilde schenken.’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

’Van de vrouwen die in dit drama een rol speelden, was er één achtentwintig jaar… Vera de Koning.’

De Cock zweeg even.

’Vanaf dat moment werd mij veel duidelijk. Ik verwijt mijzelf dat ik te weinig aandacht heb geschonken aan de opmerking van dokter Den Koninghe dat de dader van de moord op Antonie de Lavaterne kleiner moest zijn dan het slachtoffer. Hij baseerde dat op de horizontale stand van de ponjaard in de rug van Antonie de Lavaterne.’

Vledder snoof.

’Vera de Koning was kleiner.’

De Cock knikte

’Ze was kleiner dan al haar slachtoffers. Had zij een motief?’ De Cock knikte opnieuw.

’Ik heb haar vanmiddag uitgebreid verhoord. Ze was voor mij een gemakkelijke verdachte. Ze bekende onmiddellijk en gaf ook toe dat ze de laatste tempelier zou hebben vermoord als ze daartoe de kans had gekregen.’

’Vanwaar die haat?’

De Cock gebaarde in de richting van Vledder.

’Gajus de Koning,’ ging hij vertellend verder, ’haar vader, was een schatrijk man. Door zijn donaties was hij al spoedig een prominent lid van de Broederschap van het Kruis. Hij stelde zelfs zijn kapitaal pand aan de Herengracht beschikbaar voor bijeenkomsten van de broederschap.

Vera de Koning was nog een kind toen haar vader lid werd. Ze groeide als het ware met de broederschap op. Vrijwel alle leden kenden en vertroetelden haar. Vera de Koning wist ook alles van het genootschap, de constructie, de gebruiken, zeden en gewoonten.

Ze bezat als geschenk van de grootmeester zelfs een sleutel van de tempel aan de Vrijheidslaan en kende de geheime sluiting van de kast in het grachtenhuis. De kast waarin de annalen van de broederschap werden bewaard. Ze was er als kind dikwijls getuige van dat de kast werd geopend. In die kast werden ook de ponjaards bewaard die aan een nieuw lid bij zijn aanstelling werd geschonken.’

Vledder schudde verbijsterd zijn hoofd.

’Ze kon dus vrijelijk over Ponjaards van het Kruis beschikken.’ De Cock knikte.

’Na de dood van haar moeder, ontwikkelden zich bij haar vader pedofiele neigingen. Hij begon jongens van tien, twaalf jaar mee naar huis te nemen. Vera betrapte haar vader een keer op een moment dat hij met zo’n jongen naakt onder de douche stond.’

De Cock nam nog een slok van zijn cognac.

’Op een dag,’ ging hij somber verder, ’meldde een spion van tempelier De Lavaterne dat Gajus de Koning een pedofiel was. De Lavaterne, die Gajus de Koning middels zijn bankzaken heel goed kende, bouwde zijn kennis verder uit. Hij verkreeg via zijn spionnen verklaringen van jongens die door Gajus de Koning seksueel waren misbruikt.’

Vledder hijgde.

’Chantage.

De Cock knikte.

’Antonie de Lavaterne ging zo ver met zijn chantagepraktijken jegens Gajus de Koning dat de tempelier Henry Cooperbrander hem daarover verwijten maakte. Cooperbrander haatte de praktijken van Antonie de Lavaterne. De ruzie tussen de twee tempeliers liep zo hoog op, dat ze elkaar op den duur naar het leven stonden.

Toen Vera de Koning wat ouder werd, kwam ze erachter dat haar vader door de tempeliers werd gechanteerd. Toen haar vader stierf, betrok ze haar huisje in het Gooi en zwoer de broederschap af. Ze meende dat het kapitale pand aan de Herengracht nog wel haar eigendom was. Ze bood het zelfs te koop aan.

Toen ze bemerkte dat het hele vermogen van haar vader naar de Broederschap van het Kruis was weggesluisd en ook het pand aan de Herengracht aan het genootschap toebehoorde, besloot ze wraak te nemen.’