Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

De Cock lachte.

’Daar ga ik niet op in. Maar volgens mij moeten ze Robert Finken zijn vrijheid teruggeven.’

De oude rechercheur keek om zich heen.

’Heb je hier al rondgeneusd?’

Vledder schudde zijn hoofd.

’Er valt hier in de meditatiekamer niet veel te neuzen. Misschien verder in de tempel? Ik heb begrepen dat er meerdere vertrekken zijn.’

De Cock ademde diep.

’We moeten toch maar eens even goed kijken. Misschien heeft Andreas van Aerdenburg kort voor zijn dood nog aantekeningen gemaakt.’

’Waarover, over wie?’

’Zijn moordenaar.’

Vledder grinnikte ongelovig.

’Zijn moordenaar?’

’Ja.’

’Hoe… eh, hoe kom je daarbij?’

De Cock duimde over zijn schouder.

’Theodorus Termunten vertelde mij dat Andreas van Aerdenburg hem had gebeld met de mededeling dat hij wist wie voor de moorden op de tempeliers verantwoordelijk was. Hij kende de dader.’ De mond van Vledder viel half open.

’Wat?’

De Cock knikte.

’Dat moet hij hebben gezegd.’

’En wie is die moordenaar?’

De Cock maakte een hulpeloos gebaar.

’Stom. Hij heeft geen naam genoemd. Hij vroeg Termunten om naar de tempel te komen om te overleggen welke stappen zij zouden ondernemen.’

Vledder keek hem verbijsterd aan.

’Inmiddels sloeg de moordenaar toe.’

De Cock knikte.

’Ik krijg langzamerhand schoon genoeg van die kruisridders,’ sprak hij bitter. ’Ieder lid handelt op zijn eigen houtje. Andreas van Aerdenburg kende ons telefoonnummer. Grootmeester Vidocq had hem dat gegeven om ons in te lichten wanneer hij iets te weten kwam wat ons dichter bij de dader kon brengen. Als hij ons onmiddellijk had gebeld en had verteld wat hij wist, dan had hij vermoedelijk zelf nog geleefd en hadden wij de dader kunnen arresteren.’

De grijze speurder schudde zijn hoofd.

’Van Aerdenburg moest eerst zo nodig met broeder Termunten overleggen.’

’Waarover?’

De Cock maakte een schouderbeweging.

’Ik schat dat Andreas van Aerdenburg met hem wilde overleggen of hij ons wel zou inlichten.’

Vledder keek hem verward aan.

’Dat is toch te dwaas,’ riep hij kwaad. ’Iemand die een reeks moorden heeft gepleegd, laat je toch niet vrijuit gaan?’ De Cock grijnsde.

’Tenzij,’ antwoordde hij voorzichtig, ’tenzij eigen belangen een grote rol spelen. Bedenk dat volgens de regels van de broederschap de bloedraad de bloedwraak over haar leden kan uitspreken.’

’Eigenrichting.’

De Cock knikte.

’Inderdaad, eigenrichting. Volgens mij zijn die eigenzinnige lieden van de broederschap daartoe in staat.’

De oude rechercheur zweeg, blikte in de meditatiekamer somber om zich heen.

’We hebben hier niets meer te zoeken,’ sprak hij gelaten. ’De andere vertrekken van de tempel onderzoeken we morgen wel. Ga mee, dan brengen we de laatste tempelier naar huis.’ Hij schoof de mouw van zijn colbert en regenjas terug en keek op zijn horloge. Met een droeve grijns op zijn gezicht schudde hij zijn hoofd.

’Het is alsof de duivel ermee speelt, we zijn alweer te laat.’ ’Waarvoor?’

’De secretaresse van Antonie de Lavaterne. De IJsselsteinse Bank is inmiddels gesloten.’

’Mañana.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen op.

’Mañana, wat betekent mañana?’

Vledder glimlachte.

’Zoiets,’sprak hij gelaten, ’als… eh, als morgen is er weer een dag.’

De Cock had moeie voeten.

Met zijn broekspijpen tot aan zijn knieën opgerold stak hij zijn behaarde, witbleke benen in een teil dampend water. Parelend bruiszout kriebelde tussen zijn tenen.

Voorovergebogen en met een van pijn vertrokken gezicht streek hij met zijn handen langs zijn enkels. Het leek hem toe dat een legioen venijnige duiveltjes met lange scherpe naalden in de bollen van zijn kuiten prikten. De pijn gaf hem een onbehaaglijk gevoel van verslagenheid. Hij wist wat die pijn betekende. Wanneer een onderzoek slecht verliep, wanneer hij het idee had steeds verder van de oplossing weg te drijven, togen venijnige duiveltjes ten aanval en voelde hij zijn voeten. Hij blikte schuins omhoog naar zijn vrouw.

’Moet er nog warm water bij?’ vroeg ze bezorgd met een zware ketel in haar hand.

De Cock knikte.

’Voorzichtig.’

In zijn stem klonk angst.

Ze schonk vanuit de ketel water in de teil.

’Nog meer?’

De oude rechercheur maakte een afwerend gebaar. ’Ik hoef niet levend gekookt te worden,’ riep hij knorrig. ’Ik ben geen kreeft.’

Mevrouw De Cock lachte. Ze kende de stemmingen van haar man en wist dat zijn slechte humeur meer met zijn werk dan met zijn voeten te maken had.

’Ben je er nog niet uit?’ vroeg ze liefjes.

De Cock schoof zijn benen heen en weer.

’Waaruit?’ vroeg hij overbodig.

’Die moorden op de tempeliers.’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Vroeger leek het oplossen van een moordzaak op een kruiswoordpuzzel,’ sprak hij mopperend, ’nu zijn het cryptogrammen.’

Hij trok zijn rechterbeen iets omhoog en liet het water van zijn voet druipen.

’Zegt een van die tempeliers,’sprak hij sneerend, ’dat hij weet wie de moordenaar is en laat zich voordat hij dat wereldkundig maakt, door diezelfde moordenaar om zeep helpen. Onbegrijpelijk.’ Grommend trok hij zijn andere been uit het water en pakte een handdoek.

Mevrouw De Cock hoorde hem hoofdschuddend aan. ’Maak wat voort, Jurrian,’ spoedde ze hem aan. ’Je moet naar de Warmoesstraat.’

De Cock snoof.

’Ik ben avond aan avond op pad. Ze kunnen ’s morgens wel een uurtje op me wachten.’

Mevrouw De Cock zuchtte omstandig.

’Vledder heeft al een paar maal gebeld en gevraagd waar je bleef.’

De oude rechercheur keek op.

’Wat wil dat joch?’

Mevrouw De Cock bukte zich en nam de teil onder zijn voeten weg.

’Het is geen ”joch”,’ verbeterde ze bestraffend. ’Hij is je collega. Een hardwerkende jongeman, aan wie jij veel plezier beleeft.’

De telefoon in de huiskamer rinkelde.

Mevrouw De Cock zette de teil op de vloer en nam de hoorn op.

Ze keek naar haar man, die zijn voeten droogde.

’Het is Vledder. Hij komt je zo met de Golf halen.’ De Cock keek geërgerd op.

’Waarom?’

’Vledder zegt dat het anders te laat is. De secretaresse van wijlen Antonie de Lavaterne gaat een paar dagen met vakantie naar Parijs.’

De Cock keek haar onderzoekend aan. Hij schatte haar voor in de dertig. Ze had een wat tanige huid, donkerbruine ogen en zwart haar in een ponykapsel. Ze was onberispelijk gekleed in een roodfluwelen mantelpakje met een rok tot een handbreedte onder de knie.

’U bent de secretaresse van wijlen de heer Antonie de Lavaterne?’

De jonge vrouw knikte.

’Mijn naam is Anita Wilkens,’ sprak ze monter. ’Ik ben al meer dan tien jaar bij de IJsselsteinse Bank in dienst en was ongeveer vier en een half jaar de secretaresse van de heer De Lavaterne.’

De Cock maakte een verontschuldigend gebaar.

’Ik had u al op de morgen van zijn overlijden willen benaderen. Maar er kwam steeds iets tussen. De zaak heeft na de dood van de heer De Lavaterne een dramatisch vervolg gekregen.’ Anita Wilkens gebaarde naar de telefoon op haar bureau. ’Ik begreep eerlijk gezegd niet dat u wat betreft de gewelddadige dood van de heer De Lavaterne geen belangstelling voor mij had. Daarom heb ik vanmorgen maar even gewaarschuwd dat ik een paar dagen naar Parijs ga.’

De Cock schudde zijn gevouwen handen.

’Daarvoor ben ik u dankbaar.’

De oude rechercheur boog zich iets naar haar toe.

’Vormde u samen met de heer De Lavaterne een vruchtbare combinatie?’

Anita Wilkens trok haar wenkbrauwen iets op.