Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

’En die fanaat wil ik graag ontmaskeren.’

’Een nobel streven.’

De Cock glimlachte opnieuw.

’Of het zo nobel is, weet ik niet. Het is mijn vak, niet meer en niet minder.’

Hij zweeg even.

’U hebt de dode Andreas van Aerdenburg in de meditatiekamer van de tempel aangetroffen.’

Theodorus Termunten knikte.

’Ik schat zo’n half uur geleden.’

De Cock keek hem schuins aan.

’Hoe wist u dat u mij moest bellen?’

’Grootmeester Vidocq heeft mij uw telefoonnummer gegeven voor het geval ik iets zou ontdekken wat u zou kunnen helpen bij de oplossing van de moorden.’

De Cock knikte begrijpend.

’U woont hier in de tempel?’

Theodorus Termunten schudde zijn hoofd.

’Ik woon niet zo ver hier vandaan, vlak bij in de Kromme Mijdrechtstraat.’

’Waren er nog andere bezoekers in de tempel?’

’Het is geen tijd voor bijeenkomsten. De tempel is overdag meest verlaten. Een enkele keer komt de grootmeester met enkele broeders hier om te mediteren.’

’U hebt een sleutel?’

Theodorus Termunten knikte.

’Alle tempeliers hebben… hadden een sleutel.’

’Ook Andreas van Aerdenburg?’

’Zeker. Ook hij had van grootmeester Vidocq uw telefoonnummer gekregen. De grootmeester maakte zich grote zorgen om ons welzijn.’

’Wat kwam u in de tempel doen?’

’Andreas van Aerdenburg bezoeken.’

’Woont hij in de tempel?’

Theodorus Termunten schudde zijn hoofd.

’Andreas van Aerdenburg belde mij thuis op en vroeg of ik naar de tempel wilde komen.’

’Hij belde vanuit de tempel?’

Theodorus Termunten maakte een verontschuldigend gebaar. ’Dat weet ik niet,’ sprak hij jammerend. ’Het kan best zo zijn, maar ik heb niet gevraagd van waar hij belde. Ik heb zijn verzoek ingewilligd en ben onmiddellijk naar de tempel gegaan.’ ’En daar vond u hem in de meditatiekamer met een ponjaard in zijn rug?’

’Dat heb ik u al gezegd.’

’Hoeveel tijd is er naar uw schatting verlopen vanaf het moment dat hij u belde tot het moment dat u hem dood in de meditatiekamer vond?’

’Een half uurtje, drie kwartier. Misschien nog wel iets korter.’ ’Heeft Andreas van Aerdenburg u bij dat telefoongesprek gezegd waarover hij u wilde spreken?’

Theodorus Termunten knikte nadrukkelijk.

’Andreas van Aerdenburg zei dat hij wist wie de moorden op de tempeliers had gepleegd en wilde met mij overleggen wat ons verder te doen stond.’

De Cock boog zich met een ruk naar hem toe.

’Heeft hij een naam genoemd?’

’Hij deed nogal geheimzinnig, paniekerig, struikelde over zijn woorden.’

De Cock keek hem verward aan.

’Andreas van Aerdenburg kende de moordenaar?’

Zijn stem trilde van emotie.

’Dat zei hij.’

’Wie maakte een einde aan het telefoongesprek?’

Theodorus Termunten reageerde geprikkeld.

’Andreas van Aerdenburg. Hij brak plotseling af.’

Het gezicht van De Cock betrok.

’Andreas van Aerdenburg had mijn telefoonnummer,’ stelde hij streng. ’Waarom heeft hij míj niet gebeld?’

Theodorus Termunten gebaarde achter zich.

’Dat moet u hem vragen.’

De Cock zuchtte diep.

’Van hem kan ik geen antwoord meer verwachten.’

De Cock kwam uit zijn stoel omhoog. Met een vaag gevoel van wrevel keek hij op de grijze man neer. De verklaring van Theodorus Termunten had hem zo verbijsterd, dat zijn befaamde verhoortechniek stokte. Er kwamen geen nieuwe vragen meer bij hem op. Alleen herhalingen van hetgeen hij al wist. Het idee dat de oplossing van de moorden zo nabij was geweest, bezorgde hem een gevoel van onbehagen, van verslagenheid. ’Toen u bij de tempel kwam,’ vroeg hij vermoeid, ’had u toen een sleutel nodig om binnen te komen?’

Theodorus Termunten keek naar hem op en schudde zijn hoofd. ’De deur stond half open. Zoals gewoonlijk als er iemand in de tempel is.’

’De afspraak die u met Andreas van Aerdenburg maakte, gold de meditatiekamer?’

Theodorus Termunten knikte nadrukkelijk.

’Vanzelfsprekend. De meditatiekamer is de plek waar de tempeliers van onze broederschap elkaar gewoonlijk ontmoeten.’ De Cock ging weer tegenover hem zitten. Het gevoel van onbehagen en wrevel zakte langzaam uit hem weg. Hij begreep dat de man voor hem geen verwijt trof. Hij keek de laatste tempelier bezorgd aan.

’Kunt u uw woning in de Kromme Mijdrechtstraat goed afsluiten?’ vroeg hij vriendelijk.

Theodorus Termunten knikte.

’Sinds de gewelddadige dood van mijn broeders De Lavaterne en Cooperbrander heb ik twee grendels op mijn huisdeur laten aanbrengen. Voor de zekerheid. Ik ben altijd al een voorzichtig man geweest.’

De Cock glimlachte.

’Laat in de komende dagen niemand uw woning binnen. Maak geen afspraken, met wie ook. Ik neem spoedig contact met u op. Uw leven is mij veel waard. Als ik ook u met een ponjaard in uw rug zou vinden, dan heb ik geen enkele mogelijkheid meer om achter de waarheid te komen.’

Theodorus Termunten schudde zijn hoofd.

’Ik laat mij niet verrassen.’

De Cock zuchtte omstandig.

’Ik vermoed dat ook Andreas van Aerdenburg zich volkomen veilig heeft gevoeld. Toch werd hij verrast. En ik had hem nog zo gewaarschuwd.’

Hij zweeg even. Nadenkend.

’Ik vraag mij af,’ ging hij verder, ’hoe Andreas van Aerdenburg aan zijn wetenschap is gekomen. Hoe kon hij achter de identiteit van de moordenaar komen? Hebt u hem dat gevraagd?’ Theodorus Termunten schudde zijn hoofd.

’Daar heb ik geen kans toe gekregen. Ik zei u al: hij brak abrupt af.’

’Heeft dat u niet verontrust?’

Theodorus Termunten grijnsde.

’Andreas was wel eens meer kortaf.’

De Cock glimlachte opnieuw. Beminnelijk.

’Ik ben met u klaar. Maar blijf zolang hier zitten. Mijn collega en ik brengen u straks thuis.’

De oude rechercheur liep bij hem weg. Bij de deur van het kamertje draaide hij zich plotseling om.

’Was Van Aerdenburg uw vriend?’

Theodorus Termunten schudde zijn hoofd.

’Geen vriend, slechts mijn broeder.’

’Pleegde uw broeder als tempelier wel eens fraude?’ Theodorus Termunten keek naar hem op. Zijn brede mond stond strak en zijn neusvleugels trilden.

’Ik weet niet,’ reageerde hij scherp, ’wat u onder het begrip fraude verstaat.’

De Cock vroeg niet verder.

In de meditatiekamer liep De Cock op Vledder toe en gebaarde om zich heen.

’Is de meute weg?’ vroeg hij overbodig.

De jonge rechercheur knikte.

’Bram van Wielingen heeft foto’s gemaakt en Ben Kreuger heeft het heft van de ponjaard ingekwast.’

’En?’

Vledder schudde zijn hoofd.

’Geen vingerafdrukken. Volgens Ben Kreuger droeg de dader vermoedelijk handschoenen. Daar heeft hij spoortjes van gevonden.’

’Kon hij daar wat mee?’

Vledder trok een bedenkelijk gezicht.

’Leren handschoenen laten ook wel eens spoortjes na. Vooral als ze veel zijn gedragen. Maar als bewijsmateriaal doe je er, volgens Kreuger, niet veel mee.’

’Wat zei dokter Den Koninghe?’

Vledder glimlachte.

’Je hebt goed geschat. Ook de lijkschouwer zei dat er nog geen lijkstijfheid was. Volgens hem trad de dood ongeveer een uur geleden in. Wellicht iets langer, maar niet veel meer dan anderhalf uur.’

’Het lijk is al afgevoerd, zie ik.’

Vledder knikte.

’De broeders van de geneeskundige dienst brengen hem naar Westgaarde.’

De Cock dacht even na.

’Je moet onze collega’s van de regio Gooi- en Vechtstreek zo spoedig mogelijk over deze moord informeren. Dat lijkt mij belangrijk. Uiteraard moeten zij daaruit hun eigen conclusies trekken.’ ’Welke?’