Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

’Ik wilde eerst met u praten.’

Hij zette zijn tanden in zijn onderlip

’Het is verschrikkelijk. Als ik had geweten dat mogelijk Roberts vingerafdrukken op de ponjaard van het kruis zouden staan, dan had ik mevrouw Cooperbrander toch niet gebeld. Ik nam aan dat zij van de afspraak van haar man met Robert wist en wilde de verdenking van Robert wegnemen.’

Hij keek naar De Cock op.

’Zullen ze haar hebben verteld, van die vingerafdrukken op de ponjaard?’

De Cock knikte traag.

’Vermoedelijk wel.’

Frederik Finken kneep zijn ogen even dicht.

’Dan sta ik ook bij haar als een leugenaar te boek.’ De Cock krabde zich achter in zijn nek.

’ Al is de leugen nog zo snel ,’ declameerde hij, ’ de waarheid achterhaalt ze wel . Het is een van die wijze kreten van mijn oude moeder.’ De grijze speurder glimlachte vermoeid. ’Ik ben er na vele jaren recherche achter gekomen dat lang niet alle leugens door de waarheid worden achterhaald.’

Hij boog zich naar Frederik Finken.

’Waarom loog u tegen mij over uw vriendschap met Antonie de Lavaterne?’

Frederik Finken antwoordde niet direct.

’Uw kwaliteiten als speurder,’ sprak hij ontwijkend, ’zijn in ons land een begrip. Als u mij de toezegging doet dat u alles zult ondernemen om de ware moordenaar van Henry Cooperbrander te ontmaskeren, dan zal ik u de waarheid achter mijn leugens openbaren.’

De Cock glimlachte.

’Die toezegging hebt u niet nodig,’ sprak hij hoofdschuddend. ’Ik ben gewoon een trouwe dienaar van het recht. Ik heb mij bij elke zaak die ik in behandeling heb gekregen, steeds volledig ingezet.’

Frederik Finken verschoof iets op zijn stoel. Het vaal trok uit zijn gezicht weg.

’Ik heb u al verteld dat ik een lid ben van de bloedraad van de Broederschap van het Kruis. De bloedraad heeft tot taak toezicht te houden op het gedrag van de leden van de broederschap, ook op het gedrag van de tempeliers.

Er gaan in de broederschap al geruime tijd geruchten dat de tempeliers zich ten koste van ons genootschap verrijken. Vooral de tempelier Antonie de Lavaterne werd genoemd. Ik heb in opdracht van de bloedraad geprobeerd om een sluitende bewijslast tegen hem op te bouwen. Dat is mij niet gelukt. Toen ik hoorde dat Antonie de Lavaterne was vermoord, heb ik mij bij u als zijn vriend gepresenteerd. Ik deed dit in de hoop dat u bereid zou zijn om mij, als zijn vriend, over mogelijke achtergronden en motieven te informeren.’

De Cock glimlachte.

’Dat lukte niet.’

Frederik Finken schudde zijn hoofd.

’Achteraf had ik u beter kunnen zeggen dat ik lid was van de bloedraad en dat ik de vermoorde Antonie de Lavaterne verdacht van malversaties.’

’Wist u dat er een vete bestond tussen Antonie de Lavaterne en Henry Cooperbrander?’

Frederik Finken knikte.

’Dat was mij bekend. Ik verwachtte zonder meer dat uw onderzoek op den duur naar Henry Cooperbrander zou leiden. Er waren volgens mij meer mensen van de vete tussen die twee op de hoogte. Ik was stomverbaasd toen ik de volgende dag vernam dat ook Henry Cooperbrander was vermoord.’ ’Dat klopte niet met uw theorie.’

’Nee.’

De Cock grinnikte.

’Ook niet met de mijne. Ik zag in die Cooperbrander een redelijke verdachte. Kende u de achtergronden van de vete tussen Antonie de Lavaterne en Henry Cooperbrander?’

Frederik Finken schudde zijn hoofd.

’Antonie de Lavaterne schermde zichzelf goed af. Hij speelde de punctuele, accurate en uiterst betrouwbare bankdirecteur, op wie geen enkele blaam rustte.’

Hij snoof.

’Maar elke woensdag bezocht hij in de buurt van de Wallen een bevallig hoertje.’

De Cock lachte.

’U bent zijn gangen nagegaan?’

Frederik Finken knikte.

’Hij betaalde dat grietje grof geld.’

’Waarom was Henry Cooperbrander niet openhartig. Hij had zijn vete met Antonie de Lavaterne toch aan de bloedraad kunnen melden.’

Frederik Finken grinnikte.

’Dief en diefjesmaat. Blijkbaar wist De Lavaterne van malversaties door Cooperbrander gepleegd.’

De Cock knikte begrijpend.

’Bij een eventuele aanklacht zou Henry Cooperbrander ook zelf in moeilijkheden komen.’

’Zo is het.’

De Cock keek hem strak aan.

’Waarom wilt u tempelier worden?’

Frederik Finken reageerde verrast.

’Dat weet u?’

De Cock knikte.

’Wij hebben met grootmeester Vidocq gesproken.’ Frederik Finken schudde zijn hoofd.

’Dat had hij u niet mogen zeggen.’

De Cock glimlachte.

’Ik ken zijn gedragscode niet.’

’Zo’n verzoek om tempelier te mogen worden is geheim.’ De Cock glimlachte opnieuw.

’Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Waarom wilt u tempelier worden?’

Het gezicht van Frederik Finken vertrok tot een droeve grijns. ’Om de fraude binnen de Broederschap van het Kruis uit te roeien,’ riep hij fel. ’Wanneer ik als tempelier vrijelijk over spionnen mag beschikken, zal het mij gemakkelijker zijn om bewijzen van fraude te verzamelen en aan de bloedraad voor te leggen.’

De Cock vouwde zijn handen.

’U vertrouwt ook de nog levende tempeliers niet?’ Frederik Finken snoof.

’Voor geen stuiver.’

Toen Frederik Finken uit de recherchekamer was vertrokken, stond De Cock van zijn stoel op.

’Ik ga even naar de kantine voor een kop koffie. Bel jij intussen met onze collega’s van de regio Gooi- en Vechtstreek. Ik ben benieuwd naar het verhoor van Robert Finken en zijn verklaring over zijn vingerafdrukken op de ponjaard. Vraag ook of zijn vader hem mag bezoeken.’

’En dan?’

’Dan gaan wij samen naar de IJsselsteinse Bank. We hebben nog steeds niet met de secretaresse van Antonie de Lavaterne gesproken.’

’Oké boss.’

De Cock keek op hem neer.

’Ik ben jouw boss niet, wil dat ook niet zijn.’

Vledder grinnikte en De Cock liep hoofdschuddend de kamer af. Na een goed kwartier was hij terug en ging weer achter zijn bureau zitten.

’Gebeld?’ vroeg hij nieuwsgierig.

’Ja.’

’En?

Vledder trok een somber gezicht.

’Je krijgt vermoedelijk weer gelijk. Robert Finken heeft tot nu toe ten stelligste ontkend Henry Cooperbrander te hebben vermoord. Volgens hem was de tempelier al stervende toen hij hem in zijn villa in Naarden bij het vuur van de open haard aantrof.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

’Stervende?’

Vledder knikte.

’Robert Finken heeft tegen de rechercheur die hem verhoorde gezegd dat hij meende dat Cooperbrander nog kreunde toen hij op de vloer naast hem knielde.’

’Hoe kwam hij binnen?’

’Robert Finken vertelde dat hij iets te vroeg was voor zijn afspraak met Henry Cooperbrander. Hij was in de Jan Toebacklaan nog een poosje in zijn auto blijven zitten. Toen het tijd werd is hij naar de villa gelopen en vond de toegangsdeur wijd open. Dat maakte hem nieuwsgierig. Hij stapte de hal binnen en riep: ”Volk.” Toen niemand reageerde, heeft hij een van de deuren in de hal geopend. Het bleek de deur van een slaapkamer. Die heeft hij weer dichtgedaan. De tweede deur die hij opende, bracht hem in de kamer met het haardvuur.’ ’En de stervende Henry Cooperbrander.’

’Precies.’

De Cock boog zich iets naar voren.

’De vingerafdrukken?’

Vledder glimlachte.

’Tijdens zijn eerste verhoor sprak Robert Finken met geen woord over het feit dat hij de ponjaard in de rug van Henry Cooperbrander had vastgepakt. Eerst toen hij door de verhorende rechercheur met zijn vingerafdrukken werd geconfronteerd, vertelde Robert Finken dat hij in een soort impuls naar het heft van de ponjaard had gegrepen toen hij meende dat het slachtoffer kreunde en hij het idee had dat de tempelier nog in leven was.’ De Cock steunde met zijn ellebogen op zijn bureau en liet zijn hoofd in het kommetje van zijn handen rusten.