Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

’Dat is het?’

Vledder knikte.

’Dat heb ik opgetekend.’

’Geloven de rechercheurs van de regio zijn verhaal?’ Vledder schudde zijn hoofd.

’Volgens hen is het slechts een kwestie van tijd. Ze zijn ervan overtuigd dat Robert Finken de moord op Henry Cooperbrander zal bekennen nog voor hij voor de ovj [6] Officier van justitie. wordt geleid. Op die moord willen ze zich voorlopig concentreren. Pas daarna is het aan ons om Robert Finken over de Amsterdamse moord op Antonie de Lavaterne te verhoren.’

De jonge rechercheur keek naar De Cock op.

’Geloof jij zijn verhaal?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

’Niet helemaal.’

Vledder keek hem verbaasd aan.

’Welk facet dan niet?’

’De wijdopen deur.’

Vledder grinnikte.

’De moordenaar was gevlucht en had zich niet de tijd gegund om de deur netjes achter zich te sluiten.’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Als Robert Finken de heer Henry Cooperbrander inderdaad nog heeft horen kreunen, dan moet hij de moord praktisch hebben zien gebeuren. Toen wij die avond, dus na Robert Finken, het lijk van Cooperbrander bij het haardvuur vonden, was de daad nog zo vers dat ik persoonlijk de mogelijkheid niet uitsloot dat de moordenaar nog in de villa aanwezig was.’ Vledder schudde zijn hoofd.

’Die was er niet meer.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar hem uit.

’Als de moordenaar na zijn daad, voor de komst van Robert Finken, uit de villa was gevlucht en de deur wijd open had gelaten, dan moet Robert Finken hem vrijwel tegen het lijf zijn gelopen.’ ’Die wijdopen deur zit je dwars?’

De Cock knikte.

’Het verhaal van Robert Finken rammelt. Maar vermoedelijk kan hij niet anders.’

’Hoezo?’

De Cock glimlachte.

’Als die deur niet wijd open had gestaan, hoe kwam hij dan binnen?’

Vledder gniffelde.

’Dus stond de deur wijd open.’

De Cock maakte een berustend gebaar.

’Dan zag hij de dader.’

’Zijn er geen andere mogelijkheden?’

De Cock schudde zijn hoofd.

’Robert Finken verklaart dat hij een poosje in zijn auto heeft zitten wachten tot het tijdstip van zijn afspraak met Henry Cooperbrander. Ik weet niet of Robert Finken die wachttijd wat exacter kan aangeven, maar in de tijd die verliep tussen zijn aankomst in de Jan Toebacklaan en zijn gang naar de villa, moet de moord zijn gepleegd. Naar mijn overtuiging moet hij de dader hebben gezien.’

Vledder spreidde zijn handen.

’Waarom zegt hij dat niet?’ riep hij gespannen. ’Het zou hem toch ontlasten?’

De Cock trok zijn schouders op.

’Geen idee,’ sprak hij geërgerd. ’Ik begrijp er geen snars van. Het is uiteraard mogelijk dat de moordenaar via een andere uitgang de villa heeft verlaten en dat Robert Finken de dader niet heeft gezien. Maar dan blijf ik toch zitten met het probleem van die wijdopen deur.’

De grijze speurder zweeg.

’Ik heb,’ ging hij na enige tijd verder, ’nog wel een paar vragen voor Robert Finken.’

’Zoals?’

De Cock gebaarde voor zich uit.

’Heeft hij na zijn aankomst in de Jan Toebacklaan een wagen zien of horen wegrijden? Stond de deur van de villa werkelijk wijd open of heeft een nog levende Cooperbrander hem binnengelaten of, nog indringender, heeft de moordenaar de deur voor hem opengehouden. Waarom heeft hij bij het vinden van de stervende Cooperbrander niet de politie gewaarschuwd? Waarom liet hij die nacht zijn vader voor een vals alibi zorgen?’ De oude rechercheur bromde.

’Zo kan ik nog wel even doorgaan.’

Vledder zuchtte.

’Misschien hebben onze collega’s uit de regio het wel bij het juiste eind en is Robert Finken wel degelijk de man die Henry Cooperbrander met een ponjaard om het leven bracht.’ De Cock staarde voor zich uit. Het raderwerk van zijn denken raakte in de hoogste versnelling, maar het verlossende antwoord kwam niet.

De oude rechercheur stond van zijn stoel op en sjokte naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

’Waar ga je heen?’

De Cock keek hem verwonderd aan.

’De IJsselsteinse Bank, de secretaresse verhoren. Dat hadden we toch afgesproken?’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde.

Vledder draaide zich om, liep naar zijn bureau terug en pakte de hoorn op.

Het duurde maar even.

Met een bleek gezicht bleef de jonge rechercheur achter zijn bureau staan.

De Cock liep op hem toe.

’Wie was dat?’

’Theodorus Termunten.’

’De tempelier?’

’Ja.’

’En?’

’Hij heeft in de meditatiekamer van de tempel aan de Vrijheidslaan zijn collega-tempelier Andreas van Aerdenburg aangetroffen.’

De Cock keek hem geschrokken aan.

’Dood?’

Vledder knikte.

’Met de Ponjaard van het Kruis in zijn rug.’

De Cock liet zijn blik door het fraaie vertrek dwalen. De meditatiekamer van de tempel van de Broederschap van het Kruis was stijlvol ingericht. De eikenhouten lambrisering in combinatie met diepe lederen fauteuils was rustgevend. Van het plafond kwam een zacht diffuus licht dat nergens stoorde. Het lijk van Andreas van Aerdenburg met trots rechtop in zijn rug een ponjaard, vormde in die statige ambiance een schrille dissonant.

Vledder keek hem van terzijde aan.

’Jouw waarschuwing heeft niet geholpen.’

De Cock negeerde de opmerking.

’Heb je de meute gewaarschuwd?’

Vledder knikte.

’Via de mobilofoon.’

’Wikkel jij het hier verder af?’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

’Ga jij weg?’

De Cock duimde over zijn rug.

’In een aangrenzend kamertje zit Theodorus Termunten. Hij is totaal overstuur, maar ik wil toch met hem praten.’ Vledder gebaarde om zich heen.

’Heb je nog wensen?’

De Cock knikte.

’Zorg ervoor dat Bram van Wielingen zijn werk als fotograaf goed doet en vraag aan Ben Kreuger van de dactyloscopische dienst of hij de ponjaard in de rug van Van Aerdenburg nu al op vingerafdrukken wil onderzoeken.’

De grijze speurder wees naar het lijk op de vloer.

’Volgens mij is hij nog niet zo lang dood. Ik schat nog geen uur. Er waren nog geen tekenen van lijkstijfheid. Vraag een schatting van dokter Den Koninghe. De lijkschouwer zal het vermoedelijk met mij eens zijn.’

Hij keek Vledder enige seconden zwijgend aan.

’En weet je wat dat betekent?’

Vledder knikte traag.

’Dat Robert Finken deze moord op Andreas van Aerdenburg niet gepleegd kan hebben. Hij zat vast bij de politie in de regio Gooi- en Vechtstreek.’

De Cock ging aan een tafeltje tegenover een gebogen Theodorus Termunten zitten. Toen de man bemerkte dat iemand in zijn nabijheid was, stond hij van zijn stoel op en deed een stap achteruit.

De Cock keek omhoog. In een omlijsting van lang grijs, bijna zilverwit haar, zag De Cock een lang ovaal gelaat met vele rimpels, een brede mond en een iets geprononceerde neus. De groene ogen, diep weggezonken in de kassen, stonden helder. Het lange gewaad dat de man droeg, gaf hem het aanzien van een bijbelse profeet. De Cock liet zijn blik naar de voeten van de tempelier dwalen en verwachtte sandalen. Die droeg hij. De Cock gebaarde naar de stoel.

’Gaat u weer zitten.’

De tempelier voldeed aan zijn verzoek.

’Wie bent u?’ vroeg hij.

De grijze speurder toonde zijn beminnelijkste glimlach. ’Mijn naam is De Cock. De Cock met ceeooceekaa. Ik ben rechercheur van politie en belast met het onderzoek naar de recente moorden op de tempeliers van de Broederschap van het Kruis.’

Theodorus Termunten tikte op zijn borst.

’Ik ben een tempelier, de oudste en nu nog de enige van onze broederschap. Een of andere fanaat is bezig ons uit te roeien.’ De Cock knikte instemmend.