Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

’Wat bedoelt u met vruchtbaar?’

De Cock lachte.

’Laat ik het, om misstanden te voorkomen, anders formuleren: kon u goed met hem overweg?’

Het gezicht van Anita Wilkens betrok.

’Hij was een wat duistere man, die vrijwel al zijn verplichtingen ten opzichte van de IJsselsteinse Bank aan mij overliet. Sinds zijn dood is hier niets veranderd. Ik mis hem geen moment.’

De Cock glimlachte.

’Wat bedoelt u met duister?’

’Hij had naast zijn werkzaamheden voor de IJsselsteinse Bank veel activiteiten waarvan hij mij als zijn secretaresse geen deelgenoot maakte, en waarover ik u dus ook niet kan inlichten.’ ’Dat bedoelt u met duister.’

’Precies.’

’Kent u de Broederschap van het Kruis?’

Anita Wilkens knikte.

’De heer De Lavaterne was daar lid van. Volgens mij had hij in die broederschap een belangrijke functie.’

’Hij was tempelier.’

Anita Wilkens trok haar schouders op.

’Zegt mij niets.’

De Cock liet het onderwerp rusten.

’Volgens zijn vrouw was de heer De Lavaterne zeer punctueel, bijna manisch.’

Er gleed een glimlach langs haar mond.

’Voor haar,’ sprak ze minachtend. ’Zo deed hij zich aan haar voor. Het was camouflage, een act.’

’Waarvoor? Met welk doel?’

Anita Wilkens gebaarde heftig.

’Om haar te misleiden,’ sprak ze geëmotioneerd. ’Zij probeerde zijn gangen zoveel mogelijk na te gaan. Ze belde mij vaak op en vroeg mij naar gedragingen van haar man. Ze had duidelijk weinig vertrouwen in haar echtgenoot. Ik had echter van de heer De Lavaterne de strikte order op dergelijke vragen van haar niet in te gaan.’

De Cock knikte begrijpend.

’Hebt u enig idee waarmee de moord op de heer De Lavaterne verband zou kunnen houden?’

Anita Wilkens gebaarde voor zich uit.

’Ik denk dat u zult moeten graven in de duistere zijde van zijn activiteiten.’

’De zijde waarvan u niets weet.’

’Precies.’

’U hebt tegen de vrouw van de heer De Lavaterne gezegd dat hij op de dag van zijn vermissing op normale tijd de bank had verlaten.’

’Inderdaad.’

’Klopt dat?’

’Half zes. Dat is onze tijd.’

’Hebt u die dag nog iets bijzonders aan hem bemerkt?’ Anita Wilkens knikte.

’Een bloemetje.’

De Cock keek haar verrast aan.

’Een bloemetje?’

Anita Wilkens knikte opnieuw.

’Hij stuurde mij die middag naar de bloemenzaak om bloemen te kopen, rode rozen, achtentwintig stuks.’

’En met die rozen heeft hij de bank verlaten?’

Anita Wilkens schonk hem een wrange glimlach.

’Fluitend.’

De Cock blikte om zich heen. Het kleine vertrek was hem vertrouwd. Aan het tafeltje had hij met Theodorus Termunten gesproken. De laatste tempelier van de Broederschap van het Kruis vormde nu het lokaas. Hij had de oude man bereid gevonden om volledig zijn medewerking te verlenen. Gewillig had hij zich op zijn sandalen en in zijn lang gewaad van alle zijden laten fotograferen. Ook later had hij geduldig model gestaan. Tevens bleek hij bereid om in zijn beverig handschrift de moordenaar uit te nodigen voor een gesprek in de meditatiekamer van de tempel.

De Cock hoopte vurig dat degene die hij voor de moorden op de tempeliers verantwoordelijk achtte, op de uitnodiging van Theodorus Termunten in zou gaan. Als de dader niet kwam opdagen, mislukte zijn ingenieus uitgedacht plan. Vreemd genoeg voelde hij niet die intense spanning die hem kort voor de ontknoping van de vele andere moorden in zijn loopbaan had beheerst. Integendeel, hij voelde zich koel, kalm, volledig ontspannen.

Wanneer de dader, zo overdacht hij, zijn valstrik zou doorzien, diende hij via een lange en moeizame weg tot een bewijsvoering te komen. En voor die lange moeizame weg voelde hij niets. Dit moest lukken.

Hij keek naar de rug van Vledder tegen de wand. Met toestemming van grootmeester Vidocq had hij door de technische dienst van het hoofdbureau in de houten scheidingswand tussen het kleine vertrek en de meditatiekamer een paar kijkgaatjes laten boren. Hoewel op zijn verzoek het licht in de meditatiekamer sterk was gedimd, kon door die gaatjes de gehele meditatiekamer duidelijk worden overzien.

De Cock stond op en tuurde naast Vledder door een van de kijkgaatjes. Ongeveer aan het einde van de meditatiekamer zat Theodorus Termunten in een van de leren fauteuils. De grijze speurder glimlachte. De laatste tempelier van de broederschap leek volkomen op zijn gemak.

De Cock had zich opnieuw verzekerd van de hulp van zijn trouwe collega’s Fred Prins en Appie Keizer. Door de jaren heen waren zij bereid om hem in moeilijke momenten bij te staan. Hij had Appie Keizer ditmaal verboden om zich in zijn outfit van een in lompen gehulde oude zwerver te vertonen. De statige Vrijheidslaan leek hem als decor voor die uitmonstering niet zo geschikt.

De Cock keek op zijn horloge. Nog vijf minuten scheidde hem van het tijdstip waarop de dader de tempel zou moeten betreden om Theodorus Termunten te ontmoeten. Via zijn mobilofoon riep hij Appie Keizer op.

’Zie je al iets? Over.’

De mobilofoon kraakte.

’Nee. Tenminste niets verdachts. Over.’

’Het moet nu wel gauw gebeuren. Over.’

’Ik weet niet van welke kant hij of zij komt. Kun je daarover geen aanwijzing geven? Over.’

’Nee. Hou de tempeldeur maar in de gaten. Waarschuw als iemand naar binnen gaat. Over.’

’Doe ik. Over.’

Vledder keek hem van opzij aan.

’Waarom heb je Fred Prins hier ergens in de tempel geposteerd?’ De Cock spreidde zijn handen.

’De tempel heeft nog een tweede in- en uitgang aan de achterzijde. Ik weet niet of dat bij de dader bekend is. Ik wil niet het risico lopen dat zij ons op het laatste nippertje nog ontglipt.’ Vledder staarde hem aan.

’ Zij? ’

De Cock knikte traag.

’Zij.’

’Jij weet wie de moorden pleegde?’

De Cock knikte opnieuw.

’Sinds het bloemetje.’

Vledder reageerde verward.

’Wat is er met het bloemetje?’

De Cock zuchtte. Het leek hem geen goed moment voor een uitleg.

’Wacht maar af,’ reageerde hij simpel.

De mobilofoon kraakte opnieuw en Appie Keizer meldde zich. ’Er gaat een vrouw de tempel binnen. Over.’

In zijn stem trilde ongeloof.

’Het is goed. Zorg er in ieder geval voor dat ze er niet meer uitkomt. Over.’

De Cock tuurde opnieuw door zijn kijkgaatje. Ineens voelde hij de spanning in zich opkomen. Het trilde in de toppen van zijn vingers. Zijn hartslag versnelde. In zijn hals klopte een ader onstuimig.

Ineens liep een vrouw hun gezichtsveld in.

Vledder wilde onmiddellijk naar de deur van het kleine vertrek. De Cock hield hem tegen.

’Blijf kijken,’ siste hij in zijn oor.

De oude speurder voelde hoe het lichaam van zijn jonge collega trilde.

’Blijf kijken,’ siste hij nogmaals.

De Cock was bang dat hij de scène zou verstoren.

Vledder snikte.

’Ze vermoordt hem. Ze…’

Hij stokte.

Uit de rechtermouw van de mantel van de vrouw gleed een ponjaard. Ze hief haar gehandschoende rechterhand op en stak in een wild gebaar het wapen in de rug van de laatste tempelier. Vledder gilde. De jonge rechercheur was zijn emoties niet meer de baas. Hij rukte zich van De Cock los en rende het kleine vertrek uit.

Door het kijkgaatje zag de oude rechercheur hoe Vledder de vrouw overmeesterde. Pas daarna liep hij kalm naar de meditatiekamer.

Vledder staarde hem verbijsterd aan.

’Het is… eh, het is Vera de Koning,’ stamelde hij.

De Cock knikte gelaten. Hij wierp een schuinse blik op de jonge vrouw.

’Vera de Koning,’ herhaalde hij mat.

Appie Keizer en Fred Prins stormden bijna gelijktijdig de meditatiekamer binnen.