Albert Baantjer - De Cock en de dode tempeliers

’Waarom heb ik het nooit eens bij het rechte eind, waarom lopen wij altijd tegen zulke dwaze zaken op als dit geval met die dode tempeliers?’

De Cock kwam lachend uit zijn stoel omhoog.

’Kom,’ riep hij vrolijk, vriendelijk. ’We gaan samen op pad. We hebben op de IJsselsteinse Bank nog steeds de secretaresse van Antonie de Lavaterne niet verhoord.’

Er werd op de deur van de grote recherchekamer geklopt en Vledder riep: ’Binnen.’

De Cock ging weer zitten.

De deur gleed open en in de deuropening verscheen een lange magere man. De Cock schatte hem voor in de vijftig. Hij droeg een lichtgrijs kostuum, waarover een doorschijnende plastic cape met capuchon. De man liet de cape van zijn schouders glijden. Regendruppels kletterden op het balatum. In slome tred slofte de man naderbij. Bij het bureau van de grijze speurder bleef hij staan.

’U bent rechercheur De Cock?’

De oude rechercheur knikte.

’De Cock met… eh, met ceeooceekaa,’ reageerde hij gewoontegetrouw. Hij gebaarde hoffelijk naar de stoel naast zijn bureau. ’Neemt u plaats. Waarmee zou ik u van dienst kunnen zijn?’ De man frommelde zijn plastic cape tot een prop en ging zitten.

’Mijn naam is Andreas van Aerdenburg,’ sprak hij gedragen. ’Ik ben lid van de Broederschap van het Kruis.’

De Cock reageerde niet direct. Hij keek de man onderzoekend aan. Zijn scherpe blik gleed langs zijn lang smal gezicht met ingevallen wangen, langs zijn grijze haren die in pieken wanordelijk aan zijn hoofd kleefden, en bezag de tinteling in zijn fletsblauwe ogen.

’Tempelier.’

Andreas van Aerdenburg knikte.

’Al meer dan vijftien jaar. Ik was al tempelier bij de voorganger van François Eugène Vidocq.’

’De huidige grootmeester.’

’Exact. Een prima leider. Hij raadde mij aan om eens met u te praten.’

’Waarover?’

In de fletsblauwe ogen van Andreas van Aerdenburg vonkte een kwaadaardig licht.

’U kunt dat niet raden?’ vroeg hij verwijtend. ’De plotselinge en gewelddadige dood van mijn broeders De Lavaterne en Cooperbrander hebben mij diep geschokt. En mij niet alleen. Er heerst in onze broederschap een algemene verslagenheid. Uiteraard heb ik mij afgevraagd wat de aanleiding zou kunnen zijn geweest. Wat bezielde de moordenaar? Was het afgunst, haat, wraak?’

’En?’

Andreas van Aerdenburg keek hem niet-begrijpend aan. ’Wat bedoelt u?’

’Tot welke conclusie bent u gekomen?’

Andreas van Aerdenburg zuchtte.

’Dat is het ellendige.’ In zijn stem trilde wanhoop. ’Ik kan geen zinnig motief voor hun dood bedenken. Dat maakt mij zo angstig. Ik heb het idee dat een of andere idioot met het waandenkbeeld rondloopt dat alle tempeliers van onze broederschap moeten sterven.’

De Cock knikte begrijpend.

’U rekent zich tot een toekomstig slachtoffer?’

Andreas van Aerdenburg knikte nadrukkelijk.

’Zeker,’ riep hij geëmotioneerd. ’Het verwarrende is, dat ik niet weet van welke kant het gevaar komt. Ik betrap mij erop dat ik sinds de dood van De Lavaterne en Cooperbrander alle leden van onze broederschap met wantrouwen bezie.’

’U ziet in elk van hen een moordenaar?’

Andreas van Aerdenburg knikte heftig.

’Het is een ondraaglijke situatie. Op deze wijze kunnen we naar mijn mening niet verdergaan. Onze grootmeester is het volkomen met mij eens. Alle bijeenkomsten van de Broederschap van het Kruis zijn door hem voor onbepaalde tijd afgelast. Ik heb persoonlijk de suggestie gedaan om alle leden van onze broederschap hun ponjaard te laten inleveren. Maar dat ging grootmeester Vidocq te ver.’

’Waarom?’

Andreas van Aerdenburg gebaarde weids.

’Het zou volgens hem het wantrouwen jegens elkaar alleen maar vergroten.’

De Cock knikte begrijpend.

’U bent ervan overtuigd dat de moordenaar in de gelederen van de broederschap moet worden gevonden?’

’Absoluut.’

De Cock zweeg even voor het effect.

’Rechercheurs van de politieregio Gooi- en Vechtstreek,’ sprak hij strak, ’hebben vannacht als verdacht van de beide moorden een man gearresteerd.’

Andreas van Aerdenburg keek hem verrast aan.

’Op basis waarvan?’

’Hun onderzoek.’

Andreas van Aerdenburg kneep zijn ogen half dicht. ’Heeft die man iets met onze Broederschap van het Kruis te maken?’ vroeg hij scherp.

De Cock gebaarde achteloos.

’Zijdelings.’

’Hoe bedoelt u dat?’

’Hij is de zoon van een lid van uw bloedraad.’

’Een lid van onze bloedraad?’

’Ja.’

’Welk lid?’

De Cock weifelde even.

’Frederik Finken.’

Andreas van Aerdenburg verschoof op zijn stoel.

’Robert, hebben ze Robert gearresteerd?’

Zijn stem beefde van ongeloof.

’Inderdaad.’

Het gezicht van Andreas van Aerdenburg versomberde. ’Een misgreep,’ sprak hij hoofdschuddend, ’een pure misgreep. Robert is een sportman, een groot wielrenner, een excellent schaatser. Misschien dat hij wat eerder in het startschot valt dan een ander, dat hij er niet voor terugdeinst om tijdens een eindsprint een mededinger een zwieper te geven, maar moord…’

De tempelier maakte zijn zin niet af.

’Ik ken hem al vanaf zijn kinderjaren. Er kleven echt wel een paar ondeugden aan die jongen, aan wie niet? Maar tot een moord acht ik hem niet in staat.’

De Cock keek in de richting van Vledder. Hij verwachtte van de jonge rechercheur enig commentaar op de woorden van de tempelier. Vledder boog zijn hoofd en zweeg.

De Cock leunde in zijn stoel achterover.

’Weet u iets van een vete tussen de tempeliers De Lavaterne en Cooperbrander?’ veranderde hij van onderwerp.

Andreas van Aerdenburg keek hem verbaasd aan.

’Een vete?’

De Cock knikte.

’Ontstaan na een verschil van mening over een transactie uit het verleden.’

Andreas van Aerdenburg trok zijn schouders op.

’Elke tempelier streeft ernaar om de beste te zijn, de machtigste connecties te bezitten, het meeste geld voor de broederschap te bemachtigen.’

’En daarbij worden onoorbare middelen niet geschuwd.’ Andreas van Aerdenburg reageerde fel.

’Is dat een vraag of een aantijging?’

De Cock glimlachte fijntjes.

’Beschouw het als een vraag.’

Andreas van Aerdenburg ademde diep.

’Een ieder kent de grenzen van zijn eigen geweten.’ ’Kent u de gewetensgrenzen van Antonie de Lavaterne en Henry Cooperbrander?’

Andreas van Aerdenburg antwoordde niet direct.

’Ik… eh,’ sprak hij weifelend, ’ik heb altijd het gevoel gehad dat Henry Cooperbrander meer ethiek in zijn functie weefde dan Antonie de Lavaterne.’

Vledder lachte vrolijk.

’Ik heb altijd al het gevoel gehad,’ imiteerde hij de stem van Andreas van Aerdenburg, ’dat Henry Cooperbrander meer ethiek in zijn functie weefde dan Antonie de Lavaterne.’ De Cock gniffelde.

’Dat is een galante manier om duidelijk te maken dat men iemand minder vertrouwt.’

Vledder knikte.

’Die Andreas van Aerdenburg lijkt mij een intelligente, sluwe man. Iemand op wie je weinig vat krijgt.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

’Ik vind het vreemd dat hij niets wist van een vete tussen Henry Cooperbrander en Antonie de Lavaterne. Zoiets lekt na enige tijd toch uit?’

Vledder knikte.

’Dat blijft niet verborgen,’ stemde hij in. ’Wat mij overigens opvalt, hoe meer wij van die Antonie de Lavaterne te weten komen, des te meer wijkt hij af van het beeld dat zijn vrouw van hem schetste. Ik vraag mij af of Gabriëlle de Lavaterne tijdens hun huwelijk haar echtgenoot werkelijk zo slecht heeft doorgrond.’

De Cock glimlachte.

’Ik leid,’ reageerde hij spottend, ’al een lang en gelukkig huwelijk, toch ontdek ik bij mijn vrouw steeds opnieuw dingen die mij hogelijk verbazen.’