Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

‘Ze gaat niet terug naar Duivendrecht. Ik neem haar wel onder mijn hoede.’

De Cock keek haar strak aan en schudde zijn hoofd. ‘Ze gaat wel terug naar Duivendrecht,’ reageerde hij onverzettelijk. ‘En wel zo snel mogelijk.’

‘Waarom?’

‘Om haar afspraak na te komen.’

Camilla Verduin keek hem vol afschuw aan. ‘Met die gevaarlijke Jean-Paul van Capelle?’

‘Ja.’

Vledder boog zich naar voren. ‘Je wilt haar als lokaas gebruiken?’ ‘Precies.’

Vledder gebaarde heftig. ‘Dat kun je niet doen. Dat is veel te riskant. Wil je een derde moord?’

De Cock knikte.

‘Een poging daartoe… onder onze hoede.’

Ze reden met hun oude Volkswagen over de Rijksstraatweg Duivendrecht binnen.

De Cock draaide zich half om. Schuin op de achterbank, met opgetrokken knieën, zat Ellen van Eijsden. Camilla Verduin, zo constateerde hij, had gelijk. Zo klein, ineengedoken, leek ze echt een angstig vogeltje.

‘Durf je nog?’

Ellen van Eijsden haalde diep adem. Ze nam haar voeten van de bank en kwam naar voren. Met haar beide handen greep ze de linkerarm van De Cock vast.

‘Jullie beschermen mij toch… jullie beschermen mij toch… jullie zijn er toch bij?’

De Cock trok een ernstig gezicht.

‘Wij zullen ervoor zorgen,’ sprak hij geruststellend, ‘dat er niets met je gebeurt. Jij krijgt geen mes in je rug, zoals die anderen.’ Hij draaide zich weer om en wendde zich tot Vledder. ‘Daar rechtsaf is de Telstarweg en daar heb je links een parkeerplaats bij het winkelcentrum. Het lijkt mij het beste dat je daar de wagen parkeert. De rest kunnen we te voet af.’

Vledder keek hem van terzijde aan. ‘Je bent hier goed thuis.’ De Cock glimlachte. ‘Ik heb hier eens mijn vrouw vandaan gehaald.’

‘Uit Duivendrecht?’

De Cock knikte. ‘Maar toen bestonden de flats aan het Waddenland nog niet.’

Ze stapten uit. Met de fragiele Ellen van Eijsden in hun midden, liepen ze van de parkeerplaats terug naar de Rijksstraatweg. Via een rustiek houten hekje, een smal paadje van flagstones, achter een hoge haag van paarse rododendrons, bereikten ze de ingang van haar flatje.

De Cock strekte zijn open hand naar Ellen uit.

‘Geef mij de sleuteltjes maar.’

Ze zocht in haar handtas en gaf de oude rechercheur een sleutelbos. Met kennersblik pakte De Cock direct de juiste sleutel en stak die in het slot.

Vledder grijnsde. ‘Dat is voor het eerst dat ik jou op een eerlijke manier een slot zie openen.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Zonder het apparaatje van Handige Henkie.’

De Cock onderdrukte een lach en duwde de deur verder open. Na een kleine hal bereikten ze een gezellig ingerichte woonkamer. Schraal licht viel door kunstig geplooide vitrage schuin naar beneden en wierp lange schaduwen op de vloer. Ellen van Eijsden vatte de oude speurder bij zijn arm. ‘Zal ik het licht aandoen?’

De Cock knikte. ‘Doe zoals je het altijd ’s avonds doet.’ Ellen van Eijsden liep naar het raam.

‘Dan gaan de overgordijnen dicht. Ik heb wel eens een gluurder bij de rododendrons gezien.’

De Cock schoof de mouw van zijn regenjas iets terug en keek op zijn horloge. ‘Als hij op tijd is, dan hebben we nog ruim twintig minuten.’

Vledder wees om zich heen. ‘Wat wil je doen… hier rustig in een fauteuil gaan zitten wachten tot hij komt?’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘We moeten eerst haar rug goed afdekken en beschermen.’

Hij wees naar Ellen van Eijsden. ‘Als zij gelijk heeft en JeanPaul is er werkelijk op uit om haar te vermoorden, dan zal hij zich door niets laten weerhouden.’

Vledder gebaarde in zijn richting. ‘Je wilt hem echt de gelegenheid geven om een poging tot moord te doen?’

De Cock knikte. ‘Dat lijkt mij psychologisch het juiste moment om hem te doen bekennen dat hij ook verantwoordelijk is voor de moorden op Annelies en Jeanette.

Als Jean-Paul straks komt en hij belt aan, dan gaat Ellen naar de deur en doet hem open. De mogelijkheid bestaat dat Jean-Paul direct toeslaat op het moment dat Ellen zich omdraait en voor hem uit loopt. Op dat moment moeten we bedacht zijn. In die kleine hal kunnen we haar niet afdoende beschermen. Verder kunnen we haar via de keuken binnen ons gezichtsveld houden.’ Vledder trok een bedenkelijk gezicht.

‘Ik vind het toch een riskante zaak.’

De Cock reageerde niet. Hij liep op Ellen van Eijsden toe en nam haar gezicht tussen zijn beide handen. ‘Durf je nog steeds… of zullen we het niet doen?’

Met haar grote donkerbruine ogen keek ze naar hem op. ‘Ik durf.’

De tijd vergleed langzaam. Gespannen luisterden ze naar ieder geluid. De Cock keek op zijn horloge. Het was precies tien uur. Opeens klonk buiten een gesmoorde kreet, gevolgd door haastige voetstappen.

Vledder hield zijn adem in. ‘Daar komt iemand,’ fluisterde hij. Het geluid verstomde en de voetstappen stierven weg. Er werd niet gebeld.

Nog enkele minuten bleven de beide rechercheurs op hun post. Toen het geluid zich niet meer herhaalde en niemand zich meldde, verlieten ze de keuken en gingen via de woonkamer naar de kleine hal. De Cock trok de deur open en schrok.

Voor de toegangsdeur, op het paadje van flagstones, lag in de stromende regen een man. Hij lag op zijn rug. Zijn armen waren naar voren gestrekt, zijn benen lagen iets gespreid… De Cock knielde bij hem neer. Aan zijn achterhoofd ontdekte de oude rechercheur een grote wond. Klonten bloed kleefden in het haar.

De Cock draaide het lichaam iets terug. Het licht van de straatlantaarn viel op het gezicht.

Vledder slikte. ‘Jean-Paul van Capelle,’ hijgde hij.

De Cock knikte. ‘Doodgeslagen.’

‘Doodgeslagen?’

De Cock wees naar de wond.

‘Met een zwaar voorwerp. Gezien de wond schat ik met een fikse hamer.’

‘Wanneer?’

‘Vermoedelijk enkele minuten geleden… toen wij die kreet hoorden.’

Vledder liep achter hem vandaan en knielde aan de andere zijde van het lichaam.

‘Door wie?’

De Cock antwoordde niet. Snel tastten zijn gevoelige vingers de kleding van de man af. Uit de rechterzijzak van het colbert haalde hij een mes… een groot model keukenmes met een lemmet van zeker negentieneneenhalve centimeter, eindigend in een scherpe punt.

De grijze speurder deed zijn zaklantaarn aan.

‘ Inox — Thiers France ,’ las hij hardop. Hij deed zijn zaklantaarn weer uit en legde hem naast zich neer. Het mes hield hij in zijn open hand en keek ernaar. ‘Ellen van Eijsden had gelijk,’ sprak hij somber. ‘Dit mes was bestemd voor haar rug.’

Hij pakte zijn zaklantaarn, kwam moeizaam overeind en gaf het mes aan Vledder. Regendruppels hingen aan het staal. ‘Wacht jij hier tot de meute komt. Ik zal ze voor je waarschuwen. En zorg voor Ellen. Breng haar voor vannacht maar bij Camilla Verduin onder.’

Vledder kwam verrast omhoog.

‘En wat doe jij?’

De Cock hield zijn hand op.

‘Geef mij de sleuteltjes van de Volkswagen. Jij kunt straks wel met Bram van Wielingen meerijden. Ik ga naar huis.’ Vledder deed wat hij verlangde.

‘Ben je moe?’ vroeg hij bezorgd.

De grijze speurder knikte vaag en liep bij hem weg. De jonge rechercheur keek hem na en vermoedde geen moment dat De Cock had gelogen.

Commissaris Buitendam, de lange statige chef van het politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat, wenkte met een slanke hand naar de stoel voor zijn bureau. ‘Ga zitten, De Cock,’ sprak hij geaffecteerd. ‘Ik wil nader worden geïnformeerd.’ De oude rechercheur trok een stuurs gezicht en nam onwillig plaats. Het liefst bleef hij staan, rechtop, zijn benen iets uit elkaar. Dan voelde hij zich meer weerbaar, meer gespannen. Wanneer Buitendam hem ontbood, bezag hij de commissaris steeds met argwaan. Het was een protesthouding, die hij aannam om de vrijheid van handelen af te schermen, waarop hij als oude rechercheur meende recht te hebben.