Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

‘Je zei dat Justus en jij ook over de beide moorden hadden nagedacht?’

Camilla Verduin knikte.

‘Toen Justus mij had verteld dat hij, en ook Jean-Paul van Capelle, omgang hadden gehad met de aan aids overleden Martha Overdijk, gaf mij dat een geweldige schok. Ik moest dat eerst verwerken en begreep wat dat ook voor mijzelf betekende. Toen ik er verder over nadacht, besefte ik, dat mogelijk ook JeanPaul van Capelle was besmet en ik vroeg aan Justus of JeanPaul wist dat Martha Overdijk aan aids was gestorven.’ De Cock keek haar gespannen aan.

‘En?’

Camilla Verduin schudde haar hoofd.

‘Volgens Justus had Jean-Paul van Capelle al jaren geen contact meer met Martha Overdijk. Hij achtte het heel goed mogelijk dat Jean-Paul niet eens wist dat Martha Overdijk was overleden.’

De Cock gebaarde in haar richting.

‘Toen zijn jullie naar de Brouwersgracht gegaan.’

Camilla Verduin keek hem verrast aan.

‘Hoe weet u dat?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik wist dat niet. Maar het lag voor de hand dat jullie dat zouden doen. Justus is toch jaren met Jean-Paul bevriend geweest?’ Camilla Verduin knikte.

‘We zijn inderdaad naar de Brouwersgracht gegaan. Jean-Paul was niet thuis. We werden ontvangen door zijn moeder.’ Op het gezicht van Camilla Verduin verscheen een droevige grijns. ‘Zij zal ons wel een vreemd stel hebben gevonden. Geen van ons beiden durfde het haar te zeggen. Ten slotte zijn we zonder iets te vertellen weer vertrokken.’

De Cock toonde verbazing.

‘Vroeg de moeder van Jean-Paul niets?’

Camilla Verduin maakte een hulpeloos gebaar.

‘Justus zei dat hij was gekomen om zijn oude vriend, die hij al zo lang niet had gezien, weer eens te ontmoeten. De moeder van Jean-Paul reageerde met een sceptische glimlach.’ ‘Ze geloofde hem niet?’

‘Dat idee had ik.’

‘Wat zijn jullie nu verder van plan?’

Camilla Verduin zwaaide afwerend.

‘Ons verhaal is nog niet af.’

De Cock liet zijn blik over haar gezicht dwalen en las een intense spanning. ‘Jullie verhaal is nog niet af?’ herhaalde hij vragend.

Camilla Verduin schudde haar hoofd.

‘Justus kende nog een jonge vrouw met wie Jean-Paul van Capelle ook bevriend is geweest… of misschien nog bevriend is… ene Ellen van Eijsden. Justus wist dat ze een eigen flatje had in Duivendrecht aan het Waddenland.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen samen.

‘En daar zijn jullie toen heen gegaan?’

Camilla Verduin knikte.

‘Onze gedachte was dat zij dan weer Jean-Paul kon inlichten.’ ‘En?’

Camilla Verduin zuchtte.

‘We troffen haar thuis… een angstig vogeltje. Ze wilde aanvankelijk niet eens de deur voor ons opendoen. Zo bang was ze.’ De Cock keek haar verbaasd aan.

‘Die Ellen van Eijsden was bang?’

‘Ja, echt, doodsbang.’

‘Voor wie… voor wat?’

Camilla Verduin stond van haar stoel op.

‘Ellen kan het u beter zelf vertellen.’ Ze strekte haar rechterarm in de richting van de deur van de recherchekamer. ‘Ik heb haar voor u meegebracht. Ze zit in de gang op de bank.’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus. Onderwijl tastte zijn scherpe blik de gelaatstrekken af van de vrouw, die naast hem aan zijn bureau had plaatsgenomen. Ze had een ovaal gezicht met een gave olijfkleurige huid, een sensuele mond en grote glanzende donkerbruine ogen. Haar ravenzwarte haren droeg ze als een pony tot bijna op haar wenkbrauwen. Ellen van Eijsden, zo constateerde hij, was een fragiele jonge vrouw van een exotische schoonheid.

De oude rechercheur wees naar Camilla Verduin, die verderop aan een leeg bureau was gaan zitten.

‘Zij heeft ons verteld dat u zo bang bent, dat u zich zo bedreigd voelt, dat u het liefst niemand meer ontvangt… de deuren van uw flat in Duivendrecht gesloten houdt.’

Ellen van Eijsden knikte.

‘Dat is juist. Ik ben bang.’

‘Waarvoor?’

Ellen van Eijsden keek met een ernstig gezicht naar hem op. In haar grote donkerbruine ogen lag een melancholieke blik. ‘Om vermoord te worden,’ sprak ze omfloerst.

De Cock maakte een weifelend gebaar.

‘Is daar reden voor?’

Ellen van Eijsden knikte opnieuw en zuchtte.

‘Zeker… een gegronde reden. Ik heb het gevolgd. Nauwlettend. Na Annelies van Haemstede en Jeanette van Zelhem ben ik aan de beurt.’

De Cock trok achteloos zijn schouders op.

‘Het is mij niet duidelijk… waarom zou u aan de beurt zijn?’ ‘Omdat ik ook omgang met hem heb gehad.’

‘Met wie?’

‘Jean-Paul… Jean-Paul van Capelle.’

De Cock trok zijn wenkbrauwen samen.

‘U… eh, beweert dus,’ formuleerde hij rustig, ‘dat Jean-Paul van Capelle zowel Annelies van Haemstede als Jeanette van Zelhem heeft vermoord?’

Ellen van Eijsden trok haar mond strak.

‘Ja,’ antwoordde ze fel, ‘dat beweer ik. En ik ben de volgende op zijn lijstje.’

De Cock grinnikte vreugdeloos.

‘Maar waarom… wat drijft hem… wat is zijn motief?’ Ellen van Eijsden schudde haar hoofd.

‘Dat weet ik niet. Ik weet niet waarom Jean-Paul de vrouwen met wie hij in het verleden omgang heeft gehad, heeft vermoord of wil vermoorden. Maar dat het zo is… daarvan ben ik overtuigd. Ik wed dat hij ook Martha Overdijk zou hebben vermoord… als ze nu nog had geleefd.’

De Cock produceerde een zenuwachtig lachje.

‘Maar dat alles is toch niet meer dan een theorie? Ik bedoel… u kunt uw bewering toch met geen enkele vorm van bewijs staven?’ Ellen van Eijsden keek hem verwonderd aan.

‘Moet dat?’

De Cock boog zich iets naar haar toe.

‘De wet,’ sprak hij geduldig. ‘De wet vraagt om bewijs… wettig en overtuigend bewijs. Aan naakte beweringen heb ik als rechercheur niets.’

Ellen van Eijsden zette even haar sterke tanden in haar onderlip.

‘Ik weet niet op welke wijze een rechercheur denkt,’ reageerde ze koel. ‘Dat interesseert mij in feite ook niet zoveel. Mijn gevoel zegt mij dat Jean-Paul, misschien uit een soort wraak voor verbroken verhoudingen, Annelies van Haemstede en Jeanette van Zelhem heeft vermoord en dat hij nu zijn moordplannen op mij heeft gericht.’

Ze pauzeerde even en ademde diep.

‘Meer dan een jaar lang,’ ging ze verder, ‘heb ik van Jean-Paul niets gehoord of gezien en nu plotseling, na de dood van zijn vroegere vriendinnen, zoekt hij weer contact met mij.’ ‘Hoe?’

‘Hij belt mij regelmatig op… zegt dat hij de relatie weer wil voortzetten… vraagt of hij mij weer mag bezoeken.’ ‘En?’

Ellen van Eijsden liet haar hoofd zakken.

‘Vanavond komt hij naar Duivendrecht.’

De Cock keek haar ongelovig aan. ‘Jean-Paul van Capelle?’ ‘Ja.’

‘Hoe laat?’

Ellen van Eijsden blikte op haar polshorloge.

‘Om tien uur heeft hij gezegd. Om tien uur zou hij er zijn.’ ‘U hebt toegezegd hem te ontvangen?’

‘Ja.’

De Cock reageerde geschokt. ‘Waarom?’

In de grote donkerbruine ogen van Ellen van Eijsden glom een traan. ‘Hij drong zo aan,’ sprak ze zacht huilend. ‘Ik durfde niet langer te weigeren. Ik wist op het laatst ook niet meer wat ik moest zeggen. Ik had geen uitvluchten meer.’

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

‘U ontvangt een man,’ sprak hij totaal verbijsterd, ‘die volgens u twee afschuwelijke moorden op zijn geweten heeft en bovendien het plan heeft opgevat om ook u van het leven te beroven?’ De grijze speurder zakte in zijn stoel terug. ‘Dat… eh, dat is dwaas.’ Ellen van Eijsden huilde bitter. Haar fragiele lichaam schokte. Tranen verveegden haar make-up, drupten vervuild in haar schoot. ‘Ik ben bang… ik ben zo bang… ik ben…’

Camilla Verduin kwam haastig naderbij en legde beschermend haar arm om de schouders van Ellen van Eijsden. Ze blikte naar de oude rechercheur.