Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

De Cock gebaarde voor zich uit naar Vledder.

‘Mijn collega is er nog steeds van overtuigd dat jij dat mes in haar rug hebt gestoken.’

Marinus van de Heuvel draaide zich met een ruk om. Zijn gezicht zag rood en zijn neusvleugels trilden.

‘Zet dat idee uit je hoofd, man,’ schreeuwde hij wild gebarend. ‘Je bent verkeerd… helemaal verkeerd. Ik was het niet. Je moet mij niet hebben… pak die gore vieze vent van die schuit.’ Vledder keek hem onbewogen aan.

‘De roestige Christoffel aan de Amstel,’ sprak hij kalm. ‘Je bedoelt Harry Devoorde?’

Marinus van de Heuvel knikte heftig.

‘Die moet je hebben. Hij heeft het gedaan… hij was doodsbang dat Annelies zou gaan praten over die bankoverval, die zij een paar jaar geleden samen hebben gepleegd en waarvan Annelies nooit een cent heeft gekregen. Hij had een motief voor de moord… ik niet. Ik ben altijd goed voor Annelies geweest. Ze was al ziek toen ze bij mij kwam. Ik heb haar verzorgd… ik heb voor haar gescoord… maar die vuile, vieze gore woesteling… die smeerlap, die…’ Hij maakte zijn zin niet af. Hij snakte naar adem.

Vledder kneep zijn lippen op elkaar.

‘Harry Devoorde is dood.’

Marinus van de Heuvel draaide zich weer naar De Cock. Zijn mond hing half open en in zijn ogen lag een glazige blik. ‘Dood?’ stamelde hij.

De Cock knikte traag.

‘Vanmiddag.’

Het gezicht van Marinus van de Heuvel toonde een totale verbijstering.

‘Heeft hij het toch gedaan?’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wie?’

Marinus van de Heuvel slikte.

‘Justus van Haemstede. Emile de Boer en ik hebben hem alles verteld en hij heeft ons bezworen dat hij het zou doen.’ ‘Wat?’

‘Wraak nemen… wraak nemen op Harry Devoorde… voor alles wat hij zijn zuster heeft aangedaan.’

‘Heb je hem teruggebracht naar zijn cel?’

Vledder knikte met een somber gezicht.

‘Hij is helemaal in de war. Nu hij weet hoe Harry Devoorde om het leven kwam, vindt hij het verschrikkelijk dat hij Justus van Haemstede heeft beschuldigd. Bovendien is hij bang dat nu de moord op Annelies nooit zal worden opgelost en dat er altijd een smet op hem zal blijven rusten.’

De Cock keek naar hem op.

‘Ben je er nog van overtuigd dat Marinus van de Heuvel het heeft gedaan?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ik heb beneden in de cel nog even met hem zitten praten. Ik geloof hem nu.’

Op het gezicht van De Cock brak een glimlach door. ‘Daar ben ik blij om.’ Hij kwam overeind. ‘Moeten we nog naar Smalle Lowietje?’

Vledder liet zich in zijn stoel achter zijn bureau zakken en streek met zijn handen door zijn blonde haren. ‘Ik heb er eerlijk gezegd weinig trek meer in. Het bericht over de dood van Harry Devoorde en dat emotionele gesprek met Marinus van de Heuvel hebben mij toch wel aangegrepen.’ Hij ademde diep. ‘Ik heb ook voor het eerst tijdens dit onderzoek het gevoel dat we er niet uitkomen… dat de moorden onopgelost blijven. Het kan bijna niet meer. Alle verdachten…’ Hij maakte zijn zin niet af. Een zacht kloppen op de deur van de recherchekamer onderbrak zijn betoog. De jonge rechercheur sloot even zijn ogen en riep: ‘Binnen!’

Het klonk vermoeid.

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen een waarlijk beeldschone vrouw. Lang, blond golvend haar gleed langs haar slanke hals en waaierde als een gordijn over de brede schouderflappen van haar modieuze regenmantel met capuchon. Op haar korte zeegroene laarsjes zweefde ze naderbij. Het leek alsof de tijd zich herhaalde.

De Cock liep blij verrast op haar toe.

‘Camilla Verduin,’ riep hij opgewonden. ‘Opnieuw. Wat een genoegen.’

Ze bleef voor hem staan. Haar gezicht stond ernstig. ‘Mag ik nog een momentje van uw tijd?’

De Cock bracht zijn beminnelijkste glimlach.

‘Al is het voor de rest van de week,’ sprak hij jolig.

Gepaard met een kleine buiging zwaaide hij naar de stoel naast zijn bureau. ‘Kom bij mij zitten.’

De manier waarop Camilla Verduin bezit van haar zetel nam, getuigde opnieuw van groot raffinement. Toch leek ze meer gehaast, toonde ze meer nervositeit dan bij haar vorig bezoek. Ze knoopte haar groene regenmantel los, sloeg haar lange benen over elkaar en trok het korte strakke rokje dichter naar haar knieën. ‘U… eh, u kent mijn probleem?’ opende ze omzichtig. De Cock gniffelde.

‘Als ik mij goed herinner heette dat probleem Justus van Haemstede.’

Camilla Verduin knikte nadrukkelijk.

‘Inderdaad. Sinds ik u die morgen in zijn maisonnette heb ontmoet, heb ik mij vrijwel voortdurend met dat probleem beziggehouden.’

De Cock keek haar bezorgd aan.

‘Waarom?’

Camilla Verduin frunnikte aan de zoom van haar rokje. ‘Ik houd niet van onzekerheden. Daar kan ik niet tegen. Die maken mij nerveus. Ik kom daar niet van los. Dan wil ik klaarheid… zo snel mogelijk. Kunt u zich dat voorstellen?’ De Cock glimlachte.

‘Ik ken dat gevoel. Het is de passie van een goede rechercheur.’ Camilla Verduin zuchtte.

‘Ik houd van Justus. Ik wil vechten voor mijn relatie met hem. Maar dan moet ik wel weten tegen wie of wat. Ik wil mijn tegenstander of tegenstandster kennen. Dan weet ik waar ik op af kan gaan.’

De Cock strekte zijn wijsvinger naar haar uit.

‘En weet je het nu?’ vroeg hij kalm. ‘Tegen wie of wat je moet vechten?’

Camilla Verduin knikte.

‘Ik heb alle namen die ik Justus wel eens in zijn slaap heb horen noemen, op een rijtje gezet. Vanmorgen heb ik dat rijtje namen aan hem voorgelegd. Ik heb hem gezegd dat ik het gevoel had dat onze relatie dreigde te mislukken en dat ik dat niet wilde… dat ik van hem hield. Maar dat de enige basis voor een goede verstandhouding openheid is… eerlijk zijn ten opzichte van elkaar.’ Ze sprak snel, hakkelend, struikelde soms over haar eigen woorden. ‘Ik heb Justus voor een duidelijke keuze gesteld: óf een definitief einde aan onze verhouding… óf ten opzichte van elkaar een volkomen oprechtheid… weg met alle geheimen en achterbaks gedoe.’

‘En?’

Camilla Verduin slikte en sloeg even haar beide handen voor haar gezicht.

‘Justus heeft jaren geleden omgang gehad met de Martha Overdijk die ik u noemde. Dat meisje is vorige maand aan aids gestorven.’

De Cock knikte.

‘En nu is Justus bang dat hij ook is besmet.’

Camilla Verduin keek naar De Cock op, die geen spier vertrok. ‘Dat weet u al?’

‘Wij hebben met de moeder van Martha Overdijk gesproken. Zij vertelde ons dat Justus kort voor de dood van Martha nog bij haar op bezoek is geweest.’

Camilla Verduin vouwde haar handen in haar schoot. ‘Justus en ik zijn vanmiddag naar het AMC gegaan om ons te laten onderzoeken. We hebben nog geen uitslag, maar Justus en ik zijn van plan om, wat de uitslag ook moge zijn, bij elkaar te blijven.’

‘Een moedig besluit.’

Camilla Verduin verschoof iets op haar stoel en kuchte. ‘Justus en ik hebben ook over de moorden nagedacht.’ De Cock keek haar onderzoekend aan.

‘De moorden?’

In zijn stem sloop een lichte verbazing.

Camilla Verduin knikte met een ernstig gezicht.

‘De moord op zijn zuster Annelies en de moord op Jeanette van Zelhem.’ Ze pauzeerde even. ‘Justus is jaren bevriend geweest met ene Jean-Paul van Capelle. Het was een hechte vriendschap. Justus en hij wisselden vaak hun vriendinnetjes uit. Zo’n vriendinnetje was Jeanette van Zelhem.’ Ze pauzeerde opnieuw. ‘En zo’n vriendinnetje was ook… Martha Overdijk.’

Camilla Verduin leunde achterover in haar stoel. Haar blonde haren glansden, maar haar make-up camoufleerde een bleek gezicht.

‘Ik heb een emotionele dag achter de rug,’ sprak ze met een zucht. ‘Werkelijk een dag om nooit te vergeten. Ik voel mij tevreden. Dat wel. Er is een enorme druk van mij afgevallen. De spanningen van de laatste tijd, die kwellende onzekerheden, ben ik kwijt. Het idee dat mij wellicht nog veel ellende en verdriet te wachten staat, stoort mij niet. Justus en ik hebben de barrières die ons gescheiden hielden, geslecht. Dat was mij alles wel waard.’ De Cock luisterde geduldig. Hij besefte dat de jonge vrouw een sterke behoefte voelde om zich te uiten. Toen ze even pauzeerde, boog hij zich naar haar toe.