Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

Rechercheur De Cock van het aloude politiebureau aan de Amsterdamse Warmoesstraat keek schuin omhoog naar een jonge politieman, die met zijn pet stijf onder zijn rechterarm geklemd en een verlegen lachje om zijn mond naast zijn bureau stond. Het gezicht van de jonge diender kwam hem vaag bekend voor. De Cock nam wel aan dat de jonge politieman bij zijn plaatsing aan bureau Warmoesstraat aan hem was voorgesteld, maar hij kon met de beste wil van de wereld geen naam bij dat gezicht bedenken. ‘Dag,’ groette hij simpel.

De jonge politieman maakte een lichte buiging.

‘Ik ben Peter van Buuren.’

De Cock glimlachte.

‘Dag, Peter van Buuren.’

De jonge diender legde zijn pet op het bureau van De Cock en tastte naar de rechterzijzak van zijn tuniek. Hij nam daaruit een vuile injectiespuit met naald en legde die voor de oude rechercheur neer. De Cock trok een vies gezicht.

‘Wat moet ik daarmee?’

‘Ik dacht dat u die zaak behandelde.’

‘Welke zaak?’

‘Van die junk, die ik heb binnengebracht.’

De Cock wees naar de stoel naast zijn bureau.

‘Ga zitten,’ sprak hij vriendelijk. ‘Jij hebt een junk binnengebracht?’

Peter van Buuren nam plaats en knikte.

‘Als verdacht van een beroving. Hij heeft op de hoek van de Oudezijds Achterburgwal en de Oude Doelenstraat een Duitse toerist aangesproken en hem al zijn geld afgenomen.’ De oude rechercheur keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Zomaar?’ vroeg hij ongelovig.

Peter van Buuren gebaarde naar de vuile injectienaald op het bureau van De Cock en schudde zijn hoofd.

‘Niet zomaar. Hij heeft tegen die Duitser gezegd dat hij de ziekte aids had en dat hij de man met die spuit zou prikken als die Duitser hem niet onmiddellijk al zijn geld gaf.’

‘En toen?’

‘Die Duitser was doodsbang dat die junk hem werkelijk met die vuile injectienaald zou prikken en heeft al zijn geld gegeven… zelfs zijn horloge.’

De Cock knikte begrijpend. ‘Hoe ben jij erbij betrokken?’ ‘Ik stond op de Dam bij het monument. Die Duitser kwam naar mij toe en vertelde het mij. Ik ben met hem meegegaan. Toen heeft hij mij de dader aangewezen. Die junk stond nog op dezelfde plek waar hij de beroving had gepleegd.’

De Cock boog zich iets naar de jonge diender toe.

‘Toen heb jij die junk gearresteerd, hem zijn spuit afgenomen en hem meegenomen naar het bureau?’

‘Inderdaad.’

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Dat moet je nooit meer zo doen.’

Peter van Buuren reageerde verrast.

‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’

De Cock antwoordde niet. Hij trok een lade van zijn bureau open, nam daaruit een kurkje en drukte dat kurkje heel zorgvuldig op de punt van de naald van de injectiespuit. Daarna grabbelde hij opnieuw in de lade van zijn bureau en legde een paar kurkjes voor de jonge diender neer.

‘Die moet je altijd bij je hebben,’ sprak hij belerend. ‘Stop ze maar in je zak. Wees in hemelsnaam voorzichtig met die smerige spuiten. Als je je per ongeluk aan zo’n naald prikt… geloof me, je hebt zo een besmetting met hepatitis B [1] Een ernstige leverziekte. of aids.’ De oude rechercheur blikte opzij en keek Peter van Buuren met gespeelde bezorgdheid aan. ‘We willen jou bij de politie nog niet missen. Aan een dooie diender hebben we niets.’

Peter van Buuren grinnikte en stak de kurkjes in zijn zak. ‘Ik zal eraan denken.’ Hij kwam van zijn stoel overeind. ‘Moet ik die junk boven brengen voor het verhoor?’

De Cock knikte.

‘Doe dat… voor hij afkickverschijnselen krijgt… dan is hij voorlopig niet meer aanspreekbaar.’

De Cock leunde iets in zijn stoel achterover en keek de jongeman voor zich scherp onderzoekend aan. Hij had een bleek smal gezicht met iets oplopende jukbeenderen en ruig, blond, onverzorgd haar. Zijn lichtblauwe ogen leken diep in de kassen verzonken. Om zijn mager lijf slobberde een haast versleten spijkerpak met rafels aan de broekspijpen. Zijn blote voeten staken in een paar afgetrapte trimschoenen.

De oude rechercheur schatte hem op voor in de dertig, maar bedacht dat hij vermoedelijk jonger was. Overmatig gebruik van drugs had zijn gezicht getekend.

De jongeman friemelde nerveus aan een knoopje van zijn jack. ‘U houdt mij hier vast?’

‘Ik moet het nog met de commissaris bespreken, maar ik denk wel dat u blijft.’

‘Dan moet ik een dokter.’

De Cock knikte traag.

‘Ik zal straks een dokter voor u laten komen,’ reageerde hij kalm. Hij boog zich iets naar hem toe. ‘U hebt aan die agent opgegeven dat u Marinus van de Heuvel heet… klopt dat?’ ‘Ja, dat klopt.’

‘Hoe oud bent u?’

‘Vierentwintig.’

De Cock wees naar de injectiespuit op zijn bureau.

‘Is dat ding van u?’

‘Ja. En ik wil hem terug hebben.’

De Cock schudde resoluut zijn hoofd.

‘Dat zal niet gaan. Ik neem dat ding in beslag. Bovendien kunt u beter niet van die ouderwetse spuiten gebruiken.’

De jongeman kneep zijn lippen op elkaar.

‘Ik wil hem terug,’ riep hij nukkig. ‘Ik ben aan dat ding gewend.’ De Cock negeerde de opmerking.

‘Hoe lang bent u al verslaafd?’

Marinus van de Heuvel grijnsde.

‘Zolang ik mij kan herinneren. Ik was nog op school toen ik mijn eerste shotje nam.’

De Cock gebaarde in zijn richting.

‘Bent u inderdaad ziek… ik bedoel, hebt u aids?’

De jongeman trok zijn schouders op.

‘Dat weet ik niet,’ riep hij geprikkeld. ‘En ik wil het ook niet weten. Ik weet alleen dat iedereen er doodsbenauwd voor is.’ De Cock keek hem strak aan.

‘Zei u daarom tegen die Duitser dat u aids had… dreigde u daarom met die naald te prikken?’

Marinus van de Heuvel verschoof iets op zijn stoel. ‘Ik had poen nodig,’ antwoordde hij vlak, onverschillig. Hij gebaarde ineens heftig met zijn beide handen en veranderde van toon. ‘Wat moeten al die buitenlanders hier? Die komen toch alleen maar om spul te kopen. Ze drijven de prijzen op. Een shotje is bijna niet meer te betalen.’

‘Buiten dat horloge… hoeveel geld hebt u die Duitser afhandig gemaakt?’

Marinus van de Heuvel maakte een afwerend gebaar. ‘Dat weet ik niet. Ik had nog geen tijd gekregen om het te tellen. Vraag het aan die diender. Die heeft alles van mij afgenomen.’ De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Hoe vaak hebt u al onder bedreiging van die spuit mensen beroofd?’ Marinus van de Heuvel liet zijn hoofd langzaam zakken en antwoordde niet.

De Cock keek enkele seconden naar zijn warrige kruin en vroeg zich af hoe lang het geleden was, dat de jongeman voor het laatst zijn hoofd had gewassen.

‘Hoe vaak hebt u al onder bedreiging van die vieze injectiespuit mensen op straat van hun bezittingen beroofd?’ herhaalde hij dwingender.

Marinus van de Heuvel richtte zijn hoofd op en keek hem aan. In zijn ogen lag een verontschuldigende blik.

‘Annelies en ik hadden veel nodig.’

‘Wie is Annelies?’

‘Mijn vriendin.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Ook verslaafd?’ vroeg hij overbodig.

Marinus van de Heuvel knikte.

‘Niet door mij. Echt niet. Ze was het al voor ik haar leerde kennen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Annelies… hoe heet ze verder?’

‘Van Haemstede… met ae. Annelies van Haemstede. Ze is van goeden huize. Haar vader is een soort hotemetoot aan een universiteit. Barbaars streng. Toen hij merkte dat Annelies verslaafd was, heeft hij haar de deur gewezen.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Zo, zonder meer?’

In zijn stem trilde ongeloof.

Marinus van de Heuvel zuchtte.