Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

Marinus van de Heuvel rukte zijn haren uit de hand van De Cock. Zijn gezicht zag rood.

‘Dat moeten die hoerenkerels toch zelf weten,’ snauwde hij. ‘Ze kennen toch het gevaar… ze weten toch welk risico ze lopen?’ De Cock liet de bruisende woede uit zijn aderen wegvloeien. Hij realiseerde zich dat het weinig nut had om zich op te winden. ‘Je begrijpt,’ sprak hij kalm, ‘dat ik je voorlopig niet kan vrijlaten. Ik wil weten hoeveel berovingen jij in totaal hebt gepleegd en ik wil nagaan of je mij ten aanzien van de dood van Annelies de waarheid hebt verteld.’

Marinus van de Heuvel stak de wijs- en middelvinger van zijn rechterhand omhoog. ‘Dat zweer ik.’

De Cock zag het gebaar gelaten aan.

‘Weet je waar de ouders van Annelies wonen?’

‘Hier in Amsterdam, aan de Prins Hendrikkade, ongeveer bij de ingang van de IJtunnel.’

‘Heb je ze wel eens bezocht?’

Marinus van de Heuvel knikte vaag.

‘Ik heb wel eens bij ze aangebeld.’

‘Wanneer?’

‘Toen ik wist dat Annelies ziek was. Ik wilde vragen om hulp.’ ‘En?’

Marinus van de Heuvel kneep zijn ogen even dicht. ‘Ze lieten mij voor de deur staan.’

Vledder keek De Cock vragend aan.

‘Geloof jij hem?’

De oude rechercheur streek nadenkend met zijn pink over de rug van zijn neus. ‘Ik weet niet zo goed wat ik ervan denken moet,’ sprak hij weifelend. ‘Als Marinus van de Heuvel het niet heeft gedaan, dan ziet het er toch niet best voor hem uit. Maar als onze jonge vriend het wel heeft gedaan, dan heeft hij ons een heel slim verhaal verteld.’

‘Je bedoelt, over dat vastpakken van het mes?’

‘Precies.’

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘We weten nog niet of op dat mes inderdaad vingerafdrukken voorkomen.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Wanneer is de sectie?’

‘Morgenochtend om tien uur.’

De Cock stak zijn wijsvinger op.

‘Maak Ben Kreuger er even op attent dat hij het heft van het mes nog moet inpoederen… voordat dokter Rusteloos rigoureus aan het werk gaat. En zorg ervoor dat je het mes in handen krijgt… dat de patholoog-anatoom het niet achteraf meeneemt. Misschien kunnen we er iets mee doen.’

Vledder grinnikte.

‘Nog meer wensen?’

De Cock knikte met een ernstig gezicht.

‘Trek Annelies van Haemstede eens in onze administratie na. Als ze lange tijd verslaafd was, dan zal ze wel voor een of ander feit met de politie in aanraking zijn geweest.’

Er werd op de deur van de recherchekamer geklopt en Vledder riep: ‘Binnen!’

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen de gestalte van een jongeman. De Cock schatte hem op voor in de dertig. Hij droeg een lichtgele regenjas, die bijna tot zijn enkels reikte. Met trage tred kwam hij naderbij. Naast het bureau van De Cock bleef hij staan. Water drupte van zijn jas op de vloer. De oude rechercheur keek naar hem op.

‘Het regent nog steeds, zie ik.’

De jongeman negeerde de opmerking.

‘U bent rechercheur De Cock?’

De grijze speurder knikte.

‘Met ceeooceekaa,’ reageerde hij vrijwel automatisch. ‘Waarmee zou ik u van dienst kunnen zijn?’

De jongeman trok zijn gezicht strak.

‘U behandelt de moord op Annelies van Haemstede?’ De Cock antwoordde niet. Hij gebaarde naar de stoel naast het bureau. ‘Gaat u zitten,’ sprak hij vriendelijk.

De jongeman deed zijn lange regenjas uit, drapeerde die over de leuning van de stoel en nam plaats.

‘Men zei mij dat u de moord behandelt.’

De Cock keek hem enige tijd schattend aan. De jongeman zag er keurig verzorgd uit. Hij droeg een parelgrijze zijden stropdas onder een donkerblauw kostuum van goede snit. Vanonder zijn pantalon met een messcherpe vouw staken een paar korte zwarte laarsjes. De oude rechercheur glimlachte.

‘Wie is men ?’

‘Een vrouw in dat kraakpand.’

‘In de Monnikenstraat?’

‘Ja.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Wat deed u daar?’

De jongeman slikte.

‘Kijken of het waar was.’

‘Wat?’

De jongeman antwoordde niet direct. Hij bracht trillend zijn rechterhand naar zijn mond.

‘Dat… eh, dat Annelies was vermoord.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Wie had u dat gezegd?’

De jongeman maakte een verontschuldigend gebaar. ‘Iemand belde.’

De Cock leunde in zijn stoel achterover.

‘Iemand belde u… wie?’

‘Dat weet ik niet.’

‘A non iem?’

De jongeman knikte.

‘Hij zei alleen: Annelies van Haemstede ligt vermoord in een kraakpand in de Monnikenstraat. Direct daarna brak hij af.’ ‘Het was dus een man.’

‘Inderdaad: een mannenstem… een heldere mannenstem. Hij sprak wat afgemeten en zonder duidelijk herkenbare accenten.’ De Cock boog zich weer naar voren.

‘Wanneer kreeg u dat telefoontje?’

De jongeman blikte even op zijn polshorloge.

‘Een goed uur geleden.’

‘Toen bent u onmiddellijk op pad gegaan?’

De jongeman schudde zijn hoofd.

‘Niet onmiddellijk. Ik was eerst van plan om in mijn eigen wagen te stappen, maar ik bedacht mij, omdat ik niet wist waar de Monnikenstraat was. Ik heb toen maar een taxi laten voorkomen. De chauffeur keek wel een beetje vreemd toen ik hem zei dat ik naar de Monnikenstraat wilde. Onderweg heb ik het hem uitgelegd. Hij heeft mij toen ook geholpen om in de Monnikenstraat dat kraakpand te vinden.’ De jongeman zweeg even, speelde met zijn herinnering. Zijn gezicht betrok. ‘Het was er vies en er hing een nare lucht. Op het portaal van de eerste etage ontmoette ik een magere, slordig geklede jonge vrouw, die mij het kamertje wees waar het was gebeurd en mij zei dat u de moord behandelde.’

De Cock knikte.

‘Yvonne de Nijs.’

De jongeman trok zijn schouders op.

‘Ze heeft zich niet aan mij voorgesteld.’

De Cock keek de jongeman onderzoekend aan.

‘Hebt u enig idee,’ vroeg hij achteloos, ‘waarom die onbekende man juist u belde?’

De jongeman knikte.

‘Ik ben Justus van Haemstede. Annelies is… was mijn zuster.’ Het duurde even voordat De Cock de mededeling had verwerkt. Hij liet zijn grijze hoofd iets zakken en vouwde zijn handen. ‘Gecondoleerd,’ sprak hij zacht.

Justus van Haemstede reageerde niet. Hij staarde nadenkend voor zich uit.

‘Waar ligt ze?’ vroeg hij na een poosje.

‘In het mortuarium op de begraafplaats Westgaarde. Morgenochtend om tien uur zal dokter Rusteloos een gerechtelijke sectie verrichten.’

Justus van Haemstede keek licht geschokt naar hem op. ‘Moet dat?’

De Cock knikte traag.

‘Dat is voorschrift… en ook nuttig, voor later… in verband met de bewijsvoering tegen de dader.’

‘Weet u al wie dat is?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘We hebben nog geen enkel vermoeden in welke richting wij moeten zoeken. Ik vrees dat het een moeizame geschiedenis wordt. Het wereldje van de verslaafden is nogal ondoorzichtig.’ ‘Ik… eh, ik blijf graag op de hoogte.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Waar woont u… zodat wij u kunnen bereiken?’

‘Ik heb een maisonnette in het gebouw d’Witte Leeuw aan de Nieuwe Uilenburgerstraat. Dat is zo’n gerenoveerd pand.’ De Cock gebaarde naar Vledder.

‘Laat mijn collega straks uw adres noteren.’ Hij zweeg even en dacht na. ‘Wat er met uw zuster Annelies is gebeurd… brengt u uw ouders aan de Prins Hendrikkade op de hoogte?’ Justus van Haemstede frommelde aan zijn stropdas. ‘Die… eh, wonen daar niet meer. Mijn vader was hoogleraar hier in Amsterdam aan de Vrije Universiteit. Hij is enige maanden geleden vervroegd uitgetreden. De verslaving van Annelies en alles wat daarmee samenhing, heeft hem diep aangegrepen… zijn gezondheid aangetast. Vader is feitelijk nooit meer geheel de oude geworden. Mijn ouders wonen nu in een kleine bungalow in Drenthe, in de buurt van Emmen.’