Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

‘Hoe maakt u het?’ vroeg hij uitbundig.

‘Best.’

De oude rechercheur leidde dokter Den Koninghe naar het kamertje en gebaarde om zich heen.

‘Het spijt me. De locatie is dit keer wat povertjes. Maar daar heb ik geen schuld aan.’ Hij wees naar de berg vodden aan de wand. ‘Daar ligt ze. Zo hebben we haar gevonden.’

De dokter nam zijn garibaldihoed af, trok de pijpen van zijn streepjesbroek iets omhoog en knielde bij de dode neer. Zijn onderzoek duurde dit keer maar kort. Al na luttele seconden kwam hij overeind. Zijn oude knieën kraakten.

Met precieze bewegingen nam hij zijn bril af, pakte zijn witzijden pochet uit het borstzakje van zijn jacquet en poetste zijn glazen. De Cock kende de bewegingen. Het was een reeks gebaren om tijd te winnen.

‘Ze is dood,’ sprak hij laconiek.

De oude rechercheur knikte met een strak gezicht.

‘Dat begreep ik,’ reageerde hij simpel.

Dokter Den Koninghe wees naar de dode.

‘Langer dan acht uur. Haar lichaam is sterk afgekoeld en de lijkstijfheid is algemeen.’ Hij zette zijn bril weer op en plooide zijn pochet terug in het borstzakje van zijn jacquet. ‘Inwendige bloedingen. Het mes is tot aan het heft in het lichaam gestoten.’ Hij zweeg even en schudde zijn hoofd. ‘Volgens mij was ze toen ze stierf al niet meer in zo’n beste conditie.’

De Cock ademde diep.

‘Ze was verslaafd.’

De lijkschouwer knikte.

‘En ziek. Je mag dokter Rusteloos wel waarschuwen om bij de sectie extra voorzichtig te zijn.’

‘Hoe bedoelt u?’

Dokter Den Koninghe zette zijn hoed op.

‘Gevaar voor besmetting. Ik denk dat collega Rusteloos dat zelf wel zal onderkennen. Ik zal hem straks voor alle zekerheid toch even bellen. Het behoeft wel niet zo te zijn, maar je weet…’ De kleine lijkschouwer beëindigde zijn zin niet. Hij wuifde ten afscheid en liep het kamertje af. Bij de deur draaide hij zich half om en stak zijn rechterwijsvinger omhoog. ‘En wees zelf ook voorzichtig.’ De Cock keek hem met gemengde gevoelens na. Daarna wendde hij zich tot de fotograaf, die zijn fraaie Hasselblad behoedzaam in zijn koffertje teruglegde.

‘Ben je klaar?’

Bram van Wielingen knikte.

‘Alleen nog buiten een plaatje van de gevel. Dat doe ik wel met een ander toestel.’

‘Komt er nog een dactyloscoop?’

Bram van Wielingen glimlachte.

‘Hebben ze jou wel eens in de steek gelaten? Ben Kreuger zal wel onderweg zijn. Je weet hoe krankzinnig het verkeer in de binnenstad is.’ Met een hangende onderlip keek hij het kamertje rond. ‘Ik zou van een dactyloscopisch onderzoek maar niet te veel verwachten. Het is hier overal een vette troep.’ Hij klapte zijn koffertje dicht. ‘Als er vanmiddag niets tussenkomt, dan heb je vanavond nog je foto’s op je bureau.’ Hij zwaaide joviaal. ‘Nou, ajuus.’ De Cock wenkte de broeders van de Geneeskundige Dienst naderbij. ‘Vervoer haar op haar buik,’ instrueerde hij. ‘En laat dat mes in haar rug zitten, dat heeft dokter Rusteloos graag.’ De beide broeders knikten als een tweeling. Ze legden de dode vrouw voorzichtig op de brancard en bogen haar armen langs haar lichaam. Daarna drapeerden zij een laken over haar heen. Het heft van het mes stak als een tentstok omhoog. Omzichtig schoven de broeders met de canvasflappen en de riemen. Het lukte hen om het lijk toch stevig vast te sjorren.

De Cock keek bewonderend toe hoe zij met grote routine en behendigheid de brancard via het portaal de steile trap afdroegen. Nadat de broeders met de dode het pand hadden verlaten, kwam Ben Kreuger met zijn koffer de trap op. Om zijn mond lag een norse trek. ‘Ik heb op de Rozengracht bij de Westermarkt een tijd in de file gestaan. Ik kon geen kant op.’ Hij zette zijn koffer op de houten vloer en keek naar zijn handen. ‘Die trapleuning is zo vet als spek.’ Hij gebaarde om zich heen. ‘Als het hier ook zo is, kan ik mijn kwasten beter in mijn koffer houden.’ De Cock trok gelaten zijn schouders op.

‘Probeer wat. Ik zie er eerlijk gezegd ook niet zo veel heil in.’ Mopperend maakte Ben Kreuger zijn koffer open.

‘Waar lag ze?’

‘Op die berg vodden.’

‘Een vies lijk?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ze was pas een uur of acht dood.’

Vledder liep op De Cock toe en wees naar de stapel vuil wasgoed in de hoek bij het linkerraam.

‘Dat is niet alleen van haar.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik heb al dat vuile goed eens bekeken. Er zit ook herenkleding bij.’

‘Zoals?’

‘Onderbroeken met een gulp.’

De Cock glimlachte.

‘Ik volg de mode niet zo goed, maar ik dacht niet dat die door vrouwen worden gedragen.’

‘Precies. Dat wijst erop dat er in dit kamertje ook een man woont… of heeft gewoond.’

‘Heb je nog ergens papieren gevonden?’

Vledder grijnsde.

‘Nog geen stukje ter grootte van een postzegel.’

De Cock draaide zich naar Ben Kreuger.

‘Neem morgen in het sectielokaal even een dactyloscopisch signalementje van het slachtoffer. Ik weet nog niet wie zij is.’ ‘Heb je al een foto?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Niet van haar gezicht… niet helemaal. Ze lag op de linkerkant van haar gezicht en er was een volledige lijkstijfheid. Dan krijg je zo’n vertekend beeld.’

Ben Kreuger knikte begrijpend.

‘Dan neem ik morgen Bram van Wielingen even mee.’ Hij wees naar een stuk deurstijl, dat hij had ingekwast. ‘Het wordt niets. Alleen maar vlekken en vegen.’ Hij borg zijn kwast en potje met aluminiumpoeder in zijn koffer en nam afscheid. ‘Je hoort van me als ze bij ons in de collectie zit.’

De Cock wuifde hem na. Ineens zag hij via de open deur dat Yvonne de Nijs nog steeds in een donker hoekje van het portaal stond. Hij vroeg zich af of zij daar gedurende het gehele onderzoek had gestaan. Hij wenkte haar met een kromme vinger. Wat schuchter schuifelde ze het kamertje in.

De Cock wees naar de berg vodden.

‘Kende je haar goed?’

Yvonne de Nijs tuitte haar lippen.

‘Wat heet goed? We leenden wel eens een shotje van elkaar. En dat is al heel wat.’

‘Hoe lang woonde ze al hier in dit pand?’

‘Een goed jaartje, schat ik. Misschien iets langer. We kijken hier niet vaak op een kalender.’

‘Woonde ze alleen?’

Yvonne de Nijs schudde haar hoofd.

‘Met een gozertje.’

‘Een verslaafde?’

‘Ja.’

‘En waar is die?’

Yvonne de Nijs grinnikte.

‘Weet ik veel. Scoren, [3] Een uitdrukking die junks gebruiken om geld voor drugs te bemachtigen. denk ik.’

De Cock gebaarde opnieuw naar de berg vodden.

‘Hoe heette ze?’

‘A nnelies.’

De Cock keek de jonge vrouw voor hem met opengesperde ogen aan. Het horen van die naam had hem geschokt.

‘Annelies?’ herhaalde hij vragend.

‘Ja.’

‘En verder?’

Yvonne de Nijs trok haar schouders op.

‘Achternamen interesseren mij niet. Annelies was in mijn ogen een fijne meid. Beschaafd, weet je. Ze kwam van goede familie. Ze praatte ook een beetje deftig.’

De Cock had zichzelf volkomen in bedwang.

‘Hebt u de naam Van Haemstede wel eens horen noemen?’ ‘Heette ze zo?’

‘Dat vermoed ik.’

‘Nooit gehoord.’

‘Ontving ze wel eens mannen hier in haar kamertje?’ ‘U bedoelt voor geld?’

‘Ja.’

Yvonne de Nijs schudde resoluut haar hoofd.

‘Daar wilde Annelies niets van weten. Ze was een beetje preuts. Ze vertelde mij dat ze een goed jaar verloofd was geweest met een nette knul. Toen die de verloving verbrak, is ze steeds dieper weggezakt.’ De onderlip van Yvonne de Nijs begon te trillen. Een traan gleed over haar wang. ‘Nou is ze dood.’ De Cock liet haar even begaan. Hij zag toe hoe ze de zoom van haar T-shirt omhoog trok en haar tranen droogde. Weifelend plukte hij aan zijn onderlip.