Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

De Cock reageerde verbaasd.

‘Hoe weet jij dat?’

De caféhouder keek hem verrast aan.

‘Dat…eh, dat weet toch iedereen?’

De Cock plukte aan zijn neus en gniffelde.

‘Behalve dan de Amsterdamse recherche.’

Smalle Lowietje grijnsde.

‘Hij gaat er zelf nogal prat op.’

‘Die Harry Devoorde?’

De tengere caféhouder knikte.

‘Hij komt hier nog wel eens een enkele keer en als hij dan betaalt met een briefje van honderd, zegt hij steevast: “Kijk, Lowie, weer zo’n mooie snip van de Calandlaan.”’

De Cock glimlachte.

‘Kapsones.’

‘Wat heet.’

De oude rechercheur fronste zijn wenkbrauwen.

‘Heeft hij die beroving destijds alleen gedaan?’

Smalle Lowietje schudde zijn hoofd.

‘Met een of ander niesse.’ [5] Bargoens voor meisje.

‘Waar is dat niesse gebleven?’

De Smalle zwaaide vaag in de ruimte.

‘Weet ik veel. Ze heeft een paar maanden vastgezeten, maar ze hebben haar toch weer los moeten laten.’ Hij keek met een bezorgde blik naar De Cock op. ‘Moet jij die Harry hebben?’ ‘Als jij mij vertelt waar ik hem vinden kan?’

Smalle Lowietje maakte een schouderbeweging.

‘Ik zal wat navraag moeten doen.’ Hij schoof zijn onderlip naar voren. ‘Ik zou maar voorzichtig zijn.’

‘Waarom?’

‘Dat gozertje is bloedlink… tot alles in staat.’

De Cock keek hem onderzoekend aan.

‘Ook tot moord?’

Smalle Lowietje knikte traag.

‘Zelfs tot moord.’

Op het Stationsplein stapte De Cock uit de tram en liep in een stroom van reizigers naar het Damrak. Na een paar donkere regendagen liet de zon zich weer eens uitbundig zien. Ze straalde in het hemelsblauw met hier en daar een wulps schapenwolkje voor het decor.

Zonnig zomers Amsterdam bood een vrolijk vriendelijk aanzien. De niet langer in regenplastic verpakte meisjes en jonge vrouwen toonden luchtige kleurrijke toiletjes, waarin hun bekoorlijke vormen volledig tot hun recht kwamen.

De Cock keek om zich heen en genoot. Verholen. Zijn puriteinse ziel liet hem niet toe zich onbeschaamd aan al dat schoons te vergapen. Toch voelde hij zich ineens jong… jonger dan zijn jaren telden. Hij schoof zijn oude vilten hoedje tot ver achter in zijn nek en floot uiterst vals een sinterklaaslied. Als De Cock floot was dat altijd een sinterklaaslied, ongeacht of de Goedheiligman in het land was of niet. Meestal was dat O, kom er eens kijken wat er in mijn schoentje zit , want zijn repertoire was beperkt. Bij de Oudebrugsteeg stak hij met tintelend plezier voor een juist aanstormende tram de rijbaan van het Damrak over en zwaaide joviaal naar een potige penozejongen, van wie hij wist dat hij weer net uit de bajes was ontslagen.

In de Warmoesstraat, voor de ingang van het beruchte politiebureau, bleef hij even staan en keek op zijn polshorloge. Hij was ruim een halfuur te laat. En ook dat stemde hem tot genoegen. Toen hij de hal van het politiebureau binnenstapte, riep Jan Kusters hem vanachter de balie. De Cock liep schuifelend op hem toe.

‘Goedemorgen,’ riep hij jolig.

De wachtcommandant duimde over zijn schouder.

‘Die jongen in cel vijf wil met je praten.’

‘Marinus van de Heuvel?’

‘Ja.’

De Cock knikte. ‘Nog even geduld,’ sprak hij gelaten. ‘Ik kom hem zo halen.’ Met twee treden tegelijk liep hij de stenen trappen op naar de tweede etage.

In de grote recherchekamer zat Vledder achter zijn bureau en liet zijn vingers razendsnel over de toetsen van zijn elektronische schrijfmachine glijden.

De Cock wierp zijn hoedje naar de kapstok en deed zijn onafscheidelijke regenjas uit. Daarna slenterde hij naar zijn bureau. Vledder liet zijn vingers rusten en keek naar hem op. ‘Je bent laat. De wachtcommandant beneden heeft al een paar maal naar je gevraagd.’

De Cock knikte.

‘Ik heb net met hem gesproken. Marinus van de Heuvel wil met mij praten.’

Vledder spreidde zijn beide handen.

‘Ik had hem ook wel uit zijn cel kunnen halen,’ sprak hij verontschuldigend, ‘maar ik heb weinig tijd. Ik moet al over een paar minuten weg. De assistent van dokter Rusteloos heeft gebeld. De gerechtelijke sectie is een halfuur vervroegd.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Heb je Ben Kreuger op de hoogte gebracht?’

‘Ja.’

‘En denk je om het mes?’

‘Ook dat.’

De Cock liet zich in zijn stoel zakken.

‘Verder nog bijzonderheden?’

Vledder leunde voorover, met zijn armen rustend op zijn schrijfmachine. ‘Ik heb vanmorgen bij de Herkenningsdienst nog wat over Annelies van Haemstede nagetrokken.’

‘En?’

De jonge rechercheur maakte een schouderbeweging. ‘Buiten haar medeplichtigheid aan die bankoverval aan de Pieter Calandlaan waren er enige kleine, onbetekenende diefstalletjes. Verder niets.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘En die valsheid in geschrifte, waarmee ze de bankrekening van haar vader plunderde?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Blijkbaar heeft haar vader daarvan nooit aangifte gedaan. We hebben er niets van.’ Hij kwam weer overeind. Zijn gezicht stond ernstig. ‘Weet je wie wel heel wat misdrijven op zijn naam heeft staan, waaronder opmerkelijk veel daden van geweld?’ ‘Nou?’

‘Harry Devoorde.’

De Cock keek in het smalle bleke gezicht van Marinus van de Heuvel, bezag de iets oplopende jukbeenderen en zocht naar de lichtblauwe, diep in de kassen verzonken ogen.

‘Je wilde met mij praten?’

‘Ja.’

De Cock toonde verbazing.

‘Wij hebben gisteren toch al uitgebreid met elkaar gesproken?’ Hij grijnsde een tik keltje vals. ‘Of wil je alsnog bekennen dat jij de man was, die Annelies een mes tussen haar schouderbladen duwde?’ Marinus van de Heuvel schudde zijn hoofd.

‘Ik was het niet,’ reageerde hij fel. ‘Dat moet u van mij geloven.’ De Cock maakte een berustend gebaar.

‘Waar wil je dan over praten?’

Marinus van de Heuvel keek naar hem op.

‘Wanneer wordt ze begraven?’

‘Annelies van Haemstede?’

‘Ja.’

‘Overmorgen, denk ik.’

‘Kan ik mee?’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Naar de begrafenis?’ vroeg hij ongelovig.

Marinus van de Heuvel knikte traag.

‘Ik heb toch meer dan een jaar met haar samengewoond.’ Zijn stem trilde een beetje. ‘Ik hield van Annelies.’ Om zijn mond gleed een trieste glimlach. ‘Op mijn manier dan. Dat stelt misschien niet zo bar veel voor. Ik bedoel… ik weet best dat je in dat opzicht van mij niet zoveel kan verwachten. Maar ik heb toch heel vaak voor haar gescoord, haar verzorgd als ze weer eens ziek was.’

De Cock keek hem schattend aan.

‘En dan op de begraafplaats in de consternatie stiekem aan de haal.’

Marinus van de Heuvel zwaaide wild.

‘Nee, nee!’ riep hij driftig. ‘Daar vraag ik het niet voor. Het is helemaal niet mijn bedoeling om de poten te nemen. Ik wil er gewoon bij zijn als ze wordt begraven. Is dat nu zo gek?’ Hij slikte. Zijn adamsappel wipte op en neer. ‘U kunt mij toch boeien… een stok in mijn broek steken?’ [6] Om vluchten te voorkomen wordt een lange stok met riemen aan zowel het onder- als het bovenbeen vastgemaakt.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik… eh, ik voel er niet zo veel voor,’ reageerde hij met twijfel. Marinus van de Heuvel boog zich iets naar hem toe. ‘En als ik u nu vertel wie Annelies van Haemstede heeft vermoord?’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Hoe bedoel je dat?’ vroeg hij wantrouwend.

Marinus van de Heuvel spreidde zijn beide handen. ‘Heel simpel… ik noem u de naam van de moordenaar en in ruil daarvoor laat u mij naar de begrafenis van Annelies van Haemstede gaan.’