Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Die man heeft gelijk,’ sprak hij kalm. ‘Je behoort ook voor het oranje licht te stoppen.’

Vledder protesteerde.

‘Dat doet toch niemand meer.’

De oude rechercheur reageerde fel.

‘Er is zoveel dat niemand meer doet. De bereidheid onder de mensen om zich aan wetten, normen en waarden te houden, wordt steeds minder.’ Hij spreidde zijn beide handen. ‘Tegels voor je tuinpad haal je uit het trottoir… coniferen voor je tuin pik je uit het gemeenteplantsoen en de balkjes voor je volière jat je uit de bouw. Heb je verder nog zaken nodig… ga je proletarisch winkelen.’

Het verkeerslicht sprong op groen en Vledder trok op. ‘En iemand die je niet meer zint,’ vulde hij cynisch aan, ‘steek je overhoop.’

‘Zoals Annelies van Haemstede?’

Vledder negeerde de opmerking. Er kwam een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Zou die Harry Devoorde nog iets van zijn buit van een miljoen over hebben?’

‘Je bedoelt, na ruim twee jaar?’

‘Precies. In de regel is dat soort jongens na een paar maanden al weer platzak.’

De Cock glimlachte.

‘Volgens vriend Smalle Lowietje geeft hij er nog steeds snippen van uit.’

Vledder gniffelde.

‘Er zitten heel wat snippen in een miljoen, tienduizend als ik het goed heb.’

Vledder stuurde de gammele politiewagen na het Weteringcircuit links bij Heineken langs, de Stadhouderskade op. Een tijdlang zwegen beiden.

Plotseling drukte De Cock zich omhoog. Op zijn breed gezicht lag een pijnlijke expressie.

‘Weet je,’ sprak hij peinzend, ‘welke vraag mij nog steeds bezighoudt?’

‘Nou?’

‘Wie is de onbekende man, die Justus van Haemstede belde en hem de mededeling deed dat zijn zuster Annelies vermoord in een kraakpand aan de Monnikenstraat lag?’

De Amstel glinsterde lieflijk in het zilver van bleek maanlicht. Een fraai gelijnd motorjacht gleed met schuimend boegwater in de richting van de oude stad.

De Cock keek er geboeid naar. De oude rechercheur hield van die sterk kronkelende rivier, waaraan Amsterdam haar naam had te danken. Hij ergerde zich alleen al jaren aan de ontsierende series lelijke roestige onverzorgde schuiten aan haar oever, die hem soms het uitzicht over het water benamen. Hij begreep niet dat de gemeente Amsterdam dat gedoogde, maar bedacht op hetzelfde moment, dat in het tolerante Amsterdam nu eenmaal veel werd gedoogd. Over zijn breed gezicht dartelde een glimlach. Die vaak doorgeschoten tolerantie deed zijn liefde voor de stad niet bekoelen. Ze reden onder de Utrechtsebrug door. Hoog boven hen raasde in een driftig tempo het verkeer. Vledder verminderde de snelheid van de Volkswagen en schakelde in een lagere versnelling. Hij blikte opzij.

‘Hoe heet die schuit?’

‘Christoffel.’

‘Weet je hoe hij eruitziet?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Die naam Christoffel zal wel ergens staan. Als je rustig rijdt, dan moeten we dat kunnen zien. Marinus van de Heuvel heeft de schuit ook gevonden.’

Toen ze in een matig gangetje langs een reeks schuiten in velerlei vorm en gedaante hadden gereden zonder een Christoffel te hebben opgemerkt, bracht Vledder de Volkswagen bij de ingang van de begraafplaats Zorgvlied tot stilstand. Hij gebaarde voor zich uit.

‘Wat doen we… rijden we nog verder de Amstel op?’ De Cock wreef nadenkend over zijn kin.

‘Volgens Marinus van de Heuvel lag hij even voorbij de Utrechtsebrug. Ik denk toch dat we eraan voorbij zijn gereden.’ Vledder trok achteloos zijn schouders op.

‘Misschien ligt die schuit er niet meer… hebben ze hem versleept.’

De Cock reageerde niet.

‘Rij er nog maar eens langs.’

Vledder keerde de wagen. Bijna stapvoets reden ze opnieuw langs een serie oude schuiten.

De Cock wees schuin rechts voor zich uit.

‘Daar… op de platte kont van die afgetuigde klipperaak… Christoffel. Toen we van de andere kant kwamen, was het niet te zien.’ Hij blikte om zich heen. ‘Het lijkt mij niet verstandig om de wagen hier pal bij die schuit te laten staan. Parkeer hem maar onder de brug. Daar staan nog meer auto’s.’

Vledder boog quasi deemoedig zijn hoofd.

‘Oké, baas.’

De Cock bromde.

‘Ik ben je baas niet,’ reageerde hij kribbig.

De jonge rechercheur reed glimlachend verder. Onder de Utrechtsebrug stapten ze uit en ze slenterden terug. Het was stil op dit stuk van de Amstel. De silhouetten van de vaartuigen tekenden zich tegen het maanlicht af en wierpen lange schaduwen op het wegdek. Wanneer ze door de deining werden strakgetrokken, kreunden de kabels waaraan de schuiten waren vastgelegd. Bij de Christoffel bleven ze staan. De oude klipperaak zag er ongenaakbaar uit. Een smalle loopplank liep van de oever schuin omhoog.

Vledder boog zich iets naar De Cock toe.

‘Zou hij er zijn?’ vroeg hij fluisterend.

De Cock schudde traag zijn hoofd.

‘Dat vermoed ik niet… niet om deze tijd. Als ik die Harry Devoorde goed inschat, dan zal hij nu wel in een of andere kroeg zitten. De meeste kans om hem te arresteren is in de vroege morgen.’ Vledder keek hem verrast aan.

‘Wat doen we hier dan?’

De Cock gebaarde omhoog.

‘Poolshoogte nemen, zodat wij later niet voor onaangename verrassingen komen te staan. Zo’n schuit biedt nogal wat mogelijkheden om je te verbergen. En ik denk er niet aan om voor zijn arrestatie een heel peloton ME-ers te laten opdraven.’ De oude rechercheur zweeg, luisterde nog even naar het klotsen van het water en liep toen, balancerend als een koorddanser, de smalle loopplank op.

Vledder volgde.

Aan het einde van de loopplank klom De Cock over de reling. Het vastpakken van het klamme ijzer bezorgde hem een koude rilling. Voorzichtig schuifelde hij door het gangpad en schrok van een grote zwarte rat, die sissend langs zijn voeten gleed. Op de voorplecht, bij de gebogen ingang tot de roef, bleef hij staan en bekeek de twee lage toegangsdeurtjes. Er waren aan de buitenzijde geen haken en geen hangslot. Hij pakte een van de twee koperen krukken vast en draaide. Tot zijn verbazing ging het deurtje open.

De oude rechercheur nam zijn zaklantaarn en bescheen een houten trap. De smalle treden waren met geribd koper afgezet. Omzichtig, treetje voor treetje, zakte hij naar beneden. Vledder kwam hem na.

De Cock liet het ovaal van licht uit zijn zaklantaarn door de lage roef spelen. Het zag er wanordelijk uit. Truien, broeken en hemden lagen over de vloer verspreid. Links op een bank was een geïmproviseerde slaapplaats met vervuilde dekens en een matras, waar de kapok uit puilde. Op een ruwhouten tafel stonden een volle asbak, een leeg bierflesje, een paar hompen brood en een slordig opengemaakt conservenblik met op de bodem resten van een vette vleespastei.

Vledder trok zijn neus op.

‘Woont die vent hier?’

In zijn stem klonk twijfel.

De Cock knikte traag.

‘Het lijkt erop.’

Vledder schudde verbijsterd zijn hoofd.

‘Wat een zwijnenstal. En dat voor een man die een miljoen bezat.’ De Cock liet het licht van zijn zaklantaarn langs de wanden dwalen. Het ovaal bleef rusten op een licht gekrulde foto van een meisje die met een punaise in de betimmering was geprikt. Vledder liep op de foto toe.

‘Dat is Annelies,’ riep hij verrast. ‘Maar wel jaren jonger.’ De Cock spitste zijn oren en deed zijn zaklantaarn uit. Zijn scherp gehoor had het geluid van voetstappen opgevangen. Ze schuifelden over het dek naar de ingang van de roef. De rechercheurs posteerden zich ieder aan een zijde van de trap. Langzaam daalde in het donker iemand naar beneden. De met koper afgezette houten treden kraakten. Geduldig, met ingehouden spanning, wachtten de beide rechercheurs tot het kraken ophield en de vloer van de roef was bereikt. Toen, in een flitsende beweging, greep Vledder de figuur in een houdgreep vast en De Cock scheen hem vol in zijn gezicht.