Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

‘Dat… eh, dat gozertje van haar… met wie ze hier samenwoont… heet die Marinus?’

Yvonne de Nijs keek naar hem op.

‘Kent u hem?’

‘Vluchtig.’

Yvonne de Nijs zuchtte omstandig.

‘Volgens mij heeft hij dit geflikt. Die twee hadden voortdurend ruzie. Het was soms moord en doodslag. Laatst zei Marinus tegen mij: “Dit leven houd ik niet meer vol. Ik kan niet voor twee blijven scoren. Vandaag of morgen steek ik haar overhoop. Ze is toch al verrot.”’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Verrot?’ herhaalde hij.

Yvonne de Nijs knikte traag.

‘Volgens Marinus was ze seropositief.’

De rechercheurs slenterden de Monnikenstraat uit en liepen rechts de Oudezijds Achterburgwal op. Het was er vrij rustig. De Walletjes waren nog niet in vol bedrijf. Voor de meeste ramen hingen nog gordijnen. Een al bedaagd hoertje geeuwde van verveling. Via de smalle Oude Kennissteeg en de Liesdelsluis bereikten ze het Oudekerksplein.

Vledder blikte opzij.

‘Hadden we dat kamertje, waar die moord werd gepleegd, niet moeten verzegelen?’

De Cock gebaarde achteloos.

‘Als een dakloze junk bemerkt dat het kamertje ongebruikt is, dan kruipt hij of zij erop… verzegeling of geen verzegeling.’ Vledder grinnikte.

‘Dit is ons nog nooit overkomen.’

‘Wat?’

‘Dat wij de dader van een moord al in de cel hadden voordat de moord was ontdekt.’

Er vielen een paar spetters. De Cock keek omhoog en zag hoe de slanke torenspits van de Oudekerk in een laag, grauw wolkendek prikte. Hij trok de kraag van zijn regenjas op en gromde.

‘Ben je daar zo zeker van?’

Vledder keek hem van terzijde verontwaardigd aan. ‘Dit is toch een duidelijke zaak,’ riep hij met emotie. ‘Marinus van de Heuvel was het beu om als verslaafde voor twee te scoren. Dat wilde hij niet langer. Daar wilde hij van af.’ ‘Dus stak hij haar overhoop.’

Het klonk spottend.

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Daar had hij toch al eens mee gedreigd?’

De grijze speurder antwoordde niet. Het begon harder te regenen. Tegen zijn gewoonte in, versnelde De Cock zijn pas. Ze liepen om de Oudekerk heen en bereikten via de Enge Kerksteeg de Warmoesstraat.

Toen ze het politiebureau binnenstapten, viel de regen met bakken neer, kletterde op het dak van een Volkswagenbusje voor arrestantenvervoer.

In de hal stapte De Cock naar de balie en wenkte Jan Kusters. ‘Is de dokter van de Geneeskundige Dienst al bij Marinus van de Heuvel geweest?’

De wachtcommandant knikte.

‘Een halfuurtje geleden. Hij heeft wat methadon gekregen en is nu rustig.’

‘Dan nemen we hem weer mee naar boven voor het verhoor. De jonge vrouw die in de Monnikenstraat is vermoord, was zijn vriendin.’

‘Heeft hij haar koud gemaakt?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘We zullen het hem vragen.’

De Cock bezag het smalle bleke gelaat van Marinus van de Heuvel en vroeg zich af of hij naar het gezicht van een moordenaar keek. De hypothetische vraag amuseerde hem een beetje. Hij wist uit ervaring hoe weinig moordenaars op een moordenaar leken. Zijn blik gleed naar het ruige, blonde, onverzorgde haar en zocht daarna opnieuw de lichtblauwe, diep in de kassen verzonken ogen. Ze dwaalden van hem weg.

De grijze speurder boog zich iets naar hem toe en dwong de jongeman om naar hem te kijken.

‘We hebben haar gevonden,’ sprak hij zacht.

De grove adamsappel van Marinus van de Heuvel wipte op en neer.

‘Wie?’ vroeg hij ontwijkend.

De Cock keek hem scherp aan.

‘Annelies… jouw Annelies van Haemstede. En je vurige bede is verhoord… je hoeft nooit meer voor haar te scoren.’ Marinus van de Heuvel kauwde nerveus op zijn onderlip. ‘Ik… eh, ik begrijp u niet.’

De Cock keek hem schuins aan.

‘Moet ik echt duidelijker zijn?’ vroeg hij met ongeloof in zijn stem.

Marinus van de Heuvel slikte.

‘Ik begrijp u niet,’ herhaalde hij zwak.

De Cock spreidde zuchtend zijn beide handen.

‘Wanneer is het gebeurd, Marinus?’ vroeg hij gedragen. ‘Vertel eens… wanneer is het gebeurd? Hadden jullie weer eens ruzie?’ Marinus van de Heuvel sloeg zijn beide handen voor zijn gezicht en snikte. ‘Ik heb het niet gedaan… echt, ik heb het niet gedaan!’ De Cock trok zijn gezicht strak.

‘Je begreep mij dus best,’ sprak hij somber.

Marinus van de Heuvel nam zijn handen voor zijn gezicht weg. Hij knikte nadrukkelijk.

‘Ik begreep u. Natuurlijk begreep ik u. Maar ik heb het niet gedaan. Geloof me, ik heb het niet gedaan.’ Hij ademde diep en veegde met de mouw van zijn jack langs zijn ogen. ‘Ik kwam gisteravond laat thuis. Ik had nog een paar shotjes weten te ritselen. Die nam ik voor haar mee. Het was donker in ons kamertje, maar de pitten van het petroleumstel brandden en gaven nog een beetje licht. Toen zag ik haar liggen… Annelies… met een groot mes in haar rug.’ Zijn tong gleed langs zijn droge lippen. ‘Ik… eh, ik raakte in paniek. Ik dacht dat mes daar moet weg… dat hoort daar niet.’

De Cock keek hem fronsend aan.

‘Je hebt dat mes vastgepakt?’ vroeg hij verbijsterd.

Marinus van de Heuvel liet zijn hoofd iets hangen. ‘Ik… eh, ik weet dat niet zo precies meer,’ sprak hij trillend. ‘Ik… eh, ik dacht van wel.’

De grijze speurder kneep zijn ogen even dicht en overwoog de consequenties van die daad.

‘En toen?’

Marinus van de Heuvel keek naar hem op.

‘Ik dacht… ik moet hier weg. Ik kan hier niet blijven. Waar moet ik slapen? Naast een dode?’ Hij zuchtte. ‘Omdat ik bang was voor brand heb ik het petroleumstel uitgeblazen en ben weggegaan.’ ‘Waarheen?’

‘Naar een vriend van mij.’

‘Ook een verslaafde?’

Marinus van de Heuvel schudde zijn hoofd.

‘Gewoon een vriend… een oudere man al. Hij woont in de Staatsliedenbuurt, in de Van Boetzelaarstraat. Ik kan altijd bij hem aankloppen als ik troubles heb.’

‘Hoe heet die vriend?’

‘Emile… Emile de Boer.’

‘Heb jij hem verteld wat jou was overkomen?’

‘Ja.’

‘En?’

Marinus van de Heuvel zuchtte opnieuw.

‘Hij zei… hij zei: misschien komen ze er nooit achter dat jij en Annelies samen in dat kraakpand in de Monnikenstraat woonden… dan is er voorlopig niets aan de hand.’

‘En daar vertrouwde je op?’

Marinus van de Heuvel knikte traag.

‘Ik vond dat mijn vriend gelijk had. Vrijwel niemand weet wie er in zo’n kraakpand woont.’ Hij zweeg even en staarde voor zich uit. ‘Ik begreep vanmorgen al dat ik mijn mond voorbij had gepraat.’

‘Toen je de naam Annelies noemde?’

Marinus van de Heuvel kneep zijn lippen op elkaar. ‘Dat was dom,’ sprak hij berustend. ‘Ik besefte dat onmiddellijk.’ Hij maakte een schouderbeweging. ‘Ik had alleen nog de hoop dat Annelies niet zou worden gevonden voor ik werd vrijgelaten. Dan had ik nog gelegenheid om ergens onder te duiken. Daarom heb ik vanmorgen ook niets tegen u gezegd.’

De Cock keek Marinus van de Heuvel secondenlang aan. De oude rechercheur zocht naar een zwakke plek in de geestelijke wapenrusting van de jongeman, maar vond die niet. Peinzend streek hij over zijn brede kin.

‘Hoe wist je dat Annelies seropositief was?’

Marinus van de Heuvel liet zijn hoofd opnieuw zakken. ‘Van Annelies zelf. Ze had zich laten onderzoeken in het amc. [4] Academisch Medisch Centrum in Amsterdam. Annelies had aids, maar ze wilde niet opgenomen worden.’

De neusvleugels van De Cock trilden. Hij vatte het ruige blonde haar van Marinus van de Heuvel met zijn rechterhand en trok het hoofd van de jongeman wild omhoog. ‘En jij wilde die zieke Annelies dwingen om in de prostitutie te stappen?’ Zijn stem trilde van verbijstering en woede. ‘Hoeveel mannen, dacht je, zou ze nog hebben besmet voor ze stierf?’