Albert Baantjer - De Cock en de bloedwraak

‘Er was natuurlijk wel het een en ander gebeurd: studie afgebroken, diefstalletjes. Toen haar vader er achterkwam dat Annelies zijn handtekening had vervalst en geld van de bank had gehaald, was het uit… definitief.’

De Cock wreef over zijn kin.

‘Tippelt ze?’

Marinus van de Heuvel schudde zijn hoofd.

‘Dat is nu de ellende… dat wil ze niet. Ik heb al diverse keren tegen haar gezegd: ga de baan op. Dat vertikt ze. Ze zegt dat ze niet met die vieze kerels in een auto wil. Maar dat betekent wel dat ik het helemaal alleen moet opknappen. We hebben er al een paar keer fikse ruzie om gekregen.’

De Cock schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Je mag een vrouw toch niet dwingen om in de prostitutie te stappen?’

Marinus van de Heuvel keek hem verontwaardigd aan. ‘Zij dwingt mij wel om te jatten. Of dacht u, dat ik anders…’ Vledder stormde de grote recherchekamer binnen. Zijn gezicht zag rood. Bij het bureau van De Cock bleef hij hijgend staan en wees naar Marinus van de Heuvel.

‘Hij moet maar zolang in de cel. Wij moeten onmiddellijk op pad.’

De oude rechercheur keek op.

‘Wat is er dan?’ vroeg hij licht geërgerd.

De ogen van Vledder werden ineens groot en angstig. Wild strekte hij zijn rechterhand met gespreide vingers naar De Cock uit. ‘Pas op!’ schreeuwde hij.

In een rappe, flitsende beweging had Marinus van de Heuvel de oude injectiespuit van het bureau gegrist en er het kurkje afgetrokken. Met de naald dreigend voor zich uit kwam hij overeind. ‘Ik ga niet in de cel,’ lispelde hij hoofdschuddend. ‘Ik… ik… ga niet in de cel.’

Half gebogen, langzaam achteruitlopend, bereikte hij de deur van de recherchekamer. Vledder volgde hem op enige afstand. Op het moment dat Marinus van de Heuvel met zijn linkerhand de kruk van de deur vatte, sprong Vledder toe. Met een goedgerichte trap schopte hij de injectiespuit uit de hand van de jongeman. De spuit kletterde tegen de muur.

Marinus van de Heuvel gaf een kreet van pijn. Hij bukte zich snel, maar nog voor hij de injectiespuit opnieuw kon bemachtigen, had Vledder hem buiten zijn bereik geschoven. Daarna pakte de jonge rechercheur Marinus van de Heuvel in een houdgreep en leidde hem de kamer uit.

Op de gang hoorde De Cock hem gillen.

‘Ik ga niet in de cel… ik ga niet in de cel.’

De oude rechercheur pakte de injectienaald van de vloer en nam uit de lade van zijn bureau een nieuw kurkje. Hij trilde nog een beetje na en verweet zichzelf het incident. Hij was weer eens onvoldoende waakzaam geweest. Hij had die vieze injectiespuit buiten het bereik van de jongeman moeten houden. Het voorval deed hem denken aan Igor Stablinsky, een sluwe moordenaar, die hem tijdens een verhoor eens bijna met een zwaar, in plastic verpakt breekijzer zijn hersens had ingeslagen. [2] Zie De Cock en de ganzen van de dood .

Vledder kwam weer de grote recherchekamer binnen. Hij duimde over zijn schouder. ‘Hij zit in zijn cel nog te schreeuwen.’ Verbaasd keek hij naar De Cock. ‘Heb je je jas nog niet aan?’ In zijn stem klonk verwijt.

‘Wat is er dan?’

‘In de Monnikenstraat, in een kraakpand, ligt het lijk van een vrouw.’

De Cock keek hem onderzoekend aan.

‘Vermoord?’

Vledder knikte.

‘Er steekt een mes in haar rug.’

Rechercheur De Cock hees moeizaam zijn negentig kilo langs een steile trap omhoog. De metalen leuning was vettig en de houten treden kreunden onder zijn gewicht. Vledder volgde lichtvoetig.

Het was donker in het trappenhuis en het stonk er. Een zure, weeë, misselijk makende lucht van zweet en ongewassen lijven. Op het portaal van de eerste etage stond een slonzig geklede jonge vrouw. Vanuit een smal raam boven een deur viel een streep licht op haar gezicht. Het was bleek met diepe kringen onder de ogen. Ze streek met gespreide vingers door haar zwarte haren en keek de beide mannen argwanend aan.

‘Recherche?’ vroeg ze met twijfel in haar stem.

De grijze speurder knikte.

‘Van het bureau Warmoesstraat. Mijn naam is De Cock… met ceeooceekaa.’ Hij gebaarde opzij. ‘En dat is mijn collega Vledder.’ Met zijn breed gezicht in een vriendelijke plooi boog hij zich iets naar haar toe. ‘En wie bent u?’

‘Ik ben Yvonne… Yvonne de Nijs.’

‘U woont hier in dit pand?’

Ze stak haar rechterarm omhoog.

‘Hier boven.’

‘U hebt ons gewaarschuwd?’

‘Ja, tenminste… ik heb ze in het koffiehuis op de Nieuwmarkt laten bellen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Nadat u het lijk had ontdekt?’

Yvonne de Nijs slikte bij de herinnering.

‘Ik kwam even kijken of ze misschien nog een shotje voor mij had… te leen.’

‘U bent verslaafd?’

Ze knikte met een grijns op haar gezicht.

‘Dat zijn ze hier in dit pand allemaal.’

De Cock ging aan de opmerking voorbij.

‘Waar is ze?’

Yvonne de Nijs opende de deur onder het smalle raam tot op een kier en wees met een kromme vinger.

‘Daar, om de hoek… daar ligt ze.’

De Cock deed de deur verder open en stapte in een kleine kamer met twee hoge ramen waar wat lappen voor hingen. Schuin rechts, tegen de wand, op een berg vodden, lag het lichaam van een vrouw. Ze lag op haar buik met haar gezicht naar de wand gekeerd. Haar beide armen lagen gestrekt naar voren, haar vingers waren iets geklauwd. In haar rug, tussen haar schouderbladen, in een kring van bloed, stak het heft van een mes. De Cock liep op de berg vodden toe en knielde bij haar neer. Hij hield de rug van zijn hand even tegen haar wang. Het voelde kil en koud. Het lichaam was al sterk afgekoeld.

Hij draaide voorzichtig haar linkerarm iets terug en bezag de vele punctieplekjes aan de onderarm. Daarna legde hij haar arm weer in de oorspronkelijke stand en kwam overeind. Zijn blik dwaalde door het kamertje. In de hoek bij het linkerraam lag een stapeltje vuil wasgoed. Op de houten vloer, ongeveer tussen de beide ramen in, stond een oud, groen geëmailleerd driepits petroleumstel. Verder was er niets, geen stoffering en geen enkele vorm van meubilair.

De oude rechercheur wist dat verslaafden vaak onder erbarmelijke omstandigheden leefden. Toch verbaasde het hem steeds opnieuw. De gedachte, dat men omwille van de drugs een menswaardig bestaan opgaf, drong maar moeilijk tot zijn bewustzijn door. In de deuropening verscheen plotseling Bram van Wielingen. De Cock keek de fotograaf verrast aan.

‘Waar kom jij zo gauw vandaan?’

Bram van Wielingen lachte.

‘Ik was met mijn wagen in de buurt toen ik via de mobilofoon het bericht kreeg dat jij weer eens bij een lijk stond.’ Hij blikte om zich heen en snoof. ‘Het stinkt hier. Het hele pand stinkt.’ De Cock knikte.

‘Jouw reuk is nog goed.’ Hij wees naar de dode vrouw op de berg vodden. ‘Maak maar een paar plaatjes van haar en van dit hok.’ Hij wuifde in de richting van de beide ramen. ‘Als het kan, dan had ik ook graag een foto van de gevel van dit pand.’ Bram van Wielingen zette zijn aluminiumkoffertje op de vloer, bukte zich en klapte het deksel open.

‘Je kan het krijgen zoals je het hebben wil,’ riep hij jolig. ‘Je treft mij in een goede bui. Mijn jongste dochter is gisteren voor haar examen geslaagd. Nu nog een baan, dan kan ze de deur uit… ben ik eindelijk weer met moeder alleen.’

‘Gefeliciteerd.’

Bram van Wielingen richtte zijn Hasselblad op het dode gezicht en flitste. Hij keek even opzij.

‘Kinderen hebben is best leuk, maar je moet ze ook weer eens kwijt.’

De Cock reageerde niet. Op het portaaltje was dokter Den Koninghe verschenen met in zijn kielzog twee geüniformeerde broeders van de Geneeskundige Dienst met hun onafscheidelijke brancard.

De grijze speurder liep op de oude lijkschouwer toe en begroette hem hartelijk. De Cock had een zwak voor de excentrieke dokter met zijn ouderwetse grijze slobkousen onder een deftige streepjesbroek, zijn stemmig zwart jacquet en zijn verfomfaaide groen uitgeslagen garibaldihoed.