Albert Baantjer - Een schot in de roos

Tjallema reageerde verontwaardigd. ‘Ja, zeg, wat denk je zelf?’

Carlo bleef hem stoïcijns aankijken, nam een rietje en schoof dat in het flesje. ‘Alsjeblieft.’

Tjallema wist dat hij geen kans had in dit Amsterdamse hart van de stad. Hij nam zijn flesje en keek Carlo strak aan. Met een minzame glimlach ging Carlo een bestelling wegbrengen.

Tjallema zette zijn flesje weer neer en keek Van Opperdoes opgewonden aan. ‘Je zult wel denken, wat komt hij nou doen…’

Van Opperdoes trok een wenkbrauw omhoog. ‘De gedachte was nog niet bij me opgekomen, eigenlijk.’

Tjallema wuifde ongeduldig met één hand. ‘Luister… je bent bekend met xtc, pma en ghb?’

‘Alle drie synthetische drugs. Ik ben nog wel bij, hoor.’

‘Juist. Ontwikkeld in een laboratorium, in tegenstelling tot natuurlijke drugs. Nu ga ik verder. Ooit gehoord van Miauw Miauw?’

Als de oude rechercheur niet had geweten hoe toegewijd Tjallema was, had hij hem nu naar huis gestuurd met het advies een glas warme melk te drinken en eens goed uit te zieken.

Tjallema ging verder. ‘Ik zie het al, niet dus. Miauw Miauw, ook wel mmcat genoemd, of mephedrone, is een synthetische drug die in een lab ontwikkeld is… een entactogene drug die van de amfetamine is afgeleid. Gevaarlijk spul. In Engeland en Zweden zijn er verschillende jongeren aan overleden.’

Van Opperdoes keek Tjallema net over de rand van zijn glas aan. ‘Zoiets hebben we hier ook een keer gehad, weet je nog?’

‘De atropinezaak in de discotheken…’

Van Opperdoes knikte langzaam. Het was een van de meer trieste zaken in zijn carrière. Verschillende jongeren die in verschillende discotheken in de binnenstad waren geweest, werden slachtoffer van vervuilde drugs. Meiden werden bewusteloos op straat gevonden, en een paar jongeren overleden in het ziekenhuis.

Tjallema leunde iets voorover. ‘Nou, jij hebt me een deel van een pilletje opgestuurd.’

Nu viel het kwartje voor de oude rechercheur. Hij zette zijn glas neer en was vol aandacht.

‘Jouw pil, die je uit de broekzak van die dode hebt gevist, is weer een slecht gemaakte afgeleide van mmcat. Een pure, zogeheten designerdrug. Maar wel een hele slechte.’

‘Waarom?’

‘Dat spul is levensgevaarlijk. Instabiel. Dit is de eerste keer dat ik deze samenstelling tegenkom, maar als die dode deze pil in zijn zak had, is er dus meer van. Bovendien zijn er ook sporen van het verdovende middel op de kleding van het slachtoffer aangetroffen.’

Van Opperdoes zat op het puntje van zijn stoel. ‘Hoe komt iemand aan sporen van die drugs op zijn kleding? Ik bedoel… ik heb de pil uit zijn broekzak gevist… dan is het logisch dat daar sporen te vinden zijn. Maar óp zijn kleren? Heeft hij dan iets met de productie te maken?’

Tjallema haalde zijn schouders op. ‘Productie van de drugs, vervoer…’ Zijn blik werd ernstiger en hij liet zijn stem tot een samenzweerderig gefluister zakken: ‘… of de verkoop van de drugs.’

Van Opperdoes knipperde even met zijn ogen. In een paar minuten had de moord op de onbekende mogelijk een heel ander motief gekregen.

Jacob ijsbeerde heen en weer voor het bureau van Peter van Opperdoes. Af en toe stond hij stil, keek de oude rechercheur met felle ogen aan, hapte naar adem om iets te zeggen, bedacht zich en sloot zijn mond weer. Dan liep hij maar weer door.

Van Opperdoes zat er een beetje bedremmeld bij, hoewel hij wel verwacht had dat Jacob kwaad zou zijn.

‘Kwaad?’ vroeg Jacob cynisch. ‘Dat is nog zachtjes uitgedrukt.’

Van Opperdoes hield zijn hoofd naar beneden en keek af en toe voorzichtig op naar Jacob, als een klein kind dat op zijn kop krijgt.

‘Ik deed het voor jou.’

Jacob stond stil en priemde met zijn vinger naar zijn collega. ‘Doe dat nooit meer. Wie weet wat er had kunnen gebeuren.’

‘Dat weet ik wel. Het had allemaal heel anders af kunnen lopen.’

‘Precies.’

‘Maar het is goed gegaan. Ga nou maar even rustig zitten.’

Dat deed Jacob, hij ging mokkend voor zich uit zitten staren, tot Van Opperdoes in de lach schoot.

‘Als je zo grappig doet, zal ik absoluut volgende keer weer niet bellen. Dit wil ik nog wel een keer meemaken.’

Jacob pruttelde nog even door, maar toen verscheen er toch een glimlach op zijn gezicht. ‘Goed, oké. Maar beloof me dat je volgende keer wel belt als zoiets gebeurt. Anders heb ik niet het gevoel dat we maten zijn.’ Dat was een emotioneel argument waar Van Opperdoes gevoelig voor bleek.

‘Daar heb je absoluut gelijk in, mijn beste Jacob. Zo had ik het niet bekeken. Het spijt me en ik beloof het.’

Jacob boog plechtig het hoofd en schoof een dossier voor zich. ‘Wat Tjallema jou gisteravond vertelde…’

‘Miauw Miauw. Of dat wat erop lijkt, in ieder geval.’

‘Menno Post was wellicht de spil in de drugshandel vanuit die kelder, weet je nog? Dat was min of meer wat de wijkagent stelde. Misschien kwam de dode man een nieuwe partij drugs brengen. Designerdrugs. Hebben ze hem beroofd en vermoord.’

‘Dan is het telefoonnummer van Michael Zand misschien toeval. Is dat ook een afnemer van de drugs.’

Van Opperdoes weifelde. ‘Weten wij wat Michael Zand voor werk heeft?’

Jacob bladerde in de stukken. ‘Staat er niet in.’

‘En zijn opleiding?’

Jacob neusde weer even door de blaadjes, en keek toen langzaam op. ‘Hij heeft gestudeerd. Scheikunde.’

Van Opperdoes’ ogen vernauwden zich. ‘Kijk eens aan… Misschien heeft Michael Zand wel verstand van pillen maken…’

Terwijl Peter van Opperdoes de lades uit de kast haalde, trok Jacob de matras van het bed. Het hele huis van Michael Zand werd door de twee rechercheurs minutieus doorzocht.

In de slaapkamer trok Jacob een kast open. Hij weifelde even. ‘Peter?’

Van Opperdoes veegde even over zijn voorhoofd. ‘Wat is er?’

‘Kom eens?’

Van Opperdoes liep de slaapkamer in. Jacob wees naar de kledingkast. ‘Ik heb vorige keer ook even in deze kast gekeken. Ik zou zweren dat er kleding weg is.’

‘Echt waar?’

Jacob krabde op zijn hoofd. ‘Ik denk het echt.’

‘Dat zou betekenen… of kunnen betekenen… dat Michael Zand thuis is geweest. Of dat iemand kleding voor hem heeft gehaald.’

‘Heb jij al wat gevonden?’

Van Opperdoes schudde zijn hoofd. ‘Nog niet. Maar we zijn ook maar net begonnen. Kom, we gaan verder.’

Hij ging verder in de woonkamer. Onder de kussens van de bank, onder de bank, achter de kasten, in de kasten, in de vazen, op alle plekken waar iets verstopt kon zijn, zocht de oude rechercheur. Naar wat ze zochten wist hij zelf niet eens. Het ging om alles wat een aanwijzing kon zijn omtrent de vermissing van Michael Zand. Dat kon een briefje zijn, een agenda, een afschrift, een nonchalante aantekening op een kalender, of…

Van Opperdoes hield een envelop in zijn handen van een telefoonmaatschappij. In de envelop zat een specificatie van een mobiele telefoon.

‘Jacob?’

Jacob stak zijn hoofd om de deur en Van Opperdoes hield de envelop omhoog.

‘Hij heeft nog een andere telefoon.’

Met gemengde gevoelens verlieten de beide rechercheurs de woning van Michael Zand. Dat ze een tweede telefoonnummer hadden gevonden was prettig, maar ze moesten nog maar afwachten of het nummer ook daadwerkelijk in gebruik was.

Peter van Opperdoes stond al bij de auto, toen hij uit zijn ooghoeken zag dat de voordeur naast die van Zand langzaam openging, en er een charmante oudere dame verscheen. Ze droeg haar sleutels in de ene hand en trok met de andere moeizaam een boodschappenkarretje over de drempel.

Van Opperdoes liep naar haar toe en hielp galant. Een dankbare glimlach was zijn deel, voordat de dame hem onderzoekend aankeek.