Albert Baantjer - Een schot in de roos

Jacob dacht even na en vatte het bondig samen. ‘Dat Michael Zand als vermist is opgegeven door zijn moeder, en dat er iemand dood is. Wie dat is, dat weten we nog niet. Niet zo heel veel dus. De rest is puur gissen.’

Van Opperdoes bromde. ‘Ik had het niet beter kunnen samenvatten. Precies de feiten, geen gespeculeer eromheen. Wat is de volgende stap?’

Jacob zweeg even en liet alle mogelijkheden in zijn gedachten de revue passeren. ‘We moeten weten wie het slachtoffer is, en waar Michael Zand is. Als we hem hebben, weten we of hij de dader of het slachtoffer is.’

‘Maar Michael Zand houdt zich schuil. Of hij nou het slachtoffer is of de dader… hij wil absoluut niet worden gevonden. Hij laat zelfs niets aan zijn moeder horen.’

Jacob maakte ruimte voor de koffie die door Piet geserveerd werd. ‘Als hij niet dood is, ondertussen.’

‘In beide gevallen weten we niet waar hij nu is.’

Jacob knikte. ‘Wat dacht je van Menno Post? Hij is heer en meester over de kelder. Weet alles wat er gebeurt, volgens de wijkagent. Hij is de schutter, of op z’n minst een medeverdachte, als hij op de uitkijk heeft gestaan.’

Van Opperdoes schoof tevreden achteruit in zijn stoel en genoot van zijn koffie. ‘Laten we ons inderdaad maar eens op Menno Post concentreren.’

Na nog een vergeefs rondje langs de woning van Michael Zand, reed Jacob terug naar de Raampoort.

Van Opperdoes hing onderuit in zijn stoel en keek door de voorruit naar de lucht boven de stad. Het was donker, maar wel met de belofte voor alweer een mooie dag. Zelfs boven het lichte Amsterdam zag Van Opperdoes een paar felle sterren in de wolkeloze nacht.

Het eten had hem goedgedaan, maar toch joeg een onrustig gevoel door zijn lichaam, vanaf het moment dat het lijk van de onbekende man was gevonden. Het laatste wat hij in die kelder had verwacht, was het telefoonnummer van Michael Zand in zijn kleding. Hij kon er geen goede verklaring voor vinden, en dat maakte hem onrustig.

Ook voelde hij dat zijn knieën begonnen tegen te sputteren, wat meestal ook geen goed teken was.

In de donkere Marnixstraat straalde het licht geruststellend uit het bureau Raampoort. Voor de deur stond wachtcommandant Jan Rozenbrand met een sigaret in zijn hand, als een oude ridder die de wacht hield voor zijn kasteel.

‘Rechercheur Van Opperdoes, wees welkom. Goed gegeten?’

Van Opperdoes klopte hem collegiaal op de schouder. ‘Heel goed.’

Rozenbrand nam een trekje van zijn sigaret en liet de rook langzaam de brede straat in drijven. ‘Dat dacht ik al. Ik heb haar daarom maar even laten wachten.’

Van Opperdoes keek verrast op. ‘Wie? Wij hadden geen afspraak.’

‘Nee, dat zei ze ook. Maar ze wilde jullie wel spreken. Ik heb haar dus maar even laten wachten. Binnen, op de bank.’

Van Opperdoes keek over de schouder van de wachtcommandant de ronde hal van de Raampoort in.

Op de bank, rechts naast de ingang, zag hij Diana Welling, de moeder van Michael Zand, hen met gespannen blik opwachten.

Peter van Opperdoes schoof in de recherchekamer een stoel wat onhandig dichter bij zijn bureau en gebaarde galant naar Diana Welling dat ze plaats kon nemen. Ze knikte vriendelijk en ging zitten, haar handtas stevig omklemd op schoot. Jacob zat achter haar, aan zijn eigen bureau.

Van Opperdoes ging zitten. ‘Het spijt ons dat u even moest wachten.’

Ze glimlachte. ‘Dat geeft niet. Die meneer achter de balie heeft me koffie gegeven. Hij zei dat u eraan zou komen. Ik vond het niet erg even te wachten.’

‘En wat kunnen we voor u doen?’

Ze ging er goed voor zitten, een glimlach op haar gezicht. ‘Ik kwam even mijn excuses aanbieden dat ik uw tijd verknoeid heb.’

Van Opperdoes zag Jacob achter haar verbaasd opkijken, en hield zijn hoofd iets schuin: ‘Hoe bedoelt u dat?’

‘Ik ben toch hier geweest voor mijn zoon? Dat hij vermist was?’

Van Opperdoes knikte. ‘Ja, natuurlijk. Michael Zand. Hebt u daarmee onze tijd verknoeid?’

‘Jazeker, en dat spijt me enorm. Ik had al dagen niets van hem gehoord, daarom kwam ik bij u.’

Ze leunde voorover en legde haar hand op de arm van Van Opperdoes. ‘Dat had ik nooit moeten doen, dat besef ik nu ook. Maar goed, dat kan ik niet meer terugdraaien. In ieder geval, hij is terecht. Hij heeft me vanmiddag gebeld.’

Een grote trek van opluchting gleed over haar gezicht en ze kneep even hartelijk in de arm van de oude rechercheur.

Van Opperdoes verlegde nonchalant zijn arm om zogenaamd een pen van zijn bureau te pakken.

Diana Welling liet een verontschuldigende glimlach over haar gezicht glijden en nam haar handtas weer in beide handen.

Jacob kwam naast Van Opperdoes staan. Hij keek haar doordringend aan. ‘Wanneer heeft hij u gebeld?’

Ze knipperde even met haar ogen. ‘Vanmiddag. Vanmiddag.’

‘En wat zei hij?’

‘Nou… dat hij in het buitenland zit. Een paar dagen weg is. Hij zei dat ik gek was, toen hij hoorde dat ik de politie in kennis had gesteld.’

Ze lachte nerveus. ‘Hij schrok ervan. Kreeg ik nog op m’n kop ook.’

Jacob boog zich voorover. ‘En wat heeft hij nog meer verteld?’

Ze knipperde met haar grote ogen. ‘Wat maakt dat nou uit? Het gaat er toch om dat alles in orde is, en dat is het enige wat ik u even kwam vertellen.’

Van Opperdoes glimlachte vriendelijk. ‘We moeten het dossier natuurlijk even netjes afsluiten. Waarvandaan belde hij?’

‘Uit Parijs, zei hij.’

‘En sinds wanneer zit hij daar?’

‘Sinds vorige week. Hij is een week naar Parijs, geloof ik. Maar ik heb niet zo lang met hem gesproken, hoor. Ik weet niet alle details.’

‘Maar zijn telefoon heeft hij natuurlijk niet bij zich, die lag hier in een vuilnisbak. Waarmee belde hij dan?’

Ze keek op, alsof ze het zich nu ook pas herinnerde. ‘Ja! Inderdaad, nu u het zegt. Dat heb ik hem ook gevraagd, want dat was natuurlijk raar. Hij zei dat hij zijn telefoon was verloren. Hij had nu een nieuwe, een prepaid.’

Jacob en Van Opperdoes keken elkaar even aan. ‘Hebt u daar het nummer van?’

Ze schudde langzaam haar hoofd. ‘Heeft hij niet gegeven. En ik heb er niet naar gevraagd. Stom. Maar ik was al blij dat ik wat van hem hoorde.’

Ze keek op haar horloge en wilde opstaan. ‘Ik eh… ik moet weg. Ik heb nog een afspraak.’

Hoewel ze ontspannen probeerde over te komen, ontging Van Opperdoes de nerveuze blik in haar ogen niet.

‘Op welk nummer belde hij u?’

Ze stokte in haar beweging. ‘Pardon?’

‘Hij heeft u gebeld, zegt u. Waar? Op welk nummer? Hoe laat?’

Er ging zo’n dwingende rust uit van zijn vragen, dat ze langzaam terugzakte in haar stoel.

‘Ehm, vanmiddag. Een paar uur geleden, eigenlijk.’

‘En waar belde hij u?’

‘Gewoon… thuis.’

‘Dat weet u zeker? Het kan belangrijk zijn, natuurlijk.’

De glimlach van Van Opperdoes was onweerstaanbaar, zeker ten opzichte van het norse gezicht van Jacob, achter hem. Haar ogen schoten heen en weer tussen beide rechercheurs.

‘Ja, natuurlijk weet ik dat zeker. Waarom zou dat belangrijk zijn? Ik dacht dat mijn zoon vermist was, maar hij is gewoon een paar dagen weg. Daar kan toch niks belangrijks aan zijn?’

Jacob haalde adem om iets te zeggen, maar Van Opperdoes was hem voor.

‘U hebt gelijk. We kunnen het dossier nu gewoon afsluiten, en ik wil u bedanken dat u toch de moeite hebt genomen om persoonlijk even langs te komen.’

Ze stond op, met een zucht van verlichting. ‘Het was geen moeite, hoor.’

Ze schudde hen de hand, voor ze met charmante passen de recherchekamer verliet. Haar voetstappen stierven langzaam weg in het trappenhuis.

Jacob ging tegenover Van Opperdoes staan. ‘Wat doe jij nou?’