Albert Baantjer - Een schot in de roos

IJsselstein schoof verbluft achteruit. ‘Hij doet het. Krijg nou tieten.’

Jacob kwam naast hem staan. ‘Kun je zien waar de telefoon is?’

IJsselstein leek zelf nog het meest overrompeld door de computer. Langzaam verscheen een stroom data in beeld.

Een zachte klop klonk op de deur. De rechercheurs keken op, en zagen een jonge, zelfverzekerde man staan. Hij droeg een scherp gesneden kostuum, met een onberispelijk overhemd eronder. Zijn haar was gitzwart, en vertoonde ondanks zijn jeugdige leeftijd aan de slapen al wat grijze tinten. Zijn donkere ogen keken hen niet onvriendelijk aan.

‘Mijn naam is Hansen.’

Van Opperdoes schudde hem de hand.

Hansen wees op de computer van IJsselstein. ‘Is dit het telefoonnummer al dat u wilt tappen?’

Hij schoof een stoel naar zich toe en plofte neer. Uit zijn tas nam hij een kladblok, dat hij opensloeg. Hij trommelde met zijn vingers op de tafel, haalde een mapje uit zijn binnenzak en viste daar een vulpen uit. Hij glimlachte even naar de rechercheurs, schroefde de dop van de pen en schreef in sierlijke letters de datum op een vers blaadje van het kladblok.

‘Zo, en nu maar eens zien. Mag ik het dossier?’

Van Opperdoes krabbelde op zijn hoofd. ‘Wat wilt u?’

‘Het dossier, alstublieft.’

Van Opperdoes kon een verwonderde glimlach niet onderdrukken. ‘Wat is er zo interessant aan een vermissing, dat u als officier van justitie helemaal naar het bureau komt?’

Hansen maakte, zonder van zijn kladblok op te kijken, een lichte schouderbeweging.

‘Ik voel me betrokken. Dat zult u wel herkennen, toch? Uit de verhalen die ik over u heb gehoord, komt u naar voren als een bezielde rechercheur.’

Jacob legde de map bij de officier, die er geïnteresseerd in begon te lezen.

Van Opperdoes, Jacob en IJsselstein keken elkaar even aan. Het was zeer ongebruikelijk dat een officier naar het bureau kwam om daar het dossier te bestuderen. Blaadje na blaadje werd omgeslagen, en af en toe klonk een zacht gekras, als Hansen wat aantekeningen maakte.

‘Enig spoor van Menno Post?’ vroeg de officier uiteindelijk, terwijl hij de map sloot.

‘Nog niet.’

De officier trok een bedenkelijk gezicht. ‘Hij lijkt me toch wel de aangewezen man om als eerste binnen te trekken. Op z’n minst… en ik herhaal: op z’n minst… is deze man een medeverdachte. Niets in de kelder ontgaat hem, wat hij zegt gebeurt.’

Van Opperdoes plukte aan zijn neus. Hij werd nerveus van deze officier. ‘We willen hem inderdaad graag spreken, ja.’

Hansen schoof het dossier van zich af. ‘Ik zou me niet zo druk maken om dit telefoonnummer, of om Michael Zand. Hebt u enige aanwijzing dat hij bij de moord betrokken is, anders dan dat zijn telefoonnummer gevonden is op het slachtoffer?’

Van Opperdoes maakte een weifelend gebaar. ‘Zijn telefoon is in de Westerstraat gevonden. Dat is niet zo ver van de plek waar de moord heeft plaatsgevonden.’

‘Dat kan toeval zijn. Ik heb het over harde bewijzen… concrete aanwijzingen.’

Jacob verschoof op zijn stoel. ‘Maar zijn verdwijning is toch op zijn minst vreemd. Op ongeveer hetzelfde moment als de moord vinden we zijn telefoon in de buurt in een vuilnisbak, en zijn nummer op het slachtoffer.’

De officier stak glimlachend zijn hand omhoog.

‘Ho, ho… ik ontken ook helemaal niet dat het vreemd en opvallend is, en dat we hem moeten opsporen. Maar zolang er geen directe connectie is met de moord, zou ik alle energie steken in het opsporen van Menno Post. En niet in het tappen van een mogelijk nummer van Michael Zand.’

Van Opperdoes kneep zijn ogen samen. ‘Wij zijn ook druk bezig met Menno Post. Maar we moeten er ook van uitgaan dat Post slachtoffer kan zijn, net zoals de onbekende dode.’

De officier gebaarde ongeduldig. ‘Nog zoiets, ja. Is het niet van het grootste belang om te weten wie het slachtoffer is?’

Van Opperdoes kon zijn ongeduld moeilijk verbergen. ‘Hij heeft geen vingertoppen meer, dus vingerafdrukken vergelijken is lastig.’

De officier keek hem strak aan. ‘Ik mag hopen dat die vingers niet uw enige manier van identificatie waren?’

Jacob kuchte. ‘Natuurlijk niet. Zijn foto is via Interpol verspreid, en op lokaal niveau op het intranet van de Amsterdamse politie. Zijn dna-profiel wordt op dit moment door alle databanken van het Nederlands Forensisch Instituut gehaald. Maar tot nu toe nog zonder resultaat.’

De officier tuitte zijn lippen en leek de situatie te overdenken. ‘U wilt een plaatsbepaling van de tweede telefoon van Michael Zand.’

‘En de telefoon aftappen.’

Hansen schudde resoluut zijn hoofd. ‘Dat krijg ik er nooit door bij de rechter-commissaris. Voor een getuige? Uitgesloten.’

Van Opperdoes ontplofte. ‘Hij is geen getuige. Hij is veel meer. Zijn telefoonnummer is gevonden bij een dode.’

Hansen tikte gedecideerd op het dossier. ‘Maar niet dit telefoonnummer. U mag kijken of de telefoon nog in gebruik is. U mag de telefoon uitpeilen. Maar ik ga geen machtiging bij de rc aanvragen voor het afluisteren van de telefoon. Dat gaat hij nooit toestaan, dus ik maak mezelf onsterfelijk belachelijk als ik het zelfs maar ga aanvragen. Wij moeten de integriteit en de geloofwaardigheid van het parket een beetje bewaken. Dat betekent: alleen schieten als je ook kan raken.’

Hij stond op en overhandigde het dossier met een lichte buiging aan Jacob. Met een bescheiden ‘Heren…’ verliet hij de kamer, terwijl Peter van Opperdoes en Jacob hem vol ongeloof nastaarden.

‘Wat gebeurde er nou…?’

Van Opperdoes liet alles heel even bezinken, toen gebaarde hij naar Jacob.

‘Geef me dat telefoonnummer eens?’

Jacob bracht hem de envelop. ‘Wat wil je doen?’

Van Opperdoes belde razendsnel een nummer. ‘Jan, is die officier al de deur uit? Hou hem tegen. Hoe? Maakt me niet uit, verzin maar wat. Maar laat hem nog even niet naar buiten gaan…’

Van Opperdoes wapperde met zijn hand. ‘Lopen die dingen al, die dingen daar, op jouw computer?’

IJsselstein controleerde de vensters op zijn scherm nog een keer.

‘Ja, volgens mij bijna allemaal. Geef me nog heel even…’

Jan Rozenbrand, de wachtcommandant van de Raampoort, hield in vertwijfeling de hoorn iets van zijn hoofd af. Had hij het goed gehoord, verwachtte Van Opperdoes nou echt van hem dat hij een officier ging tegenhouden?

De deur van het trappenhuis werd geopend en officier Hansen liep met snelle pas de hal van het bureau in.

‘Meneer de officier?’

Hansen was al vlak bij de deur. De wachtcommandant zag dat hij een mobiele telefoon in zijn hand had, klaar om te bellen. Wat verstoord keek Hansen om.

‘Ja?’

‘Nu u hier toch bent… hebt u even tijd om een zaak door te spreken die net is binnengekomen?’

De officier leek in tweestrijd. Hij wilde gewoon door lopen, maar besefte tijdig dat hij dat niet kon maken.

‘Ik heb enorme haast. Dus hou het kort.’

Rozenbrand slikte. ‘Wilt u niet nog even een kop koffie, voordat u weggaat?’

‘Man, ben je doof? Ik heb haast.’

‘Natuurlijk. Het gaat om een eh… een zaak van een bedreiging. Van stalking. Een vrouw wordt lastiggevallen door een ex-vriend van haar.’

De officier roffelde ongeduldig met zijn vingers op de balie. ‘Wat doet hij? Bellen, mailen? Aanbellen, bedreigen?’

‘Ja.’ Het zweet brak de wachtcommandant uit.

‘Ja? Allemaal?’

‘En nog veel meer.’

De officier keek de wachtcommandant onderzoekend aan. ‘Hou hem maar aan. Je hebt mijn toestemming. Hoe heet de verdachte?’

Jan Rozenbrand moest een naam verzinnen. Hij nam de eerste die in zijn gedachten schoot. ‘Van Straaten.’

Hansen knikte goedkeurend. ‘Van Straaten. Prima, ik zal het onthouden. Aanhouden, en de zaak verder bespreken met team Centrum-Zuid.’