Albert Baantjer - Een schot in de roos

‘Zoiets, ja. En de tegenstander is me steeds even voor. Het lijkt erop dat ik hem ook niet kan inhalen, want iedere keer zet hij nieuwe pionnen op het bord. Steeds weer nieuwe informatie.’

Zijn vrouw glimlachte. ‘Zoals dat ding in de Westerstraat, met die balletjes. Steeds meer balletjes op het bord.’

Van Opperdoes zag het voor zich. ‘En die rollen van het ene vakje naar het andere… en de vakjes veranderen steeds van kleur.’

‘Dat is inderdaad lastig,’ vond zijn vrouw.

Er viel een stilte, waarin allerlei gedachten door het hoofd van Van Opperdoes schoten. Als balletjes over een schaakbord, bedacht hij, maar geen een die blijft liggen in het juiste vakje. Hij werd er kriegelig van.

‘Het komt wel,’ suste zijn vrouw. ‘Wacht nou maar af.’

Van Opperdoes keek naar de wolken. De belofte van weer een mooie, nieuwe dag hing in de lucht. Hij ademde nog eens diep in en voelde zich rustiger worden.

Alsof de balletjes in zijn geest steeds langzamer bewogen.

Zachtjes ging de deur naar het balkon open en het hoofd van Jacob verscheen. ‘Kom je?’

Van Opperdoes knipperde verward met zijn ogen. Hoe lang had hij hier gestaan?

Jacob had borden en bestek uit de kantine meegenomen. Uit een witte plastic zak haalde hij twee bakken met eten.

Peter van Opperdoes haalde het dekseltje eraf en bekeek het eten van alle kanten. ‘Wat is het?’

‘Nieuw adresje. Niet nieuw in de zin van dat het een nieuw restaurant is… maar ik kende het nog niet. Dat bedoel ik.’

De oude rechercheur snoof genoeglijk boven het eten. ‘Tjonge…’

Jacob nam een smakelijke hap. ‘En het is bij jou om de hoek. Zijstraatje van de Lindengracht.’

Het bakje was tot aan de rand gevuld met bami, groenten, vlees en een eitje, dat er door de kleur vervaarlijk pittig uitzag.

‘Dit is geen Chinees.’

Jacob keek hem bestraffend aan. ‘Dat moet jij toch weten. Chinees haal je alleen op de Dijk.’

Dat was waar, dacht Van Opperdoes. De beste Chinezen zitten op de Zeedijk, in onooglijke tentjes met fel tl-licht en plastic kleedjes op tafel.

‘Indisch. Tweede Lindendwarsstraat. Terang Boelan.’

Jacob kreeg het er tussen twee happen door met moeite uit.

Van Opperdoes kauwde bedachtzaam op het boterzachte vlees. Het was het beste wat hij in lange tijd had gegeten. Vaak lijken de smaken in zo’n bakje op elkaar, maar ieder verschillend gerecht was perfect van smaak. Dit was een van de grootste charmes van het recherchewerk, vond hij. Hard werken, snel even iets goeds te eten halen, en dat gewoon met z’n tweeën of met een hele groep uit bakjes aan je bureau opeten. Het was een rustmoment tijdens een onderzoek, waarin niet over de zaak werd gesproken en meestal veel werd gelachen.

Er werd pas weer gesproken toen de twee bakjes op waren. Jacob leunde voldaan achterover. ‘Zo zeg… dat was goed.’

Er klonk gestommel in de hal en IJsselstein kwam de recherchekamer in. ‘Wat…’

Hij stokte en wees beschuldigend naar de lege bakjes.

‘En niet even aan mij vragen of ik wat wil eten?’

‘Jij zegt toch altijd nee.’

IJsselstein sputterde. ‘Maar dan kun je het toch nog wel vragen?’

Jacob wees met zijn vork.

‘Ik heb het je al duizend keer gevraagd de afgelopen jaren. Ik blijf niet aan de gang.’

Mokkend legde de digitaal rechercheur een paar velletjes papier neer.

‘Het nummer is nog in gebruik. Ik weet natuurlijk niet bij wie, maar wel dat het gewoon in de lucht is.’

Van Opperdoes schoof energiek naar voren. ‘Waar is de telefoon?’

IJsselstein haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik uiteraard nog niet. Daar hebben we machtigingen voor nodig van de rechter-commissaris. Ik weet alleen dat de telefoon het nog doet.’

De oude rechercheur trok de telefoon op zijn bureau naar zich toe. Hij bladerde door zijn notitieboekje vol telefoonnummers en toetste het piketnummer van de officier van justitie in.

‘Met Hansen.’

‘Meneer Hansen, met Peter van Opperdoes van de recherche aan bureau Raampoort. Hebt u even?’

‘Zegt u het maar.’

De stem van Hansen klonk oppervlakkig, bijna op het ongeïnteresseerde af. Vermoedelijk is dat professionele afstand, bedacht de oude rechercheur. Hij kende de naam Hansen niet. Normaal gesproken belde hij regelmatig met officieren van justitie, maar die zaten ingedeeld in een apart team, het team Centrum-Zuid. ’s Avonds en ’s nachts was het altijd maar afwachten wie je kreeg. Het piket rouleerde onder alle officieren van het parket, en dat waren er nogal wat.

Van Opperdoes haalde diep adem, en begon.

‘Het gaat om de vermissing van ene Michael Zand. Zijn telefoon is gevonden in een vuilnisbak.’

Vreemd genoeg leek het alsof de stilte aan de andere kant van de telefoon plotseling veranderde nu Van Opperdoes liet weten waar het om ging. De oude rechercheur zweeg even.

‘Gaat u verder…’ klonk het, en ook de toon was nu volkomen anders.

‘U kent de zaak?’ wilde Van Opperdoes weten.

‘Ik heb erover gehoord,’ was het diplomatieke antwoord.

‘Michael Zand is nog steeds spoorloos. Maar we hebben een tweede telefoonnummer gevonden, dat mogelijk bij hem in gebruik is. Dat willen we graag tappen, om hem te traceren.’

‘Wat is het nummer?’

Van Opperdoes las het voor. Hij kreeg geen hoogte van deze officier.

‘En waar bent u nu?’ De officier vroeg het terloops, maar Van Opperdoes fronste. Wat had dat ermee te maken?

‘In bureau Raampoort.’

Het bleef enkele seconden stil. ‘Ik ga de rechter-commissaris bellen. U kunt vast het een en ander in werking stellen. Ik kom naar u toe.’

Van Opperdoes moest dat even verwerken. Dit had hij in al die jaren nog nooit meegemaakt. ‘U komt naar ons toe?’

De officier liet geen ruimte voor misverstanden. ‘Ik ben met vijftien minuten bij u.’

Langzaam legde hij de hoorn neer. ‘We kunnen de boel opstarten, en de officier komt naar het bureau.’

Jacob blikte van IJsselstein naar Van Opperdoes. ‘Waarom in vredesnaam?’

Van Opperdoes wist het ook niet.

De computer die IJsselstein in de recherchekamer had geïnstalleerd, kwam met een zacht geknor tot leven. Na een paar flitsen kwam een beeld naar voren, opgebouwd uit diverse kleinere vensters.

‘Wie dit allemaal ontworpen heeft, moeten ze aan z’n ballen ophangen,’ mompelde IJsselstein.

‘Pardon?’ Van Opperdoes keek hem bestraffend aan.

Moedeloos wees IJsselstein op de computer. ‘Dit hele systeem is ontworpen door machtswellustelingen. Door gekken. Hoeveel wachtwoorden moet jij onthouden?’

Van Opperdoes dacht na. Hij was op de hoogte van de meest basale systemen, maar tegenwoordig was overal wel een apart programma voor. En inderdaad, bij ieder programma hoorde weer een eigen wachtwoord. Hij kwam al snel op zes, zeven wachtwoorden.

IJsselstein rammelde ongeduldig op de toetsen. ‘Gewoon… één wachtwoord. Inloggen ’s ochtends… klaar… toegang tot alle programma’s. Het is zo simpel. Maar denk je dat ze dat voor elkaar krijgen? Nee, hoor… collectief gek zijn ze.’

Van Opperdoes moest hem wel gelijk geven. Tot een paar weken geleden was de digitale telefoongids in het systeem gewoon toegankelijk. Ineens werd je gedwongen apart in te loggen als je een openbaar telefoonnummer wilde opzoeken. Volkomen waanzin.

Plotseling viel het beeld uit. Het hoofd van IJsselstein werd roder en roder en denkbeeldige stoom begon langzaam uit zijn oren te komen. Hij vocht met snoeren en kabels, tot het beeld weer verscheen. Zijn gezicht drukte opperste verwarring uit, toen alles het ineens weer leek te doen.

‘Wat is het nummer ook alweer?’

Van Opperdoes overhandigde hem de rekening van de telefoonmaatschappij en de digitale rechercheur toetste het nummer zorgvuldig in. Prompt verschenen nieuwe vensters.