Albert Baantjer - Een schot in de roos

Rozenbrand kuchte. ‘Dat zullen we doen.’

Met een knikje verdween Hansen de Marnixstraat in.

Van Opperdoes zag Hansen klaarstaan om over te steken. Zijn auto stond aan de overkant van de Marnixstraat, maar de stoet trams, bussen en taxi’s weerhield hem er voorlopig van om over te steken. Van Opperdoes zag de telefoon in zijn rechterhand.

‘Ben je klaar?’ vroeg hij aan IJsselstein.

Die drukte een knop in, waarna alle vensters op zijn scherm zich verversten. ‘Nu.’

Van Opperdoes pakte de telefoon.

Jacob leek er niet helemaal gerust op. ‘Wat ben je van plan?’

‘We mogen niet afluisteren. Alleen kijken of de telefoon in gebruik is, en waar de telefoon zich bevindt. Klopt toch?’

‘Dat is wat hij zei…’

Van Opperdoes glimlachte vrolijk. ‘Hij heeft niet gezegd dat we het nummer niet mogen bellen… Als Michael Zand opneemt, weten we in ieder geval dat hij nog leeft.’

Hij drukte het nummer in. Meteen verschenen er regels tekst in de vensters van IJsselstein. De telefoon ging een aantal malen over.

Van Opperdoes zag dat Hansen naar de overkant liep en de deur van de auto opende. Hij keek naar zijn telefoon.

Een kleine klik klonk, en de telefoon die Van Opperdoes belde, werd opgenomen.

‘Hallo?’ Het was een diepe, zelfverzekerde stem.

Van Opperdoes zette een lage stem op. ‘Met Van der Linden hier. Spreek ik met Woudstra?’

Het bleef heel even stil. Toen zei de stem: ‘Nee.’

En er werd opgehangen.

Van Opperdoes legde de hoorn langzaam neer.

‘En?’ vroeg Jacob haastig. ‘Zei hij wie hij was?’

De oude rechercheur schoof achteruit in zijn stoel en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nee, maar ik heb de stem wel herkend.’

Ademloos keek IJsselstein naar het scherm.

‘Weet je waar hij zit?’ drong Peter van Opperdoes aan.

IJsselstein klikte een paar keer, tot een kaart van Amsterdam op het scherm verscheen. Een puntje flitste op de kaart, met een cirkel eromheen.

Jacob hield de auto van de officier in de gaten, en zag hem rustig wegrijden, met de telefoon aan zijn oor. Hij legde zijn hand op de schouder van zijn collega. ‘Ik dacht dat jij Frits Zand alleen maar zijdelings een paar keer had ontmoet?’

‘Dat klopt.’

‘En toch herkende je zijn stem?’

Van Opperdoes glimlachte. ‘Geloof me maar, als je zijn stem één keer hebt gehoord, vergeet je die je hele leven niet meer.’

‘Zegt deze plek je iets?’ IJsselstein wees naar het scherm en het oplichtende puntje.

‘Is het daar? Zeker?’

De digitale rechercheur raakte de cirkel met zijn vinger. ‘Binnen dit gebied moet de telefoon zich ongeveer bevinden. Hij wordt uitgepeild vanaf diverse zendmasten, dus wordt het gebied begrensd. ’

Van Opperdoes volgde de vinger van IJsselstein. Amsterdam-Oost, in de omgeving van het Beukenplein. Een drukke wijk, met veel huizen. Van Opperdoes zuchtte.

‘Dat heeft geen zin. Wat moeten we doen? Op straat gaan kijken of Frits Zand daar loopt?’

‘Hé…’ IJsselstein wees op het scherm. In groot tempo verschenen er tekstregels in de vensters, die meteen daarna weer verdwenen. ‘De telefoon is er niet meer.’

Van Opperdoes schoof naar voren. ‘Welke?’

‘Waar je net naar hebt gebeld, die Frits Zand opnam. Hij verdwijnt van het net. Batterij eruit gehaald, simkaart verwijderd, waarschijnlijk. Die vind je nooit meer terug.’

‘Dan heeft hij je doorgehad,’ sprak Jacob toonloos.

Van Opperdoes liet zich onderuitzakken. ‘Het zou zomaar kunnen, Jacob. Ik denk dat we open kaart moeten spelen naar de vader van Michael Zand.’

Jacob haalde zijn schouders op. ‘Dan krijg je hetzelfde als met de moeder. Dan moeten we gaan vertellen dat Michael verdachte is… en hem wijzen op het verschoningsrecht ten opzichte van zijn zoon.’

Van Opperdoes grinnikte vreugdeloos voor zich uit. ‘O, dat kent hij allang… wees daar maar niet bang voor.’

Toen IJsselstein weer naar zijn zolderkamer verdwenen was, kon Jacob zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.

‘Wat was dat nou met die officier van justitie?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Die man was raar. Welke officier komt nou naar een bureau voor een vermiste?’

De oude rechercheur keek peinzend naar het plafond. ‘Ik denk niet dat hij voor de vermiste kwam. Zijn focus lag op de moord, en op Menno Post. Die vermiste was duidelijk bijzaak voor hem, oninteressant.’

Jacob glimlachte vreugdeloos.

‘Maar het gemak waarmee hij alle aanwijzingen dat die twee dingen met elkaar te maken hebben, wegwuifde, vond ik wel een beetje opvallend.’

Van Opperdoes zweeg even en overdacht de situatie. ‘Kun jij opzoeken in welk team die officier Hansen werkt?’

Jacob lachte schamper. ‘Ha, wat dacht jij.’

Met een paar muisklikken had Jacob de naam van de officier door het systeem gehaald. Hij keek bedenkelijk op.

‘De ZwaCri-unit.’

Van Opperdoes zette zijn voeten op de onderste lade van zijn bureau en leunde achterover. ‘Zware Criminaliteit. Dat zijn de grote jongens, Jacob. Georganiseerde criminaliteit, liquidaties… dat soort dingen.’

‘Hebben die ook gewoon piket?’

‘Kennelijk…’

Er viel een diepe stilte, die alleen werd doorbroken door het rinkelen van de tram in de Marnixstraat.

Jacob kraste wat lijntjes en verbindingen op een velletje papier dat hij voor zich had liggen.

‘Michaels vader nam de telefoon op, in Amsterdam-Oost. Denk je dat Michael en zijn vader bij elkaar zijn?’

Van Opperdoes antwoordde zacht. ‘Misschien. Maar als ze daar samen waren… zijn ze er nu in ieder geval niet meer. Hij heeft de telefoon uitgeschakeld, dus hij is gealarmeerd door mijn telefoontje.’

Peter van Opperdoes schoof wrevelig met zijn voeten heen en weer. ‘Misschien had ik niet moeten bellen. Misschien was het onze enige kans en heb ik die nu verprutst.’

Jacob kon een glimlach niet onderdrukken.

‘Ik had eerlijk gezegd niets anders van je verwacht. Jij bent allergisch voor dat soort mensen. Jij kunt er niet tegen als iemand jou vertelt wat je moet doen. Als jij met een onderzoek bezig bent, moet je lekker je eigen gang kunnen gaan. En als iemand dan zegt dat jij rechtsaf moet, ga jij expres linksaf. Gewoon, om je kont tegen de krib te gooien.’

Van Opperdoes bromde voor zich uit.

‘Het afluisteren, daar ging het juist om. Kijk nou naar die plaatsbepaling. Veel te ruim. Hebben we niks aan. Hoeveel huizen liggen er wel niet binnen die cirkel? Duizenden?’

‘Op z’n minst.’

De oude rechercheur maakte een weifelend gebaar met zijn hand. ‘Hoe vind je één telefoon in die cirkel?’

‘Die vind je inderdaad niet. Maar… als ik het oneens was geweest met jouw idee om naar die telefoon te bellen, dan had ik het je heus wel gezegd.’

Van Opperdoes knikte dankbaar. Hij rechtte zijn rug en rekte zich uit. Frits Zand had kennelijk nattigheid gevoeld en de telefoon uitgeschakeld. Zou hij dat doen om zijn zoon te beschermen? Zou hij weten dat Michael Zand gezocht werd… en misschien iemand had vermoord?

‘Laten we de oude schaakmetafoor maar weer gebruiken. We moeten schaken op twee borden; Menno Post en Michael Zand.’

Jacob bladerde in het dossier.

‘Misschien kunnen we op een derde bord schaken. We hebben de lijst van de buurtregisseur nog. Menno Post was de onbedreigde keizer van de kelder. Maar er waren nog meer gebruikers. Als we er daar eens een van zoeken? Je weet maar nooit…’

Van Opperdoes gebaarde om de map en liet zijn blik over de lijst glijden. Hij glimlachte. ‘Ik weet waar we misschien een paar lui van deze lijst kunnen vinden…’

In volle vaart rende de junk over de Zeedijk. Puffend en steunend probeerde hij zo snel mogelijk weg te komen bij de man die hem achtervolgde. Een oerkreet ontsnapte aan zijn mond toen hij bij een zijstraatje kwam, waar net een groep Japanse toeristen uit kwam lopen. Voorop een dame die haar paraplu ferm omhooghield, als baken voor de Japanners die hun ogen uitkeken naar de rode lichtjes en de schaars geklede dames. De junk kon haar nog maar net ontwijken en draaide scherp naar rechts, het straatje in.