Albert Baantjer - Een schot in de roos

Hij nam voorzichtig het biljet van de oude rechercheur aan.

‘Ik beloof het.’

Van Opperdoes wees achter zich. ‘Ik hoorde dat hier niet ver vandaan een goed Indonesisch eettentje zit. Veel en goed eten, voor weinig geld. Zijstraat van de Lindengracht.’

Harry borg de twintig euro zorgvuldig weg. Hij aarzelde even, voordat hij opstond. Met zijn handen op elkaar keek hij naar de oude rechercheur, die over zijn knieën wreef.

‘Moet ik… eh… zal ik me dan straks weer komen melden?’

Van Opperdoes haalde diep adem en liet de lucht langzaam weer naar buiten glijden.

‘Ga morgen naar de ggd, Harry. Vraag naar Cathelijne de Wind, zeg dat ik je heb gestuurd en zorg dat je in een afkicktraject komt.’

Harry knipperde een paar keer met zijn ogen, stak toen zijn hand uit. Zonder verder iets te zeggen, schudde hij de hand van de oude rechercheur en liep toen weg. Hij keek bij de deur nog een keer om, alsof hij verwachtte dat hij teruggeroepen zou worden, dat het allemaal een geintje was. Maar Van Opperdoes keek hem al niet meer na. Harry zwaaide nog even, en verdween toen in de duisternis van de nacht.

Peter van Opperdoes wreef over zijn knieën, toen Jacob de trap opkwam en verbaasd om zich heen keek.

‘Waar is Harry?’

De oude rechercheur maakte een weids gebaar en ontweek Jacobs blik. ‘Weggerend, volgens mij.’

Jacob zuchtte. ‘Is het weer zover? Die man was gearresteerd. Daar heb ik mijn benen voor uit mijn lijf gelopen.’

Van Opperdoes grijnsde. ‘Goed voor je. Kun je weer een patatje… hoe noem je jouw zo geliefde combinatie ook alweer?’

‘Een patatje oorlog. Mayonaise en satésaus bij elkaar.’

Van Opperdoes gruwde. ‘Ja, dat ja. Bah.’

Jacob keek om zich heen. ‘Hij is zeker al een tijdje weg?’

‘Nog niet zo heel lang, hoor. Als je heel hard rent haal je hem waarschijnlijk nog wel in,’ antwoordde Van Opperdoes droog.

Jacob moest lachen. ‘Laat maar gaan ook. Hij heeft ons goed geholpen. Nu hebben we vingerafdrukken van het slachtoffer. En een paar wapens.’

Van Opperdoes wreef peinzend over zijn neus. ‘Waarom zou de moordenaar die laten liggen? Wapens zijn duur. Die pillen ook.’

‘Dat kan een simpele reden hebben. Bijvoorbeeld… omdat hij niet wist dat ze er lagen.’

De oude rechercheur knikte langzaam. ‘Maar dat zou dan ook betekenen dat Menno Post de moordenaar niet is. Die zou hebben geweten dat het slachtoffer daar sliep en er spullen had rondslingeren. Die zou hij nooit hebben achtergelaten.’

Het leek een logische conclusie. Jacob liep peinzend de ruimte op en neer, toen hem ineens iets te binnen schoot. ‘Nee… natuurlijk niet! Menno was niet de enige die dat wist. Harry heeft ons toch hiernaartoe geleid? Die wist dat ook.’

Van Opperdoes knikte tevreden. ‘Klopt, Jacob. Heel goed. Dat zou dan kunnen betekenen dat de moordenaar niet iemand uit deze… laten we maar zeggen… gemeenschap is. Iemand die de moeite neemt vingertoppen af te knippen, zou zeker de wapens en de pillen hebben meegenomen.’

Jacob bromde. ‘Als het de spullen van het slachtoffer zijn, tenminste.’

Van Opperdoes keek verrast op. ‘Heel goed, Jacob. Nooit volgens de gebaande paden denken. Nooit het voor de hand liggende aannemen. Misschien zijn dit wel de spullen van de moordenaar.’

Jacob hield zijn hoofd schuin. ‘In dat geval kan het heel goed Menno Post zijn. Die weet precies waar hij iets kan verstoppen. Pfff… ik geef het op.’

Van Opperdoes schudde ook vermoeid zijn hoofd. Elke oplossing leverde weer een nieuwe mogelijkheid op. Niets was wat het leek in deze zaak.

Een diepe, donkere stilte viel in het pand. Jacobs zaklamp gaf het enige licht dat er nog scheen. Hij speelde een beetje met het licht en scheen over de ramen en het plafond van het grote pand.

‘Over patat gesproken, trouwens…’

De oude rechercheur begon hard te lachen. ‘Het is alweer een tijd geleden dat je gegeten hebt, zeker? Nog even geduld. Als de technische recherche er is, kunnen we wel even langs je favoriete snackbar.’

Jacobs mondhoeken krulden omhoog bij het idee.

‘Zullen we in de auto wachten? Het begint fris te worden hier.’

‘Misschien komen ze dan sneller, bedoel je.’

‘Dat ook ja.’

Hij liep naar de uitgang van het pand. Van Opperdoes verzamelde moed en trok zich aan de leuning van de trap omhoog.

‘Peter!’ Het klonk alarmerend.

Zo snel als zijn tegenwerkende gewrichten het toestonden, snelde de oude rechercheur naar de uitgang van het pand, waar Jacobs kreet vandaan kwam.

Jacob stond bij het hek, de straal van zijn zaklamp de Gietersstraat in gericht.

Midden op de stille straat lag het levenloze lichaam van Harry, zijn arm hulpeloos uitgestrekt en het biljet van twintig euro nog stevig in zijn hand geklemd.

‘Zie. De duisternis is verdreven. Letterlijk, maar niet figuurlijk.’

Peter van Opperdoes keek naar de lampen die de hele kruising van de Lijnbaansgracht met de Gietersstraat in een nietsontziend licht zetten. Mannen in witte pakken zwermden om het lichaam van Harry.

Zijn opmerking was er een voor zichzelf, want Jacob stond verderop te overleggen met Hugo Pastoor, die leiding gaf aan de technische onderzoekers.

De oude rechercheur was, net als de eerste keer, op het trapje gaan zitten. Zijn gezicht stond op onweer. Een silhouet kwam zijn richting op, onherkenbaar door het felle licht van de technische recherche.

‘Zo, Van Opperdoes… gaat het?’

Commissaris Van Straaten droeg een lange regenjas, die hem het uiterlijk verschafte van een slechte Amerikaanse privédetective die in het holst van de nacht over straat slentert.

Van Opperdoes knikte gelaten, maar de blik op zijn gezicht zei de commissaris genoeg.

‘Ik heb begrepen dat de man die daar nu ligt, vrij was om te gaan?’

Van Opperdoes reageerde wrevelig. ‘Waarom deze vraag? Gaat het nu om het volgen van de regeltjes? Is het belangrijk of Harry nog officieel vastzat of niet?’

Van Straaten haalde zijn schouders op. ‘Ik wil graag antwoorden hebben, als mij vragen worden gesteld. Dat ik niet met mijn mond vol tanden sta als de officier van justitie weer eens belt.’

‘Heeft die gebeld?’

Van Straaten knikte.

‘Welke officier?’

‘Hansen. Hij was er snel bij, moet ik zeggen.’

Van Opperdoes liet zijn hoofd iets zakken.

‘Hij hoeft zich niet druk te maken over vervelende vragen. Harry was inderdaad door mij heengezonden. We waren klaar met hem, hij had ons iets aangewezen in dit pand. Dat hebben we ook gevonden, trouwens. Wapens en verdovende middelen.’

Van Straaten keek onderzoekend. ‘Dus je hebt hem heengezonden omdat hij je geholpen heeft bij het onderzoek?’

‘Dat is juist, commissaris.’

Van Straaten keek verongelijkt. ‘Je hoeft niet ineens zo formeel tegen me te doen. Ik wil alleen de boel op een rijtje hebben, om antwoord te kunnen geven.’

De oude rechercheur maakte een geïrriteerd handgebaar. ‘Als het maar niet gaat om indekken. Dat is waar bazen tegenwoordig alleen maar mee bezig schijnen te zijn. Indekken en de boel verkopen.’

Van Straaten zweeg even, totdat de meeste denkbeeldige stoom uit de oren van Van Opperdoes verdwenen was.

‘Goed, je hebt hem heengezonden. Hij heeft jullie iets aangewezen, en toen…’

‘Toen is hij naar buiten gegaan. Jacob en ik bleven binnen, omdat we bij de wapens en de pillen wilden blijven. Toen Harry naar buiten ging, is hij even verderop in de straat vermoord.’

‘Geen dader natuurlijk? Sporen? Getuigen?’

Van Opperdoes schudde lijdzaam zijn hoofd.

‘Heb je dan misschien enig idee wie de dader kan zijn?’

De oude rechercheur keek met lege ogen naar de commissaris en hief zijn handen omhoog. ‘Veel vraagtekens…’