Albert Baantjer - Een schot in de roos

‘Regel je dan wat voor me?’

Peter van Opperdoes haalde zijn schouders op. ‘Ik ben niet te beroerd om de officier van justitie te bellen en te zeggen dat je alle medewerking hebt verleend aan een belangrijk onderzoek.’

Harry zat duidelijk in tweestrijd.

‘Jullie zoeken Menno Post, toch?’

Hij veegde nerveus onder zijn neus heen en weer.

‘Wat kun je ons vertellen?’

‘Menno… hij is een hufter. Echt een schoft. Hij gebruikt je. Maar ja…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Als je een klusje voor hem deed, kreeg je weleens wat… als u snapt wat ik bedoel.’

‘Jij kwam vaak in de kelder?’

De junk keek schichtig op. ‘Elke dag. Menno gaf ons drugs en adressen. Dan gingen wij rondbrengen.’

Jacob maakte aantekeningen. ‘Op brommertjes?’

De junk glimlachte slim. ‘Nee, nee… daar waren klachten over. Herrie. Menno deed het heel anders. Het moest stil. Onopvallend. Geen klachten.’

Van Opperdoes keek Jacob even aan, toen Harry er eens goed voor ging zitten.

‘Menno regelde alles in de kelder. Eigenlijk in het hele pand. De kelder was een soort algemene ruimte. Maar er waren ook plekken waar mensen mochten slapen. Schuilen voor de politie bijvoorbeeld. Zijn jullie daarbeneden geweest?’

Jacob knikte.

‘Nou,’ vervolgde Harry ‘dan weet je hoe het eruitziet. Een doolhof. Het gaat nog veel verder dan je denkt.’

Van Opperdoes wenkte naar Jacob. ‘Laat hem die andere foto eens zien.’

Uit de envelop van de technische recherche haalde Jacob een foto van het vingerloze slachtoffer in de kelder.

Harry zette grote ogen op. ‘Hebben ze hem vermoord? Is hij dood?’

‘Als een pier,’ beaamde Van Opperdoes.

Harry perste zijn lippen op elkaar. ‘Ik ken hem wel. Buitenlander. Een Joego of zo. Gevaarlijk mannetje. Hij hield zich schuil in een kamertje, achteraf.’

Van Opperdoes schoof geïnteresseerd naar voren. ‘Heeft Menno hem vermoord?’

‘Ik weet het niet. Ik weet alleen dat er iets was gebeurd. Menno heeft de boel gesloten, niemand mocht er meer in. Het was afgelopen. Nu begrijp ik waarom.’

Jacob hield een foto van het halve pilletje omhoog. Harry knikte aarzelend.

‘Menno had dat. Een of ander nieuw spul. Zou een revolutie gaan worden onder de gebruikers. Goedkoop, keihard spul.’

Peter van Opperdoes tikte op de foto van de dode man. ‘Had hij daar iets mee te maken?’

‘Weet ik niet…’ Het klonk bijna huilerig. ‘Hij bemoeide zich met niemand. En niemand met hem. Iedereen ontweek hem ook, zo eng was hij.’

Van Opperdoes was geïntrigeerd. ‘In wat voor opzicht? Omschrijf hem eens?’

Harry bewoog met zijn schouders. ‘Zijn manier van bewegen. Als een roofdier. Altijd op zijn hoede. Hij zag alles, met zijn gluiperige ogen. Gewoon zo’n type… je wist, als je ruzie met hem zou krijgen… dan had je de verkeerde. En van drugs weet ik niks.’

Jacob sloot het dossier. ‘Je zei dat hij in een eigen ruimte verbleef?’

Harry knikte.

‘En daar sliep hij ook?’

Weer een knik.

‘Dan ga jij ons nu aanwijzen waar dat was.’

Zo in het donker bezat het gebouw een extra naargeestige uitstraling. Het torende hoog boven de Lijnbaansgracht uit, en leek zich ieder moment als een monster op de rechercheurs te kunnen storten. Flarden wolken lieten af en toe een glimp van de maan zien.

Met een koevoet probeerde Jacob het hek zo ver te openen dat Van Opperdoes en Harry zich erdoorheen konden wurmen.

‘Waarom hebben we hier geen sleutel van?’ mopperde hij.

‘Omdat de beheerder van het pand ergens heel ver weg woont, en het te lang duurt voordat we die dan hebben. Het gaat toch goed zo?’ hijgde Van Opperdoes, terwijl hij zijn been over het onderste stuk van het hek tilde.

Harry glipte er zonder problemen tussendoor, met zijn magere lijf. Hij wachtte geduldig tot beide rechercheurs door het hek waren.

‘Als je wegloopt, stuur ik Wesley achter je aan,’ waarschuwde Jacob.

Harry maakte een geruststellend gebaar. ‘Ik loop niet weg. Ik ben misschien wel een junk, maar een junk heeft ook een erewoord, rechercheur.’

Jacob knipte zijn zaklamp aan. ‘Ga jij maar voor. Jij weet de weg.’

Harry gleed als een aal door de vertrekken van het lege fabriekspand. Hij wist bijna blindelings de weg, zodat hij regelmatig even op de twee rechercheurs moest wachten. Bij de trap naar de kelder wachtte hij even.

Jacob liet zijn licht naar beneden schijnen. ‘Hier is het.’

Harry schudde zijn hoofd. ‘Maar dit is niet de plek die ik bedoel.’

Hij liep door naar een tweede ruimte van het pand, waar een bijna onzichtbare doorgang was naar weer een ruimte daarachter. In de duisternis bevond zich ook een trap die omlaag ging. Harry wees naar beneden.

‘Hier zat hij vaak.’

‘Hoe lang zat hij al hier? Voordat hij werd vermoord?’

Harry dacht na. ‘Kort. Een dag of twee, denk ik.’

Jacob liet de straal van de zaklamp over de deur schijnen. Hij klemde de lamp onder zijn arm en deed plastic handschoenen aan. ‘Laten we maar eens gaan kijken dan.’

De deur was afgesloten, maar met de koevoet had Jacob hem zo open.

‘Het lijkt wel een cel…’ mompelde hij.

Zijn zaklamp verlichtte de kleine kamer, die misschien als een soort opslagruimte dienst had gedaan. In een hoek lag een matras met een groezelige deken er half overheen. Een pak met vijf flesjes mineraalwater stond op de grond, met daarnaast een zak chips en wat snoep. Een halfleeg flesje stond naast de matras.

Jacob doorzocht de kamer. In een hoek stond een halfopen sporttas, waar op het eerste gezicht kleding in zat. Jacob wenkte Van Opperdoes, die de zaklantaarn overnam.

Hij opende de tas voorzichtig en tilde de kleding iets op. Twee glinsterende zilverkleurige pistolen werden zichtbaar. Daaronder stonden drie doosjes met kogels.

‘Zo, zo…’

Van Opperdoes scheen iets verderop met de lamp. ‘En kijk daar eens?’

Jacob schoof het plastic boodschappentasje dat Van Opperdoes verlichtte naar zich toe en keek erin. Een doorzichtige plastic zak met kleine witte pilletjes kwam tevoorschijn.

‘Hij kwam ze brengen… of hij kwam ze halen.’

Van Opperdoes overdacht wat hij kon doen. Het slachtoffer had hier dus een paar dagen doorgebracht. Hij scheen op het halflege waterflesje.

‘Bel de technische recherche. Er vallen hier heel wat sporen te vinden. Vingerafdrukken op dit flesje bijvoorbeeld.’

Traag beklom hij de trap, waar Harry hem boven opwachtte. De knieën van de junk trilden, terwijl hij op de bovenste tree van de trap zat. Met een kleine verontschuldigende glimlach probeerde hij ze stil te krijgen, door zijn handen erbovenop te leggen.

‘Koud?’ wilde Van Opperdoes weten.

Harry knikte. ‘Best wel. En honger ook.’

Van Opperdoes keek in de ogen van de kleine junk, die bedeesd naar hem opkeek.

‘Hebt u iets gevonden?’

Van Opperdoes knikte langzaam.

‘Mooi zo. Daar ben ik wel blij om. Ik zei toch dat ik mijn woord zou houden.’

De oude rechercheur draaide zich om en ging naast Harry zitten. ‘Dat waardeer ik ook, Harry. Beloof me dat je de komende tijd schoon blijft. Laat die troep toch met rust.’

‘Zo vaak geprobeerd…’ antwoordde Harry hoofdschuddend. ‘Ik wil wel, maar…’

Van Opperdoes dacht even na. ‘Jouw woord is je woord, toch?’

Harry glimlachte vreugdeloos. ‘Mijn woord is het enige van waarde dat ik nog heb, meneer Van Opperdoes.’

Van Opperdoes trok zijn portemonnee uit zijn binnenzak en haalde er een briefje van twintig euro uit.

‘Dan wil ik je woord. Beloof me dat je er eten voor koopt. Niks anders.’

Harry keek hem ongelovig aan. ‘Na… natuurlijk.’