Albert Baantjer - De Cock en moord in beeld

‘Hij heeft zelf zijn ontslag genomen?’

Charles van Abbekerken knikte.

‘Ongeveer een maand daarna.’ Hij grinnikte vreugdeloos. ‘En twee dagen later stuurde hij ons doodleuk het afschrift van een brief die hij naar het VROM in Den Haag had gestuurd en waarin hij ons beschuldigde van illegale giflozingen in de Amstel.’

‘Die beschuldiging is vals?’

Charles van Abbekerken zwaaide heftig met zijn armen.

‘Ja, natuurlijk is die vals,’ reageerde hij fel. ‘Ik dacht dat ik duidelijk genoeg was geweest. Chemie IJsselstein loost geen gif in de Amstel.’

De Cock kneep zijn ogen half dicht.

‘Wat voor zin heeft het voor Peter van Lunteren om een dergelijke beschuldiging te doen? Hij kan er alleen maar slechter van worden… strafvervolging… een civiele procedure.’

Charles van Abbekerken boog zich met een ruk naar voren.

‘Dat moet u aan Peter van Lunteren vragen,’ antwoordde hij bits.

‘Niet aan mij. Het zal een wraakoefening van hem zijn, rancune, omdat ik destijds niet op zijn poging tot afpersing ben ingegaan.’ De Cock streek met zijn pink over de rug van zijn neus.

‘Dat kan,’ reageerde hij rustig. ‘Inderdaad… wraak zou mogelijk een motief kunnen zijn.’

Het klonk niet erg overtuigend. De oude rechercheur zweeg even en strekte daarna zijn wijsvinger naar Charles van Abbekerken uit. ‘Wie zijn er buiten u nog op de hoogte van het feit dat Peter van Lunteren een poging tot afpersing deed?’

‘De andere leden van de directie. Ik moest hen wel verwittigen.’ ‘Wie zijn dat… die andere leden van de directie van Chemie IJsselstein?’

‘De heren Aardenburg, Achterberg en Akersloot.’

De Cock gniffelde.

‘Met Van Abbekerken maakt dat viermaal A.’

Charles van Abbekerken glimlachte.

‘Het is louter toeval dat onze namen met dezelfde letter beginnen. Maar het personeel spot ermee. Men noemt de directie van Chemie IJsselstein al jaren: Zeg eens Aaa .’

De Cock lachte niet. De oude rechercheur pakte zijn hoedje van het parket en stond op.

‘Ik zal uw verklaring, zoals ik die heb aangehoord, samenvatten en dan leg ik u haar een dezer dagen ter ondertekening voor.’ Hij sjokte groetend de kamer uit.

Bij de deur draaide hij zich om en slenterde terug naar de corpulente directeur, die puffend uit zijn fauteuil overeind was gekomen. ‘Hoe zou u het vinden,’ vroeg hij wat verstrooid, ‘als binnenkort het lijk van Peter van Lunteren in de Amstel dreef?’

Charles van Abbekerken keek hem secondenlang aan. Om zijn mond speelde een duivelse grijns.

‘Dan weten we zeker,’ spotte hij, ‘dat het water van de Amstel gif bevat.’

Ze liepen langzaam van de Keizersgracht via de Raadhuisstraat terug naar de Dam.

Vledder blikte opzij.

‘Heb je het gehoord?’

‘Wat?’

‘Het antwoord van die Charles van Abbekerken op jouw vraag hoe hij het zou vinden als binnenkort het lijk van Peter van Lunteren in de Amstel dreef.’

De Cock knikte traag.

‘Dan weten we zeker dat het water van de Amstel gif bevat.’

‘Dat is dezelfde zin als in de dreigbrief, die Peter van Lunteren heeft ontvangen.’

De Cock trok achteloos zijn schouders op.

‘Wat wil je ermee doen? Bewijzen dat Charles van Abbekerken de schrijver van die dreigbrief is?’

Vledder trok een verongelijkt gezicht.

‘Het is toch opmerkelijk.’

De Cock knikte.

‘Er zijn naar mijn gevoel,’ bromde hij, ‘bij Chemie IJsselstein veel meer dingen opmerkelijk.’ Hij keek vragend opzij. ‘Zou jij bijvoorbeeld een werknemer, die op een slinkse manier probeert om je vijf miljoen gulden afhandig te maken, nog gewoon in loondienst houden?’

Vledder maakte een vertwijfeld gebaartje.

‘Ik weet waarachtig niet welke normen en waarden men tegenwoordig in het bedrijfsleven hanteert. Misschien is het wel gebruikelijk dat men dergelijke lieden niet onmiddellijk ontslaat, maar liever in de boezem van het bedrijf houdt.’

De Cock schudde resoluut zijn hoofd.

‘Larie… het stinkt en Charles van Abbekerken is een glibberige man.’

Vledder lachte.

‘Dat zou ik maar niet als een eindconclusie in jouw proces-verbaal schrijven.’

Op het Damrak staken ze bij het warenhuis De Bijenkorf de rijbaan over en slenterden langs de schoongemaakte Beurs van Berlage naar de Oudebrugsteeg.

De vlaggen aan de masten van de steigers van de rondvaartboten wapperden nog vrolijk, maar het bruisende lentegevoel was uit het hart van De Cock verdwenen. De zaak van de lasterlijke aanklacht zinde de oude rechercheur niet. Wat hij aanvankelijk als een simpele routineklus had gezien, was naar zijn gevoel uitgegroeid tot een affaire, die nog heel wat verwikkelingen in zich verborgen hield.

Op de hoek van de Oudebrugsteeg en het Damrak bleef de grijze speurder staan. Vledder keek hem verbaasd aan.

‘Gaan we niet terug naar de Kit?’

De Cock schudde zijn hoofd. Even leek hij besluiteloos, toen keek hij Vledder vragend aan. ‘Heb jij nog het adres van die Angelique Sondervan?’

De jonge rechercheur knikte.

‘Midden in de Jordaan… Egelantiersgracht 1017 op de tweede etage.’ Hij hield zijn hoofd iets scheef. ‘Wil je erheen?’

‘Ja.’

‘Waarvoor?’

‘Vragen of ze dacht gauw rijk te worden.’

De Cock klopte.

Na enkele seconden opende Angelique Sondervan de deur van haar woning. Zichtbaar verrast keek ze de beide rechercheurs aan. ‘Hebt u Peter gevonden?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ons verzoek tot opsporing heeft nog geen resultaten opgeleverd.’ Hij zweeg even voor het effect. ‘Maar er zijn enkele ontwikkelingen, waarover ik nog even met u wil praten.’

Angelique Sondervan stapte opzij en hield de deur verder open. Ze wees naar een paar knusse rieten fauteuils in het midden van een eng bemeten kamertje.

‘Gaat u zitten.’ Ze deed de deur achter de rechercheurs dicht en nam zelf plaats. ‘Ik had vandaag moeten werken, maar ik ben thuis gebleven… zitten wachten bij de telefoon. Ik hoop dat Peter nog belt.’

De Cock liet zich in de fauteuil tegenover haar zakken.

‘Was Peter vertrouwelijk tegenover u?’

‘Hoe bedoelt u dat?’

De Cock glimlachte.

‘Ik kreeg gisteravond de indruk dat Peter en u weliswaar samenwoonden, maar dat de emotionele band niet zo groot was.’

Angelique Sondervan keek hem verwonderd aan.

‘Dan hebt u dat verkeerd begrepen. Peter en ik hebben juist een sterke emotionele band met elkaar. We willen alleen niet dat de een de ander bespioneert… Er moet ruimte zijn op basis van wederzijds vertrouwen. We proberen het woord jaloezie uit onze persoonlijke woordenboeken te schrappen.’

De Cock glimlachte fijntjes.

‘Ik vrees dat het schrappen in woordenboeken weinig helpt.’

‘U moet dat symbolisch zien.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Vertelde Peter over de dingen, die hem bezighielden… politiek… derde wereld… milieu… narigheid op zijn werk?’

‘Zeker.’

‘Toen Peter tot de conclusie was gekomen dat Chemie IJsselstein het kankerverwekkende nitrobenzeen in de Amstel had geloosd, heeft hij die conclusie toen onmiddellijk openbaar gemaakt… aan zijn chef… of aan een van de directieleden… gemeld?’

Angelique Sondervan schudde haar hoofd.

‘Ik vertelde u al: Peter is een opgewonden standje. Hij heeft direct zijn witte laborantenjas uitgedaan, is in zijn auto gestapt en naar huis gereden. Dezelfde avond nog heeft hij een brief naar het VROM geschreven en daarvan een afschrift naar Chemie IJsselstein gestuurd, met de aankondiging dat hij zijn ontslag als laborant nam.’

‘Op het bedrijf zelf heeft Peter dus met niemand over zijn conclusies gesproken?’

‘Nee.’

De Cock wreef nadenkend over zijn kin.